ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 63

ตอนที่ 63 หมอนี่มันร้ายกาจนัก

เมื่อได้ยินจางเยว่ก็รู้สึกดีใจนิดๆ ที่อย่างน้อยร่างกายของตัวเองก็ยังทำให้พึงพอใจจึงอนุญาตให้หลินหยางจับๆ คลำๆ แบบนั้นไป ผ่านไปพักใหญ่หลินหยางก็ปล่อยมือแล้วหยิบโทรศัพท์กดโทรหาคุณป้าจางฟางทันที

สายตรงข้ามรับเร็วมาก หลินหยางจึงหยิบเอาขึ้นมาพูด “ป้าจาง พรุ่งนี้ป้ากับคุณหญิงเซี่ยจะมาด้วยกันใช่รึเปล่าครับ?”

“ใช่แล้วจ้ะพ่อหนุ่มน้อย นี่กดโทรหาป้าแบบนี้แสดงว่าคิดถึงป้าอย่างนั้นใช่รึเปล่า?” จางฟางถามพูดอย่างขบขัน

หลินหยางเองก็ยิ้ม “ใช่แล้วครับ คิดถึงทุกลมหายใจเข้าออกเลยเชียวแหละครับ ถ้าว่าหากว่าป้ามาพรุ่งนี้ ผมจะเอาโคลนพิศุทธิ์ให้ป้าขวดนึงเลย”

ก่อนหน้านั้นเซี่ยหลินหลินก็ให้โคลนพิศุทธิ์กับเธอมาขวดหนึ่งแล้ว ประสิทธิภาพของมันดีมากมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังคิดถึงสิ่งเหล่านั้นมาโดยตลอด จนมาถึงวันนี้ไม่คิดว่าหลินหยางจะนำเอาข่าวดีมาให้ตนเองแบบนี้ “ขอรับเป็นสินน้ำใจเลยแล้วกันนะ...เอาล่ะ พูดมาเลย ว่าอยากจะให้ป้าช่วยอะไร ป้าช่วยได้ทุกอย่าง”

ในที่สุดก็มาถึงจุดประสงค์หลักจริงๆ ของหลินหยางเสียที หลินหยางหัวเราะอย่างเคอะเขินก่อนจะพูดขึ้น “พรุ่งนี้ตอนที่ป้ามาผมจะขอรบกวนป้าซื้อเสื้อผ้าของผู้หญิงให้ผมหน่อยสักสองชุดสิครับ”

“ไม่มีปัญหาเลยจ้ะ บอกขนาดมาสิเดี๋ยวป้าไปซื้อมาให้”

หลังจากที่หลินหยางบอกขนาดเสื้อผ้ากับชั้นในของจางเยว่หมดแล้ว ปลายสายก็ส่งเสียงประหลาดใจออกมาว่า “เสี่ยวหยาง คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีแฟนแล้วหรือ? แถมขนาดยังตั้งสามสิบแปดด้วย ทรวดทรงแบบนี้ช่างยอดเยี่ยมจริงๆ!”

“มีที่ไหนกันล่ะครับป้า เป็นคนที่ผมช่วยมาจากแม่น้ำไว้น่ะครับ เสื้อผ้าต่างๆ เละเทะหมดเลยไม่มีเสื้อผ้าใส่ อย่างไรผมก็ฝากซื้อมาด้วยนะครับ สองชุด”

“ได้สิจ้ะแค่สองชุดเอง แล้วก็เรื่องโคลนพิศุทธิ์หนึ่งขวดที่จะให้ป้าน่ะ อย่าลืมนะจ้ะ” จางฟางหัวเราะพร้อมตอบรับข้อตกลง

“ป้าวางใจเถอะ ผมมีให้ป้าขวดหนึ่งแน่นอน” หลังจากนั้นหลินหยางกับจางฟางก็คุยสัพเพเหระต่อกันสักพักแล้วก็วางสายไป

“ถ้าอย่างนั้นคุณนอนก่อนเถอะ อ่ะนี่ผมเอาผ้าห่มมาให้ ถ้าหนาวก็ห่มเอาไว้ ถึงแม้ว่าช่วงนี้จะเป็นหน้าร้อนแต่อากาศในตอนเช้าก็ถือว่าหนาวอยู่ดี”

หลังจากบอกฝันดีจางเยว่หลินหยางก็ออกจากห้องนอนเดินไปที่ห้องโถงเพื่อกินข้าว

หลังจากกินเสร็จหลินหยางก็เก็บจานชามพลางเดินไปที่ห้องบูรพาเพื่อไปเก็บของให้เข้าที่เข้าทางเสียหน่อย เดิมทีห้องห้องนี้เป็นห้องที่คุณปู่ของเขาเคยพำนักอยู่ เดาว่าเขาคงต้องอยู่ห้องนี้ไปสักระยะหนึ่ง

เขามองดูเวลาตอนนี้ก็ปาเข้าไปหกโมงเย็นแล้ว ฟ้าด้านนอกก็ค่อยๆ มืดลง หลินหยางหย่อนก้นลงนั่งบนเตียง เปิดโคมไฟพลางหยิบหนังสืองานวิจัยวิชาแพทย์โบราณๆ มาอ่าน หลังจากที่เขาอ่านได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะที่ประตู

“หยางน้อย อยู่บ้านหรือเปล่า?” เสียงที่ไพเราะเพราะพริ้งดังเข้ามา ทันทีที่ได้ยินหลินหยางก็รู้ว่าใครมาทันที

“ป้าหานครับ ผมกำลังจะไปเปิดประตูเดี๋ยวนี้แหละครับ” เขาวิ่งออกไปเปิดประตูโดนที่ตัวเองยังไม่ทันได้ใส่เสื้อดี หลังจากเปิดประตูก็พบเป็นคุณนายหานน่า ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านหม่าเจี้ยนนั่นเอง

เมื่อหลินหยางเห็นหานน่ามาคนเดียวเขาก็ถามออกไปอย่างสงสัย “คุณป้า ทำไมมาคนเดียวล่ะครับ? หัวหน้าหมู่บ้านล่ะครับ?”

“เร็วๆ นี้เขาต้องเข้าไปประชุมในเมือง ตอนนี้เลยง่วนอยู่กับการเตรียมการน่ะ ก็เลยให้ป้าแวะมาดูเจ้าหน่อย แล้ว...ผู้หญิงคนนั้นตื่นรึยังล่ะ?” หานน่าส่งเสียงหัวเราพลางเดินเข้ามาในบ้าน ทันใดนั้นเธอก็จัดการลงกลอนที่ประตู

หลินหยางเองก็ไม่ได้สนใจการกระทำนั้นพลางเดินนำหานน่าเข้ามาในห้องนอนของตนแล้วพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา “เธอตื่นขึ้นมากินข้าวแล้วรอบหนึ่ง หลังจากนั้นก็มาพัก ตอนนี้น่าจะหลับไปแล้วครับ ป้าลองไปดูอาการเธอหน่อยก็ได้นะครับ”

พูดจบหลินหยางก็ดันประตูเปิดออก เขาเปิดโคมไฟเพื่อให้หานน่าเดินเข้าไปดูเธอข้างใน ทันใดนั้นหานน่ามองดูหญิงสาวที่อยู่ข้างในพลางคิดไปด้วย สีหน้าเทียบกับก่อนหน้านี้ดีขึ้นมาก การหายใจก็ปรกติ คงจะยังแข็งแรงดีอยู่

หลังจากหานน่าออกมาจากห้องปิดประตูเรียบร้อยก็พูดขึ้นอย่างประหลาดใจ “ช่างร้ายกาจจริงๆ นะ คนลักษณะนี้ก็ยังช่วยมาได้ แบบนี้เจ้าจะต้องเป็นหมอที่มีชื่อเสียงในภายภาคหน้าได้อย่างแน่นอน”

“ผมไม่อาจคิดจะเป็นหมอที่มีชื่อเสียงหรอกครับ แค่ได้รักษาได้ช่วยเหลือคนแค่นี้ก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว” หลินหยางยิ้มพลางรินน้ำชาให้หานน่า

“ป้าไม่ดื่ม ไม่ต้องรินหรอก อ้อ ใช่สิ ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่ที่ห้องเจ้า แล้วเจ้าจะนอนที่ไหนล่ะทีนี้? ห้องบูรพาหรือ?” หานน่าถาม

