ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 76

ตอนที่76มานั่งข้างฉัน

"หลินหยาง,เมื่อไหร่คุณจะพาฉันออกไปเดินเล่น."จางเยว่กล่าวอย่างไม่พอใจ

“วันมะรืนนี้พรุ่งนี้อยูบ้านอีกหนึ่งวัน,วันก่อนเพิ่งจะออกไปข้างนอกแม้ว่าผิวของคุณจะดูดีแต่ก็ยังงติดเชื้อได้ง่าย”หลินหยางหัวเราะ

"’งั้นก็ดี"จางเยว่กล่าวอยู่บนที่นอนจนเบื่อ

เมื่อมองดูท่าทางที่น่าเบื่อนี้ของจางเยว่,หลินหยางหัวเราะว่า:"คุณต้องการหาหนังสือเล่มหนึ่งมาอ่านฆ่าเวลามั้ย?"

“ก็ดีนะ,ดีกว่าไม่มีอะไรทำ”จางเยว่เห็นด้วยทันที

หลินหยางหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากลิ้นชักโต๊ะ,เมื่อจางเยว่กำลังจะแจกมันทันใดนั้นเขามือสั่นก็หยุดทันที

"นี่เป็นหนังสือประเภทใด"จางเยว่คว้ามันหลินหยางไม่ได้ตรวจสอบสักพักแล้วก็ประสบความสำเร็จโดยจางเยว่

"ไม่สามารถดูได้"หลินหยางพูดเสียงดัง

"ไอ้ห่าอ่านอะไรไม่ได้โอ้-"จ่างเยว่จู่ๆก็ไม่ชัดเจนหลังจากดูหน้าชื่อหนังสือเล่มนี้เห็นได้ชัดว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือตรัสรู้สำหรับเด็กที่ขายโดยผู้ขายริมถนน

จางเยว่ถามด้วยรอยยิ้มขี้เล่นว่า"คุณซื้อสิ่งนี้เมื่อไหร่?"

“ฉันซื้อมันในโรงเรียนมัธยมฉันไม่ได้เห็นมันมาหลายปีแล้วฉันคิดว่ามันถูกเหวี่ยงออกไปจากฉันมันกลับกลายเป็นว่ามันยังอยู่ใต้ตู้”ลินหยางสารภาพอย่างตรงไปตรงมา

“โย่มันยังอยู่ในช่วงเริ่มพัฒนาฉันรู้หนังสือเล่มนี้ในโรงเรียนมัธยม”จางเยวจ้องมองที่หลินหยางด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขา:“เอาละเจ้าไปหาหมอฉันจะอ่านหนังสือเล่มนี้"

เนื่องจากพบว่าไม่มีอะไรที่จะซ่อนเขาถอนหายใจว่าเขาถูกทำลายอย่างไร้เดียงสาโดยหนังสือเล่มนี้และเดินไปที่บ้านของฮันนาพร้อมกล่องฝังเข็ม

หลังจากมาถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านฮันนานั่งอยู่บนโซฟาถูคอด้วยมือของเธอเมื่อเห็นหลินหยางเข้ามาเขาก็รีบทักทายว่า:"เสี่ยวหยางเข็มนำมาได้อย่างไร"

"แน่นอนนี่ไม่ใช่กรณีนี้ถ้าคุณพร้อมคุณสามารถเริ่มได้แล้ว"หลินหยางหัวเราะ

“โอเคฉันนั่งบนโซฟาหรือนอนบนเตียงเหรอ?”ฮันนาถาม

“ยังไงก็ได้ถ้าคุณนั่งแล้วไม่รู้สึกเหนื่อยก็นั่งไปเถอะและก็สามารถนอนบนเตียงก็ได้ครับ”หลินหยางพูดพร้อมรอยยิ้ม

“ใช้เวลานานเท่าไหร่เหรอ?”ฮันน่าถาม

“ไม่นานหรอกครับทั้งนวดพร้อมกับฝังเข็มก็ประมาณ20-30นาที”หลินหยางตอบปัญหาเล็กน้อยเหล่านี้ใช้เวลาเล็กน้อยก็สามารถรักษาได้แล้ว

“ครึ่งชั่วโมงก็ไม่นานนะเธอคงเหนื่อยแย่เลยมาที่เตียงเถอะ”แววตาที่มีเสน่ห์กวาดมองไปที่หลินหยางบิดตัวเล็กน้อยแล้วก็เดินเข้าไปในบ้าน:“เสี่ยวหยางตามฉันเข้ามาสิ”

บ้านของหัวหน้าหมู่บ้านนั้นดีจริงๆเฟอร์นิเจอร์ก็โอเคแค่พูดถึงเรื่องเตียงของฮันน่ามันทั้งใหญ่และสบายกว่าของเธอมาก

ฮันน่าถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงหลินหยางนั่งลงข้างๆเตียงหลังจากฮันน่าเตรียมตัวพร้อมแล้วเลือดลมในกายแล่นสูบฉีดจากนั้นก็วางมือลงบนคอของฮันน่าและนวดเบาๆ

“ใช่แล้วทำไมถึงไม่เจอผู้ใหญ่บ้านเลยล่ะครับ?”หลินหยางถามขึ้นอย่างสงสัย

“ไปประชุมที่เจียงหลิงน่ะคาดว่าคงไม่ใช่เรื่องใหญ่พาลูกไปด้วยอีกในบ้านจึงเหลือฉันแค่คนเดียว”ฮันน่าตอบ

