ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 77

ตอนที่77ดูหน่อยว่ามันเหมือนอะไร

“ตอนนี้ยังไม่ต้องหรอกครับต่อไปถ้าหากผมยังหาไม่เจอจะมารบกวนให้คุณป้าช่วยก็แล้วกันครับ”หลินหยางปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม

“ทำไมเธอช่างดีแบบนี้เนี่ยแน่ใจนะว่าไม่อยากให้ป้าช่วยแนะนำให้”ฮันน่าให้หลินหยางนั่งลงข้างๆตัวเองและเอ่ยถามขึ้นเสียงเบาว่า:“เสี่ยวหยางเธอยังไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิงจริงๆเหรอ?”

“ผม.........”ทุกครั้งที่โดนถามด้วยคำถามนี้หลินหยางเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องตอบยังไง

ผลก็คือหลินหยางไม่ได้ตอบเพราะตามธรรมชาติแล้วคนอื่นๆมักจะคิดว่าเขาเป็นพี่ชายคนโตเสมอเมื่อมองมาที่หลินหยางช้าๆฮันน่าจึงพูดขึ้นว่า:“ไม่ใช่แบบนั้นหมายถึงว่าเธอเคยคิดเรื่องผู้หญิงบ้างหรือเปล่า?”

“คิดสิครับใครบ้างจะไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้น”หลินหยางพูดออกมาเบาๆ

“งั้นเมื่อเธอคิดตรงนี้ก็ใหญ่ขึ้นมาแบบนี้เหรอ?”ฮันน่าถามขึ้นทันที

“รู้แล้วจะถามทำไมล่ะครับ”หลินหยางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

“แค่กแค่กเงินทุนก้อนนี้มากมายมหาศาลจริงๆเร็วเข้าเถอะถอดกางเกงออกให้ฉันดูหน่อยว่ามันเป็นยังไงกันแน่”พูดจบก็ดึงกางเกงของหลินหยางลงเดิมทีหลินหยางสวมกางเกงตัวใหญ่จึงสะดวกมากๆไม่นานกางเกงตัวใหญ่ที่หลินหยางสวมอยู่ก็ถูกฮันน่าถอดออกได้อย่างง่ายดาย

เมื่อมองไปที่แกนกลางกายที่เคลื่อนไหวอยู่ตรงนั้นปากเล็กๆของฮันน่าก็เปิดเป็นรูปตัวโอทันทีแม้ว่าการสัมผัสจะเป็นเรื่องเดียวกันแต่เมื่อได้เห็นกับตาตัวเองแล้วก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

“ฮันน่าแบบนี้มันไม่ดีนะ”หลินหยางพูดเบาๆ

“ทำไมจะไม่ดีล่ะเธอรังเกียจที่ฉันแก่กว่าเธอเหรอ?หรือรังเกียจที่ฉันไม่สวยกัน?”ฮันน่าถามด้วยความโกรธเคือง

“ไม่หรอกครับผมคิดว่าคุณสวยมากจนไม่สามารถจะพูดได้เลยและยังดูเด็กมากๆผมจะไปรังเกียจคุณได้ยังไงกันล่ะแต่ผมกลัวว่าแบบนี้มันจะทำให้คุณดูไม่ดีน่ะครับ”หลินหยางพูดออกมาอย่างจริงจัง

“ในบ้านหลังนี้มีแค่เราสองคนเธอไม่พูดฉันไม่พูดใครมันจะไปรู้?ยังไงล่ะหรือเธอจะไปพูดกับคนอื่นล่ะว่าฉันสัมผัสเธอ?”ฮันน่ากวาดสายตาไปหาหลินหยางพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าของหลินหยางแดงเล็กน้อยแล้วรีบพูดต่อว่า:“ไม่หรอกครับไม่ไปพูดกับคนอื่นแน่นอน”

“ไม่พูดคือไม่ปฏิเสธสินะอย่าบอกว่าฉันสัมผัสเธอแม้ว่าเราสองคนจะทำเรื่องแบบนั้นก็เถอะมีใครจะรู้ถ้าเราสองคนไม่พูด?ฮันน่ามองหลินหยางด้วยแววตาเย้ายวนน้ำเสียงเต็มไปด้วยการหยอกล้อ

หลินหยางตกใจกับคำพูดที่กล้าหาญของฮันน่าชั่วครู่หนึ่งโดยที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาไม่รอให้หลินหยางพูดทันใดนั้นฮันน่าก็โน้มตัวเข้าไปหาหลินหยางปากเล็กของเธอเปิดออกประกบเข้ากับหลินหยางทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงความสบาย

หลินหยางไม่ได้ปฏิเสธแต่หลับตาลงและเพลิดเพลินไปกับรสสัมผัสนั้นผ่านไป5-6นาทีฮันน่าก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่หลินหยางแล้วถามขึ้นมาว่า:“ตอนนี้ยังอยากได้ผู้หญิงอยู่หรือเปล่า?”