“ครับ ช่วงนี้ผมก็จะอาศัยอยู่ที่ห้องปู่ไปก่อน” หลินหยางตอบ

หานน่าไม่พูดพร่ำพลางผลักประตูห้องบูรพาเปิดออกแล้วเดินเข้าไปสำรวจด้านใน ของประดับตกแต่งในห้องค่อนข้างดูเรียบง่าย เตียงใหญ่หนึ่งเตียง ตู้เสื้อผ้าหนึ่งตู้ และยังมีโต๊ะเก้าอี้อีกหนึ่งชุด

หลังจากรอที่ให้หลินหยางเดินเข้ามาแล้วหานน่าก็ปิดประตูลงแล้วหย่อนกายลงนั่งที่ข้างๆ เตียง มองหลินหยางด้วยสายตาที่มีความหยอกล้อหน่อยๆ “มานั่งข้างๆ ป้านี่มา”

หลินหยางพลางเดินมาข้างเตียงแล้วก็หย่อนกายนั่งลงข้างๆ หานน่าเช่นเดียวกัน ในใจก็รู้สึกประหม่าอยู่หน่อย อายุของหานน่าก็ไม่ได้มาก ทรวดทรงก็ใช้ได้ ไหนจะหน้าอกที่นูนเด่นออกมาสะดุดตานั่นอีก ไหนจะเรียวขาอันยาวสวยดูสมบูรณ์นั่นอีก เป็นอะไรที่น่าดึงดูดเสียจริง ที่ผ่านมานี้หานน่าอาศัยอยู่ในชนบทตลอดทั้งปี ร่างกายก็อาจจะดูบึกบึนดั่งคนในชนบท อีกทั้งป้าก็เป็นคุณนายของหมู่บ้านมานานแรมปี ร่างกายลักษณะจึงดูมีภูมิฐานมากขนาดนี้

พลันได้กลิ่นหอมจางๆ โชยมาจากป้าหานน่าหลินหยางก็สะดุ้งทันที

“เจ้าไม่ได้ฉวยโอกาสผู้หญิงคนนั้นตอนที่ไม่ได้สติใช่ไหม?” หานน่าถามขึ้นทันที

“ใช่ที่ไหนล่ะครับ” หลินหยางได้ยินก็สะดุ้งโหยงพลางปฏิเสธทันควัน

“จริงหรือ? ตอนที่ป้าเห็นผู้หญิงคนนั้นน่ะ ถึงแม้ว่าผิวจะโดนน้ำที่แม่น้ำกัดจนเปื่อย แต่กลับมีเสน่ห์น่าดึงดูดขนาดนั้น ไหนจะรูปร่างของเธอที่ไม่เลวเลย ตรงนี้ของเธอก็มีขนาดล้นมือ แล้วเจ้าไม่ได้จับสักนิดเลยหรือ?” หานน่าใช้มือลูบผ่านหน้าอกของหลินหยางพลางพูดเสียงอ่อน

“ใช่ที่ไหนล่ะครับ อย่าพูดลอยๆ น่าครับคุณป้า” หลินหยางพยายามแย้ง

“เสี่ยวหยาง เจ้าจะไม่ยอมรับอย่างนั้นหรือ?” หานน่าหัวเราะในลำคอพลางหันตัวกลับไปนั่งแนบชิดใกล้กับหลินหยางจนร่างกายของเธอแนบทั้งแขนของหลินหยางหมด

หลินหยางสัมผัสได้ถึงความอ่อนนุ่มที่ไหลผ่านท่อนแขนของเขามาเขารู้ได้ทันทีว่าหานน่าไม่ได้ใส่เสื้อชั้นใน เขาก้มลงมองส่วนที่คล้ายจะปะทุออกมาของหานน่าพลางพูดเสียงแผ่ว “ยอมรับอะไรล่ะครับป้า?”

“ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร หยางน้อย ตอนอยู่ที่โรงเรียนเจ้าไม่มีแฟนสาวเลยสักคน ถ้าหากวันหนึ่งคิดอยากจะทำเรื่องแบบนั้นขึ้นมาล่ะก็ เจ้าจะแก้ไขอย่างไรกันฮึ?” หานน่าถามขึ้นทันควัน

หลินหยางถึงจะรู้สึกเคอะเขินเมื่อได้ยินคำถาม แม้ว่าหน้าเขาจะหนาแค่ไหนแต่ความรู้สึกที่เขามีอยู่ตอนนี้เริ่มจะรับต่อไปไม่ไหว ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นมาพลางพูด “ถ้ารู้แล้วจะถามนะครับ”