ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1019

อาจื่อตกใจกลัวมากส่ายหัว ใช้มือทั้งสองข้างค้ำยันตัวไว้ค่อยๆถอยออกไป นางต้องการออกห่างจากปีศาจฉินซูโหรวคนนี้！

ฉินซูโหรวน่ากลัวอย่างมาก！

ทำไมเธอถึงได้โหดเหี้ยมอย่างนี้ ฝึกตนเองจนกลายเป็นกระบี่ชีวัน？

ไม่ อาจื่อห้ามฝึกจนกลายเป็นกระบี่ชีวัน！

นางไม่อยากกลายเป็นเพียงอาวุธที่ฆ่าทำลายล้าง！

นางต้องการเป็นนางสนมของเซียวเฉวียน ใช้เงินของเซียวเฉวียน ได้ใส่เสื้อผ้ากินอาหารที่ดี ใช้ชีวิตที่มีคนค่อยดูแลปรนนิบัติ！

ร่างกายของอาจื่อสั่น ค่อยๆเดินถอยหลังออกไป ในมือของฉินซูโหรวถือดาบ สายตาเยือกเย็นเดินเข้ามา นางรอค่อยวันนี้มานานแล้ว！

อยู่ในตำหนักเย็นมาห้าปี ฉินซูโหรวมีความหวังตั้งตารอค่อย รอค่อยว่าวันหนึ่งนางจะได้ออกจากตำหนักเย็นสถานที่ผีสิงนั้นเสียที

ดีที่พระเจ้ายังเมตตา ฉินซูโหรวได้รับการช่วยเหลือออกมาจากเซี่ยวเฟิงของเซียวเฉวียน แต่ว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายที่ฉินซูโหรวจะได้ออกจากตำหนักเย็น แต่ก็ได้รับรู้ว่าอาจื่อได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่ตระกูลฉินแทนฉินซูโหรวเป็นเวลาห้าปีแล้ว！

และห้าปีนี้ ตระกูลฉินเปลี่ยนแปลงไปมาก ฉินปาฟางตายไปแล้ว แม่ฉินก็ตายไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าเซียวตายไปแล้ว ฉินเฟิงถูกเนรเทศไปที่รัฐไป๋ลู่ เกียรติยศของตระกลูฉินไม่เหมือนเดิมอย่างที่ผ่านมาอีกแล้ว ตระกูลฉินกระจัดกระจายกันไปหมด

เป็นเพราะผู้แอบแฝงอาจื่อคนนี้ ฉินซูโหรวมีบ้านก็ไม่สามารถกลับไปได้！

ถ้าไม่ใช่เพราะหมิงเจ๋อและอาจื่อเจ้านายและคนรับใช้สองคนนี้เข้ามาสร้างความวุ่นวาย ชีวิตของฉินซูโหรวคงไม่เป็นอย่างนี้ ตระกูลฉินคงไม่เป็นอย่างนี้ ！

นางเกลียด！

นางเกลียดหมิงเจ๋อ！

และนางเกลียดอาจื่อมากกว่ายิ่งกว่า！

รับรู้ได้ถึงรังสีความรู้สึกเกลียดที่แผ่ออกมาจากฉินซูโหรว อาจื่อถอยหลังจนไม่มีทางถอยแล้ว มือทั้งสองข้างสั่นดึงปลายเสื้อผ้าของฉินซูโหรว ปากก็พูดอ้อนวอนของความเมตตา：“ขอ ขอร้องอย่าฆ่าข้าเลย อย่าทำให้ข้ากลายเป็นกระบี่ชีวัน”

เมื่อความตายอยู่ตรงหน้า ศักดิ์ศรีเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก แต่ไหนแต่ไรมาอาจื่อทำท่าทางสูงส่ง หยิ่งยโส เอาแต่ใจ คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะมีวันนี้ได้ เพื่อมีชีวิตต่อไปอ่อนน้อมถ่อมตนยอมขอร้องต่อฉินซูโหรว

สิ่งที่นางคิดไม่ถึงยิ่งไปกว่านั้น นางพยายามร้องขอความเมตตา แต่สีหน้าของฉินซูโหรวก็ยังคงเหมือนเดิมมีสีหน้าที่ต้องการจะฆ่านางให้ได้

อาจื่อกำลังจะคุกเข่าขอความเมตตา อย่างไรก็ตามขาของนางก็ถูกฉินซูโหรวทำร้ายขาขาดไปแล้ว แม้แต่สิทธิ์ที่จะคุกเข่าร้องขอความเมตตายังทำไม่ได้

ในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ อาจื่อกัดฟันล้มฟุบลงบนพื้น หมอบลงที่เท้าของฉินซูโหรว นางกอดขาของฉินซูโหรวและขอร้อง：“ฉิน คุณหนูใหญ่ ท่านหญิง ข้าขอร้องอย่าฆ่าข้าเลย”

“เพียงแค่ท่านไม่ฆ่าข้า ท่านพูดอะไรข้ายอมตกลงทั้งนั้น”

“ข้า ข้ารู้ว่าหมิงเจ๋ออยู่ที่ไหน เพียงแค่ท่านไม่ฆ่าข้า ข้าจะบอกว่าหมิงเจ๋ออยู่ที่ไหน”

อาจื่อไม่อยากตาย เพียงแค่มีโอกาสมีชีวิตอยู่แม้เพียงเล็กน้อย นางก็จะไม่ยอมปล่อยไป นางคิดว่า ฉินซูโหรวเกลียดนางมากขนาดนี้ ก็จะต้องเกลียดหมิงเจ๋อมากเช่นกัน และก็จะต้องอยากที่จะฆ่าหมิงเจ๋อแน่นอน

