ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1

จันทร์กระจ่างลอยสูงเด่นอยู่ปลายเฉลียง

ข้าง ๆ โรงม้าที่มีกลิ่นเหม็น ๆ เซียวเฉวียนตื่นขึ้นมาในกองหญ้า

เขาลืมตาขึ้นมา กลิ่นฉุนของมูลสัตว์เกือบทำให้เขาเป็นลม

แสงยามค่ำคืนในคืนนี้สว่างไสวเป็นพิเศษ แสงสีแดงสว่างวาบเข้าไปในตาของเขา

เขาก้มหน้าลงดู แสงสีแดงสะท้อนเข้าไปในม่านตา ชุดสีแดงสดชุดนี้เป็นชุดแต่งงานสมัยโบราณ

เซียวเฉวียนเป็นผู้ดูแลพิพิธภัณฑ์ มีความรู้จริงรู้แจ้งเกี่ยวกับบทกวีและเพลงโบราณ เสื้อผ้า การกิน การเป็นอยู่ การช่างฝีมือ มองแค่ชั่วครู่ เสื้อผ้าเป็นงานปักสมัยราชวงศ์ฉินที่หายไปนานในยุคปัจจุบัน

เสื้อผ้าชุดนี้ ในยุคสมัยนี้ต่ำกว่าห้าล้านไม่มีทางซื้อได้

"ช่วยขยับไปนอนด้านข้างได้ไหม ท่านกีดขวางการทำงานของข้าแล้ว นายท่าน" ในตอนนี้เอง เด็กรับใช้ที่ถือถังอาหารป้อนให้ม้า ก็ถามด้วยความรำคาญ

เซียวเฉวียนมองดูสภาพที่ไม่คุ้นตาที่อยู่รอบ ๆ ด้วยความงุนงง "นาย...ท่าน? นายท่านอะไรกัน? นี่คือที่ไหน?"

ที่แท้ นายท่านก็เป็นเหมือนที่คนอื่นพูดกัน สติปัญญาพื้น ๆ โง่เขลา

เด็กรับใช้ไม่ได้เงยขึ้นไปมอง น้ำเสียงสูงส่งขึ้นเล็กน้อย "ที่ไหน? ที่นี่คือจวนฉิน วันนี้เป็นคืนเข้าหอของท่านและคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลฉิน! เป็นบ้านของท่าน ! !"

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่า คนที่ถูกโยนข้างมูลม้า กลับคืนเข้าหอไม่เหมาะสมกัน แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว

เขาที่ค่อนข้างสับสนย้อนความทรงจำ เมื่อสองชั่วโมงก่อน พิพิธภัณฑ์ปิด หลังจากที่เซียวเฉวียนนับโบราณวัตถุเสร็จแล้ว เขาก็ล็อคประตูพิพิธภัณฑ์แล้วก็จากไป

เพื่อนร่วมงานบอกว่า วันนี้เป็นวันเกิดของเซียวเฉวียน ต้องการจองคาราโอเกะ และดื่มด้วยกันสักยก

ตอนนี้เขาควรกำลังสนุกสนานกับการดื่มเหล้าร้องเพลงถึงจะถูก!

โดยปกติทีมงานมักจะมาที่พิพิธภัณฑ์เพื่อถ่ายหนังสารคดี วันนี้เขาเข้าไปอยู่ในทีมละครโดยไม่รู้ตัว?

คิดไปคิดมา ความทรงจำในสมองของเขาราวกับมีคนมาบิดออก อดีตที่เขาไม่เคยประสบพบเจอก็พรั่งพรูออกมา

ที่แท้ ร่างกายนี้ของเขาชื่อว่าเซียวติ้ง ชื่อเล่นเซียวเฉวียน เขาเป็นคนซื่อสัตย์ อดทนต่อความยากลำบาก

ตระกูลเซียวเป็นตระกูลของขุนนางที่สถาปนาประเทศ ตระกูลเซียวช่วยจักรพรรดิผู้ก่อตั้งพิชิตดินแดนในปัจจุบัน น่าเสียดาย เมื่อมาถึงรุ่นของเซียวเฉวียนก็ตกอับ

