ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1103

นี่มันของบ้าอะไรเนี่ย ?

แม้นักฆ่าจะได้ยินเซียวเฉวียนบอกว่านั่นเป็นกระสุน แต่นักฆ่าก็ไม่รู้จักกระสุนคืออะไร

“อันนี้พวกเจ้าไม่รู้จักใช่ไหมล่ะ ?” มู่จิ่นเห็นนักฆ่าแต่ละคนทำหน้างง มู่จิ่นก้มลงหยิบกระสุนแล้วพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “เดี๋ยวก็รู้”

รอมู่จิ่นยิงที่ตัวนักฆ่าสักนัด พวกนักฆ่าก็จะรู้ว่าอาวุธนี้ร้ายกาจขนาดไหน

”แคร็ก !” ดังไม่กี่ครั้ง มู่จิ่นก็บรรจุกระสุนเสร็จเรียบร้อย

เห็นมู่จิ่นพร้อมแล้ว เซียวเฉวียนก็ปัดมือเบาๆ ถอนม่านกำบังออก

หลังจากปล่อยให้มู่จิ่นออกไป เซียวเฉวียนก็วางม่านกำบังใหม่ "มู่จิ่น รีบยิงเร็วๆ ยิงเสร็จให้รีบกลับมาข้างในม่านกำบัง"

มู่จิ่นพยักหน้า จากนั้นเล็งไปที่หัวใจของหนึ่งในนักฆ่าอย่างไว มู่จิ่นเหนี่ยวไกปืน "ปัง !"

เสียงปืนดังขึ้น ทันใดนั้นที่เกิดเหตุตกอยู่ในความเงียบ เงียบสนิทไปหมด

มู่จิ่นมองภาพตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ เขาลืมคำเตือนของเซียวเฉวียนที่ให้รีบกลับเข้าไปในม่านกำบัง แต่กลับยืนมึนงงอยู่ตรงนั้น

เป็นอย่างนี้ได้ไง ?

มู่จิ่นเล็งไปที่เป้าหมายอย่างแม่นเหมาะแล้ว ทำไมกระสุนถึงเฉไปได้ ?

มู่จิ่นเฝ้าดูลูกกระสุนตกลงที่พื้นดังปัง

"ฮ่า ๆ ๆ ! "

แป๊บเดียว นักฆ่าฟื้นมาจากอาการตกใจ หัวเราะอย่างเยาะเย้ย "คิดว่ามีอะไรพิเศษ ที่แท้เป็นของห่วยใช้ไม่ได้เรื่อง !"

ไม่ใช่หรือ ดูท่าของมู่จิ่น เกือบทำให้พวกนักฆ่าฉี่รดกางเกงแล้ว

แล้วผลลัพธ์เป็นไง แค่นี้ละหรือ ?

ฟ้าร้องเสียงดังชะมัด แต่ฝนลงมากะจิ๊ดเดียว !

หลุดเดี่ยวออกมาคนหนึ่ง จับคนหนึ่ง

นักฆ่าเข้าหามู่จิ่นด้วยสายตาที่ดุร้าย

แต่นักฆ่าจะไม่ทำร้ายมู่จิ่น พวกเขาจะเก็บมู่จินไว้ทำอาหารให้พวกเขา "มูจิ่นใช่ไหม เห็นแก่เจ้าที่ทำอาหารเก่ง ข้าจะไม่สังหารเจ้า เจ้าควรยอมจำนนเสียดีๆ ไม่เช่นนั้น อาวุธไม่มีหูตา พลาดพลั้งอาจทำร้ายเจ้าก็ได้”

“มู่จิ่น รีบกลับมา !”

“คุณชายมูจิ่น ระวังตัว”

เซียวเฉวียนและโย่วควนต่างตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

ตอนนี้เองมู่จิ่นก็รู้สึกตัว หันหลังแล้วทิ้งตัวเข้ามาในม่านกำบัง

เท้าหลังของมู่จิ่นเข้ามาในม่านกำบังปั๊บ นักฆ่าก็มากระแทกม่านกำบังเสียงดังปัง

เฉียดฉิว !

เกือบจะตกไปอยู่ในมือของนักฆ่าแล้ว

มู่จิ่นยังไม่หายตกใจและต้องค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ

“เซียวเฉวียน เจ้าเห็นมีอะไรพิลึกบ้างไหม ?” มู่จิ่นถามเซียวเฉวียนด้วยความสับสนเป็นอย่างมาก

ทำไมกระสุนถึงยิงเฉไปได้ ?

เซียวเฉวียนเฝ้ามองดูจากด้านข้าง ต้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่างได้

แต่เซียวเฉวียนคงต้องทำให้มู่จิ่นผิดหวังแน่ๆ เซียวเฉวียนส่ายหัว "ไม่เห็นมีอะไรผิดปกตินิ "

เซียวเฉวียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง "อาจเป็นอย่างที่เจ้าพูด เราไม่สามารถฆ่าคนในมิตินี้ได้ "

ในสถานการณ์ปัจจุบัน ก็มีเพียงเหตุผลนี้ที่น่าเป็นไปได้อย่างที่สุด

เพราะด้วยทักษะแม่นปืนของมู่จิ่น มันเป็นไปไม่ได้ที่กระสุนจะตกสู่พื้นโดยไม่โดนแม้กระทั่งมุมเสื้อผ้าของศัตรู

มู่จิ่นครุ่นคิดและคล้อยตาม "น่าจะใช่ ถ้าอย่างนั้น ความปลอดภัยของพวกเราต้องเป็นหน้าที่ของโย่วควนแล้ว"

“โย่วควน มานี่ ข้าจะสอนวิธีใช้ปืนให้” มู่จิ่นมองหน้าโย่วควน ในพวกเขาสามคนนั้น มีเพียงโย่วควนที่เป็นชาวต้าเว่ยแท้ๆ ให้โย่วควนมาเผชิญหน้ากับนักฆ่าเหล่านี้ถึงจะเสมอภาคกัน สวรรค์คงไม่มาห้ามแล้วกระมัง ?

แต่ว่า โย่วควนมีคำถาม "คุณชายมู่จิ่น เจ้านายมีระเบิด ทำไมเราไม่แจกระเบิดให้พวกมันสักลูกก็หมดเรื่อง ?"

เก็บนักฆ่าพวกนี้รวดเดียวไปเลย ไม่ง่ายกกว่าหรือ ?

เรื่องยิงปืน โย่วควนมีพรสวรรค์อย่างแท้จริง

โย่วควนพร้อมที่จะออกศึกแล้ว !

"ไปเลย" เซียวเฉวียนเปิดรูขึ้นในม่านกำบัง ให้โย่วควนสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ แบบนี้โย่วควนก็สามารถล่าถอยได้อย่างรวดเร็ว

พอโย่วควนได้รับคำสั่ง มือก็ถือปืนเล็งไปที่นักฆ่าอย่างสง่างาม แล้วเหนี่ยวไก

"ปัง !"

กระสุนถูกยิงออกไปอย่างไว

ตรงไปยังตำแหน่งหัวใจของนักฆ่าอย่างแม่นยำ

แถมโดนตัวนักฆ่าอย่างแม่นยำอีกด้วย

แต่ผิดคาด นักฆ่าไม่ได้ล้มลงอย่างที่โย่วควนคาดหวัง บนตัวของนักฆ่าไม่มีเลือดแม้แต่หยดเดียว

นักฆ่าที่ถูกยิงนั้นก้มศีรษะลงและดึงลูกกระสุนออกมา แล้วเปิดเสื้อผ้าออกอย่างภาคภูมิใจ

ไม่คิดว่านักฆ่าจะสวมชุดเกราะไว้ !

ให้ตายเถอะ !

นักฆ่าพวกนี้ไม่ธรรมดา กลัวตายเหมือนกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนได้เห็นนักฆ่าที่พิสดารเยี่ยงนี้

แต่ก่อน นักฆ่าคนที่เว่ยเชียนชิวส่งมาฆ่าเซียวเฉวียน ไม่มีใครสวมของเล่นแบบนี้สักคน

“โย่วควน กลับมาเร็ว” เซียวเฉวียนตะโกน

นักฆ่าพวกนั้นกำลังกระโจมเข้ามาจะจับตัวโย่วควนแล้ว ถ้าโย่วควนไม่รีบกลับก็จะไม่ทันแล้ว

พอได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน โย่วควนก็ทิ้งตัวทีเดียวเข้ามาในม่านกำบัง

นักฆ่าที่ไล่กระโจนเข้ามาครั้งนี้หวังผลอย่างใจร้อน มาไวเกินไป และเบรคไม่อยู่ ทั้งร่างของเขากระแทกกับม่านกำบังเต็มแรง แล้วถูกม่านกำลังดีดออกมา

นักฆ่าร่วงลงกับพื้นอย่างแรง ร่วงเหมือนสุนัขแย่งกินอึ