“อยากได้”หลินหยางตอบอย่างตรงไปตรงมา

จากนั้นก็จับมือของหลินหยางมาวางบนหน้าอกของตัวเองหลินหยางบีบอย่างมีสติหลังจากนั้นไม่นานลมหายใจของฮันน่าก็เริ่มแรงขึ้น

“เสี่ยวหยางถ้าเธอต้องการวันนี้ป้าก็จะสัญญากัยเธอ”ฮันน่ารีบพูดออกมาขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของหลินหยาง

ไม่นานทั้งสองคนก็พากันขึ้นไปอยู่บนเตียงมือใหญ่ของหลินหยางก็ค่อยเปลี่ยนและเลื่อนไปตามรูปร่างนั้นอย่างต่อเนื่องจากนั้นก็เลื่อนตัวขึ้นไปกระซิบถามข้างหูฮันน่าว่า:“ฮันน่าคุณจะไม่เสียใจจริงๆใช่ไหม?”

“เธอวางใจเถอะฉันจะไม่โทษเธอเลยเธอไม่คงไม่คิดแบบนั้นใช่ไหมถ้าอย่างนั้นก็เร็วเข้าเถอะ”ฮันน่าคะยั้นคะยอ

เมื่อหลินหยางได้รับการคะยั้นคะยอก็ไม่คิดจะปฏิเสธจึงถอดเสื้อผ้าของฮันน่าออกหมดทุกชิ้นจากนั้นก็กดร่างของเธอลงไป

ความรู้สึกที่ได้รับยิ่งตอบสนองมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆใจของฮันน่าเต้นด้วยอารมณ์สั่นไหวอดไม่ได้ที่จะร้องครางออกมา

เวลาล่วงเลยมากว่าหนึ่งชั่วโมงทั้งสองคนนอนหอบด้วยความเหนื่อยอยู่เตียงฮันน่าหันมากระซิบเบาๆ:“หลินหยางเธอนี่ช่างเป็นลูกวัวที่สุดยอดจริงๆเลย”

“หึหึ”หลินหยางเพียงแค่หัวเราะออกมาเบาๆเอื้อมมือไปป้วนเปี้ยนอยู่บนหน้าอกของฮันน่า

“เธออย่ามาแกล้งกันสิทำไมเธอโหดร้ายแบบนี้เนี่ยต่อไปคงต้องแนะนำวิธีผ่อนคลายให้กับเธอแล้วล่ะเธอจะต้องอะไรที่ทำให้เธอพอใจ”ฮันน่าอ้าปากค้าง

“ป้าฮันครับคุณเป็นแบบนี้ไม่ได้เหรอ?”หลินหยางยิ้ม

“อย่ามากวนน่าไม่ต้องพูดว่าฉันแต่งงานแล้วฉันยังแก่กว่าเธอหลายปีฉันยังสามารถอยู่กับเธอได้อีกสองสามปีเมื่อถึงเวลาที่ฉันแก่ลงเธอก็จะต้องไปหาความสุขกับคนอื่นฉันไม่คิดว่ามันจะยากเย็นอะไรขนาดนั้น”ฮันน่ามองไปที่หลินหยางและพูดต่อ:“แต่ถ้าฉันยังเป็นเด็กวัยรุ่นอายุสิบกว่าๆจะต้องแต่งงานกับเธออย่างแน่นอน”

“หึหึแบบนั้นผู้ใหญ่คงได้ฆ่าผมตายแหงๆ”หลินหยางพูดพลางหัวเราะออกมา

“ไม่ต้องไปพูดถึงเขาหรอกปกติแล้วขามักจะคิดถึงแต่เรื่องเลื่อนตำแหน่งเท่านั้นเพื่อที่จะให้ตัวเองเป็นใหญ่เขายังคงคิดทำเรื่องราวต่างๆหลายๆสิ่งและก็ไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของฉันมักจะไปใช้พลังงานที่อื่นเสมอผ่านไปหลายคืนก็ไม่รู้ว่าฉันรออยู่.....”ฮันน่าด่าออกมาจนหน้าแดงก่ำ

“พอแล้วครับผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ใหญ่แบบนี้ก็จริงแต่ในวงการข้าราชการก็คงยังเป็นเด็กอยู่ดี”หลินหยางปลอบใจฮันน่า

