ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 75

ตอนที่75หานหน้าผู้คอเคล็ด

อุ้มจางเหย่ไปห้องเพื่อแก้ไขปัญหาเรื่องสรีระหลังทำอาหารเสร็จทั้งสี่คนก็นั่งลงร่วมทานอาหารเช้ากัน

เนื่องจากมีตัวยาเสริมอื่นๆอีกแม้ว่าจะเป็นแค่บะหมี่ไข่ไก่แต่ทั้งสี่คนก็กินกันอย่างออกรสออกชาติ

“ไม่ได้กินบะหมี่ที่ทั้งสดและใหม่แบบนี้มานานแล้ว”เซี่ยหลินหลินพูดว่า“หลินหยางถ้าเธอมาเป็นพ่อครัวที่บ้านฉันจะดีขนาดไหนนะฉันจะให้เงินเดือนเธอสูงแน่ๆ”

“รอฉันหางานไม่ได้แล้วฉันจะไปนะ”หลินหยางตอบรับ

รอจนทานอาหารเสร็จจางฟางรับอาสาเก็บถ้วยชามเซี่ยหลินหลินและจางฟางต้องบอกลาแล้วก่อนออกเดินทางจางฟางกระซิบกับหลินหยางข้างหูว่า“รอฉันกลับถึงเจียงหลิงแล้วฉันจะแนะนำเศรษฐีนีให้เธอแค่เธอนวดหน้าอกให้เขาก็ได้เงินเยอะแล้ว”

“ขอบคุณน้าจางเธอเป็นบ่อข้าวบ่อน้ำของฉันเลยนะเนี่ย”หลินหยางยิ้มอย่างมีเลศนัย

สาวสวยมองมาที่หลินหยางจางฟางเดินไปฝั่งที่นั่งคนขับเซี่ยหลินหลินยิ้มและโบกมือลาหลินหยางและบอกว่าอย่าลืมติดต่อมานะรถค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป

รอเซี่ยหลินหลินกลับไปแล้วหลินหยางเอากระดานดำไปหัดเขียนอยู่ที่ลานหน้าบ้านในบ้านของหลินหยางตอนนี้มีแค่หลินหยางและจางเหย่แค่สองคน

จางเหย่นั่งอาบแดดอยู่ที่ลานหน้าบ้านฟื้นตัวมาสองสามวันนี้ประกอบกับยาเสริมของหลินหยางหน้าตาของหล่อนเลยดูมีชีวิตชีวามากขึ้นเยอะผิวหนังเริ่มดูมีน้ำมีนวลเผยให้เห็นร่องรอยความสวยของเมื่อก่อน

นึกถึงความอ่อนโยนละมุนละไมของเมื่อคืนนี้จางเหย่ก็หน้าแดงขึ้นมาที่ผ่านมาตัวเองไม่เคยทำตัวไม่เรียบร้อยขนาดนี้เมื่อคืนนี้ตนเองใจกล้ามากถึงขนาดเชิญชวนหลินหยางให้มานอนกับตัวเองบนเตียงเดียวกัน

หลินหยางหรี่ตาฝึกเขียนตัวอักษรจางเหย่ตาเบลอๆในระหว่างความเงียบในใจของหล่อนค่อยๆเห็นภาพของหลินหยาง

รอจนหลินหยางฝึกเขียนอักษรเสร็จจางเหย่พูดว่า“เมื่อคืนนี้เธอออกไปตอนไหนหรอ”

“ก็รอจนเธอหลับสนิทเห็นเธอรู้สึกร้อนก็เลยออกมา”หลินหยางตอบอย่างโกหกไป

ฟังคำอ่อนโยนของจางเหย่ก็คิดถึงความโอนโยนละมุนละไมของเขาหลินหยางหยุดไฟราคะในตัวเพื่อตนทำให้หล่อนรู้สึกซาบซึ้งมาก

“ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถเดินได้ด้วยตัวเองแล้วนะ”จางเหย่พูดด้วยรอยยิ้ม

“น่าจะพรุ่งนี้ก็ได้แล้วแหล่ะถ้าวันนี้ใช้มือประคองแล้วเดินได้แต่มันยังเร็วไปหากจะให้มันกลับมาฟื้นฟูได้หมด”หลินหยางมองจางเหย่จางเหย่สีหน้าดีใจยิ่งนัก

“ใช่แล้วแจ้งสารทุกข์สุขดิบกับทางบ้านดีกว่านานแล้วไม่ได้โทรหาที่บ้านเลย”หลินหยางยื่นโทรศัพท์มือถือให้จางเหย่

จางเหย่คิดแล้วคิดอีกยื่นมือไปรับโทรศัพท์ก็กดเบอร์ทันทีไม่นานปลายสายก็รับเป็นเสียงผู้หญิงคนนึงเสียงนั้นดูเหนื่อยล้า“ฮัลโหล”

“ฮัลโหลแม่คะฉันเสี่ยวเหย่”จางเหย่พูด

เงียบไปชั่วขณะปลายสายส่งเสียงตกใจกลับมา“อะไรนะเสี่ยวเหย่เธอไปอยู่ที่ไหนมาไม่ติดต่อกลับมาที่บ้านเลยเธอก็รู้ว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงเธอฮือๆๆๆ”ปลายสายพูดพลางร้องไห้พลาง

หลินหยางเป็นคนหูดีมากประกอบโทรศัพท์มือถือซัมซุงเสียงก็ดังอยู่แล้วหลินหยางจึงได้ยินเสียงในโทรศัพท์อย่างชัดเจนในใจก็รู้สึกถึงความอบอุ่นความเป็นญาติก็เป็นเช่นนี้ปากก็ว่าก็ด่าแต่ในใจนั้นรักมาก

“แม่ไม่ต้องร้องไห้แล้วฉันก็ยังอยู่นี่ไง”จางเหย่ปลอบใจ

“เธอโทรหาพ่อเธอหรือยัง”

“ยังเลยฉันกลัวว่าพ่อยุ่งอยู่ไม่อยากรบกวนเขาเดี๋ยวจะส่งข้อความไปหาแล้วกัน”จางเหย่ตอบ

“เขายุ่งเขาก็อยากคุยกับลูกสาวเขาแหล่ะเออใช่แล้ววั้นนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเธอตอนนี้เธออยู่ที่ไหนฉันจะส่งคนไปรับ”ปลายสายพูดขึ้นมา

หลินหยางแอบฟังไปพลางใจสั่นระรัวไปพลางหญิงสาวคนนั้นไม่ได้จะมาเองแต่จะส่งคนมาต้องมีเหตุผลที่จะมาแน่ๆ

“ไม่ต้องหรอกค่ะตอนนี้ฉันยังไม่อยากกลับ”จางเหย่ตอบ“ชีวิตปกติโดนแรงกดดันเยอะมากตอนนี้ฉันอยากผ่อนคลายฉันอยากพักผ่อนสักพักค่อยกลับค่ะ”

“งั้นเธอบอกแม่หน่อยได้ไหมว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่”ปลายสายรู้สึกร้อนใจ

“ตอนนั้นฉันโดนนักเลงทำร้ายแล้วโยนลงแม่น้ำมีหมอเทวดาในหมุ่บ้านมาช่วยชีวิตเอาไว้ถ้าช้าไปเพียงครึ่งชั่วโมงฉันอาจจะไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้วค่ะเขาช่วยชีวิตฉันฉันเลยต้องอยู่รักษาตัวต่อที่นี่ค่ะรอฉันหายดีแล้วฉันจะกลับบ้านนะคะ”

“หมอเทวดาหรอหมอเทวดาอายุเท่าไร”ปลายสายเริ่มถามต่อ

“อายุประมาณยี่สิบหว่าๆค่ะยังหนุ่มอยู่เลย”จางเหย่ตอบแบบหาไม่ได้

ปลายสายได้ยินแล้วก็เข้าใจจุดประสงค์ของหญิงสาวอย่างชัดเจนเลยตอบอย่างเงียบๆว่า“เหย่เอ๋ยเธอชอบเขาแล้วใช่ไหม”

“แม่คะพูดอะไรหน่ะ”จางเหย่ตอบแบบไม่ค่อยพอใจ

“เสี่ยวเหย่เธอก็โตขนาดนี้แล้ววันนี้ก็ครบสามสิบแล้วนะเพื่อนบ้านของเราเสี่ยวฮัวมีลูกไปสองคนแล้วนะดูเธอตอนนี้สิยังอยู่เป็นโสดอยู่เลยเป็นแบบนี้ได้ยังไง”ปลายสายเริ่มบ่นลูกสาว

“โอเคค่ะหนูเข้าใจแล้วค่ะแม่แม่ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้วนะคะ”จางเหย่ตอบแบบอายๆ

“เมื่อไรลูกจะกลับบ้านบอกแม่สักคำนะนั้นสิลูกช่วยส่งรูปตอนนี้ให้แม่ดูหน่อยสิแม่จะดูว่าหนูบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”ปลายสายพูด

“โอเคค่ะเดี๋ยววางสายแล้วหนูจะส่งให้นะคะ”จางเหย่คุยกับแม่ของตนอีกสักพักก็วางสายไปหน้าตาแดงยื่นมือถือคืนให้กับหลินหยาง

“แม่ฉันไม่ไว้ใจฉันให้ฉันส่งรูปไปให้เขาดูเธอช่วยถ่ายรูปให้ฉันหน่อยนะ”

หลินหยางมองจางเหย่ที่ยังคงใส่เสื้อผ้าของตนหลินหยางหัวเราะและพูดว่า“เธอถอดเสื้อผ้าชุดนี้แล้วเปลี่ยนใส่ชุดใหม่ดีกว่านะ”

นอกจากเครื่องสำอางแล้วผู้หญิงชอบเรื่องเสื้อผ้ามากแม้ใส่เสื้อผ้าของหลินหยางจะไม่เป็นอะไรแต่พอเปลี่ยนเป็นใส่ชุดใหม่ปุ๊บจางเหย่ก็รู้สึกดีใจมากๆ