ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 65

ตอนที่ 65 ต้องรบกวนเธออีกแล้ว

หลินหยางเดินเข้าไปหยิบขวดยาบำรุงสามขวดออกมาจากห้องนอนของตน หลินหยางฉีกพลาสติกที่หุ้มขวดอยู่ออกพลางมองดูสิ่งที่บรรจุอยู่ในขวดที่เขาเรียกกันว่าโคลนพิศุทธ์ นอกจากจางเยว่แล้วคนอื่นๆ ต่างพากันตะลึงงันไปชั่วขณะ

“หลินหยาง นายเอาครีมยาที่ฉันสั่งไว้ในขวดนี้น่ะหรือ?” เซี่ยหลินหลินเลิกคิ้วขึ้นถาม

“พอดีผมหาขวดที่เหมาะสมที่จะใส่มันได้ไม่ทันการน่ะครับ แต่ด้านในเองก็ถูกผนึกไว้อย่างดี ไม่กระทบต่อประสิทธิภาพของมันแน่นอน ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมเอาตัวยาที่เหลือบรรจุในขวดกระเบื้องให้ครับ” หลินหยางเปิดฝาขวดกระเบื้องที่ตั้งอยู่บนโต๊ะออกพลางดมกลิ่นด้านในก็พบว่าไม่มีกลิ่นอะไรแปลกๆ

“ขวดพวกนี้ผ่านการฆ่าเชื้อด้วยรังสีอัลตร้าไวโอเลตมาแล้ว รับรองว่าไม่มีปัญหาแน่นอน” เซี่ยหลินหลินพูดเตือน

“ดีมากครับ เหมาะสมแล้ว” หลินหยางแอบขอร้องให้เซี่ยหลินหลินช่วยทำให้อย่างเงียบๆ จากนั้นเขาก็หยิบช้อนเล็กๆ ขึ้นมาทำความสะอาดแล้วก็เปิดฝาขวดยาออก ทันใดนั้นกลิ่นที่หอมและสดชื่นก็พวกพุ่งออกมาจากขวดนั้นทันที

ทุกๆ คนเองที่อยู่ในเหตุการณ์ที่ได้กลิ่นก็ต่างสูดดมกลิ่นหอมนั้นอย่างหิวกระหาย

“โคลนพิศุทธ์ที่ผมเตรียมในคราวนี้ทั้งคุณภาพแล้วสีของมันก็ดีกว่าครั้งก่อนมากโข หากใช้มันเรื่อยๆ ไม่เพียงแค่ผิวจะขาวมากขึ้นแต่ยังช่วยชะลอความแก่และไม่เกิดรอยย่นอีกด้วยครับ” หลินหยางพูดไปด้วยพลางบรรจุครีมในขวดด้วย

ถึงแม้ทุกคนจะไม่รู้ว่าสิ่งที่หลินหยางพูดนั้นจริงหรือหลอก แต่ในใจของทุกคนก็ยังยินยอมและเชื่อมั่นว่ามันคือเรื่องจริง หลินหยางพลางบรรจุไปทีละขวดจนเต็ม หลินหยางจึงค่อยๆ นับทีละขวดจนได้เป็นจำนวนยี่สิบห้าขวดพอดิบพอดี

“ยี่สิบขวดนี้เป็นของที่คุณสั่งเอาไว้ครับ ส่วนอีกขวดนึงนี้เป็นค่าตอบแทนที่ป้าจางช่วยเป็นธุระให้ผม” หลินหยางแบ่งโคลนพิศุทธ์ทั้งยี่สิบเอ็ดขวดส่งให้อีกฝ่ายนึงไป นัยน์ตาของจางฟางก็ฉายแววดีอกดีใจเป็นยกใหญ่ ถ้าหากว่ามีแค่เธอกับหลินหยางแล้วล่ะก็เธอคงเข้าไปทำตัวสนิทชิดเชื้อกับหลินหยางตั้งนานแล้ว

“ป้ารบกวนหลานมากไปหรือเปล่า?” จางฟางพูดอย่างเกรงใจ

“ป้าจาง เขาให้มันกับป้าป้าก็เก็บไว้เถอะ เสื้อผ้าพวกนี้จะซื้อเปล่าๆ โดยไม่มีของตอบแทนได้อย่างไร อ้อ ใช่แล้ว ข้างในกระเป๋าถือที่อยู่ตรงนั้นคือเสื้อผ้ากับรองเท้านะ” เซี่ยหลินหลินพูดพลางชี้ไปที่กระเป๋าถือที่วางไว้ข้างกำแพง “ฉันซื้อมาสามชุดให้ผู้หญิงคนนั้นเพื่อแลกกับโคลนพิศุทธ์ขวดหนึ่งนายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร” หลินหยางเหลือบดูกระเป๋าถือใบนั้นก็พบว่าเป็นของมีแบรนด์ พอลองคำนวณเสื้อผ้ากับรองเท้าเข้าไปด้วยราคารวมกันคงทะลุหมื่นเป็นแน่

“ถ้าอย่างนั้นอีกสี่ขวดที่เหลือก็ขายให้ฉันหมดเลยเป็นยังไง” เซี่ยหลินหลินพูดขึ้นทันควัน

“ท่านปู่...” หลินหยางที่กำลังจะตอบกลับไปก็ได้ยินฉีเยียนเอ๋อร์ที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอดกระซิบเสียงเบากับฉีหวนเบาๆ

ฉีหวนมองดูหลานสาวของตัวเองก็รู้ความหมายของเธอขึ้นได้ทันใด สำหรับร่างกายหลานสาวที่โดนโรคประหลาดรุมเร้าแล้วนั้นฉีหวนรักใคร่และเอ็นดูเป็นอย่างมาก แล้วกับแค่คำขอร้องนี้เขาจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร เขามองดูยาสี่ขวดที่เหลือบนโต๊ะของหลินหยางพลางข่มใจพูดขึ้นว่า “คุณเซี่ย น้องชาย ยาที่เหลือนี้...จะขายให้ข้าสักขวดได้หรือไม่?”

“ราคาของโคลนพิศุทธ์นี้...ค่อนข้างสูงนะครับ” หลินหยางพูดอย่างลังเล

“ฮ่าฮ่า เสี่ยวหยางเอ๋ย วางใจเรื่องราคาเถอะ ผู้เฒ่าฉีคนนี้เงินไม่เคยขาด อย่าเข้มงวดไปนักเลย ภายภาคหน้าไม่มีโอกาสดีดีแบบนี้แล้วนะ” หานเทียนอวิ๋นที่อยู่ข้างๆ ยิ้มพูด

“นี่เจ้าพูดแทนคนแก่หรืออย่างไรกันฮึ?” ฉีหวนจ้องหานเทียนอวิ๋นพร้อมพูดอย่างขำขัน

“ถ้าหากว่าลุงฉีต้องการล่ะก็ผมจะไปนำมาให้ครับ” หลินหยางหัวเราะพลางหยิบขวดยาออกมาหนึ่งขวด

“ลุงมาขอให้เจ้าช่วยรักษา แล้วไหนจะมาเอาของเจ้าทั้งที่ยังไม่จ่ายเงินอีก แบบนี้จะเหมาะสมได้อย่างไร คุณเซี่ย โคลนพิศุทธ์ขวดนี้ถ้าเธอเอาออกขายทอดตลาดคาดว่าขวดนึงจะได้ประมาณเท่าไหร่กัน?” ฉีหวนมองเซี่ยหลินหลินแล้วถามขึ้น

“ต้นทุนของโคลนพิศุทธ์ที่ข้าได้มาต้นทุนไม่น้อยเลยนะแต่วัตถุดิบข้างในนั้นล้ำค่ามากเลย ปริมาณก็มีจำกัด และยังต้องไปขายให้กับพวกระดับสูงอีก ดิฉันคงรับประกันขั้นต่ำที่จะออกจำหน่ายก็คือห้าแสนหยวน ถ้าหากประสิทธิภาพดีแล้วล่ะก็...อาจจะปรับราคาขึ้นก็เป็นได้” เซี่ยหลินหลินพูดในสิ่งที่ตัวเองคิดออกมา

