ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1058

ทันใดนั้นแสงสีแดงอันรุนแรงของผนึกจูนเสินก็ปล่อยออกมา และเซียวเฉวียนก็ตะโกนด้วยความโกรธ: "ดี! ดี! ดี! เช่นนี้เลย!"

ถูกต้อง เซียวเฉวียนไม่มีทางถอยแล้ว!

ผนึกจูนเสินติดตามเซียวเฉวียนมาเป็นเวลานาน ดังนั้นมันจึงรู้ดีว่ามันยากแค่ไหนสำหรับเซียวเฉวียน

ในชั่วเวลาแค่ครู่เดียว แสงสีแดงของผนึกจูนเสินก็สว่างขึ้น และมีสัญลักษณ์ขนาดใหญ่ลอยอยู่ในอากาศ

“นี่ นี่ นี่... นี่มันอะไรกัน หือ?”

มู่เวยเปิดปากของเธอ และโยว่ควนก็ตกตะลึงทันที นายท่านไม่ใช่บอกว่าผนึกจูนเสินเป็นความลับหรอกหรือ ไม่ใช่บอกว่า ความลับนี้ไม่สามารถบอกใครได้?

ไฉนตอนนี้ถึงปล่อยผนึกจูนเสินออกมาแล้ว?

โยว่ควนอยากจะปิดตาของมู่จิ่นและศิษย์น้องของเขา แต่มันเกิดขึ้นกะทันหันจนสายเกินไปศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งสองได้เห็นแล้ว

“โย่วควน! นี่คืออะไรรึ! ผนึกใหญ่เยี่ยงนี้! นี่คืออะไรน่ะ?”

“เออ?”

โย่วควนไม่พูดอะไรทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

...

...

ต้าเว่ย

บ้านพักหนึ่งในเมืองหลวง

สถานที่ที่เว่ยเชียนชิวจัดเตรียมให้คนงาม

แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะจริงจังและเข้มงวดกับผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แต่เขาก็ยังใจดีต่อคนงามอยู่เสมอ เขารู้สึกว่าสถานที่สำหรับคนงามจะต้องงดงามหรูหรา เขาเป็นถึงเจียนกั๋ว มีตำแหน่งที่สูงและร่ำรวยมาก จึงไม่อาจทำให้คนงามต้องลำบากได้

ด้วยเหตุนี้เดิมบ้านพักที่ธรรมดานี้ เมือพบกับเว่ยเชียนชิวผู้รักศักดิ์ศรีจึงกลายเป็นบ้านพักสุดหรู ด้วยการทุ่มทุนเงินทองจำนวนมากจากเว่ยเชียนชิว ก็ได้เปลี่ยนเป็นบ้านพักระดับสูง แค่มองไป บางคนที่ไม่รู้ยังเข้าใจผิดคิดว่าเป็นจวนของขุนนาง

อย่างไรก็ตาม ว่ากันว่าเป็นจวน แต่ก็ไม่มีป้ายระบุตัวตนของเจ้าของจวน ซึ่งทำให้ผู้คนที่ผ่านไปมาเกิดความอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น

ความอยากรู้อยากเห็นนั้นมีอยู่แล้ว ความยิ่งใหญ่ของจวนหลังนี้เพียงอย่างเดียวก็ทำให้หลายคนกลัว ไม่มีใครกล้าตรวจสอบ เพราะทุกคนรู้ดีว่าใครก็ตามที่กล้าสร้างจวนอันงดงามในเมืองหลวงเช่นนี้ได้ นอกจากเว่ยเชียนชิว เจียนกั๋วคนปัจจุบันแล้ว เกรงว่าจะไม่มีใครอีก

และเว่ยเชียนชิวไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะต้องมาพักอยู่ที่นี่...

นอกจากจวนเจียนกั๋วในเมืองหลวงแล้ว เว่ยเชียนชิวยังเป็นบุคคลเพียงคนเดียวในเมืองหลวงที่เหมาะกับสถานะของเขาที่จะอาศัยอยู่ในจวนแห่งนี้

หลังจากที่จวนเจียนกั๋วถูกเผาจนเหลือเพียงที่ดินผืนเดียว เว่ยเชียนชิวก็สั่งการให้คนขับไล่คนงามทั้งหมดที่อาศัยอยู่ที่นี่ออกไปยังที่อื่น และเขาก็ย้ายเข้าไปพักเอง

ในเวลานี้เว่ยเชียนชิวกำลังนั่งอยู่บนที่นั่งหลักในห้องโถงใหญ่ รอรักษาการอัคร้สนาบดีจางจิ่นอย่างขุ่นมัว เขากำลังรอให้จางจิ่นมาหารือเรื่องที่สำคัญมากกับเขา

แต่เว่ยเชียนชิวรอแล้วรอเล่า แต่จางจิ่นก็ไม่เห็นมาสักกะที คิ้วของเว่ยเชียนชิวแทบจะผูกเป็นเชือก เขาไม่สามารถซ่อนความอดทนในใจได้ เผยให้เห็นบนใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว คนที่ส่งไปรายงานจางจิ่นออกไปเกือบครึ่งค่อนวันแล้ว ทำไมจางจิ่นยังไม่มาถึงล่ะ?

ตกลงคือผู้ใต้บังคับบัญชาอู้งาน หรือจางจิ่นที่ชักช้า?

รอแล้วยังรอเล่า ความไม่อดทนในหัวใจของเว่ยเชียนชิวค่อยๆ กลายเป็นความโกรธ ความโกรธนี้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ใบหน้าที่ชราของเว่ยเชียนชิวกระตุก เว่ยเชียนชิวไม่เข้าใจจริงๆว่า เหตุใดเขาถึงมาลงเอยแบบนี้ได้? ยังต้องใช้เวลาเกือบทั้งวันในการหาคนมาพูดคุยปรึกษา

ในอดีต ใครบ้างที่ไม่ไปทันทีเมื่อเว่ยเชียนชิวตาม?