พูดคุยอยู่กับฮันน่าสักพักเมื่อเห็นว่าเป็นเวลาเที่ยวกว่าแล้วตัวเองก็ต้องกลับไปทำอาหารเที่ยงให้จางเยว่จากนั้นเขาก็รีบแต่งตัวแล้วบอกลา

“ต่อไปถ้ามีเวลาว่างก็มาหาฉันอีกนะ”ฮันน่าจึงพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าหลินหยางจะไปแล้ว

“หึหึได้ครับถ้ามีอะไรก็โทรหาผมนะครับ”หลินหยางพูดจบแล้วก็เดินออกไปจากบ้านทันที

หลังจากกลับมาถึงบ้านหลินหยางก็คิดว่าตัวเองออกไปนานขนาดนี้ไม่รู้ว่าจางเยว่จะเป็นอย่างไรบ้างเดินไปที่ห้องนอนก็ผลักประตูเปิดออกไปอีกด้านหนึ่ง

หลังจากเปิดประตูแล้วหลินหยางก็รู้สึกตื่นตาและอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆเพียงแค่เห็นเสื้อผ้าที่จางเยว่สวมใส่อยู่ในตอนแรกทั้งหมดมันถูกถลกขึ้นมาแล้วชั้นในถูกดึงลงมาไว้ที่เข่าจางเยว่กำลังอ่านหนังสือที่เธอให้เขาวางไว้ให้เธอข้างๆในขณะที่มืออีกข้างก็คลำอยู่ตรงหว่างขาของเธอเอง

ดูท่าทางคงจะตื่นเต้นมากๆใบหน้าของจางเยว่แดงก่ำขึ้นมาท่าทางหอบๆในแววตาเผยเป็นประกายไม่ได้ถูกล่อลวงเลย

เมื่อรู้ว่ามีใครเข้ามาในห้องจางเยว่ก็ดึงมือออกมาจากหว่างขาตัวเองแล้วก็ลงมาใส่กระโปรงอย่างรวดเร็วเธอทำทุกอย่างอย่างคล่องแคล่วรวดเร็วในเวลาเดียวกันมองไปที่ประตูด้วยความตื่นตระหนกจากนั้นก็เดินเข้าไปหาหลินหยางและพูดด้วยความโกรธว่า:“นายเดินเข้ามาเงียบๆได้ยังไงจะเข้ามาทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อนล่ะ?”

หลินหยางยิ้มขึ้นมาในใจวิธีลับๆทั้งหมดนั่นมาจากหนังสือเล่มนั้นสินะเขาก้าวขึ้นไปข้างหน้าและพูดว่า:“ฉันคิดว่าฉันน่าจะเห็นหมดแล้วล่ะแม้ว่าเธอจะไม่สวมเสื้อผ้านอนก็เถอะมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรใครจะไปรู้เรื่องแบบนี้กันล่ะ”

“นาย!”ใบหน้าที่แดงก่ำมองมาที่หลินหยางจางเยว่พูดขึ้นอย่างไม่พอใจว่า:“เป็นเพราะนายนายเข้ามาทำอะไรเนี่ย?”

“พี่เยว่นี่มันบ้านฉันนะพูดอีกก็คือเธอไม่รู้เหรอว่ากำลังทำแบบนี้อยู่แต่ฉันจะไม่โทษเธอหรอกนะเธอจะทำต่อเลยก็ได้นะ”หลินหยางพูดอย่างไร้เดียงสา

“หลินหยางหัวเราะออกมาก่อนจะพูดว่า:“ไม่ใหญ่เกินไปใช่ไหม?”

“อย่ามากวนสิสาวแก่มักจะมีคุณธรรมมากไม่ใช่หรอ?จะได้มีชีวิตที่ดีกับอดีตสามีแต่เขากลับไม่แก่ไปกว่าเธอเลย”จางเยว่หยิกหลินหยางด้วยความโกรธ

“หึหึรู้ไหมว่าฉันเก่งแค่ไหน?”หลินหยางหัวเราะออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“แม้ว่าจะดูเหมือนมีเงินทุนอยู่มากก็เถอะแต่ถ้าเอามาใช้จริงๆใครจะไปรู้ว่าจะเป็นยังไง”จางเยว่พูดขึ้นอย่างไม่แคร์

“เธอจะไม่บังคับฉันสินะร่างกายของเธอดีขึ้นเยอะแล้วแม้ว่าตอนนี้ฉันจะทำแบบนั้นกับเธอมันก็จะไม่มีผลกับร่างกายของเธออยู่ดี”หลินหยางพูดขึ้นมาด้วยท่าทางดุร้าย

เมื่อได้ยินหลินหยางบอกว่าสามารถที่จะทำเรื่องแบบนั้นได้จางเยว่ก็รู้สึกใจสั่นขึ้นมาและรู้สึกได้ถึงความแข็งของหลินหยางที่ทะลุผ่านเสื้อผ้าออกมาแล้วมองไปที่หลินหยางก่อนจะพูดขึ้นว่า:“ฮ่าฮ่านายกล้าเหรอ?”

คำพูดเหล่านี้เหมือนจะเป็นการล่อลวงและยั่วยุไฟราคะของหลินหยางให้ลุกโชนขึ้นทันทีเขาวางจางเยว่ลงจากนั้นก็ถอดเสื้อผ้าของของจางเยว่ออกไม่นานจางเยว่ก็ถูกหลินหยางดึงลงมา

ใบหน้าแดงก่ำมองไปที่หลินหยางสองมือของจางเยว่วางลงบนหน้าอกแล้วพูดขึ้นมาอย่างอายๆว่า:“นายอยากจะเข้ามาจริงๆใช่ไหม?”

“ใช่วันนี้เธอคิดว่าเธอจะหนีพ้นเหรอ?”หลินหยางส่งเสียงหัวเราะหึหึออกมามือทั้งสองข้างยืนไปที่จางเยว่จางเยว่อยากจะผลักหลินหยางให้ออกไปแต่ร่างกายเธอไม่มีแรงมากพอนอกจากนี้ในใจเธอเองก็ยังคงมีความปรารถนากึ่งผลักกึ่งดึงอีกทั้งหลินหยางเองก็ได้รับอนุญาตให้ทำแบบนั้นกับเธอ

หลังจากนั้นไม่นานความหลงใหลของจางเยว่เมื่อตอนที่เธออ่านหนังสือเล่มนั้นก็ได้ดึงตัวของหลินหยางลงมาทันทีพร้อมกับอ้าปากกว้าง

หลินหยางไล่มือลงมาจนสุดทางก็พบกับป่าจึงเข้าไปค้นหาไม่นานก็รู้สึกได้ถึงน้ำไหลหยาดเยิ้มออกมา

หลังจากนั้นไม่นานร่างกายของจางเยว่ก็เกร็งตัวขึ้นแก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อนอนลงบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรงเสียงครางยังคงออกจากปากอย่างต่อเนื่อง

มือเล็กๆของจางเยว่ควานหาหลินหยางไม่นานร่างของทั้งสองคนก็ไม่มีเสื้อผ้าหลงเหลือแม้แต่ชิ้นเดียวเมื่อมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างหลินหยางก็ยิ้มเยาะออกมาเล็กน้อยและกระซิบลงข้างหูของเธอว่า:“ฉันจะพิสูจน์ให้ดูว่าของๆฉันมันยังใช้ประโยชน์ได้ดีเยี่ยมเลยล่ะ”

“เร็วเข้าเถอะ”จางเยว่พูดขึ้นด้วยท่าทางอายๆจนหน้าแดง

เมื่อหลินหยางขยับเข้าไปอีกก้าวเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมาจากข้างนอก:“หลินหยางเธออยู่บ้านหรือเปล่า?”

ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นก็ทำให้ทั้งสองคนตกใจอย่างมากจางเยว่ที่มีความกระหายอยากให้หลินหยางปรนเปรอนั้นจึงถามขึ้นมาด้วยความไม่พอใจว่า:“เสี่ยวหยางนี่ใครน่ะ?”

หลินหยางได้ยินเสียงนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้คือหลี่หรูเพื่อนที่มหาวิทยาลัยของตัวเองนั่นเองผู้หญิงคนนี้จะมาไม่ช้าก็เร็วๆนี่แหล่ะดันมาตอนที่ตัวเองกำลังเข้าได้เข้าเข็มเนี่ยนะ

ถอนหายใจออกมายาวๆทำอะไรไม่ถูกจึงมองไปที่จางเยว่และพูดว่า:“ถ้ามีเวลาว่างก็มาอีกนะ”

“ไปตายซะถึงว่างก็ไม่มาหานายแล้ว”จางเยว่พูดอย่างหมดอารมณ์รู้สึกค่อนข้างรำคาญนิดหน่อยและมองไปที่หลินหยางด้วยความโกรธเคือง

“โอเคงั้นคืนนี้ไหมล่ะ?”หลินหยางมองไปที่ใบหน้าแดงระเรื่อของจางเยว่

“อืม”จางเยว่ระงับความต้องการเอาไว้และลุกขึ้นมาแต่งตัวพร้อมกับหลินหยาง