ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1057

ประโยคนี้ ในสายตาของมู่จิ่นมันช่างบ้าระห่ำนัก

“ม่านกำบังนี้แปลกนัก เจ้าไม่สามารถเอามันออกไปได้หรอก!” มู่จิ่นกังวลอย่างมาก ท้ายที่สุด เซียวเฉวียนจะทำสิ่งที่เขาทำไม่ได้ให้สำเร็จได้อย่างไร?

มู่จิ่นกังวลเรื่องความปลอดภัยของเซียวเฉวียนมาก ในระดับหนึ่ง มู่จิ่นก็เป็นคนที่มีความมั่นใจมาก เขามั่นใจมากว่า ในสิ่งที่เขาไม่สามารถทำได้ คนอื่นจะไม่สามารถทำเป็นแน่

การมีพี่น้องแบบเซียวเฉวียนไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเซียวเฉวียน มู่จิ่นก็จะกลายเป็นตัวคนเดียวอีกครั้ง

“จุดประสงค์ของการมาที่ซินเจียงของข้านั้นมีไว้เพื่อมันเท่านั้น ไม่ว่าจะยากแค่ไหน ข้าจะนำมันกลับไป”

เซียวเฉวียนกัดฟัน หากไม่มีสิ่งเหล่านี้ ลำพังแค่วิจารณ์ด้วยวาจาและลายลักษณ์อักษร มันจะยากเกินไปที่จะเอาชนะเว่ยเชียนชิวได้อย่างสมบูรณ์

การวิพากษ์วิจารณ์ด้วยวาจาและลายลักษณ์อักษรนั้นเหนือกว่ามากในการต่อสู้ส่วนตัว และอาจตัดสินได้ในการบดขยี้ แต่จะขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของพระเจ้ามากเกินไป

ตัวอย่างเช่น ตอนนี้เซียวเฉวียนต้องการใช้ปากของเขาเพื่อจิบน้ำในทะเลทราย นั่นเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากมีไอน้ำน้อยเกินไปรอบตัวเขา ไม่ว่าความแข็งแกร่งกำลังภายในของเซียวเฉวียนจะสูงแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถสร้างน้ำออกจากอากาศมาจิบได้

การวิพากษ์วิจารณ์ด้วยวาจาและลายลักษณ์อักษรขึ้นอยู่กับเวลาและสถานที่ที่เหมาะสม เซียวเฉวียนเคยพูดแล้วว่า เป้าหมายของเขาไม่ใช่เว่ยเชียนชิวคนเดียว แต่เป็นกลุ่มพลังทั้งหมดของเขา ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงต้องใช้กำลังภายนอก

เช่นปืน

เช่นมันเทศ

เช่นทองคำ

“แต่...แต่ว่า เจ้าอาจจะตายได้!” มู่จิ่นมองดูม่านกำบังนที่ไม่อาจหยั่งถึงได้ เพียงมู่เวยกระแทกใส่ในเมื่อคู่นี้ ศีรษะของเธอก็โนบวม เซียวเฉวียนก็เป็นร่างกายของมนุษย์เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงต้องไม่สามารถพิชิตได้เช่นนี้!

มู่จิ่นหยุดอยู่ตรงหน้าเซียวเฉวียน: "ข้าปล่อยให้เจ้าไปตายไม่ได้!"

"มู่จิ่น! ต้าเว่ยตกอยู่ในอันตราย! ข้าจะต้องเอาพวกมันกลับไป!"

เซียวเฉวียนรู้สึกรำคาญเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร: "นอกจากนี้ จุดประสงค์ที่พวกเรามาที่ทะเลทรายก็เพื่อเอกพวกมันไปไม่ใช่หรือ?"

“ใช่!" มู่จิ่นพยักหน้า: "แต่ข้าคิดว่าเจ้าจะวิธี! ดูท่าทางเจ้า คือวางแผนที่จะร้ายมาร้ายกลับงั้นหรือ?"

มู่จิ่นลังเลมาก แต่ก็เพื่อเห็นแก่เซียวด้วย เซียวเฉวียนหันศีรษะ: "โยว่ควน ลากตัวมู่จิ่นออกไป!"

เซียวเฉวียนกลัวว่าถ้าเขาลากไปเองเขาจะไม่ทราบน้ำหนักมือในการลงมือของเขา แต่โยว่ควนไม่มีวรยุทธ์ คงจะไม่ทำให้มู่จิ่นบาดเจ็บ

โยว่ควนรับคำสั่ง เขาก็กังวลชีวิตของเจ้านายของเขาอย่างมาก แต่ถ้าเขาไม่สามารถนำสิ่งเหล่านี้กลับไปได้ กลับต้าเว่ยเขาก็ตายเช่นกัน

ต้าเว่ยในปัจจุบันไม่มีที่สำหรับตระกูลเซียวแล้ว

ตอนนี้เว่ยเชียนชิวอยากจะฆ่าเซียวเฉวียนทุกนาที

เสือที่ดุร้ายตัวนี้พุ่งเข้ามาหาข้าพร้อมกับอ้าปากกว้าง

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะสนุกสนานไร้กังวลมาตลอดทาง แต่นั่นก็เป็นเพียงภายนอกเท่านั้น

เซียวเฉวียนพยายามหาทางรอดเพื่อตัวเอง

หาทางรอดให้กับตระกูลเซียว

นอกจากนี้ยังเป็นการหาทางรอดให้กับฮ่องเต้ด้วย

"ภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิ! ลุกขึ้น!"

ทันใดนั้นลมแรงพัดมา เซียวเฉวียนไม่สนใจการห้ามปราม เรียกภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิคุนหลุนออกมา!

นี่คือสงครามที่ในที่สุดก็มาถึง!

นี่คือสงครามที่สุดท้ายแล้วจะต้องเกิดขึ้น!

"ปล่อย!"

เซียวเฉวียนตะโกนอย่างเย็นชา และสายฟ้านับพันก็พุ่งออกมาจากภาพรุ่งอรุณของฤดูใบไม้ผลิ!

ทะเลทรายที่เต็มไปด้วยทรายสีเหลืองเริ่มมีฟ้าร้องและฟ้าผ่า!

“เซียวเฉวียน!”

มู่จิ่นคำรามท่ามกลางพายุทราย

เขามองไม่เห็นเซียวเฉวียน!

ด้วยทรายและก้อนหินที่ปลิวว่อน มู่จิ่นและอีกสามคนไม่ได้ยินเสียงแม้แต่น้อยจากเซียวเฉวียน ท่ามกลางลมพายุ สายฟ้า และฟ้าร้อง

มู่เวยตัวสั่น สำหรับผู้ที่รู้วรยุทธ์ ความแข็งแกร่งของกำลังภายในและอาวุธของเซียวเฉวียนนั้นราวกับพระเจ้า ไม่สามารถเอาชนะหรือต่อกรได้ ดังนั้น สำหรับคนอย่างมู่เวยที่ไม่มีวรยุทธ์ เซียวเฉวียนเป็นเหมือน การลดขนาดมิติ ฉากนี้ทำให้มู่เวยตกใจ

ผนึกจูนเสินถามอย่างเคร่งขรึม

เซียวเฉวียนไม่ได้พูด ผนึกจูนเสินคิดว่าเขาจะถอนตัวและเกลี้ยกล่อมเสียงเบา : "เรากลับไปกันเถิด ถือเสียว่าเราไม่เคยเห็นคลังอาวุธนี้มาก่อน บางทีเราอาจมีวิธีอื่นในการปราบปรามเว่ยเชียนชิวหัวใจได้รับการสร้างมาเพื่อเอาชนะชาวยุทธ์แท้ มันเป็นดาบของเจ้า เราอาจไม่จำเป็นต้องใช้ปืนก็ได้”

อันที่จริง ผนึกจูนเสินไม่มั่นใจในสิ่งที่เขาพูด เขารู้จักเว่ยอวี๋และเซียวเฉวียน

แม้ว่าหัวใจดาบจะรับเซียวเฉวียนเป็นเจ้านาย แต่ร่างของดาบนั้นเป็นของเว่ยอวี๋

หากทั้งสองรวมกันพวกเขาจะมีจิตสำนึกสองประการ หัวใจดาบยังไม่น่าห่วง แต่ไม่แน่ใจว่าเว่ยอวี๋จะสามารถให้เจ้านายของเขาใช้งานตลอดไปได้หรือไม่

และเซียวเฉวียนไม่เต็มใจที่จะให้เว่ยอวี๋กลายเป็นดาบ

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนปฏิเสธข้อเสนอที่จะสังหารผนึกจูนเสินทันที

“เจ้าจูน ข้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว”

น้ำเสียงของเซียวเฉวียนนั้นหมดหนทาง

ผนึกจูนเสินรู้สึกเศร้าทันที

"ตระกูลเซียวต้องการข้า! กองทัพตระกูลเซียวก็ต้องการข้าด้วย! ต้าเว่ยที่ท่านพ่อของข้าคอยปกป้องก็ต้องการข้าเช่นกัน!"

เซียวเฉวียนเหลือบมองศิษย์พี่ศิษย์น้องสองคนในม่านกำบัง นึกถึงฮ่องเต้อีกครั้ง: "หากสหายที่ดีที่สุดทรยศข้า ถ้านักเรียนของข้า ก็ทรยศข้า...”

“ถ้าเช่นนั้นก็ทรยศข้าเถิด”

เซียวเฉวียนพูดอย่างแน่วแน่ จ้องมองม่านกำบังด้วยสายตาเย็นชา: "ข้าไม่กลัว"

“ข้าสัญญากับท่านพ่อ ข้าสัญญากับแม่ทัพฉิน และข้าก็สัญญากับท่านอาจารย์และท่านอาจารย์เหวินฮั่นด้วยว่า ข้าจะทำทุกอย่างที่พวกเขาต้องการ”

ทุกคำพูดของเซียวเฉวียนนั้นดังกึกก้อง

ชายหนุ่มมีจิตใจเร่าร้อนฮึกเหิม ยากที่จะห้ามปรามได้

นี่ถูกกำหนดให้เป็นถนนที่ไม่มีวันหวนกลับ

“ในเมื่อเจ้าเลือกเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับนี้ ข้าก็ทำได้แค่ติดตามเจ้าเท่านั้น” ผนึกจูนเสินถอนหายใจเบาๆ: “ถ้าเช่นนั้น เรามาทำลายม่านกำบังนี้กัน!”