ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1010

แต่องค์หญิงเพียงแค่เหลือบมองเพียงชั่วครู่แล้วเพิกเฉยต่อมัน เซียวเฉวียนคือเป้าหมายเดียวของเธอ ฝนตกลงมาอย่างอิสระ และตกหนักมากจนรู้สึกราวกับว่าท้องฟ้าถูกแทงทะลุไปแล้ว

การมาที่ภูเขาหมิงเซียนไม่ใช่เรื่องง่ายโดยเฉพาะสำหรับผู้หญิงที่ถูกเอาอกเอาใจอย่างองค์หญิงต้าถง วินาทีแรกเหมือนอยู่ในเตาอบ แล้วเวลาต่อมาก็มีฝนที่ตกหนัก

อากาศนี้อยากเปลี่ยนก็เปลี่ยน และยังเปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง...

องค์หญิงต้าถงเปียกโชกไปทั้งตัว และน้ำก็หยดลงสู่พื้นตามเส้นผม คิ้ว และเสื้อผ้าของเธอ สายลมเย็นพัดมา องค์หญิงจามเสียงดังอย่างห้ามไม่ได้

หน้าหนาวเช่นนี้ ยังต้องมาตากฝน ช่างหนาวจริงๆ

แต่ฝนกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฝนหยดใหญ่ตกลงมากระทบกับองค์หญิง หยดลงบนบาดแผลของเธอ ความเจ็บปวดทำให้องค์หญิงขมวดคิ้ว แต่ถึงอย่างนั้น องค์หญิงก็ไม่ร้องออกมาสักคำ

ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นยังไงบ้าง องค์หญิงต้องหาเซียวเฉวียนให้เจอโดยเร็ว: "ท่านพี่! ท่านพี่! เซียวเฉวียน!"

เมื่อครู่นี้องค์หญิงเรียกหาเซียวเฉวียน แต่ไม่มีการตอบรับ องค์หญิงกังวลใจอย่างยิ่ง นอกจากนี้ เธอยังมุ่งความสนใจไปที่เซียวเฉวียน ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจกระถางธูปใบเล็ก

องค์หญิงเลิกคิ้วและเหลือบมองป้ายหยกที่เอวของเธอ แสงของป้ายหยกเริ่มสว่างขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มสั่นไหว เซียวเฉวียนน่าจะอยู่ใกล้ๆ แล้ว

เมื่อป้ายหยกเข้าใกล้เป้าหมายก็จะเริ่มกะพริบ ประกายแสงแรงมาก ฉะนั้นระยะทางก็จะยิ่งสั้นลง

โดยไม่ต้องกังวลใจอีกต่อไป องค์หญิงต้องรีบไปหาเซียวเฉวียนอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเซียวเฉวียนจะยังไม่ตอบ แต่องค์หญิงก็ตะโกนเสียงดัง: "ท่านพี่?"

เสียงที่ตอบองค์หญิงคือเสียงฝนที่ตกลงมา และเสียงน้ำฝนที่กระทบกับสรรพสิ่ง

องค์หญิงเดินตามทิศทางที่ได้รับแจ้งจากป้ายหยก กำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ก็เตะกระถางธูปใบเล็กอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ องค์หญิงอดไม่ได้ที่จะมองอีกครั้ง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ องค์หญิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ ด้วยฝนตกที่ตกหนักเช่นนี้ ไฟบนภูเขาหมิงเซียนก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด ไฉนถึงยังมีกระถางธูปใบเล็กที่ดับไม่ได้ ยังมีประกายไฟเช่นนี้ด้วย?

ด้านบนของกระถางธูปใบเล็กนี้ว่างเปล่า ไม่มีฝาปิด องค์หญิงเฝ้าดูฝนที่ตกลงมาทีละหยดบนกระถางธูปใบเล็กอย่างจริงจัง

“เปาะแปะ!”

“เปาะแปะ!”

ประกายไฟในกระถางธูปใบเล็กยังคงสว่างอยู่ ราวกับว่าสิ่งที่หยดลงมานั้นไม่ใช่ฝน แต่เป็นอากาศ ซึ่งไม่มีผลกระทบต่อมันเลย

ไฟธรรมดาจะดับลงเมื่อกระทบกับน้ำ มีเพียงเมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงของเพลิงชุ้ยเจี้ยน ซึ่งลูกปัดน้ำแข็งที่เกิดจากทุ่งน้ำแข็งภูเขาหิมะของซินเจียงเท่านั้นที่สามารถดับได้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ องค์หญิงก็คิดว่าประกายไฟในกระถางธูปใบเล็กนี้อาจเป็นเมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงของเพลิงชุ้ยเจี้ยน

