ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1007

“อะไรนะ?” เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าขององค์หญิง อาจื่อก็ตะคอกใส่อย่างเย็นชา พูดอย่างเย่อหยิ่ง “ข้าพูดชัดเจนมากนะ องค์หญิงยังไม่เข้าใจเลยหรือ?”

ต้องตีเหล็กตอนร้อนสิ อาจื่อหัวเราะเยาะ “ทุกคนบอกว่าองค์หญิงฉลาดมาก แต่ตอนนี้ดูแล้วไม่ใช่อย่างนั้นนะ”

“ตรรกะง่ายๆ แบบนี้ จะให้ข้ามาบอกท่านอีกไหม?”

“คนอย่างข้าที่มุ่งเป้าไปที่เซียวเฉวียนกับคนอย่างองค์ชายหมิงเจ๋อที่ไม่เพียงต้องการชีวิตของเซียวเฉวียนแต่ยังสังหารทั้งตระกูลเซียว ท่านคิดว่าเซียวเฉวียนจะเกลียดใครมากกว่ากัน?”

“ท่านเป็นน้องสาวแท้ ๆ ขององค์ชายหมิงเจ๋อ ท่านคิดว่าอยู่คนเดียวได้ไหม？ ท่านนี่ไร้เดียงสาเกินไปเสียจริง!”

คำพูดของอาจื่อ เปรียบเสมือนดาบคมกริบ แทงทะลุหัวใจขององค์หญิงอย่างจังจนองค์หญิงหน้าซีดด้วยความเจ็บปวดด้วยคำพูดเหล่านั้น

แม้กระทั่งบนภูเขาหมิงเซียนที่มีไฟลุกโชนทั่วทั้งภูเขา อุณหภูมิก็สูงมาก แต่ร่างกายขององค์หญิงก็สั่นเทาไม่หยุด ราวกับว่ายืนอยู่ท่ามกลางหิมะในฤดูหนาว

นางส่ายหัวและพึมพำกับตัวเองว่า “แต่เขาจะไม่ฆ่าข้าหรอก...”

“เป็นไปไม่ได้...... ”

ในสายตาขององค์หญิง เซียวเฉวียนมักมีแนวปฏิบัติรับผิดชอบการกระทำของตนเอง เมื่อครั้งที่ซือชือต้องการฆ่าเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนได้ฆ่าซือชือไปแล้ว แต่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหรือลงโทษเว่ยชิงและเว่ยเป่าลูกชายของซือชือเลย

แต่ต่อมา ทั้งสองคนก็เสียชีวิต เพียงแต่เพราะพวกเขาได้ล่วงเกินไปเท่านั้น

“เป็นไปไม่ได้？” อาจื่อเหยียดยิ้มอย่างดูถูก หมิงเจ๋อในฐานะองค์ชายแห่งซินเจียง เปรียบเสมือนมังกรในหมู่มนุษย์แท้ๆ แต่กลับยกทัพมาฆ่าล้างจวนเซียว ฆ่าแม่เซียว กระทำการทารุณโหดเหี้ยมเช่นนี้ ที่ไหนจะมีหน้าตาที่ถูกต้องและสว่างไสวของราชวงศ์เล่า

ฉากการสังหารหมู่ตระกูลเซียวนั้นช่างน่าสยดสยองจริง ๆ

“ท่านไม่เคยเห็นฉากการสังหารหมู่ตระกูลเซียวที่โหดร้ายขนาดนั้นหรอก!”

“ใช่ ด้วยพฤติกรรมของเซียวเฉวียน หากพี่ชายของท่านไม่สังหารจวนเซียว ไม่ได้ฆ่าแม่เซียว และมุ่งเป้าไปที่เซียวเฉวียนเพียงลำพัง เซียวเฉวียนก็อาจจะไม่ถือโทษโกรธแค้นก็ได้”

“แต่ พี่ชายท่านก็ทำ!”

พูดจบ อาจื่อก็หัวเราะขึ้นมา เผยให้เห็นฟันขาวสะอาด ตัดกับใบหน้าที่ดำคล้ำของนาง

อาจื่อพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยว่า “ช่างน่าขันที่เจ้ายังอยู่ที่นี่อย่างไร้ความหวัง คิดว่าเซียวเฉวียนจะปฏิบัติต่อท่านเหมือนเดิม!”

“ท่านมีชีวิตอยู่ได้อีกวันหนึ่ง ล้วนเป็นเพราะเซียวเฉวียนประทานพรอันยิ่งใหญ่!”

ในขณะที่พูด อาจื่อยื่นมือออกมา “ถ้าฉลาด ท่านให้ลูกเห็บมาให้ข้าเร็วๆ! ข้ายังสามารถเก็บทั้งร่างของท่านได้ ซึ่งดีกว่าเซียวเฉวียนตัดท่านออกเป็นห้าส่วน”

องค์หญิงถือถุงปักดิ้นที่มีลูกเห็บไว้ในมือแล้วก้าวถอยหลังไปทีละก้าว “ไม่ ข้าไม่สามารถให้เจ้าได้”

ไม่ใช่ว่าองค์หญิงไม่เคยคิดเลยว่า หมิงเจ๋อจะทำสิ่งที่ชั่วร้ายเช่นนี้ และในฐานะน้องสาวหมิงเจ๋อ องค์หญิงจะไม่สามารถเอามันออกไปและอยู่กับเซียวเฉวียนต่อไปได้อย่างแน่นอน

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะเป็นเทพเจ้า แต่ก็ไม่อาจทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน และยังคงปฏิบัติต่อเจ้าหญิงเหมือนเดิมได้

องค์หญิงไม่สามารถเผชิญหน้ากับเซียวเฉวียนได้เพราะสิ่งที่หมิงเจ๋อทำ ดังนั้นนางจึงจากไปโดยไม่บอกลา

ตอนนี้องค์หญิงมาที่ภูเขาหมิงเซียนเพื่อตามหาเซียวเฉวียน เพียงต้องการช่วยเซียวเฉวียน หลังจากที่เซียวเฉวียนได้รับการช่วยเหลือแล้ว นางจะจากไป

ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น เมื่อองค์หญิงได้ยินอาจื่อว่า เซียวเฉวียนรักษาชีวิตขององค์หญิงไว้เพื่อใช้ประโยชน์ องค์หญิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง แม้ว่าองค์หญิงจะฉลาด แต่ถึงอย่างไรก็เป็นผู้หญิง ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะอ่อนไหว......

แต่ถึงอย่างไร เมื่อถึงจุดนี้แล้ว หากเซียวเฉวียนต้องการทำเช่นนั้นจริง ๆ องค์หญิงก็ช่างมัน