ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1102

เห็นดาบของนักฆ่ากำลังจะฟาดมาถึงตัวเซียวเฉวียน มู่จิ่นและโย่วควนตกใจกลัวจนสมองคิดอะไรไม่ออก มู่จิ่นจ้องมองตาค้าง ลูกตานิ่งอยู่กับที่

ด้วยสัญชาตญาณในการปกป้องเจ้านาย โย่วควนกระโจนไปขวางอยู่หน้าเซียวเฉวียน "เจ้านาย !"

โย่วควนรีบหลับตาด้วยความกลัว

แต่แล้ว ความเจ็บปวดที่คาดไว้ไม่ได้ปรากฏในความรู้สึก

"ปัง !"

"ปัง !"

เฮ้ นี่มันเสียงอะไร ?

พอได้ยินเสียงกระแทกหลายครั้ง โย่วควนก็อดไม่ได้ที่ลืมตาขึ้นอย่างระมัดระวัง

ปรากฎว่ามีม่านกำบังที่มองไม่เห็นคอยปกป้องพวกเซียวเฉวียนทั้งสามคน

หลอกให้โย่วควนตกใจกลัวซะเปล่าๆ......

ยังดีแค่ตื่นตูมไปหน่อย

โย่วควนแตะๆ หน้าอกคลายความตกใจ เพื่อปลอบขวัญที่สะดุ้งของเขา

มิน่าเซียวเฉวียนทั้งๆ ที่บาดเจ็บอย่างเห็นได้ชัด ยังไปยั่วยุนักฆ่าเหล่านี้อย่างไม่ลดละ

ที่แท้เซียวเฉวียนได้วางม่านกำบังขึ้นไว้แล้ว

เมื่อรู้ว่ามีม่านกำบังคอยปกป้องพวกเขา โย่วควนและมู่จิ่นจึงเปลี่ยนสีหน้าหวาดกลัวในเมื่อกี้ สองคนมองนักฆ่าด้วยใบหน้าที่เริงร่า แสดงสีหน้าบอกให้พวกนั้นฟาดตามสบาย

ดูจนพวกนักฆ่าโกรธแค้นจนเต็มทรวง

ให้ตายเถอะ !

ไม่คิดว่าเซียวเฉวียนยังมีของเล่นแบบนี้ป้องกันตัวได้ ไม่ว่าพวกเขาจะฟาดฟันแรงแค่ไหน ได้ยินแต่เสียง "หึ่ง ๆ " "ปัง ๆ " นักฆ่าไม่อาจเดินหน้าได้แม้แต่ก้าวเดียว

ฟาดไป ฟันไป ข้อมือของนักฆ่าก็ปวดร้าวอย่างมากจากแรงสะท้อนของม่านกำบัง

นักฆ่ายุติเคลื่อนไหวลงด้วยความโมโหและจ้องมองที่เซียวเฉวียนด้วยโทสะ "เซียวเฉวียน มีน้ำยาก็ออกมาสู้กับพวกเรา อย่าเอาแต่หลบซ่อนตัวอยู่ในกระดองเหมือนเต่า !"

เช่อ !

ไม่ต้องสู้ได้แหละดี หลบได้ก็หลบ เซียวเฉวียนจะไม่โง่ออกไปต่อสู้กับพวกนักฆ่าให้เหนื่อยหรอก

ตีกันไม่ต้องออกแรงหรือไง ? ฮ่ะ ?

เมื่อคืนเซียวเฉวียนกินแค่ปลาหนึ่งตัวและนกหนึ่งตัว ยังไม่อิ่มเลย เซียวเฉวียนต้องเก็บแรงไว้ใช้ในการเดินทางอีก

เซียวเฉวียนมองนักฆ่าด้วยสายตาที่จืดชืด มาใช้วิธียุแหย่กับเซียวเฉวียนหรือ ไม่มีประโยชน์

ศักดิ์ศรีเอย รักษาหน้าเอย เซียวเฉวียนไม่เคยสน !

มีชีวิตอยู่ ถึงจะเป็นวิถีแห่งผู้เหนือหัว !

เซียวเฉวียนเพียงแค่เหลือบมองนักฆ่าอย่างเงียบ ๆ จากนั้นก็หลับตาและนอนพักต่อไป

เฮ้ย !

เห็นได้ชัดว่าเซียวเฉวียนไม่มองนักฆ่าอยู่ในสายตาใช่หรือเปล่า ?

หยิ่ง ยโสโอหัง !

ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียเลย !

พวกนักฆ่าถูกเซียวเฉวียนมองข้ามถึงขนาดนี้ เป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา ไฟโกรธแค้นในใจของพวกเขาพุ่งพรวดพราด "เซียวเฉวียน !"

แต่ไม่ว่านักฆ่าจะโกรธแค้นกระหน่ำแค่ไหน ถ้าเซียวเฉวียนไม่ออกมา พวกเขาก็ไม่อาจทำอะไรเซียวเฉวียนได้

”พี่ใหญ่ ในเมื่อเซียวเฉวียนหลบอยู่ในม่านกำบังไม่ออกมา เราก็เฝ้ารออยู่ตรงนี้แหละ” นักฆ่าคนหนึ่งพูดด้วยท่าทางดุร้าย “ข้าไม่เชื่อว่าพวกมันไม่ต้องกินไม่ต้องอึ ! มาดูว่าใครจะอยู่ได้อืดกว่ากัน !"

ฮึ ๆ !

พอได้ยินดังนั้น พวกนักฆ่าก็รู้สึกว่าพูดมีเหตุผลทีเดียว

ดังนั้น ทุกคนจึงนั่งลงบนพื้นและจ้องมองที่เซียวเฉวียนอย่างไม่ละสายตา ปล่อยให้เซียวเฉวียนหลบหนีไปไม่ได้เด็ดขาด

นักฆ่าเหล่านี้เลิกตะโกน ทั้งโลกก็เงียบสงบลงทันที

ค่ำคืนนี้เริ่มดึกดื่นเข้าทุกที ไฟที่พวกของเซียวเฉวียนก่อไว้ก็ดับลงไปไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร