ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1063

ถ้าในอดีต ไม่ว่ามู่จิ่นจะไปที่ไหน มู่เวยก็จะตามไปด้วย

แต่ต้าเวยเป็นสถานที่แบบไหน นั่นคือสถานที่ที่คนราษฎรทั่วไปไม่สามารถไปได้โดยไม่ได้รับอนุญาต

ในขณะนี้ มู่เวยรู้สึกรำคาญเล็กน้อย เธอกลอกตาไปที่เซียวเฉวียน เธอควรจะคิดได้แล้วว่า เซียวเฉวียนไม่ใช่คนธรรมดา มิเช่นนั้นเขาจะมายังซินเจียงได้อย่างง่ายดาย และแต่งงานได้อย่างไร

ตอนนี้เซียวเฉวียนเป็นราชบุตรเขยก็ช่างเถอะ มู่เวยไม่สนใจตัวตนของเซียวเฉวียนมากนัก แต่หากเซียวเฉวียนต้องการพามู่จิ่นไปที่ต้าเวย มู่เวยรู้สึกไม่พอใจ

ตั้งแต่วัยเด็กจนถึงตอนนี้ มู่เวยไม่เคยจากศิษย์พี่ของเธอเลย

เธอรู้สึกงุนงง: "ศิษย์พี่ ไม่ไปที่ต้าเวยได้หรือไม่? ซินเจียงคือบ้านของเรา ท่านก็เป็นคนซินเจียง ทำไมถึงต้องไปที่ต้าเวยล่ะ?"

มู่เวยร้องไห้ราวสายฝน

สิ่งนี้ถูกกำหนดให้เป็นการจากลาที่มู่เวยไม่สามารถเข้าใจได้ เพราะมู่จิ่นศิษย์พี่ใหญ่ของเธอไม่ใช่ศิษย์พี่ใหญ่ของเธอ แต่เป็นบุคคลที่มาจากประเทศจีน

แน่นอนว่ามู่จิ่นจะไม่บอกตัวตนของเขา มิเช่นนั้นนักปราชญ์ก็จะอ้างว่าเป็นสัตว์ประหลาดและเทียนเต๋าฆ่าเขาอย่างแน่นอน เช่นเดียวกับที่เขากำลังตามฆ่าเซียวเฉวียน

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมู่จิ่นไม่อยากให้มู่เวยเกี่ยวข้องด้วย

ถ้านักปราชญ์ขอให้มู่เวยฆ่าศิษย์พี่ของเธอในอนาคต มู่เวยคงจะเสียใจมาก

“ข้า...ข้าแค่อยากจะลองไปดู” มู่จิ่นอ้างเหตุผลที่เป็นไปได้เช่นนี้

มู่เวยไม่เข้าใจ มู่จิ่นเติบโตขึ้นมาในซินเจียง ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะไปที่ต้าเวยเพียงเพราะเซียวเฉวียน

อารมณ์รุนแรงมู่เวยเกิดขึ้นทันที เธอตั้งไกปืน แล้วชี้ไปที่เซียวเฉวียน

มู่จิ่นตกใจ: "ศิษย์น้อง! เจ้ากำลังทำอะไร!"

เซียวเฉวียนไม่สนใจ เขารู้ว่า ที่มู่เวยโกรธเพราะเซียวเฉวียนชักพาตัวศิษย์พี่ของเธอไป เขาผายมือแล้วพูดว่า "แม่นาง เจ้าก็ไปต้าเว่ยพร้อมมู่จิ่นด้วยกัน ก็จบเรื่องแล้วมิใช่รึ?”

“ผายลม นี่มันผิดกฎ!”

มู่เวยโกรธมาก หนึ่งคือ ต้าเว่ยและซินเจียงไม่ติดต่อกัน อย่างที่สอง เธอเป็นเจ้าสำนักที่ได้รับการแต่งตั้ง ดังนั้นการจากไปเช่นนี้คือไม่รับผิดชอบ!

เธอไม่สนใจระหว่างเซียวเฉวียนและสำนักหมิงเซียนมีความบาดหมางอะไร แท้จริงแล้วย่าเหยียนและนักปราชญ์ดีกับเธอมาก มีบุญคุณที่เลี้ยงดูและสั่งสอนเธอ เธอจะจากไปได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้นเซียวเฉวียนยังกล่าวว่า มีปีศาจในสำนักหมิงเซียน และปีศาจเป็นอันตรายต่อผู้คน เธออยากจะพิสูจน์

เธอเป็นสตรีที่มีคุณธรรม เซียวเฉวียนที่ได้ยินเสียงจากหัวใจของเธอ รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย: "ถ้าเจ้าไม่ต้องการให้มู่จิ่นไปกับข้า เจ้าสามารถหารือกับศิษย์พี่ของเจ้าได้ หากเขาจะอยู่ ข้าไม่คัดค้าน หากเขาจะไป เจ้าก็อย่าหยุดเขา เป็นไง?”

แก่นของข้อพิพาทในเรื่องนี้อยู่ที่มู่จิ่น ไม่ใช่เซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนโยนปัญหากลับไปหามู่จิ่น ศิษย์น้องคนโปรดของเจ้า เจ้าก็เกลี้ยกล่อมเองเถิด

มู่เวยมองมู่จิ่นทันทีด้วยสายตาที่น่าสงสาร และน้ำเสียงของเธอก็อ่อนลงทันที มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากตอนที่เธอปฏิบัติต่อเซียวเฉวียน: "ศิษย์พี่... อย่าไป... ต้าเว่ยไม่สนุกเท่าซินเจียงหรอก เจ้าไม่รู้จักใครเลยนอกจากเซียวเฉวียน ที่นี่เรามีพี่น้องมากมาย และยังมีข้า…..."

พูดจบมู่เวยก็โยนปืนทิ้ง แล้วดึงแขนเสื้อของมู่จิ่น

ในสมัยก่อนหญิงชายมิควรถูกเนื้อต้องตัวกัน แต่ที่นี่ในมู่จิ่น มู่เวยไม่มีกฎเกณฑ์มากมาย เธอร้องขอ ใช้หัวของเธอถูบนไหล่ของมู่จิ่น ขอร้องเหมือนลูกแมว

เธอและมู่จิ่นเติบโตมาด้วยกันและไม่เคยแยกจากกันเป็นเวลานาน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ามู่จิ่นกำลังจะไปต้าเว่ย ซึ่งอยู่ห่างไกลมาก

มู่จิ่นตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายความทุกข์ใจที่เขารู้สึกในซินเจียงได้อย่างไร

เขาเป็นคนจีน และมีเพียงอยู่ในต้าเว่ยเท่านั้น ถึงจะมีวัฒนธรรมที่คล้ายคลึงกับของจีน

ความรู้สึกของคนต่อประเทศและบ้านเกิดนั้น ขึ้นอยู่กับวัฒนธรรมพื้นฐาน และมู่จิ่นก็ไม่มีข้อยกเว้น

ในประเทศจีน ซินเจียงและต้าเว่ยถือเป็นประเทศเดียวกัน

แต่ในต้าเว่ย ซินเจียงและต้าเว่ยเป็นระบบการเมืองสองระบบที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง อักษรต่างกัน ภาษาก็ต่างกัน อาหารการกินก็ต่างกัน

มู่จิ่นอยู่ที่นี่เหงามาก

ความเหงานี้ไร้ขอบเขต ยากจะปล่อยวาง

แม้ว่าเราจะเห็นพระจันทร์ดวงเดียวกันแต่ก็ดูเหมือนอยู่ต่างประเทศ

มู่จิ่นอยากกลับบ้าน

"มา ศิษย์พี่กอดหน่อยสิ"

ดวงตาของมู่จิ่นเปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาอดไม่ได้ที่จะกอดมู่เวยสู่อ้อมแขน พูดกำชับ: "เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่าเอาแต่ทำให้ย่าเหยียนโกรธ ตอนที่รักษาคนไข้ ก็ต้องใส่ใจความปลอดภัยของเจ้าเองด้วย"

มู่เว่ยร้องไห้ออกมา: "ท่านจะรีบกลับมาโดยเร็วสินะ ศิษย์พี่ ท่านต้องรีบกลับมานะ ฮือฮือฮือฮือ…..."

"ได้…... ได้ได้ได้" มู่จิ่นตบไหล่เธอแล้วพูดบางอย่างที่ขัดกับความตั้งใจของเขา: "ศิษย์พี่จะกลับมา อย่าร้องไห้เลย”

มู่เวยปาดน้ำตา หยิบปืนขึ้นมาแล้วบรรจุกระสุนเข้าไป แล้วพูดกับเซียวเฉวียนด้วยความโกรธว่า “เจ้าพาศิษย์พี่ของข้าไปต้าเว่ย หากเกิดอไรกับเขาแม้แต่น้อย ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งซะ!"

เซียวเฉวียนอยากจะร้องไห้ แต่เขาก็เข้าใจความรู้สึกของมู่เวยด้วย

สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในโลกคือการแยกระหว่างชีวิตและความตาย

เซียวเฉวียนแสร้งทำเป็นกลัวและยกมือขึ้น: "ได้ได้ได้ วางใจได้ อย่าว่าแต่ศิษย์พี่ของเจ้าจะมีผมร่วงสักเส้นเลย จะไม่มีหนังตกสะเก็ดแม้แต่ชิ้นเดียว"

มู่เวยมองเซียวเฉวียน แทบจะถูกเซียวเฉวียนยั่วจนหัวเราะออกมา เธอก็เช็ดน้ำตาแล้วพูดว่า "หยุดมากระลิ่นปลิ้นปล้อนได้แล้ว ข้าจริงจัง!"

"ได้ได้ ข้าสัญญา" เซียวเฉวียนพยักหน้า

มู่เวยทำเสียงอย่างเย็นชา ผู้โลภเงินตัวน้อยนี้ก็นำของมีค่าทั้งหมดบนตัวของเธอ รวมถึงตั๋วเงิน เงิน และเครื่องประดับบนศีรษะของเธอ ยัดใส่มือของมู่จิ่น: "เมื่อออกไปข้างนอก จำต้องดูแลตัวเองด้วย ศิษย์พี่รับไว้นะ อย่าให้ตัวเองต้องหิว”

มู่เวยกังวลเกินจริงแล้ว เซียวเฉวียนมีเงินทองมากมาย หลังจากเป็นเจ้าของเหมืองทองคำและได้รับสมบัติของเวยเฉียนชิว เขาก็ร่ำรวยพอๆ กับประเทศหนึ่งทันที เขาจะปล่อยให้มู่จิ่นอดอยากได้อย่างไร?

แต่ความใส่ใจของมู่เวยนี้ ไม่ต้องพูดถึงมู่จิ่น แม้แต่เซียวเฉวียนและโย่วควนก็รู้สึกตื้นตันใจมาก

ศิษย์พี่และศิษย์น้องทั้งสองต่างกำชับซึ่งกันและกันอย่างอาลัยอาวรณ์กันสักสองสามคำ จากนั้นเซียวเฉวียนทั้งสามคนก็ยังต้องแยกจากกับมู่เวยในที่สุด

มู่เวยหันหลังกลับและจากไป เธอบอกว่าเธอไม่อยากเห็นหลังคนอื่นจึงจากไปก่อน

เซียวเฉวียนทั้งสามคนก็ออกเดินทางไปทางทิศตะวันออกเช่นกัน มู่จิ่นและโย่วควนหันกลับมาบ่อยครั้ง มองไปที่มู่เวยที่จากไป

จากนี้ไป เกรงว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว