ซูเปอร์หมอเข็ม นิยาย บท 78

ตอนที่78ในบ้านยังมีคนอยู่

“เธอจะมาทำไมไม่โทรมาก่อนล่ะ”เมื่อเดินมาถึงทางเข้าก็เปิดประตูออกหลินหยางมองหลี่หรูที่ยืนอยู่ด้านนอกแล้วถามขึ้น

“คงไม่ได้ทำให้นายประหลาดใจใช่ไหมล่ะ?ไม่ได้เจอนายนานแล้วนะก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมา”หลี่หรูหัวเราะออกมาแล้วโยนกระเป๋าเป้ในมือไปให้หลินหยาง

ในที่สุดกระเป๋าเดินทางของจางเยว่รู้สึกว่าข้างในมันหนักๆหลินหยางจึงพูดขึ้นว่า:“ทำไมเอาข้าวของมาเยอะแบบนี้ล่ะคงไม่คิดจะมาอยู่กับฉันสองสามวันหรอกนะ”

“นายนี่มันฉลาดจริงๆเลยฉันวางแผนจะทำให้ที่นี่ทั้งหมดกลายเป็นสีชมพูแล้วฉันก็จะจากไป”หลี่หรูเบ้ปากแล้วถามต่อว่า:“ทำไมไม่ต้อนรับเหรอ?”

เมื่อมองหลี่หรูอยู่นานหลินหยางจึงพูดออกมาว่า:“ทำไมจะไม่ได้ล่ะเธอรีบเข้าไปนั่งในบ้านก่อนเถอะ”

หลินหยางปิดประตูแล้วถามขึ้นว่า:“เธอมาบ้านฉันได้ยังไงกันเนี่ย”

“ฉันขอให้คนขับแท็กซี่พาฉันมาที่ทางเข้าหมู่บ้านน่ะเดินมาไม่กี่ก้าวก็เจอกับร้านค้าเล็กๆก็เลยเข้าไปถามเธอก็เลยบอกฉันน่ะยังจะถามฉันอีกว่าเป็นแฟนของนายหรือเปล่า”หลี่หรูหัวเราะร่าแล้วพูดต่อว่า:“คนในหมู่บ้านนายเนี่ยดูจะเป็นกังวลเกี่ยวกับเรื่องของนายนะ”

“เธอพูดแบบนั้นได้ยังไง”หลินหยางหัวเราะพลางถามขึ้น

“แน่นอนว่าต้องพูดความจริงอยู่แล้วฉันบอกไปว่าเป็นเพื่อนทำไมหรือว่าฉันควรจะย้อนกลับไปแล้วบอกเธอว่าฉันเป็นเมียของนายเหรอ?”

“ไม่ต้องหรอกเธอต้องซื่อสัตย์สิเมื่อถึงเวลาเธอก็ต้องไม่จากไปไหนนะแค่ต้องอยู่เป็นเมียฉันไปตลอด”หลินหยางหัวเราะออกมา

“ความคิดแบบนี้ก็ต้องพิจารณาสักหน่อย”หลี่หรูพูดขึ้นพลางมองหลินหยางอย่างมีเสน่ห์

เมื่อมาถึงห้องนอนจางเยว่ก็มองไปที่เงื่อนไขของบ้านแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ:“เธออยู่ที่นี่ต้องทำความสะอาด”

“เดิมทีในหมู่บ้านก็อยู่กันไม่เยอะหรอกในเมืองมันวุ่นวาย”หลินหยางอธิบาย

หลินหยางนั่งลงบนโซฟาหลี่หรูขยับเข้าไปใกล้และพิงไหล่ของหลินหยางแววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วถามขึ้นว่า:“หลายวันมานี้นายไม่คิดถึงฉันบ้างเลยเหรอ?”

“ดูเธอพูดเข้าสิถ้าแฟนเธอมาได้ยินเขาคงไม่มาต่อยฉันหรอกนะ”หลินหยางพูดออกมาเล็กน้อย

หลี่หรูหัวเราะคิกคักเมื่อได้ยินบบนั้นและพูดต่อว่า:“เขาไม่ได้ยินหรอกนายจะกลัวอะไรนายตอบฉันมาเร็วๆเลย”

“หลินหยางใครมาน่ะ?”เสียงของจางเยว่พลันดังขึ้นมาทำให้หลี่หรูตกใจเป็นอย่างมากดวงตากลมโตเบิกโพลงมองมาที่หลินหยางแล้วถามว่า:“ในบ้านมีคนอยู่เหรอ?”

“เพื่อนฉันเองมาช่วยรักษาน่ะ”หลินหยางยิ้มและเดินนำหลี่หรูไปยังห้องฝั่งตะวันตก

เมื่อมองไปที่จางเยว่ซึ่งนอนอยู่บนเตียงในแววตาของหลี่หรูแฝงไปด้วยความประหลาดใจมากมายแม้ว่าจางเยว่จะอายุสามสิบแล้วแล้วก็ดูไม่ออกเลยดูๆไปแล้วมากสุดก็คงแค่23-24ได้รูปร่างดูเร่าร้อนทำให้เกิดความสวยงามและสดชื่นกับผู้คน

ช่างเป็นผู้หญิงที่สวยมาจริงๆหลี่หรูรู้สึกละอายใจเล็กน้อยแม้จะซ่อนตัวอยู่ในบ้านของหลินหยางแต่ก็มองมาที่หลินหยางด้วยความอยากรู้อยากเห็นรอคำอธิบายจากเขา

