ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1011

ทำอย่างไรได้เล่าองค์หญิงยังไม่ทันก้าวเท้าสองก้าว อาจื่อก็พุ่งเข้ามาขวางทางองค์หญิงด้วยความรวดเร็วทันที ยืนอยู่ข้างหน้าองค์หญิงด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง รวดเร็วเสียจนองค์หญิงไม่ทันได้ซ่อนเตาหลอมขนาดเล็ก องค์หญิงจึงนำเตาหลอมขนาดเล็กมาถือกุมไว้ และดึงมือเข้าไปในแขนเสื้อโดยไม่ให้เห็นร่องรอย

ดีที่อาจื่อไม่ทันสังเกตความผิดปกติ จ้องมององค์หญิงราวกับตนเองสูงส่ง ทำท่าทีดั่งผู้ชนะ

เป็นเช่นนี้ตลอดมา องค์หญิงโล่งอกขึ้นมาทันที หนังตาของนางยกขึ้น กำลังปรารถนาจะเอ่ยให้อาจื่อหลีกทางให้ พอเห็นแล้ว องค์หญิงที่มั่นคงใจเย็นมาตลอดก็เกือบจะส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ไม่ได้

เพราะในขณะนี้ใบหน้าของอาจื่อน่าขำมากเสียจริง

ก่อนหน้านี้ใบหน้าของอาจื่อเต็มไปด้วยดินโคลน แต่ยังดีที่สม่ำเสมอ ดูโดยรวมแล้วนอกจากดำก็ไม่มีอะไรอื่น เวลานี้ถูกน้ำฝนชะล้างเช่นนี้แล้วใบหน้าของนางดำเข้มดำอ่อนปนกันไปเสียหมด มองดูแล้วเหมือนหน้าลาย บวกกับสีหน้าท่าทีเย่อหยิ่งของนางในขณะนี้แล้ว ตลกจนไม่รู้จะตลกอย่างไร

ตนมีสภาพเช่นนี้แล้วยังมีหน้ามาเยาะเย้ยผู้อื่นอีก?

เดินห้าสิบก้าวหัวเราะร้อยก้าวหมายถึงว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง องค์หญิงแค่นเสียงเย็นชา ปรารถนาอ้อมอาจื่อไป เพราะองค์หญิงยังมีเรื่องสำคัญที่จำเป็นต้องสะสาง เซียวเฉวียนกำลังรอให้องค์หญิงไปช่วยอยู่ องค์หญิงไม่สนใจต่อล้อต่อเถียงกับอาจื่อที่นี่ด้วยซ้ำ

แต่ว่าจะง่ายได้อย่างไร องค์หญิงก้าวไปทางซ้าย อาจื่อก็ก้าวมาด้านซ้าย องค์หญิงก้าวไปด้านขวา อาจื่อก็ก้าวมาด้านขวาเช่นเดียวกัน ก็คืออาจื่อไม่อยากหลีกทางให้องค์หญิงนั่นเอง

ในที่สุดองค์หญิงเริ่มอารมณ์เสียใส่อย่างหาได้ยากยิ่ง กล่าวตะคอกด้วยความโมโห “เจ้าหลีกไป!”

“โอ้! เจ้าขึ้นเสียงใส่ใครกัน?” ใบหน้าอาจื่อเปี่ยมไปด้วยความเย้ยหยัน แรงอันน้อยนิดให้พอจับไก่เช่นองค์หญิง กล้ามาเอ็ดตะโรใส่อาจื่อรึ?

หากองค์หญิงรู้ความสักนิด คุกเข่าลงโขกศีรษะสองทีให้อาจื่ออย่างว่านอนสอนง่าย จากนั้นอ้อนวอนอาจื่ออย่างไร้ยางอายให้ปล่อยนางไป……

แม้อาจื่อก็ไม่คิดจะปล่อยองค์หญิงไป แต่หากอาจื่ออารมณ์ดีก็อาจจะพิจารณาให้องค์หญิงตายเร็ว

“เจ้าอ้อนวอนข้าสิ เหมือนเช่นตอนนั้นที่ข้าคุกเข่าลงพื้นอ้อนวอนหมิงเจ๋อพี่ชายเจ้า ขอร้องพร้อมกอดขาข้า” อาจื่อยิ้มร้าย พวกคนในราชวงศ์เหล่านี้มักจะเหนือกว่าผู้อื่น คิดว่าสูงส่ง มองชีวิตคนราวกับหญ้าที่จะเหยียบย่ำเมื่อไหร่ก็ได้

เซียวเฉวียนมองกล่าวว่าอาจื่อโหดร้าย ปล่อยไว้ไม่ได้ หากเป็นไปได้ เหตุฉะไหนอาจื่อจะไม่เคยปรารถนาที่จะเป็นหญิงสาวอ่อนโยน มีความรู้มีมารยาทกันล่ะ!

หากมิใช่เพราะชะตาชีวิตไม่ดี หากไม่ใช่เพราะชีวิตต้องดิ้นรน เหตุใดอาจื่อจึงต้องไปเป็นตัวปลอมกันล่ะ ใช้ชีวิตที่ไม่เป็นชีวิตของตนเองโดยสิ้นเชิง เหตุใดต้องมีวันเวลาราวกับเดินบนน้ำแข็งบางๆและใช้ชีวิตด้วยคมมีด!

อาจื่อไม่ใช่องค์หญิง และก็ไม่ใช่ฉิวซูโหรว นางไม่มีคนเกื้อหนุนหลัง นางจึงทำได้เพียงเป็นหมากทำตามคำสั่งหมิงเจ๋อ!

พูดถึงนี้ ทุกสิ่งอย่างล้วนเกิดขึ้นเพราะหมิงเจ๋อ!

อาจื่อแค้นหมิงเจ๋อ และก็แค้นองค์หญิงต้าถง หากไม่เป็นเพราะองค์หญิง เซียวเฉวียนก็จะไม่เปลี่ยนใจไปรักผู้อื่น ตอนนั้นแม้ว่าอาจื่อจะมีความสัมพันธุ์คลุมเครือกับหยางจู เซียวเฉวียนก็จะไม่เกิดความคิดที่จะหย่ากับอาจื่อ

ต้องเป็นเพราะนางสารเลวองค์หญิงต้าถงที่ล่อลวงเซียวเฉวียน ทำให้เซียวเฉวียนสับสน เซียวเฉวียนจึงทิ้งอาจื่อไป!

ต้องเป็นเช่นนั้นแน่! พี่น้องทั้งสองนี้น่ารังเกียจและน่าแค้นเคืองนัก!

คิดเช่นนี้แล้ว สายตาที่อาจื่อจ้องมององค์หญิงก็เปี่ยมไปด้วยความเกรี้ยวกราด ท่าทางอยากจะฉีกองค์หญิงเสียมิได้

ความปรปักษ์ที่มากล้นเช่นนี้ของอาจื่อ ทำให้องค์หญิงตกใจกลัวจนถอยหลัง เว้นระยะห่างกับอาจื่ออย่างสุดความสามารถ ในสมองขององค์หญิงกำลังครุ่นคิดวิธีว่าจะรับมืออาจื่อเช่นไร ถ้าอาจื่อลงมืออย่างโหดเหี้ยมขึ้นมากะทันหัน ครั้งนี้นางคงไม่ปล่อยองค์หญิงไปง่ายๆเป็นแน่

“โอ้ย!”