ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 77

ตอนที่77ดูหน่อยว่ามันเหมือนอะไร

“ตอนนี้ยังไม่ต้องหรอกครับต่อไปถ้าหากผมยังหาไม่เจอจะมารบกวนให้คุณป้าช่วยก็แล้วกันครับ”หลินหยางปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม

“ทำไมเธอช่างดีแบบนี้เนี่ยแน่ใจนะว่าไม่อยากให้ป้าช่วยแนะนำให้”ฮันน่าให้หลินหยางนั่งลงข้างๆตัวเองและเอ่ยถามขึ้นเสียงเบาว่า:“เสี่ยวหยางเธอยังไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงจริงๆเหรอ?”

“ผม.........”ทุกครั้งที่โดนถามด้วยคำถามนี้หลินหยางเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไง

ผลก็คือหลินหยางไม่ได้ตอบเพราะตามธรรมชาติแล้วคนอื่นๆมักจะคิดว่าเขาเป็นพี่ชายคนโตเสมอเมื่อมองมาที่หลินหยางช้าๆฮันน่าจึงพูดขึ้นว่า:“ไม่ใช่แบบนั้นหมายถึงว่าเธอเคยคิดเรื่องผู้หญิงบ้างหรือเปล่า?”

“คิดสิครับใครบ้างจะไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้น”หลินหยางพูดออกมาเบาๆ

“งั้นเมื่อเธอคิดตรงนี้ก็ใหญ่ขึ้นมาแบบนี้เหรอ?”ฮันน่าถามขึ้นทันที

“รู้แล้วจะถามทำไมล่ะครับ”หลินหยางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

“แค่กแค่กเงินทุนก้อนนี้มากมายมหาศาลจริงๆเร็วเข้าเถอะถอดกางเกงออกให้ฉันดูหน่อยว่ามันเป็นยังไงกันแน่”พูดจบก็ดึงกางเกงของหลินหยางลงเดิมทีหลินหยางสวมกางเกงตัวใหญ่จึงสะดวกมากๆไม่นานกางเกงตัวใหญ่ที่หลินหยางสวมอยู่ก็ถูกฮันน่าถอดออกได้อย่างง่ายดาย

เมื่อมองไปที่แกนกลางกายที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงนั้นปากเล็กๆของฮันน่าก็เปิดเป็นรูปตัวโอทันทีแม้ว่าการสัมผัสจะเป็นเรื่องเดียวกันแต่เมื่อได้เห็นกับตาตัวเองแล้วก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

“ฮันน่าแบบนี้มันไม่ดีนะ”หลินหยางพูดเบาๆ

“ทำไมจะไม่ดีล่ะเธอรังเกียจที่ฉันแก่กว่าเธอเหรอ?หรือรังเกียจที่ฉันไม่สวยกัน?”ฮันน่าถามด้วยความโกรธเคือง

“ไม่หรอกครับผมคิดว่าคุณสวยมากจนไม่สามารถจะพูดได้เลยและยังดูเด็กมากๆผมจะไปรังเกียจคุณได้ยังไงกันล่ะแต่ผมกลัวว่าแบบนี้มันจะทำให้คุณดูไม่ดีน่ะครับ”หลินหยางพูดออกมาอย่างจริงจัง

“ในบ้านหลังนี้มีแค่เราสองคนเธอไม่พูดฉันไม่พูดใครมันจะไปรู้?ยังไงล่ะหรือเธอจะไปพูดกับคนอื่นล่ะว่าฉันสัมผัสเธอ?”ฮันน่ากวาดสายตาไปหาหลินหยางพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของหลินหยางแดงเล็กน้อยแล้วรีบพูดต่อว่า:“ไม่หรอกครับไม่ไปพูดกับคนอื่นแน่นอน”

“ไม่พูดคือไม่ปฏิเสธสินะอย่าบอกว่าฉันสัมผัสเธอแม้ว่าเราสองคนจะทำเรื่องแบบนั้นก็เถอะมีใครจะรู้ถ้าเราสองคนไม่พูด?ฮันน่ามองหลินหยางด้วยแววตาเย้ายวนน้ำเสียงเต็มไปด้วยการหยอกล้อ

หลินหยางตกใจกับคำพูดที่กล้าหาญของฮันน่าชั่วครู่หนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาไม่รอให้หลินหยางพูดทันใดนั้นฮันน่าก็โน้มตัวเข้าไปหาหลินหยางปากเล็กของเธอเปิดออกประกบเข้ากับหลินหยางทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงความสบาย

หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธแต่หลับตาลงและเพลิดเพลินไปกับรสสัมผัสนั้นผ่านไป5-6นาทีฮันน่าก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่หลินหยางแล้วถามขึ้นมาว่า:“ตอนนี้ยังอยากได้ผู้หญิงอยู่หรือเปล่า?”

“อยากได้”หลินหยางตอบอย่างตรงไปตรงมา

จากนั้นก็จับมือของหลินหยางมาวางบนหน้าอกของตัวเองหลินหยางบีบอย่างมีสติหลังจากนั้นไม่นานลมหายใจของฮันน่าก็เริ่มแรงขึ้น

“เสี่ยวหยางถ้าเธอต้องการวันนี้ป้าก็จะสัญญากัยเธอ”ฮันน่ารีบพูดออกมาขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของหลินหยาง

ไม่นานทั้งสองคนก็พากันขึ้นไปอยู่บนเตียงมือใหญ่ของหลินหยางก็ค่อยเปลี่ยนและเลื่อนไปตามรูปร่างนั้นอย่างต่อเนื่องจากนั้นก็เลื่อนตัวขึ้นไปกระซิบถามข้างหูฮันน่าว่า:“ฮันน่าคุณจะไม่เสียใจจริงๆใช่ไหม?”

“เธอวางใจเถอะฉันจะไม่โทษเธอเลยเธอไม่คงไม่คิดแบบนั้นใช่ไหมถ้าอย่างนั้นก็เร็วเข้าเถอะ”ฮันน่าคะยั้นคะยอ

เมื่อหลินหยางได้รับการคะยั้นคะยอก็ไม่คิดจะปฏิเสธจึงถอดเสื้อผ้าของฮันน่าออกหมดทุกชิ้นจากนั้นก็กดร่างของเธอลงไป

ความรู้สึกที่ได้รับยิ่งตอบสนองมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆใจของฮันน่าเต้นด้วยอารมณ์สั่นไหวอดไม่ได้ที่จะร้องครางออกมา

เวลาล่วงเลยมากว่าหนึ่งชั่วโมงทั้งสองคนนอนหอบด้วยความเหนื่อยอยู่เตียงฮันน่าหันมากระซิบเบาๆ:“หลินหยางเธอนี่ช่างเป็นลูกวัวที่สุดยอดจริงๆเลย”

“หึหึ”หลินหยางเพียงแค่หัวเราะออกมาเบาๆเอื้อมมือไปป้วนเปี้ยนอยู่บนหน้าอกของฮันน่า

“เธออย่ามาแกล้งกันสิทำไมเธอโหดร้ายแบบนี้เนี่ยต่อไปคงต้องแนะนำวิธีผ่อนคลายให้กับเธอแล้วล่ะเธอจะต้องอะไรที่ทำให้เธอพอใจ”ฮันน่าอ้าปากค้าง

“ป้าฮันครับคุณเป็นแบบนี้ไม่ได้เหรอ?”หลินหยางยิ้ม

“อย่ามากวนน่าไม่ต้องพูดว่าฉันแต่งงานแล้วฉันยังแก่กว่าเธอหลายปีฉันยังสามารถอยู่กับเธอได้อีกสองสามปีเมื่อถึงเวลาที่ฉันแก่ลงเธอก็จะต้องไปหาความสุขกับคนอื่นฉันไม่คิดว่ามันจะยากเย็นอะไรขนาดนั้น”ฮันน่ามองไปที่หลินหยางและพูดต่อ:“แต่ถ้าฉันยังเป็นเด็กวัยรุ่นอายุสิบกว่าๆจะต้องแต่งงานกับเธออย่างแน่นอน”

“หึหึแบบนั้นผู้ใหญ่คงได้ฆ่าผมตายแหงๆ”หลินหยางพูดพลางหัวเราะออกมา

“ไม่ต้องไปพูดถึงเขาหรอกปกติแล้วขามักจะคิดถึงแต่เรื่องเลื่อนตำแหน่งเท่านั้นเพื่อที่จะให้ตัวเองเป็นใหญ่เขายังคงคิดทำเรื่องราวต่างๆหลายๆสิ่งและก็ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของฉันมักจะไปใช้พลังงานที่อื่นเสมอผ่านไปหลายคืนก็ไม่รู้ว่าฉันรออยู่.....”ฮันน่าด่าออกมาจนหน้าแดงก่ำ

“พอแล้วครับผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ก็จริงแต่ในวงการข้าราชการก็คงยังเป็นเด็กอยู่ดี”หลินหยางปลอบใจฮันน่า

พูดคุยอยู่กับฮันน่าสักพักเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยวกว่าแล้วตัวเองก็ต้องกลับไปทำอาหารเที่ยงให้จางเยว่จากนั้นเขาก็รีบแต่งตัวแล้วบอกลา

“ต่อไปถ้ามีเวลาว่างก็มาหาฉันอีกนะ”ฮันน่าจึงพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหลินหยางจะไปแล้ว

“หึหึได้ครับถ้ามีอะไรก็โทรหาผมนะครับ”หลินหยางพูดจบแล้วก็เดินออกไปจากบ้านทันที

หลังจากกลับมาถึงบ้านหลินหยางก็คิดว่าตัวเองออกไปนานขนาดนี้ไม่รู้ว่าจางเยว่จะเป็นอย่างไรบ้างเดินไปที่ห้องนอนก็ผลักประตูเปิดออกไปอีกด้านหนึ่ง

หลังจากเปิดประตูแล้วหลินหยางก็รู้สึกตื่นตาและอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆเพียงแค่เห็นเสื้อผ้าที่จางเยว่สวมใส่อยู่ในตอนแรกทั้งหมดมันถูกถลกขึ้นมาแล้วชั้นในถูกดึงลงมาไว้ที่เข่าจางเยว่กำลังอ่านหนังสือที่เธอให้เขาวางไว้ให้เธอข้างๆในขณะที่มืออีกข้างก็คลำอยู่ตรงหว่างขาของเธอเอง

ดูท่าทางคงจะตื่นเต้นมากๆใบหน้าของจางเยว่แดงก่ำขึ้นมาท่าทางหอบๆในแววตาเผยเป็นประกายไม่ได้ถูกล่อลวงเลย

เมื่อรู้ว่ามีใครเข้ามาในห้องจางเยว่ก็ดึงมือออกมาจากหว่างขาตัวเองแล้วก็ลงมาใส่กระโปรงอย่างรวดเร็วเธอทำทุกอย่างอย่างคล่องแคล่วรวดเร็วในเวลาเดียวกันมองไปที่ประตูด้วยความตื่นตระหนกจากนั้นก็เดินเข้าไปหาหลินหยางและพูดด้วยความโกรธว่า:“นายเดินเข้ามาเงียบๆได้ยังไงจะเข้ามาทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อนล่ะ?”

หลินหยางยิ้มขึ้นมาในใจวิธีลับๆทั้งหมดนั่นมาจากหนังสือเล่มนั้นสินะเขาก้าวขึ้นไปข้างหน้าและพูดว่า:“ฉันคิดว่าฉันน่าจะเห็นหมดแล้วล่ะแม้ว่าเธอจะไม่สวมเสื้อผ้านอนก็เถอะมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรใครจะไปรู้เรื่องแบบนี้กันล่ะ”

“นาย!”ใบหน้าที่แดงก่ำมองมาที่หลินหยางจางเยว่พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า:“เป็นเพราะนายนายเข้ามาทำอะไรเนี่ย?”

“พี่เยว่นี่มันบ้านฉันนะพูดอีกก็คือเธอไม่รู้เหรอว่ากำลังทำแบบนี้อยู่แต่ฉันจะไม่โทษเธอหรอกนะเธอจะทำต่อเลยก็ได้นะ”หลินหยางพูดอย่างไร้เดียงสา