ในเมื่อเซียวเฉวียนต้องการลูกปัดน้ำแข็ง เขาจึงต้องใช้มันเพื่อดับเมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงแห่งเพลิงชุ้ยเจี้ยน เมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงอยู่ที่นี่ องค์หญิงจึงไม่สามารถปล่อยมันไปได้ เธอต้องนำเมล็ดพันธุ์แห่งเพลิงติดตัวไปด้วยและมอบให้แก่เซียวเฉวียน ที่จะจัดการ

องค์หญิงกำลังจะก้มลงหยิบกระถางธูปใบเล็กขึ้นมา การเคลื่อนไหวนี้ทำให้บาดแผลที่เจ็บปวดอยู่แล้วขององค์หญิงเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น ความเจ็บปวดจนทำให้องค์หญิงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียง สูบอากาศเย็นทีหนึ่ง

แต่องค์หญิงก็ไม่ยอมแพ้ เธอชะลอความเร็ว กัดฟันไว้ และนั่งลงด้วยความยากลำบาก ถือกระถางธูปใบเล็กไว้ในมือ เธอมองดูกระถางธูปใบเล็ก ก็มีแสงสว่างในดวงตาของเธอ ตลอดเวลามานี้ องค์หญิงที่ได้รับความใส่ใจจากเซียวเฉวียน ตอนนี้องค์หญิงสามารถช่วยเซียวเฉวียนได้ในที่สุด

ดังนั้น องค์หญิงจึงอดทนต่อความเจ็บปวดและพยายามลุกขึ้นมา แสงของป้ายหยกยังคงกระพริบ และเซียวเฉวียนต้องอยู่ใกล้ๆ นี้

องค์หญิงลากก้าวอันหนักหน่วงของเธอไปข้างหน้าทีละก้าว

ภูเขาหมิงเซียนถูกฝนตกหนักมา มีโคลนจำนวนมากสะสมอยู่บนถนน การเดินบนถนนที่เต็มไปด้วยโคลนนั้นเป็นเรื่องยากมาก

หลังจากเดินได้ไม่ถึงยี่สิบเมตร เท้าขององค์หญิงก็เต็มไปด้วยโคลน โคลนบนเท้าของเธอดูเหมือนจะหนักสองกิโลกรัม ทุกก้าวที่เธอเดินต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เดินจนเธอหอบหายใจไม่ออก

เซียวเฉวียนหวงแหนชีวิตของเขามาโดยตลอด และสิ่งที่สามารถช่วยชีวิตเขาได้ยังตกหายเช่นนี้ ดูเหมือนว่า เซียวเฉวียนจะต้องพบกับอันตรายครั้งใหญ่ องค์หญิงกังวลมากจนอยากรีบตามหาเซียวเฉวียนให้พบทันที ไม่อยากจะเสียเวลาสักนาทีหรือสักวินาที

แม้ว่าองค์หญิงจะเหนื่อยล้า แต่เธอก็ยังคงยกเท้าอันหนักอึ้งของเธออย่างยากลำบาก และก้าวไปข้างหน้าต่อไปโดยไม่ทันสนใจที่จะหยิบป้ายหยกของเธอเอง

“ท่านพี่?” องค์หญิงตะโกนอย่างสุดกำลัง หวังว่าเซียวเฉวียนจะได้ยินเสียงของเธอ

แต่น่าเสียดายที่เสียงฝนตกนั้นดังมาก จนเสียงขององค์หญิงไปไม่ไกล ก็โดนเสียงสายฝนกลบเสียงเรียกของเธอ

“ท่านพี่!”

“ท่านพี่!”

องค์หญิงตะโกนครั้งแล้วครั้งเล่าในขณะที่ตามหา อย่างไรก็ตาม องค์หญิงไม่เคยได้รับการขานตอบจากเซียวเฉวียน นอกจากเสียงฝนแล้ว องค์หญิงยังได้ยินเสียงที่เธอไม่อยากได้ยินอีกด้วย

"จุ๊ จุ๊!"

"ดูนี่สิ ท่าทางที่ทุลักทุเลเยี่ยงนี้ นี่คือสภาพที่องค์หญิงควรจะมีหรือ?"

อาจื่อผู้ตามหลอกหลอน ตามเธอมาอีกครั้ง

องค์หญิงรวบรวมกำลังเพื่อเร่งความเร็วให้อยู่ห่างจากหญิงใจดำผู้นี้

ในเวลาเดียวกัน อาจื่อยังไม่ทันสังเกตเห็นว่า องค์หญิงได้แอบซ่อนกระถางธูปใบเล็กไว้ในแขนเสื้อของเธอไว้ พลังของเพลิงชุ้ยเจี้ยนนั้นทรงพลังมาก ซึ่งไม่สามารถให้อาจื่อค้นพบกระถางธูปใบเล็กนี้ได้