“นี่คือจางเยว่เป็นตำรวจได้รับบาดเจ็บมาฉํนจึงทำการผ่าตัดและให้พักฟื้นอยู่ที่นี่นี่คือหลี่หรูเพื่อนที่มหาวิทยาลัยฉันเอง”หลินหยางแนะนำให้สองสาวได้รู้จักกัน

“สวัสดีค่ะพี่เยว่”

“สวัสดีจ๊ะ”ทั้งสองคนทักทายกันด้วยรอยยิ้มและนั่งคุยกัน

หลังจากได้รู้ว่าอีห่ายไม่ใช่แฟนของหลินหยางทั้งสองคนก็รู้สึกโล่งใจเพราะถ้าหากอีกฝ่ายคือแฟนของหลินหยางมันก็คงจะไม่สะดวกที่จะมาพักอยู่ที่บ้านของหลินหยาง”

คิดว่าในบ้านคงไม่มีของมากนักผักผลไม้อะไรก็กินไปไม่น้อยแล้วมื้อเย็นก็ยังไม่ได้เตรียมหลินหยงจึงพูดกับสองสาวว่า:“เธอสองคนอยู่บ้านกันไปก่อนนะฉันจะเข้าเมืองไปซื้อของสักหน่อยไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ทำมื้อเย็นแน่ๆ”

หลังจากที่สองสาวได้ทักทายกันแล้วหลินหยางก็ขี่จักรยานซึ่งเป็นยานพาหนะคันเดียวในบ้านออกไปแล้วปั่นออกไปนอกหมู่บ้านทันที

“เสี่ยวหยางเธอจะไปไหนน่ะ?”เมื่อเห็นหลินหยางจากที่ไกลๆจางซุ่ยฮวาเถ้าแก่เนี๊ยะของร้านค้าเอ่ยถามขึ้น

“ไปซื้อของในเมืองน่ะครับไม่งั้นต่อไปคงไม่มีอะไรจะกินแล้วครับ”หลินหยางตอบพร้อมรอยยิ้ม

“เข้ามาพักในบ้านก่อนสิตอนนี้ยังไม่สายหรอกเธอขี่จักรยานไปกลับคงใช้เวลาอีกนาน”จงซุ่ยฮวาพูดขึ้น

“ตอนนี้ก็บ่ายโมงกว่าแล้วยังพอมีเวลาก่อนที่จะมืดหลินหยางจึงไม่ลังเลและจูงจักรยานเข้ามาจอดหน้าร้านแล้วจึงเดินเข้าไปในร้าน

“ก่อนหน้านี้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาหาเธอดูดีทีเดียวปากหวานเขาเป็นใครกันเหรอ?ใช่แฟนของเธอหรือเปล่า?”จางซุ่ยฮวามองไปที่หลินหยางแล้วเอ่ยถามขึ้นมา

“ไม่ใช่ครับคนในครอบครัวน่ะและก็มีคนรักอยู่แล้วด้วยแบบนั้นยังจะเป็นแฟนผมได้ยังไงกันล่ะครับ”หลินหยางยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

“มีคนรักกันหมดแล้วเหรอ?”จางซุ่ยฮวาณุ้สึกประหลาดใจและพูดต่อว่า:“ไม่เป็นไรหล่อนมาหาเธอคนเดียวนี่นาแสดงว่าเธอน่ะมีความสำคัญกับหล่อนมากถ้าหากเธอพยายามมากขึ้นเธอก็สามารถคว้าหล่อนมาได้แน่นอน

“จะไปทำแบบนั้นได้ยังไงกันล่ะครับก็ไม่ใช่ว่าผมจะหาแฟนไม่ได้สักหน่อยจะให้ไปแย่งแฟนคนอื่นมาได้ยังไงกันครับ”หลินหยางพูดขึ้นพลางมองไปที่จางซุ่ยฮวา

“เห็นหล่อนสะพายกระเป๋าทั้งใบเล็กใบใหญ่ไม่ใช่ว่าจะมาอยู่กับเธอหรอกเหรอ”จางซุ่ยฮวาถามขึ้น

“เธอมีแผนน่ะครับเธอมาเพราะจะมารักษาตัวซึ่งอาการป่วยนี้ไม่ใช่จะดีขึ้นในวันสองวันจึงต้องพักอยู่หลายวันหน่อยน่ะครับ”

“พูดแบบนี้หรือจะเป็นอาการป่วยรุนแรงอย่างนั้นเหรอ”จางซุ่ยฮวาพูดขึ้นด้วยความตกใจ

“ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้นหรอกครับก็แค่โรคผิวหนังอยู่ในตัวเมืองจะรักษายากซึ่งมันจะรักษาหายได้ด้วยวิธีดินในหมู่บ้านดังนั้นเธอจึงมาครับและโรคนี้ก็ไม่ได้เป็นโรคที่ติดต่อกันได้จริงๆแล้วมันเป็นแค่อาการป่วยเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเองครับหญิงสาวมักจะชอบเอะอะทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เสมอและก็ไม่ไกลจนเกินไปด้วย”หลินหยางอธิบายไร้สาระไปเรื่อย

จางซุ่ยฮวาก็ยังคงเชื่อในคำพูดยิ้มให้หลินหยางก่อนจะพูดขึ้นว่า:“เธอนี่ยิ่งอยู่ยิ่งมีเทคนิคทางการแพทย์ที่มหัศจรรย์ขึ้นเรื่อยๆเลยนะถึงได้มีคนมารักษากับเธออยู่บ่อยๆ”