ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 70

ตอนที่ 70 กลิ่นหอมของสมุนไพร

หลังจากคนไปประมาณสิบกว่านาทีกลิ่นหอมๆ ก็เริ่มพวยพุ่งออกมาจากหม้อแผ่กระจายจนล้นไปทั่วทั้งห้อง

ทุกคนที่ได้กลิ่นก็พลันน้ำลายไหลทันที

“หอมมาก หลินหยางนี่นายต้มยาหรือว่าทำอาหารกันแน่เนี่ย” เซี่ยหลินหลินที่นั่งอยู่ข้างๆ ถามขึ้น

“ต้มยาแน่นอนสิครับ แถมสามารถทำเป็นอาหารกินได้ด้วยนะครับ”

“ทุกคนถือคติว่าหวานเป็นลมขมเป็นยา แต่ยาของนายนี่มันหอมจริงๆ แบบนี้ต่อให้ภายหลังนายจะไปเป็นพ่อครัวแทนหมอล่ะก็ คงร่ำรวยไม่แพ้กัน” เซี่ยหลินหลินหัวเราะ

“ยามีทั้งขมและหวาน หากสามารถทำให้มันมีรสหวานหอมได้ มีคนไข้ที่ไหนจะไม่กินบ้างล่ะครับ” หลินหยางพูดพลางเอายาอีกสองชนิดโยนลงไปในหม้อแล้วปิดฝา

แต่ถึงแม้จะปิดฝาไว้แล้วแต่ก็ไม่สามารถกั้นกลิ่นหอมที่โชยออกมาได้ ทุกคนที่ได้กลิ่นต่างก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาทันที

“เมื่อสักครู่ยังพูดเล่นกับเยียนเอ๋อร์อยู่เลย สงสัยว่าตอนนี้พวกข้าเองก็เริ่มหิวเช่นกัน” หานเทียนอวิ๋นพูด

“ข้าเองก็หิวแล้ว” ฉีหวนยิ้มพลางพูด “เสี่ยวหยาง ถ้าเจ้าทำอาหารข้าว่าก็น่าจะหอมน่าดู”

“หลินหยางทำอาหารอร่อยจริงๆ แถมยังเคยไปแข่งขันทำอาหารในเมืองมาแล้วด้วยค่ะ” พลางคิดไปถึงปลาที่หลินหยางทำให้ตอนนั้นว่าตัวเองยังกินไม่หนำใจเลย

“โอ้...เสี่ยวหยางช่างเป็นผู้ชายที่น่าเอาเยี่ยงอย่างจริงๆ นะจ้ะ” จางฟางที่อยู่ข้างๆ ยิ้มพูดขึ้น

“พอเถอะครับ ทุกคนอย่ายกย่องผมนักเลย” หลินหยางพูดพลางยิ้มแหยๆ

ทุกคนต่างคึกคักเป็นพิเศษ หลินหยางเริ่มพัดถ่านให้ไฟติดได้เร็วขึ้น เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ จนรู้สึกว่าอุณหภูมิในหม้อลดลงแล้วหลินหยางก็เปิดฝาขึ้น ทันใดนั้นกลิ่นที่ทั้งหอมและเข้มข้นก็พวยพุ่งขึ้นมาจากหม้อส่งกลิ่นหอมไปทั่ว

ทุกคนที่ได้กลิ่นก็ต่างน้ำลายไหล ทุกคนมองดูสิ่งที่หลินหยางโยนลงไปก่อนหน้านี้ตอนนี้กลายเป็นน้ำเหลวๆ ไปหมดแล้ว น้ำร้อนที่ใส่ไว้ก่อนหน้านั้นก็ระเหยไปเกือบหมดแล้ว

เขาบรรจงตักยาเหล่านั้นออกมาใส่ชามแล้วยื่นไปฉีเยียนเอ๋อร์แล้วพูดว่า “รีบๆ กินสิ นี่จะช่วยให้ร่ายกายคุณดีขึ้น”

เนื่องจากเธอโดนหลินหยางฝังเข็มมาก่อนหน้านั้นจึงทำให้เธอรู้สึกประหม่าแปลกๆ เธอรับยาชามนั้นมาแล้วกินมันลงไปอย่างรวดเร็ว

ยาตัวนี้ทั้งกลิ่นเข้มข้นที่ปล่อยออกมาทำให้น้ำลายไหลเป็นทางแล้ว พอได้กินเข้าไปรสชาติเองก็ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน ผ่านไปครู่เดียวฉีเยียนเอ๋อร์ก็กินยาชามนั้นจนหมด

“เยียนเอ๋อร์ รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง?” หานเทียนอวิ๋นยิ้มถาม

“ทั้งหอมทั้งหวานค่ะ อีกทั้งหนูเองก็บอกไม่ได้ว่ามันเป็นรสชาติอย่างไรกันแน่ แต่ถึงแม้จะกินไปแล้วหนึ่งชามก็ดูเหมือนว่าหนูจะกินได้อีกหน่อยค่ะ” ฉีเยียนเอ๋อร์พูดอย่างเกรงใจ

“ยาในชามนั้นของคุณประกอบไปด้วยยาบำรุงกำลังมากมาย ถ้าเป็นคนธรรมดารับการรักษาแบบนี้ไม่ไหวหรอก คุณเองผ่านการเตรียมขั้นแรกมาแล้วจึงมีคุณสมบัติที่จะรับยาบำรุงแบบนี้ได้ ถ้าหากกินเข้าไปอีกเกรงว่าคุณจะเลือดกำเดาไหลเอาน่ะสิ” หลินหยางพูดไปหัวเราะไป

