ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 49

ตอนที่49 พลังแรงงานที่แข็งแกร่ง

บรรจุไปได้หกถุง หลินหลางก็หยุดลง

“คุณตาจาง หกกระสอบพอมั้ย คนเฒ่าคนแก่ไม่สามารถบรรจุให้มากกว่านี้แล้ว” หลินหยางยิ้มแล้วพูด

คุณตาจางที่หันมาในเวลานั้น ก็ยังคงประหลาดในใจ พูดชื่นชมออกมา “คนแก่อย่างฉันก็สามารถลากได้ไม่เท่าไหร่หรอก แต่ว่าหลินหยางร่างกายของนายนี่ยอดเยี่ยมมากจริงๆ ขนเต็มรถเข็นขนาดนี้แล้วยังลากคนเดียว พวกเราในหมู่บ้านวี่หลงไม่เคยปรากฏใครที่มีพลังแรงงานที่แข็งแรงแบบนี้!”

“ตอนเด็กเรียนศิลปะการต่อสู้กับปู่ กำลังแรงเลยเยอะกว่าคนอื่นนิดหน่อย ตอนนี้ได้นำมาใช้พอดี คุณตาจาง ฉันไปก่อนนะ คาดว่ามาอีกสักสองรอบก็น่าจะลากเสร็จ”หลินหยางยิ้มแล้วเตรียมตัวเดินไป

“อะไรนะ?ยังเหลืออีกสองครั้ง? เจ้าหนุ่มคนนี้วันนี้ไปหักข้าวโพดมาแล้วเท่าไหร่เนี่ย” คุณตาจางถามอย่างประหลาดใจ

“หักเสร็จหมดแล้ว นี่ก็ไม่ใช่เริ่มที่จะลากแล้วหรอ?” หลินหยางตอบอย่างยิ้มๆ ทิ้งให้คุณตาจางตกตะลึงจนตาค้างแล้วลากรถเดินออกไป

“คุณพระช่วย! เสี่ยวหยางนี่เหมือนกับวัวจริงๆ ทั้งร่างกายและพละกำลัง หลังจากนี้ไปขอสาวคนไหนคงทำให้สาวคนนั้นสบายจนตายแน่!” คุณตาจางอุทานชื่นชมขึ้น

“ไปให้พ้น แก่จนจะตายแล้ว ยังทำตัวไม่น่าเคารพ” คุณย่าจางที่อยู่ข้างๆจ้องมองที่สามีของตน

“ไม่ใช่แบบนี้หรอ? ตอนนั้นที่ฉันแข็งแรงและกระฉับกระเฉง ไม่ใช่เธอหรอที่ร้องฉันอยาก ฉันอยากทุกวัน” คุณตาจางขำหัวเราะแล้วลากรถเข็นกลับไปทางหมู่บ้าน

เมื่อได้ยินคุณตาจางพูด คุณยายจางก็รู้สึกทั้งอายทั้งโกรธ เอาเท้าเรียวเล็กเตะไปที่คุณตาจางแล้วต่อว่าด้วยความเขินอาย โทษฐานที่พูดสุ่มสี่สุ่มห้า “ตาเฒ่าไร้สาระ!”

ถึงแม้ว่าจะโดนเตะแต่คุณตาจางก็ไม่โกรธ มองไปที่ภรรยาที่โกรธเหมือนหญิงสาวที่แต่งงานตอนอายุยังน้อยแล้วหัวเราะขำขันลากรถเข็นไปทางหมู่บ้าน

“คุณพระช่วย เสี่ยวหยาง นายเป็นวัวจริงๆด้วย ลากข้าวโพดมาเยอะขนาดนี้” จางหุ้ยฉุ้ยที่อยู่ร้านค้าหน้าหมู่บ้าน เห็นหลินหยางเดินมาทางนี้ตั้งแต่ไกล จ้องมองหลินหยางแล้วพูด

“ฮิฮิ ฉันอาจจะแข็งแรงกว่าวัวก็ได้” หลินหยางยิ้มออกมา

“รีบเข้ามากินน้ำสิ” จางหุ้ยฉุ้ยพูดขึ้น

“ไม่ดีกว่า ยังเหลืออีกสองครั้งก็จะลากเสร็จแล้ว ฟ้าใกล้จะมืดแล้ว ไม่เสียเวลาแล้วดีกว่า” หลินหยางยิ้มบอกลาแล้วเดินไปทางบ้านหลี่ยิง

ตอนนี้เป็นช่วงพลบค่ำ บางบ้านก็พึ่งกลับมาจากไร่ เมื่อเห็นหลินหยางลากรถเข็นที่บรรทุกข้าวโพดมาอย่างเต็มเอี๊ยด ต่างก็อุทานอย่างตื่นตะลึงกันอย่างเซ็งแซ่ถึงพละกำลังของหลินหยาง

ปกติคนในหมู่บ้านจะช่วยเหลือดูแลซึ่งกันและกันจึงถือว่าเป็นความคุ้นชินตา หลินหยางไปช่วยหลี่ยิงหักข้าวโพดจึงไม่มีใครสงสัยว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์เป็นพิเศษและด้วยความที่อายุห่างกันมาก ทั้งสองคนจะสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างไร

ไม่มีใครสงสัย หลินหยางทำด้วยความเต็มใจ เมื่อลากรถเข็นมาถึงบ้านป้าหลี่ก็นำเอาข้าวโพดจากกระสอบทิ้งลงและแบออกในลานบ้าน เก็บกระสอบแล้วกลับไปที่ไร่อีกครั้ง

เมื่อเห็นหลินหยางกลับมาโดยเร็ว หลี่ยิงก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงเล็กน้อย “กลับมาเร็วจัง ฉันพึ่งบรรจุเสร็จแค่สองกระสอบเอง”

“ป้าหลี่ ป้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ให้ฉันบรรจุใส่คนเดียวเถอะ” หลินหยางหยิบกระสอบขึ้นมาแล้วบรรจุข้าวโพดใส่อย่างคล่องแคล่วฉับไว

หลังจากที่ท้องฟ้าดำมืดสนิทแล้ว สุดท้ายหลินหยางและหลี่ยิงก็กลับเข้าหมู่บ้าน เวลานี้ไร่บริเวณหนานหูได้หักข้าวโพดลงมาหมดแล้ว

“ป้าหลี่ ป้ายังมีไร่ตรงไหนอีกที่ยังไม่ได้เก็บ พรุ่งนี้ฉันจะไปช่วยป้า” หลินหยางพูดพลางยิ้ม

“ยังเหลือที่เขตเป่ยหู ตรงนั้นแยกปลูกข้าวโพดไว้นิดหน่อย ไม่เยอะ ฉันทำคนเดียวได้ นายไม่ต้องไปช่วยฉันแล้ว” หลี่ยิงยิ้มแล้วพูด

“ที่ตรงเขตเป่ยหูหรอ? งั้นฉันไม่ไปแล้ว ถ้าป้าอยากให้ช่วยก็ไปตามฉันได้” หลินหยางรู้ว่าไร่ตรงเขตเป่ยหูของหลี่ยิงไม่ใหญ่ หลี่ยิงทำครึ่งวันเช้าก็น่าจะเสร็จแล้ว

“ได้ น่าจะไม่ลำบากมาก” หลี่ยิงพูดไปพลางถีบสามล้อไปตามหลังรถเข็นของหลินหยางมุ่งหน้าไปทางข้างในหมู่บ้าน ข้างบนบรรทุกข้าวโพดไว้สองกระสอบ

พอมาถึงที่หน้าหมู่บ้านก็พบเห็นจางหุ้ยฉุ้ยกำลังยกถ้วยกินโจ๊ก

ทันทีที่เห็นหลินหยางและหลี่ยิงผ่านมา จางหุ้ยฉุ้ยก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ยิงจื่อ ครั้งนี้เธอสบายขึ้นเยอะเลย”