วันนี้ เป็นวันมหามงคลของเขาและคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลฉินที่หมั้นหมายกันตั้งแต่เด็ก

ภาพสุดท้ายในสมองของเซียวเฉวียน เซียวติ้งตะโกนท่ามกลางผู้คนว่า "ส่ง

เข้าเรือนหอ!" หลังจากนั้น แม้แต่ใบหน้าของเจ้าสาวก็ไม่ได้เห็น เขาถูกกระแทกด้วยไม้จากด้านหลัง

เซียวติ้งเป็นเพียงปัญญาชนผู้อ่อนแอ ทนไม่ไหวกับการถูกโจมตีเข้าที่คอ แรกเริ่มเขาหมดสติไป หลังจากนั้นก็ตายบนกองหญ้าที่หนาวเย็นในโรงม้า

ค่ำคืนวันแต่งงาน คนที่มีชีวิตอยู่ต้องตายลงไปแบบนี้ โดยไม่มีใครสนใจ

ต่อมา เซียวเฉวียนเดินทางข้ามภพ และมาอยู่ในร่างของเซียวติ้ง มีชีวิตขึ้นใหม่อีกครั้ง

"เข้าไปข้างในเถอะ นี่คือสถานที่ที่ท่านนอน" เด็กรับใช้ที่ป้อนอาหารม้าชี้ไปที่ห้องครัวเก่าที่อยู่ข้าง ๆ และพูดด้วยความไม่เกรงใจ

"ที่นี่เหรอ?" ดวงตาของเซียวเฉวีัยนลดต่ำลง ตระกูลฉินนี่ช่างใจดำมากเลย!

นี่คือครัวของคนรับใช้ โดยปกติแล้วเจ้านายจะมีห้องครัวขนาดเล็กโดยเฉพาะ คนรับใช้จะกินข้าว ก็จะทำอาหารในห้องครัวเก่านี้

สถานะของเซียวติ้งในตระกูลฉิน ใกล้เคียงกับสุนัข

เซียวเฉวียนมองดูสุนัขที่เฝ้าประตู ปากแหลมและหน้าผากแบน ขนสีน้ำตาลหูตั้ง คือพันธ์ฮว๋าเซี่ยเซี่ย ดูเหมือนว่าราชวงศ์นี้จะเกี่ยวข้องกับฮว๋าเซี่ยโบราณไม่มากก็น้อย เพียงแค่เซียวเฉวียนยังไม่รู้แน่ชัดว่าคือราชวงศ์ไหน

"นายท่าน ที่นี่กันลมกันฝนได้ มีที่ให้นอนก็ถือว่าไม่เลวแล้ว"

เด็กรับใช้พูดจาประชดประชัน เมื่อเซียวเฉวียนได้ยินดวงตาของเขาก็เย็นชาขึ้นมา เขาส่งเสียงหึ่ยด้วยความเย็นชา

"นายท่านรีบนอนเถอะ ไม่เช่นนั้นข้าต้องเหนื่อยตายแน่ ๆ ดึกดื่นต้องมาปรนนิบัติท่าน"

เด็กรับใช้เห็นเซียวเฉวียนใจลอย เขาส่ายหัวหันหัววางถังอาหารลงแล้วเดินออกไป คนรับใช้อย่างเขาไม่ต้องนอนในครัว นายท่านคนนี้ไม่มีสถานะและอนาคตในตระกูลฉิน ไม่มีความจำเป็นต้องเอาใจใส่

ดังนั้น ในห้องครัวที่ทรุดโทรมและเปียกชื้น จึงเหลือเพียงแค่เซียวเฉวีนคนเดียว

ในตอนนี้ ชายร่างสูงใหญ่ยืนอยู่นอกประตู ไม่กล้าก้าวเข้ามาแม้แต่ครึ่งก้าวด้วยความรังเกียจ เสียงของเขาหนาและทรงพลัง