ถึงแม้ว่าทุกคนจะผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายแต่พอได้ฟังราคาห้าแสนแล้วใจก็หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม โดยเฉพาะหลินหยางใจของเขาตอนนี้เหมือนกับม้าเป็นหมื่นๆ ตัววิ่งกันขวักไขว่ “เซี่ยหลินหลิน ราคานี้ขายแค่สองขวดก็ได้ต้นทุนคืนมาแล้วนะ หากขายสามขวดก็จะได้ทุนที่ผมใช้ยารักษาคุณกลับคืนมา ยิ่งไปกว่านั้นหากขายหมดแล้วล่ะก็กำไรล้นหลามแน่ๆ”

จากที่หลินหยางชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ยาที่สามารถขายขวดล่ะเป็นหมื่นเป็นแสนได้สองขวดถือว่ากำไรแล้ว หากว่ามีคนอื่นที่สามารถขายได้มากกว่านี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องของคนอื่นแล้ว

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็เป็นลูกหลานคนร่ำคนรวย ราคาห้าแสนสำหรับผู้เฒ่าฉีแล้วก็ไม่ได้มากมายอะไร เขาหยิบมาหนึ่งขวดแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นก็ห้าแสน พรุ่งนี้ช่วงบ่ายข้าจะโอนเงินให้ รบกวนเจ้าบอกหมายเลขบัญชีธนาคารให้ลุงด้วย”

“ฉันก็จะซื้อด้วยหนึ่งขวด!” จู่ๆ หานซิ่นก็พูดโพล่งขึ้นมา

“ท่านลุงฉีซื้อไปเพื่อนำไปให้หลานสาว นายเป็นเพียงชายฉกรรจ์ตัวคนเดียวจะเอามันไปทำอะไร? คงไม่ได้จะเอาไปหลอกลวงหญิงสาวตระกูลไหนหรอกนะ?” เซี่ยหลินหลินพูดล้อเลียนขึ้นมา

“ถึงตัวฉันจะไม่มีลูกสาว แต่ฉันก็ยังมีภรรยาอยู่นะ” เขาตอบเซี่ยหลินหลินจากนั้นก็หันไปมองหลินหยางแล้วพูดขึ้น “น้องชาย ไม่รู้ว่าขวดยาของฉันนั้น...”

“อยู่นี่ครับ คุณได้เอาขวดมาหรือเปล่า?” หลินหยางเองก็หยิบเหยือกจากในห้องนอนออกมาแล้วถามขึ้น

“ฉันนำมาด้วย ดูสิ...อยู่ที่นี่หมดแล้ว” หานซิ่นรีบเปิดกระเป๋าที่ตัวเองนำเอามาด้วย ข้างในกระเป๋าเรียงรายไปด้วยขวดกระเบื้องน้อยใหญ่ที่ดูปราณีตเป็นอย่างมาก

หลินหยางหยิบขวดที่ดูค่อนข้างใหญ่ออกมาขวดหนึ่งจากนั้นก็เทเม็ดยาลงไปสามเม็ดแล้วพูดขึ้น “ยาอายุวัฒนะสามเม็ดนี้คุณเอากลับไปกินคืนนี้ก่อนหนึ่งเม็ด ส่วนที่เหลือให้กินสามวันหนึ่งครั้ง หลังจากผ่านไปเก้าวันคุณก็จะฟื้นฟูกลับมาเหมือนเดิม”

“พูดเรื่องจริงหรือ?” สายตาหานซิ่นฉายประกายดีใจจนเนื้อเต้น ถ้าหากสิ่งที่หลินหยางพูดเป็นเรื่องจริงล่ะก็ หลังจากผ่านไปเก้าวันแล้วร่างกายตัวเองก็จะกลับมาเป็นชายชาติทหารเหมือนเดิม