“ก็ใช่ละสิ ข้าวโพดตรงหนานหูถูกหักหมดแล้ว พรุ่งนี้ก็ยุ่งอีกครึ่งเช้า คาดว่าก็แทบจะเสร็จแล้ว” ถึงแม้หลี่ยิงจะเหนื่อย แต่หักข้าวโพดบริเวณหนานหูเสร็จในหนึ่งวัน ในใจก็มีความสุขมาก

“ ยอดเยี่ยมเลย เธอน่าจะเป็นคนที่ทำเสร็จก่อนพวกเราในหมู่บ้านแน่นอน”

“หลินหยางพละกำลังเยอะ รูปร่างเหมือนกับวัวไม่มีผิด” หลี่ยิงมองไปที่ตาของหลินหยาง ในแววตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจและความชอบเล็กน้อย

“ใช่แล้ว สามารถลากข้าวโพดได้เยอะแยะขนาดนี้ ร่างกายต้องแข็งแรงมากแน่นอน เวลาอยู่บนเตียงแรงอาจจะเยอะกว่านี้ก็ได้ ยิงจื่อ คืนนี้เธออยากลองอะไรสดใหม่มั้ย” จางหุ้ยฉุ้ยพูดล้อเล่นอย่างใจกล้า

เมื่อได้ยินที่จางหุ้ยฉุ้ยพูด ใบหน้าของหลี่ยิงก็แดงเล็กน้อย หัวใจเต้นสั่น แท้ที่จริงแล้วคืนนี้ตนเองมีความคิดที่จะใช้ร่างกายในการขอบคุณหลินหยาง ยังไงหลินหยางก็ช่วยเหลือตนเองมาเยอะมาก ยิ่งไปกว่านั้นตรงนั้นของหลินหยางก็ใหญ่มากมาก คนที่ทำด้วยก็รู้สึกสบาย ทำเรื่องอย่างว่ากับหลินหยางนั้นได้วกวนอยู่ในความคิดของหลี่ยิงมาตลอด เดิมทีเธออยากที่จะให้หลินหยางนอนเป็นเพื่อนเธอในทุกทุกวัน

แต่ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของตน ไม่สามารถพูดออกมาได้โดยธรรมชาติ จึงมองจางหุ้ยฉุ้ยอย่างดูถูกแล้วพูดว่า “เธอมันไม่น่าเคารพ ถ้าเธอต้องการ คืนนี้ให้หลินหยางไปปีนที่เตียงเธอสิ ให้เธอได้ลองว่าหลินหยางแท้จริงแล้วยอดเยี่ยมมั้ย”

“ฉันก็อยาก แต่เธอไม่สะดวกมากกว่าหรอ คืนนี้หลังจากกลับไป ปิดกลอนประตู แล้วให้หลินหยางขี่บนตัวเธอลิ้มลองรสซักหน่อย”

“ไปตายเลยไป ไร้สาระ ไม่สนใจเธอแล้ว” หลี่ยิงถูกจางหุ้ยฉุ้ยชี้ทางใหม่ให้ก็เขินหน้าแดงจ้องมองรถสามล้อแล้วเดินทางกลับบ้าน

หลินหยางมองไปที่จางหุ้ยฉุ้ยอย่างจนปัญญา แต่กลับพบว่าจางหุ้ยฉุ้ยเป็นจังหวะที่หลี่ยิงไม่ได้สนใจตัวเองนั้นจึงถกเสื้อตัวเองขึ้น หน้าอกที่อวบอิ่มขาวนวลปรากฏออกมาที่สายตาของหลินหยางในทันทีทันใด

ผู้ที่สายตาดีมากอย่างหลินหยางก็มองเห็นอย่างชัดเจน สองอกเอิบอิ่มทรงกลมนั้นกระตุ้นทัศนวิสัยที่แรงกล้าของหลินหยาง

หลินหยางทำท่าเอาก้นไปข้างหน้า ยิ้มหัวเราะแล้วก็เดินจากไป ทิ้งไว้แต่ความเขินอายหน้าแดงของจางหุ้ยฉุ้ย

หลังจากที่กลับไปถึงบ้านของหลี่ยิง ทั้งสองก็ยุ่งอยู่กับการนำเอาข้าวโพดออกมา จนเหงื่อไหลย้อยออกมาอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง