ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1101

ในความเป็นจริง กลิ่นนั้นหอมฟุ้งมากจนเซียวเฉวียนน้ำลายไหล เขาชำเลืองมองเนื้อนั้นอยู่ตลอดว่าสุกได้ที่แล้วหรือยัง

ในที่สุด โย่วควนก็ตะโกนออกมาซะที ดวงตาของเซียวเฉวียนเบิกกว้าง เขามองเนื้อย่างนั้นตาเป็นมัน

“เซียวเฉวียน เอาไป ชิ้นนี้ไม่มีพริก” มู่จิ่นพูดพลางยื่นปลาและนกมาให้เขา “ท่านได้รับบาดเจ็บมา ยังกินเผ็ดไม่ได้”

มู่จิ่นไม่ได้เป็นกังวลเรื่องใด แต่กังวลแค่เพียงกลิ่นฉุนของพริกจะทำให้เซียวเฉวียนแสบจมูกและจามออกมา นั่นเท่ากับว่าเป็นเรื่องใหญ่แล้ว

เซียวเฉวียนรอมานานพักหนึ่งแล้ว เขาหิวมาก ผนึกจูเสินก็หิวแล้วเหมือนกัน นับตั้งแต่ที่ผนึกจูเสินได้ติดตามเซียวเฉวียนมา ปริมาณอาหารที่เขากินนั้นก็เพิ่มขึ้นอย่างมากแล้วยังชอบกินเนื้อมากเป็นพิเศษด้วย

นี่ทำให้เซียวเฉวียนยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นไปอีก ผนึกจูเสินตอนที่อยู่เกาะจูเสินก็เป็นแบบนี้เหมือนกันงั้นหรือ?

ชอบกินเนื้อมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

แล้วก็ได้มีคำถามผุดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนหน้านี้ผนึกจูเสินได้อยู่เฝ้าที่เกาะจูเสินตลอดเวลาทุกวินาที จะไปเอาเนื้อจากไหนมาหล่ะ?

เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนสงสัยแบบนี้ ผนึกจูเสินก็ได้กล่าวขึ้นว่า “ ในอดีต ข้าเป็นผนึกที่สูงศักดิ์และมีเกียรติมาก จะไม่กินสิ่งที่โลกสร้างขึ้น”

ตั้งแต่ที่ผนึกจูเสินได้มารู้จักกับเซียวเฉวียน ผนึกนับพันปีนั้นก็ได้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมา เช่นเดียวกับคนธรรมดาที่ชอบกินเนื้อและชอบรสเผ็ด

“ข้าได้กลิ่นพริกแล้ว แต่ทำไมเจ้ากินเข้ามาแล้วถึงไม่มีรสเผ็ดเลยหล่ะ?” ผนึกจูเสินพูดด้วยความไม่พอใจ

เนื้อที่ไม่มีพริกมันช่างไร้ซึ่งจิตวิญญาณ!

ผนึกจูเสินจะกินเนื้อที่มีพริก!

เซียวเฉวียนพูดว่า “มู่จิ่นบอกว่าร่างกายของข้าได้รับบาดเจ็บ ไม่ให้ข้ากินรสเผ็ด เพื่อความยุติธรรม เนื้อทั้งหมดนี้จึงไม่ได้ใส่ผริก”

เซียวเฉวียนยังได้อธิบายเพิ่มอีกด้วยว่า “กลิ่นพริกที่เจ้าได้กลิ่นนั้นคือที่มู่จิ่นใช้รมควันนักฆ่าต่างหากหล่ะ”

ได้ยินเซียวเฉวียนอธิบายแบบนี้แล้ว ผนึกจูเสินจึงได้เงียบลง

มู่จิ่นย่างเนื้อได้อร่อยมากจริงๆ แล้วทั้งสามคนก็หิวมากเช่นกัน อิ่มเอมกับเนื้อทั้งหมดเรียบภายในพริบตา แม้กระทั่งกระดูกนั้นก็ดูดน้ำจนหมดก่อนที่จะโยนไปทางนักฆ่า

" อุ๊ย ! "

นักฆ่าได้กลับไปที่ตำแหน่งเดิม โดยไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะถูกทั้งสามโยนกระดูกใส่

แม้ว่าพวกเขาเซียวเฉวียนจะไม่ได้ออกแรงมากนัก แต่ปลายกระดูกนั้นมันแหลมคม

และโดยเฉพาะก้างปลาที่ทิ่มแทงผิวของนักฆ่า ยังหล่นลงมาด้วย

นักฆ่าแอบสบถอยู่ในใจ “เซียวเฉวียน แกมันก็แค่ขยะ!"

อยู่ใกล้เซียวเฉวียนไม่มีอะไรดีเลย

พวกนักฆ่าก็ถูกยิงด้วยเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียนบังคับควบคุมจะเป็นอะไรได้อีกหล่ะ!

เหล่านักฆ่าต่างก็ได้แต่กัดฟันไว้ พวกเขาจะอดทนรอถึงเที่ยงคืน รอจนกว่าพวกเซียวเฉวียนจะหลับแล้วค่อยลงมือฆ่าพวกเขา!

กลิ่นของเนื้อย่างนั้นยังลอยคลุ้งอยู่ในอากาศและกระดูกนั่น แค่มีลมพัดมา เหล่านักฆ่าอดไม่ได้ที่จะสูดดม มันหอมมากจริงๆ!

พวกเขาหันหัวไปตามที่มาของกลิ่นหอมที่พวกเขาไม่อาจต้านทานมันได้ พวกเขาหยิบกระดูกขึ้นมาสูดดม มันหอมมาก!

พวกเขาก็อยากจะกินอาหารที่มีกลิ่นหอมแบบนี้เหมือนกัน

แต่คนที่ชื่อมู่จิ่น พวกเขาต้องเก็บไว้เพื่อให้มู่จิ่นทำอาหารให้พวกเขา

ตกลงตามนี้แล้วกัน!

ยังไม่ทันไร ท้องฟ้าก็มืดซะแล้ว รอบๆเงียบสงัดมีเพียงเสียงลมพัดเท่านั้น

ทั้งสามที่กินกันจนอิ่มแล้วก็ได้เอนกายลง เดิมทีมู่จิ่นและโย่วควนได้บอกกับตัวเองว่า ห้ามหลับเด็ดขาด ต้องเฝ้าพวกนักฆ่านั่นให้ดี

แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่สามารถต้านความง่วงได้ นั่งอยู่ดีๆก็หลับไปซะดื้อๆ

ก่อนที่จะเข้านอนนั้น เซียวเฉวียนได้แอบเอาผ้ามาทำเป็นฉากกั้น

อย่างแรกเลย ตอนกลางคืนมีน้ำค้างมาก อุณหภูมิก็ยังต่ำมากอีกด้วย ฉากกั้นนั้นจะสามารถต้านน้ำค้างไว้ได้และในขณะเดียวกันก็ยังสามารถให้ความอบอุ่นแก่มู่จิ่นและโย่วควน

อย่างที่สองก็เพื่อความปลอดภัยของทั้งสามคน

สภาพอากาศในซินเจียงแห้งมาก แต่ในเวลากลางคืนท้องฟ้าก็ปลอดโปร่งมากเช่นกัน

เมื่อดวงจันทร์ขึ้น เวลาที่ทุกคนต่างก็กำลังหลับใหล นั่นเป็นโอกาสในการลงมือที่ดีที่สุดสำหรับนักฆ่า.....

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่พวกนักฆ่าจะอดทนรอจนถึงดึกดื่นแบบนี้ ได้เห็นพวกเซียวเฉวียนทั้งสามคนนอนหลับ คิดว่าพวกเขาหลับสนิทและถึงเวลาลงมือแล้ว

เซียวเฉวียนมองนักฆ่าเหล่านี้ด้วยความเย็นชา

พูดกันตามตรง ความสามารถของนักฆ่าพวกนี้มีมากจริงๆ ถ้าไม่ได้ยินเสียงความคิดของพวกเขา เซียวเฉวียนก็ไม่รู้เลยว่าพวกเขาแอบตามมาตลอดทาง

ระหว่างทาง เซียวเฉวียนไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งนี้เลย

ก่อนหน้านี้ในพงหญ้าเซียวเฉวียนก็ได้สังเกตเห็นแล้ว พวกเขาได้จามออกมาและได้มีการเคลื่อนไหว

เมื่อได้ยินเซียวเฉวียนดูถูกนักฆ่าเช่นนี้ ความอาฆาตแค้นในใจก็มีเพิ่มมากขึ้น ในหมู่คนพวกนั้นก็ตะโกนขึ้นมา “เซียวเฉวียน! ความตายใกล้เข้ามาถึงตัวขนาดนี้แล้ว ยังไม่รู้จักคำว่า ตาย อีกใช่ไหม?”

“อย่าคิดว่าพวกข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บ!" หนึ่งในนั้นมองเซียวเฉวียนอย่างโกรธเกรี้ยว “ถ้าเจ้ายอมคุกเข่าลงและเรียกพวกข้าว่า ท่านปู่ พวกข้าก็จะพิจารณาให้เจ้าตายอย่างมีความสุขมากขึ้น”

"ฮ่า!" เซียวฉวนหัวเราะเยาะ "ข้านี่แหล่ะที่ทำให้เว่ยเชียนชิวขุ่นเคือง พวกเจ้ารู้หรือไม่?"

เว่ยเชียนชิวเป็นผู้นำของชาวยุทธ์แท้ ปีศาจสังหารยังไม่สามารถทำอะไรข้าได้เลย แต่พวกเจ้าสิบกว่าคนอยากฆ่าข้างั้นหรือ?

นักฆ่าเหล่านี้เชิดชูตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า?

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ต้องดูว่านักฆ่าพวกนี้มีความสามารถมากพอหรือไม่!

ถ้าแค่ฉากกั้นนี้ยังทำลายไม่ได้ ยังคิดจะมาทำอะไรเซียวเฉวียนอีก!

“มาเถอะ!" เซียวเฉวียนยิ้มอย่างเย็นชา “อย่าทำตัวเป็นเหมือนผู้หญิงที่พูดจาวกไปวนมา จะฆ่าเซียวเฉวียนคนนี้ก็ต้องดูความสามารถตัวเองด้วยว่ามากพอหรือไม่!"

"อยากตายงั้นหรือ!"

นักฆ่าฮึมออกมาและยกดาบขึ้นไปทางเซียวเฉวียน

มู่จิ่นและโย่วควนที่พึ่งตื่นมาจากความฝันได้เห็นสถานการณ์แบบนี้ ต่างก็มองไปที่เซียวเฉวียนด้วยคามหวาดกลัว ไม่รู้เซียวเฉวียนกินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่า

เซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บสาหัสแบบนั้น ยังตั้งใจยั่วโมโหนักฆ่าพวกนั้นอีก

นี่เป็นการตายที่เร็วเกินไปหรือไม่?

เฮ้ย!

โอ้พระเจ้า!