ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 51

ตอนที่51โคลนมาร์คหน้าล็อตที่สอง

เมื่อดูเวลาก็ปาเข้าไปสามทุ่มยี่สิบนาทีทุกคนในหมู่บ้านก็อยู่ในบ้านบนถนนหนทางก็ไม่มีใครอยู่แต่ก็เห็นคนสองคนยืนอยู่ที่ข้างประตูหน้า

เสี่ยวหยางหรอ？หลินหยางไม่ทันได้ถามก็มีเสียงผู้หญิงดังมาจากด้านหน้า

ด้วยสายตาที่ดีของหลินหยางทำให้เห็นคนที่เดินเข้ามาได้ชัดเจนซึ่งก็คือลั่วหยิ่งกับหานตั่วแม่ของเธอ

ป้าหานมาอยู่นี่ได้ไง？มาหาหนูหรอ？หลินหยางถามด้วยความสงสัย

“อื้มมาหาแกแหละไม่งั้นจะมารอหน้าประตูทำไมพอเคาะแล้วก็ไม่มีคนตอบแล้วป้าเห็นว่าประตูถูกล็อคอยู่เลยรอต่อแปบนึงป้าคิดว่าคืนนี้แกคงไม่กลับมาละแต่ไม่ทันไรแกก็กลับมา”หานตั่วเห็นหลินหยางกลับมาถึงก็พูดขึ้นพร้อมน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“แล้วมาทำอะไรดึกขนาดนี้มีอะไรก็ค่อยกันพรุ่งนี้เช้าก็ได้รีบเข้ามาข้างในเถอะ”หลินหยางเปิดประตูแล้วเรียกให้ทั้งสองเข้ามาในบ้าน

มาถึงด้านในหลินหยางก็เปิดไฟและให้ทั้งสองนั่งรอก็เห็นลั่วหยินที่อยู่ด้านข้างมีสีหน้าที่ตกใจหลินหยางรู้ทันทีว่าหานตั่วมาเพราะเรื่องเงินที่เธอให้ลั่วหยินไป

“ป้าหานมาหาหนูตอนดึกนี่มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ？”หลินหยางถามพร้อมรอยยิ้ม

“มีเรื่องอะไร？นี่หนูยังไม่เข้าใจอีกหรอที่หนูบอกว่าจะให้เงินป้าได้เยอะๆไง！หรือไม่ยัยนี่ก็ให้ป้าคืนนี้ป้ายังโดนยัยนี่หลอก”พอหานตั่วได้ยินหลินหยางพูดก็ควักกระเป๋าออกมาวางบนโต๊ะ

หลินหยางรู้ดีว่าถ้าให้ลั่วหยินแค่ห้าพันหยวนเธอก็คงรับไม่ได้จึงพูดออกไปอย่างใจเย็นว่า“ป้าหานคะส่วนนี้ให้ลั่วหยิ่นป้าเอามาทำไมหรอคะ？”

“หลินหยางป้ารู้ว่าคุณปู่ของหนูให้เงินไว้บางส่วนแต่ช่วงนี้คุณปู่กำลังลำบากจะให้เงินหนูได้เท่าไหร่？หนูก็ให้เสี่ยวหยิ่งหมดหนูทำให้เราเป็นห่วงนะเงินพวกนี้อ่ะพวกเราไม่เอาหรอก”หานตั่วยืนหยัดในคำพูด

“เสี่ยวหยิ่งทำไมไม่บอกแม่เงินพวกนี้แม่หนูหามาเองใช่มั๊ย？”หลินหยางมองไปที่ลั่วหยิ่งด้วยความสงสัย

“บอกแม่แล้วแต่เมื่อไม่เชื่อเอง”ลั่วหลิ่งยิ้มชัดเจนว่าเมื่อก่อนคงจะโดนแม่บ่นอยู่ไม่น้อย

“คุณป้าคะหนูไม่ได้โกหกที่หนูให้เสี่ยวหยิ่งไปเก็บสมุนไพรมาให้เพื่อที่นี่มาทำเป็นยาจริงๆค่ะหนูให้ลูกไปหนึ่งหมื่นห้าพันและจะหาเงินได้เยอะกว่านี้แน่”หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีกเมื่อหาเป้ของตัวเองเจอก็หยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมา“ป้าหานดูสินี่คือเงินสองหมื่นห้าพันแล้วถ้าให้เสี่ยวหยิ่งไปหนูก็ยังมีเหลืออีกหนึ่งหมื่นห้าพันแหนะ”

“ต้องเข้ามหาวิทยาลัยถึงจะอนาคตไกลถ้าป้าไม่อยากให้เสี่ยวหยิ่งเข้ามหาวิทยาลัยถ้าไปทำงานเงินเดือนอย่างมากก็จะได้สองพันกว่าหยวนถ้าให้น้องเข้ามหาวิทยาลัยก้อาจได้เงินเดือนหมื่นกว่าไม่แน่อาจจะถึงสี่หมื่นห้าหมื่นด้วยการทำงานถึงจะมีศักดิ์ศรีอย่าให้เงินเพียงน้อยนิดมาหยุดอนาคตของเสี่ยวหยิ่งเลยค่ะ”หลินหยางอธิบายอย่างใจเย็น

คำพูดของหลินหยางนั้นมีเหตุผลหานตั่วได้ยินดังนั้นก็เงียบไปเมื่อผ่านไปพักใหญ่ก็ได้พูดกับหลินหยางว่า“หลินหยางป้ารู้ว่าเรียนมหาวิทยาลัยอ่ะมันดีป้าก็อยากจะให้เสี่ยวหยิ่งเรียนจบอย่างมีความสุขแต่สมุนไพรพวกนั้นมันราคาสูงขนาดนั้นเลยหรอ？หนูให้ป้าเยอะขนาดนี้ป้าก็ไม่สบายใจเลย”

“ป้าหานป้าเชื่อผมว่ามันไม่ขาดทุนแน่นอนถึงพืชชนิดนี้จะไม่ค่อยมีราคาแต่มันเป็นส่วนผสมของยาซึ่งมันจะมีมูลค่าขึ้นมาถ้าป้าไม่อยากให้เสี่ยวหยิ่งทำงานนี้เดี๋ยวผมหาคนมาทำแทนก็ได้เพราะยังไงผมก็วางแผนที่จะลงทุนไปกับเงินพวกนี้อยู่แล้ว”หลินหยางทำเป็นไม่มองเงินบนโต๊ะ

“นี่หมายความว่าหนูใช้เงินหมื่นห้าซื้อสมุนไพรพวกนี้แล้วไม่ขาดทุน？”เมื่อหานตั่วได้ยินที่หลินหยางพูดก็รู้สึกตกใจขึ้นมา

“คุณป้าวางใจได้หนูไม่ผลาญเงินเล่นๆแน่นอนไม่ขาดทุนแน่นอน”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม

“เสี่ยวหยิ่งเอาเงินนี้กลับไปก่อนแม่จะคุยกับพี่หลินหยางก่อน”หานตั่วหันไปบอกลูกสาวตัวเอง

ลั่วหยิ่งได้ยินที่หานตั่วพูดก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันทีเธอรู้ว่าแม่ของเธอยินยอมให้เธอหาเงินได้เองความฝันที่เธอจะได้เรียนมหาวิทยาลัยก็ใกล้จะเป็นจริงแล้วเธอหยิบเงินบนโต๊ะขึ้นมามองไปที่หลินหยางแล้วเดินไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นลั่วหยิ่งเดินออกไปหลินหยางก็ยิ้มแล้วพูดว่า“ป้าหานครับการที่เสี่ยวหยิ่งได้เรียนในมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องที่ดีนะพวกป้าต้องสนับสนุนเธอนะครับ”

“เรื่องนี้ป้ารู้จ่ะป้าแค่กลัวว่ายัยหนูนี่มันยังเด็กได้เงินจากหลินหยางไปยังไม่รู้จักขอบคุณ”หานตั่วมองไปก็รู้สึกซึ้งขึ้นมา

“นี่ดึกมากแล้วนะครับถ้าป้ายังไม่กลับไปจะโดนลุงบ่นนะ”หลินหยางพูดพร้อมหัวเราะ

“ตอนที่ป้ากับเสี่ยวหยิ่งออกมาได้ไม่นานลุงก็ดื่มแล้วไปละป่านนี้นอนแล้วล่ะมั้ง”หานตั่วได้ยินที่หลินหยางพูดก็เริ่มบ่นขึ้นมา“ไอ้คนๆนี้ไม่รู้เป็นไรชอบดื่มอะไรที่ไม่มีประโยชน์แบบนี้อยู่ได้”

“ผู้ชายน่ะครับบางครั้งก็มีบ้างป้าหานอย่าใส่ใจเลย”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม

“กินจนเมามันดีหรอเมื่อก่อนตอนเข้านอนขนาดไม่ได้ดื่มเยอะก็จะชอบมาทุบตีป้าบ่อยๆตอนนี้ดีขึ้นมาหน่อยนะพอถึงเตียงปุ๊บก็หลับเลยไม่มารบกวนป้าละ”ป้าหานพูดแบบอายๆ

หลินหยางได้ยินดังนั้นก็เข้าใจได้ทันทีว่าสามีของป้าก็เหมือนกับหลี่วูเฟินจะดูแลป้าไม่ได้ได้ยังไงกัน？

ลั่วหยิ่งเป็นคนที่สวยมากส่วนหยึ่งก็ได้มาจากหานตั่วเพราะหานตั่วก็เป็นคนที่สวยมากเช่นกันปีนี้หานตั่วก็อายุ30กว่าแล้วกลิ่นกายเต็มไปด้วยน้ำหอมผมเพ้าก็งดงามดั่งหางม้าดูแล้วสดชื่น

แต่ดอกไม้ในบ้านก็ไม่หอมเท่าดอกไม้ในสวนถึงแม้หานตั่วจะเป็นคนสวยแต่เมื่อใช้ชีวิตอยู่กับลั่วหย่งแล้วทั้งคู่รักกันอย่างเปิดเผยความสนใจในตัวหานตั่วก็ลดลงเช่นกัน

แต่ผู้หญิงวัยสามสิบนั้นอารมณ์ดั่งหมาป่าหญิงวัยสี่สิบนั้นร้ายดั่งเสือการที่ลั่วหย่งมัวแต่ไปสนใจหญิงอื่นไม่เอาใจใส่ภรรยาตัวเองหานตั่วก็อดที่จะบ่นไม่ได้

“งั้นให้ลุงหย่งดื่มน้อยลงดื่มมากไปมันไม่ดีต่อสุขภาพ”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม

“เขาดื่มมาหลายปีละพูดยังไงก็ไม่ฟังหลินหยางหนูมีแฟนยังเนี่ย？”หานตั่วถามไป

“ยังไม่มีครับ”หลินหยางตอบตามจริง

“โตขนาดนี้แล้วยังไม่มีแฟนอีก”ขณะที่หานตั่วพูดก็เดินเข้าไปข้างๆหลินหยาง