น่าเสียดายที่หมิงเจ๋อถูกองค์หญิงซ่อนไว้ในคุกน้ำแข็งของหลิงซาน นอกจากอาจื่อและองค์หญิงแล้วไม่มีคนอื่นรู้เรื่องนี้ ถ้าไม่มีคนบอกฉินซูโหรว ฉินซูโหรวก็คงจะหาไม่เจออย่างแน่นอน

ที่ซ่อนตัวของหมิงเจ๋อ คงจะเพียงพอที่จะแลกกับชีวิตของอาจื่อได้

โดยปกติแล้ว ด้วยนิสัยของอาจื่อที่หยิ่งยโส นางจะต้องรู้สึกอับอายอย่างแน่นอน แต่ในตอนนี้ความตายรออยู่ตรงหน้า การมีชีวิตอยู่สำคัญกว่า นางไม่คิดว่าจะอับอายหรือไม่แล้ว นางยังพยายามหน้าด้านหน้าทนเข้าไปกอดขาของฉินซูโหรวอีกครั้ง ร้องไห้ร้องขอความเมตตา：“ท่านหญิง ข้าสำนักแล้วจริงๆ ดังสุภาษิตโบราณว่าไว้ การรู้ผิดพลาดสามารถนำไปสู่การปรับปรุงได้ดีมากยิ่งขึ้น ท่านโปรดให้โอกาสข้าได้ปรับปรุงแก้ไขตัวเองด้วยเถอะ”

อืออืออือ

อาจื่อร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลแสดงท่าทางเสียใจ คิดว่าเพียงแค่แสดงความรู้สึกและพูดสิ่งที่มีเหตุผลต่อฉินซูโหรว อาจื่อก็จะสามารถปกป้องชีวิตไว้ได้

อย่างที่รู้กันอยู่ ก็ยังไม่สามารถทำให้ฉินซูโหรวพอใจได้ น้ำเสียงที่เยือกเย็นอย่างมากพูดว่า：“ขอถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้ามีอะไรจะสั่งเสียอีก รีบพูดมาเร็ว！”

ถ้าไม่เห็นว่าอาจื่อกำลังจะถูกฝึกฝนจนกลายเป็นกระบี่ชีวัน ถ้าไม่เห็นแก่ว่าทั้งชีวิตจะต้องค่อยดูแลรับใช้ฉินซูโหรว ฉินซูโหรวคงไม่ให้โอกาสคนที่ไม่มีจิตสำนึกจอมปลอมคนนี้ได้พูดจามากมายอย่างนี้ คงจะใช้ดาบปาดคอจัดการไปเรียบร้อยนานแล้ว

เมื่อเทียบกับเรื่องที่อาจื่อทำเรื่องที่โหดร้ายรุนแรงมาก นางเกลียดอาจื่ออย่างนี้ ยังให้เวลาอาจื่อได้สั่งเสีย นี่ก็ถือว่าเมตตามากแล้ว

แต่อาจื่อพูดมามากมาย ใช้ทุกวิถีทางจนหมดแล้ว ฉินซูโหรวก็ไม่ยอมปล่อยอาจื่อ อาจื่อทำท่าทางน่าสงสารมองฉินซูโหรว อาจื่อทำได้เพียงแค่ยื้อเวลาต่อไป เพียงแค่ยื้อเวลาจนเพลิงชุ้ยเจี้ยนเผาไหม้ ฉินซูโหรวและเซียวเฉวียนพวกเขาทั้งสองคนก็จะไม่มีเวลามาสนใจอาจื่อ อาจื่อก็จะใช้โอกาสนี้หลบหนี

ในตอนนี้ ฉินซูโหรวรู้สึกร่างกายไม่ค่อยสบาย ยิ่งเป็นหนักขึ้นเล็กน้อย เหมือนกับมีไฟกำลังแผดเผาอยู่ในร่างกายของนาง........

ฉินซูโหรวพยายามอดทนต่อความไม่สบายของร่างกายเอาไว้ น้ำเสียงเยือกเย็นพูดว่า：“ข้าจะนับถอยหลังจากสาม”

“สาม！” ฉินซูโหรวพูดจบก็เริ่มนับทันที นางมองดูอาจื่อ รอให้นางฝึกฝนจนอาจื่อกลายเป็นกระบี่ชีวันแล้ว หลังจากนั้นนางก็จะเป็นเจ้านายของอาจื่อ ในเมื่อเห็นแก่ว่าเป็นเจ้านายลูกน้องกัน จะนำคำสั่งเสียของนางไปแจ้งให้ เพื่อเห็นแก่หน้าของอาจื่อ เรื่องแค่นี้นางก็ต้องให้ได้อยู่แล้ว

ส่วนอาจือจะมีคำสั่งเสียหรือไม่นั้น ค่อยว่ากันอีกที

พูดออกไปหนึ่งคำ อาจื่อก็เงยหน้าขึ้นมองฉินซูโหรว ใบหน้าที่งดงามของฉินซูโหรวมีความแน่วแน่เด็ดขาด อาจื่อรู้ดีว่าแม้จะขอร้องอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ อาจื่อหมดแรงคลายมือออก นอนลงบนพื้นอย่างหดหู่ใจ ไม่ส่งเสียงแม้แต่น้อย