ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1030

ไม่ว่าจะในสมัยโบราณหรือสมัยยุคปัจจุบัน อัคคีภัยถือเป็นเรื่องสำคัญ

น้ำกับไฟไร้ความเมตตา ในยุคปัจจุบัน ภัยของไฟเป็นเรื่องยากที่จะจัดการ นับประสาอะไรกับสมัยโบราณที่บ้านเรือนส่วนใหญ่ทำด้วยโครงสร้างของไม้

มีหมอปราบไฟในราชวงศ์ต้าเว่ย ซึ่งก็คือพนักงานดับเพลิงในยุคปัจจุบัน

แต่ไฟครั้งนี้ไม่ธรรมดา ถึงแม้เว่ยเจียนกั๋วจะเข้าวังและเกณฑ์หมอปราบไฟในวังไปให้หมด ไฟครั้งใหญ่เที่ยวนี้ก็ยังต้องอาศัยฝนตกหนักถึงจะดับลงได้

ก่อนที่ไฟจะดับ บรรดาข้าราชสำนักได้ถูกเรียกตัวเข้าวังเพื่อหารือหาทางจัดการกับเหตุการณ์นี้แล้ว

แต่ไฟยิ่งเผายิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่ฝนนี้ กะว่าเจ้าหน้าที่ไม่น้อยคงจะต้องโดนถอดหมวกทิ้ง

พื้นที่ระยะทางสามลี้โดยรอบของจวนเจียนกั๋วถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่าน ตอนนี้ท้องฟ้าด้านนอกปกคลุมไปด้วยเมฆดำมืด ดูคล้ายอารมณ์ของบรรดาข้าราชบริพาร

ไม่มีใครสัมผัสรู้ ว่ากองทัพตระกูลเซียวกลับมาแล้ว

พวกเขายังอยู่ในความตระหนกตกใจจากเพลิงไหม้ที่ผ่านมา มีแต่จางจิ่นที่รู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

หลังจากอัครเสนาบดีจูตายไป ตำแหน่งอัครเสนาบดีก็ว่างลง และคู่แข่งที่สำคัญที่สุดของจางจิ่นก็คือเซียวเฉวียน

ตอนนี้เซียวเฉวียนได้ก่อเหตุร้ายยิ่งใหญ่ขนาดนี้ ต้องไม่ปล่อยให้มันรอดไป ! จางจิ่นขมวดคิ้วและพูดด้วยความเคารพ "ฝ่าบาท เซียวเฉวียนคือหายนะ ไฟในวันนี้ล้วนเกิดจากลูกมือของเขา ! แค่ลูกมือก็สามารถเผาจวนเจียนกั๋วได้ ลูกมือกระทำไม่ดี เซียวเฉวียนไม่อาจหลุดพ้นจากความผิดได้ ฝ่าบาทจะทรงให้อภัยเขาอย่างง่ายดายไม่ได้ !"

แม้เขาจะรู้ว่าเซียวเฉวียนมีระดับความสำคัญมากในใจขององค์จักรพรรดิ แต่จางจิ่นก็ยังต้องการแทงจุดอ่อนของเซียวเฉวียน

ตำแหน่งของอัครเสนาบดีมีแรงดึงดูดมากเหลือหลาย อยู่รองเพียงหนึ่งคนแต่อยู่เหนือคนเป็นหมื่น ใครไม่น้ำลายหกเล่า ?

จางจิ่นก็เป็นคนที่ไร้หัวใจคนหนึ่ง ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่มีใครบอกว่าจะยกตำแหน่งอัครเสนาบดีให้กับเซียวเฉวียน จางจิ่นเองก็ถือว่าเซียวเฉวียนเป็นศัตรูสมมุติไปแล้ว

ถึงแม้องค์จักรพรรดิได้บอกว่าเมื่อเซียวเฉวียนกลับมาจากภูมิภาคตะวันตก จะมอบตำแหน่งอัครเสนาบดีให้เซียวเฉวียน แต่นั่นเป็นการแอบบอกกล่าวกับเซียวเฉวียนเป็นการส่วนตัว

ถึงองค์จักรพรรดิจะทรงมีวาจาดั่งกฎทองคำ คำไหนเป็นคำนั้น แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นข้อสรุปถึงที่สุดแล้ว จางจิ่นใจร้อนที่จะฆ่าเซียวเฉวียนขนาดนี้ มันดูน่าเกลียดเกินกว่าจะมอง

อีกอย่าง คนร้ายตัวจริงของอัคคีภัยครั้งนี้ ต้องเป็นนักปราชญ์

เมื่อพูดถึงนักปราชญ์ จางจิ่นเองถึงจะเป็นคนที่มิอาจหลุดพ้นจากความผิดมากที่สุด เพราะเขาเป็นคนที่รับไว้และแนะนำนักปราชญ์ให้รู้จักกับเว่ยเชียนชิว

คิดจะให้เซียวเฉวียนล้ม จางจิ่นอย่างน้อยจะต้องสืบสาวราวเรื่องให้แน่ชัดเสียก่อน แต่เขาก็ไม่ทำ

หารู้ไม่ จางจิ่นต้องการฆ่าเซียวเฉวียนให้ตาย แต่เว่ยเชียนชิวที่โกรธจวนจะระเบิดต้องการจะฆ่าจางจิ่นยิ่งกว่า !

ยิ่งจางจิ่นกล่าวหาว่าเซียวเฉวียนผิดมากเท่าไร ก็ยิ่งขว้างก้อนหินใส่หัวตัวเองหนักยิ่งขึ้นเท่านั้น แม้จางจิ่นจะเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ของตระกูลจางในเมืองหลวง และไม่เคยประสบความล้มเหลวใดๆ ยันวัยกลางคน แต่ครั้งนี้ เขาทำเร่งรีบเกินไปจริงๆ

“ท่านจาง ท่านไม่รู้หรือว่าไฟนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร ?”

องค์จักรพรรดิวางพู่กันในมือลงแล้วจ้องมองเขาอย่างเงียบๆ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มที่ไม่บอกถึงอารมณ์ที่ชัดเจน

“ทูลฝ่าบาท เป็นเพราะเซียวเฉวียน” จางจิ่นตอบคำถามอย่างจริงจังและไม่หลบหลีก

“หรือ ?” องค์จักรพรรดิเอนศีรษะเบาๆ ในฐานะกษัตริย์ของประเทศ เดิมทีพระองค์ก็เกรงกลัวเว่ยเชียนชิวเป็นอย่างมาก ต่อมาเว่ยเชียวชิวได้รับกำลังเสริมจากนักปราชญ์ผู้เฒ่าคนนี้อีก ยิ่งทำให้องค์จักรพรรดิไม่สบายใจมากยิ่งขึ้น

องค์จักรพรรดิไม่พอใจจางจิ่นเพราะนักปราชญ์มานานแล้ว ตอนนี้จางจิ่นคิดจะมากำจัดราชครูของพระองค์เอง องค์จักรพรรดิไม่พอใจอย่างแน่นอนที่สุด "วันนี้เกิดเพลิงไหม้กระทันหันและประชาชนต้องการความช่วยเหลือ ท่านไม่ไปดูที่เกิดเหตุ แต่กลับมากล่าวโทษท่านราชครูที่อยู่ห่างไกลถึงภูมิภาคตะวันตกโน่น ถ้าวันนี้ฝนไม่ตก ทั้งเมืองหลวงคงถูกไหม้ไปหมดแน่ !”

องค์จักรพรรดิทรงตบโต๊ะ "ท่านทำหน้าที่ตัวแทนอัครเสนาบดีอย่างนี้หรือ ?"

ความไม่พอใจขององค์จักรพรรดิชัดเจนมาก จางจิ่นจะโง่แค่ไหนก็ฟังออก เขาคุกเข่า “ตุบ” ลงและกล่าวว่า "ฝ่าบาท ! หากลูกมือของเซียวเฉวียนไม่กระทำการโดยประมาทไฟจะเกิดได้อย่างไร ! ข้าน้อยก็คิดถึงความปลอดภัยของฝ่าบาท คิดเพื่อประชาชน จึงต้องจับคนร้ายตัวจริงให้ได้ !"

จางจิ่นกระทำอย่างเร่งรีบ ไม่รู้เลยว่าไฟนั้นเกิดเพราะนักปราชญ์

แม้แต่เว่ยเชียนชิวก็รู้ดีว่า ไฟครั้งนี้แปลก ไม่ใช่ธรรมดา