“หลินหยาง แบบนี้ดีแล้วใช่ไหม?” ฉีหวนถามอย่างตื่นเต้น

“นี่เป็นเพียงขั้นแรกของการรักษาเท่านั้นครับ ต้องลองดูไปก่อนว่าอวัยวะภายในของเธอจะฟื้นคืนมาได้ถึงระดับไหน หากการฟื้นฟูเป็นไปด้วยดีล่ะก็สามารถเริ่มการบรรเทาพิษได้ หลังจากนั้นถึงจะเป็นการฟื้นฟูจริงๆ ครับ”

“แล้วถ้าเกิดอวัยวะภายในไม่ฟื้นฟูล่ะ เจ้าจะทำอย่างไร?” ฉีหวนเริ่มถามอย่างร้อนรน

“ผมก็คงต้องฝังเข็มเพิ่ม หรือทำไปจนกว่าอวัยวะภายในจะฟื้นฟูได้ครับ” หลินหยางพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“แล้วขั้นตอนต่อไปเธอจะรักษาอย่างไรกันล่ะ?” ฉีหวนเริ่มถามเกี่ยวกับอาการของหลานสาวอย่างจริงจัง

“วันนี้คงเอาประมาณนี้ก่อนครับ หนึ่งสัปดาห์ให้หลังผมจะตรวจให้อีกรอบหนึ่ง หากทุกอย่างเรียบร้อยผมก็จะเริ่มการรักษาขั้นต่อไปเลย และถ้าหากทั้งหมดเป็นไปอย่างราบรื่นแล้วคาดว่าหนึ่งเดือนก็น่าจะฟื้นฟูขั้นแรกได้สำเร็จครับ หลักจากนั้นก็ค่อยๆ ดูแลพักผ่อนดีดีก็ได้แล้วครับ” หลินหยางอธิบายระยะเวลาที่ต้องใช้อย่างละเอียด

“ดีเหลือเกิน ถ้าอย่างนั้นคงต้องรบกวนหมอหลินแล้วล่ะ” ฉีหวนถูมือไปมาอย่างตื่นเต้น พร้อมทั้งสายตาที่มองหลินหยางอย่างดีอกดีใจ ก่อนหน้านี้ตัวเขาเองกับหานเทียนอวิ๋นมาขอคำแนะนำเกี่ยวกับอาการเท่านั้นถึงแม้ว่าตอนที่เจอหลินหยางครั้งแรกจะไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจก็ยังรู้สึกสงสัยอยู่ มาวันนี้ได้มาเห็นฝีมือการแพทย์ของหลินหยางอย่างจัง จึงทำให้ความหวังของเขาทั้งหมดตอนนี้ฝากไว้กับหลินหยางหมดแล้ว

“ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลยครับ การช่วยเหลือรักษาเป็นจรรยาบรรณของหมออยู่แล้วครับ ผู้เฒ่าฉีไม่ต้องเกรงใจ” หลินหยางพูดพลางโบกมือ

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกข้ากลับได้เลยอย่างนั้นหรือ?” ฉีหวนถาม

“ครับ ครบหนึ่งอาทิตย์ค่อยมาหาผมอีกครั้ง ส่วนอันนี้เป็นใบสั่งยาที่ผมจะให้คุณฉีไปทานนะครับ ทานทุกวัน วันละหนึ่งครั้งครับ” หลินหยางหยิบกระดาษมาหนึ่งแผ่นพลางเขียนส่วนประกอบของยาทั้งหมดส่งให้ฉีหวน

ฉีหวนรับมาอย่างระมัดระวังพลางพูดขึ้น “หมอหลิน บอกเลขที่บัญชีมาเถอะ อย่างไรคนแก่คนนี้ต้องหาทางตอบแทนให้ได้”

รับเงินเขามาต้องไปเป็นธุระให้เขาด้วย เหตุผลนี้หลินหยางคัดค้านไม่ได้ จึงได้บอกเลขบัญชีออกไปแต่เขาไม่ได้ถามฉีหวนว่าจะให้เงินเขาเป็นจำนวณเท่าไหร่ ฉีหวนผู้นี้เงินไม่เคยขาดมือ จำนวณเงินที่จะให้ครั้งนี้อย่างต่ำคงถึงล้านเป็นแน่

ฉีหวนมองดูหลินหยางที่ไม่ได้ปรารถนาเงินอย่างมากมายนั้นแววตาก็ฉายแววชื่นชมพร้อมทั้งคุยกับหลินหยางอีกสองสามประโยคก่อนจะขอตัวกลับไปด้วยกันกับหานเทียนอวิ๋น

“คุณเซี่ย คืนนี้พวกคุณไม่กลับกันหรือ?” หานเทียนอวิ๋นมองเซี่ยหลินหลินแล้วถามขึ้น

“พอดีดิฉันจะอยู่รอคุยกับหลินหยางเรื่องการร่วมมือด้านธุรกิจก่อนน่ะค่ะ พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ยังไม่สาย” เซี่ยหลินหลินยิ้มตอบ

“ถ้าอย่างนั้นพวกฉันกลับก่อนล่ะนะ หมอหลิน หลังจากหนึ่งอาทิตย์ลุงคนนี้จะมารบกวนอีกนะ” ฉีหวนพูดกับหลินหยาง

“ยินดีต้อนรับเสมอครับ ก่อนเดือนเก้าส่วนใหญ่ผมจะอยู่ที่บ้านตลอดครับ” หลินหยางส่งเสียงดังออกไป

ฉีหวนโบกมือลาหลินหยาง จากนั้นคนขับรถก็พาครอบครัวฉีกับหานเทียนอวิ๋นขึ้นรถแล้วขับออกไป