หลินหยางไม่ได้ถามอะไรเพิ่มมือก็นวดไปรอบๆลำคอที่ลำคอของฮันน่ามีเสียงกระดูกลั่นรัวๆ

“สบายจังเสี่ยวหยางฝีมือของเธอนี่ไม่เลวเลยทีเดียวรู้สึกว่าสบายที่คอขึ้นมากเลยล่ะ”ฮันน่าพูดยิ้มๆ

“นี่แค่ผิวเผินเองมีเลือดบางส่วนค้างอยู่ตรงลำคอของคุณผมจะจัดการให้สักหน่อยถ้าคุณหันคอคุณก็จะเจ็บรอให้ผมนวดให้ทั่วๆจนเสร็จก่อนแล้วค่อยหันคอนะครับ”

ฮันน่าพยายามที่จะไม่หันคอและนอนอยู่บนเตียงนิ่งๆแล้วถามออกไปด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำว่า:“เสี่ยวหยางเมื่อวานมีคนที่มาบ้านของเธอสองสามคนนี่แล้วทั้งหมดมาจากที่ไหนเหรอทำอะไรกันเหรอ?”

“ทั้งหมดเป็นคนในเมืองน่ะเหมือนจะมีอาการอะไรบางอย่างซึ่งต้องรักษาโดยการฝังเข็มประจวบเหมาะกับที่สองสามวันก่อนผมเข้าไปในเมืองพอดีและพบกับพวกเขาผมเลยบอกไปว่าผมสามารถรักษาได้ให้พวกเขาหาเวลามาหาผมแล้วเมื่อวานนี้พวกเขาก็มาเลยรักษาให้เสร็จพวกเขาก็กลับไป”

“เธอเก่งจังเลยสามารถทำให้คนในเมืองมาหาหมอได้พวกเขาจ่ายเงินเธอเท่าไหร่อ่ะ?”ฮันน่าถามขึ้น

“ไม่เยอะหรอกครับแต่ก็ไม่น้อยคงจะพอกับค่ากินอยู่ในมหาวิทยาลัยของผมน่ะ”หลินหยางบอกอ้อมๆ

“งั้นก็คงไม่น้อยในเมื่อเธอจ่ายค่าครองชีพในมหาวิทยาลัยได้ก็คงจะหลายพันหยวนอยู่หรอก”

หลินหยางไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มดูเหมือนว่าจะหลายพันหยวนอยู่เมื่อฮันน่าเห็นว่าหลินหยางไม่ได้ปฏิเสธมันยืนยันสิ่งที่คิดอยู่ในใจของตัวเองแน่นอนปากก็อุทานออกมาว่า:“เธอยังเด็กอยู่เลยและด้วยทักษะของเธอแล้วนั้นคงจะเพียงพอที่จะหาภรรยาดีๆในอนาคต”

“ที่ไหนกันล่ะครับจะเป็นที่พึ่งให้แฟนยังไม่ได้เลยจะเอาที่ไหนมาเลี้ยงภรรยาล่ะครับ”หลินหยางพูดพร้อมหัวเราะแห้งๆ

“จะรีบร้อนทำไมกันเธอดูดีและยังมีทักษะด้วยต่อไปไม่มีอะไรที่จะหาไม่เจอหรอก”หลังจากหยุดไปฮันน่าจึงถามขึ้นมาอย่างลับๆว่า:“เสี่ยวหยางเธอกับหญิงสาวในบ้านของเธอน่ะทำเรื่องแบบนั้นกันหรือเปล่า?”

“ไม่หรอกครับคุณคิดไปถึงไหนแล้วเนี่ยครับ?”คราวนี้หลินหยางพูดขึ้นอย่างจริงจัง

“จริงๆนะสาวใหญ่รูปร่างสวยขนาดนั้นอยู่ในบ้านของเธอเธอได้เห็นทุกสัดส่วนของร่างนั้นอยู่แล้วเธอยังไม่ได้ทำอะไรกันเลยเหรอเธอโกหกหรือเปล่า?”ฮันน่ายังคงไม่เชื่อเท่าไหร่

“เป็นไปได้ยังไงกันครับเธออายุสามสิบแล้วนะแก่กว่าผมตั้งหลายปี”หลินหยางพูดแก้ตัว

ฮันน่าเลยพูดขึ้นว่า:“สามสิบแล้วยังไงล่ะเธอรังเกียจสาวใหญ่อย่างนั้นเหรอ?”

“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงล่ะครับฮันน่าผมแค่รู้สึกว่าคุณยังดูเด็กมากเลยล่ะจะไปรังเกียจสาวใหญ่ได้ยังไงกันเพียงแต่คนในบ้านคงจะมองว่าผมยังเป็นเด็กอยู่แน่ๆเลย”หลินหยางพูด

ได้ยินหลินหยางพูดว่าตัวเองยังเป็นเด็กอยู่ฮันน่าเองก็ชื่นใจใจเต้นตึกตักและพูดออกมาว่า:ดูเธอพูดเข้าสิป้าน่ะแก่แล้วนะยังเด็กอยู่ที่ไหนกันล่ะ?”