ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1116

เซียวเฉวียนทั้งสามคนล้วนเป็นชายชาตรีที่ยังหนุ่มอีกทั้งแข็งแกร่ง การซ่อมหลังคาจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา

นอกจากนี้ในชนบทแห่งนี้ สิ่งที่มีมากที่สุดก็คือไม้

ดังนั้น ทั้งสามจึงร่วมแรงร่วมใจกัน เพียงแค่ครึ่งชั่วยามก็ซ่อมแซมหลังคาเสร็จแล้ว และยังทำความสะอาดบ้านจนสะอาดสะอ้านด้วย

ทันที่ทั้งสามคนหยุดมือ ลุงหลี่และภรรยาของเขาเพิ่งกลับมาจากงานในทุ่งนา

ท้ายที่สุดพวกเขาทั้งสองอาศัยอยู่ที่นี่มานานกว่าสิบปีแล้ว พวกเขาคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี ตราบใดที่มีการเปลี่ยนแปลงในบ้าน ทั้งคู่ก็สามารถรู้สึกได้ทันที

ดังนั้น ทันทีที่ทั้งคู่เข้าไปในประตูก็พบว่าบ้านเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย

เมื่อทั้งสองเงยหน้าขึ้นและเห็นหลังคาใหม่ พวกเขาก็อดประหลาดใจไม่ได้

นี่มัน...

ทั้งสองออกไปข้างนอกแค่ครึ่งค่อนวัน หลังคาก็เปลี่ยนไปแล้ว?

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” ลุงหลี่ถามด้วยความประหลาดใจ

“ลุงหลี่ ตอนที่ข้ากำลังฝึกกำลังภายใน ข้าไม่ทันระวังจึงล้มใส่หลังคา จนคานหลังคาหักไป” เซียวเฉวียนพูดอย่างรู้สึกผิด “จากนั้นพวกข้าเลยซ่อมหลังคาขึ้นมาใหม่ ท่านคงไม่โกรธใช่หรือไม่……”

“โอ้ย ไม่หรอก ข้ามีความสุขล่ะสิไม่ว่า” หลังจากที่ลุงหลี่รู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว รอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขาทันที

พ่อหนุ่มสามคนนี้มีความสามารถจริงๆ!

ลุงหลี่อยากเปลี่ยนคานมานานแล้ว แต่ลุงหลี่อายุมากแล้ว ไม่กล้าปีนขึ้นลง จะเรียกคนมาเปลี่ยนให้ คงต้องใช้เงินไม่น้อย และลุงหลี่เองก็ไม่มีเงินมากขนาดนั้น ฉะนั้นเรื่องเปลี่ยนคานก็ผลัดมาจนถึงตอนนี้

เซียวเฉวียนทั้งสามช่วยลุงหลี่เปลี่ยนคานโดยไม่เสียเงิน ลุงหลี่มีความสุข: "ยัยเฒ่า ประเดี๋ยวทำอาหารเพิ่มอีกสักสองจานนะ ข้าจะไปขุดเหล้าที่ฝังอยู่ใต้ต้นไม้ของหลายปีก่อนออกมา คืนนี้เรามาดื่มกันให้สาแก่ใจกัน“

“ได้ ได้” ชายชรามีความสุข ป้าหลี่ก็มีรวามสุขเช่นกัน

นับตั้งแต่ลูกชายลูกสาวของตระกูลหลี่ คู่สามีภรรยาสูงอายุก็ดูโศกเศร้าอยู่เสมอ ทั้งคู่ไม่ได้มีความสุขเช่นนี้มานานแล้ว

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้คู่สามีภรรยาสูงอายุมีความสุขมากขึ้นนั้นยังมาไม่ถึง

มีพ่อครัวใหญ่มู่จิ่นอยู่ที่นี่ ทำไมผู้สูงอายุสองคนต้องทำเอง?

มู่จิ่นอาสาและพูดว่า "ลุงหลี่ พวกท่านพักสักหน่อยเถอะ ให้พวกข้าทำข้าวปลาอาหารกัน"

หลังจากนั้น มู่จิ่นก็พับแขนเสื้อแล้วเดินเข้าไปในครัว

“โย่วควน เจ้าไปภูเขาล่าสัตว์ป่ากับข้ากัน” เซียวเฉวียนยิ้มจางๆ ให้กับผู้เฒ่าสองคน

เซียวเฉวียนอยากกินเนื้อสัตว์ เดิมทีครอบครัวของลุงหลี่เลี้ยงไก่และเป็ด แต่เซียวเฉวียนรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

คงจะมีสัตว์ป่ามากมายในป่าที่ทุรกันดารแห่งนี้

ลงมือเอง กินอยู่อย่างสุขสบายใจกว่า

รอให้เซียวเฉวียนล่ากระต่ายตัวอ้วนหรือไก่ป่ากลับมาย่างทานคู่กับเหล้า คงจะอร่อยมากแน่

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว เซียวเฉวียนก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายที่กำลังจะไหลออกมากลับ

“คุณชาย ไม่จำเป็นต้องไปลำบากขนาดนั้น ชายชราข้ามีไก่และเป็ดอยู่ที่บ้าน” ลุงหลี่พูดอย่างกระตือรือร้น “ฆ่าพวกมันก็พอ”

“ลุงหลี่ นายท่านของข้าชอบล่าสัตว์” โย่วควนพูดด้วยรอยยิ้ม

คำพูดเหล่านี้ปัดความเจตนาของลุงหลี่ได้สำเร็จและเหมาะสม

ลุงหลี่ไม่อาจเถียงกลับจึงพูดออกมาว่า: "เช่นนั้นคุณชายระวังตัวด้วย"

คนเขามีความชอบเช่นนี้ ลุงหลี่ก็ไม่ดีที่จะหยุดเขา

เซียวเฉวียนพยักหน้าแล้วเดินขึ้นไปบนภูเขาพร้อมกับโย่วควน

ล่าสัตว์เป็นเรื่องง่ายสำหรับเซียวเฉวียน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซียวเฉวียนยังเป็นวิชาเคลื่อนย้ายในพริบตา ยิ่งเหมือนเป็นเสือติดปีก

และตอนนี้เป็นเวลาพระอาทิตย์ตกดิน สัตว์ร้ายทั้งหมดต่างกลับคืนสู่ป่า

และเซียวเฉวียนเองก็ไปที่บ้านของหูเฟยล่วงหน้า

เมื่อคืนนี้เซียวเฉวียนให้รางวัลตัวเองและผนึกจูนเสินด้วยเนื้อ พอตื่นขึ้นมาในวันนี้ เซียวเฉวียนรู้สึกว่าจิตใจของเขาปลอดโปร่ง ในขณะที่ทักษะการอ่านเสียงหัวใจของเขาได้รับการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ เขาก็พัฒนาไปสู่ระดับที่สูงขึ้นด้วย กล่าวได้ว่าเซียวเฉวียนไม่จำเป็นต้องฟังเสียงหัวใจด้วยซ้ำ เพียงแค่มองตาอีกฝ่าย เซียวเฉวียนก็สามารถรู้ได้ว่าบุคคลนั้นกำลังคิดอะไรอยู่

แน่นอนว่าเซียวเฉวียนต้องได้รับเถามันเทศโดยเร็วที่สุด จากนั้นจะได้วางแผนเรื่องกลับไปยังต้าเว่ย

ด้วยความเร็ว เซียวเฉวียนก็เหินตัวไปถึงประตูบ้านของหูเฟย

ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเถามันเทศซ่อนอยู่ที่ไหน เซียวเฉวียนยังคงเลือกวิธีที่ถูกต้องในการไปเยี่ยมบ้าน เขาเคาะประตูด้วยมือ: "มีใครอยู่หรือไม่?"

ทันทีที่เสียงของเซียวเฉวียนดังขึ้น ประตูก็เปิดออกด้วยเสียงเอี๊ยด

ผู้ที่เปิดประตูยังคงเป็นเด็กรับใช้ที่เปิดประตูให้เซียวเฉวียนในเมื่อวานนี้ เขาจำเซียวเฉวียนได้: "คุณชาย ท่านมาพบนายท่านหรือขอรับ?"

ก่อนที่เซียวเฉวียนจะตอบได้ เด็กรับใช้ก็พูดอีกครั้ง: "แต่นายท่านของเรายังไม่ตื่นเลยขอรับ ไม่สู้คุณชายมาใหม่อีกครั้ง?”

เซียวเฉวียนพูดอย่างใจเย็น: “ไม่เป็นไร เจ้าแค่ไปบอกนายท่านของเจ้าว่าข้ามีเรื่องด่วนมาหาเขา แล้วเขาจะรู้ว่าเองว่าเรื่องอะไร”

หลังจากได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน เด็กรับใช้ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: "ขอรับ เช่นนั้นคุณชายโปรดรอสักครู่"

พูดตามตรง หลังจากที่ไม่พบคนงามในเมื่อวานนี้ สีหน้าของหูเฟยก็มืดมนมาก และเด็กรับใช้ก็ไม่กล้าจะทำให้ขุ่นเคืองใจในขณะนี้

ตอนนี้หูเฟยยังไม่ตื่นนอนเขาก็ไปปลุก หูเฟยคงจะโกรธมากอย่างแน่นอน

เด็กรับใช้ขอร้องว่า "คุณชายโปรดช่วยข้าด้วย เมื่อวานนายท่านของข้าอารมณ์ไม่ดี ตอนนี้ข้าไม่กล้าไปยั่วยุท่านเท่าไรนัก"

เด็กรับใช้ลดเสียงลงและพูดอย่างน่าสงสาร

ผู้ชายคนนี้ช่างซื่อสัตย์ดีนัก

“เจ้าเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของใต้เท้าหู?” เซียวเฉวียนเหลือบมองเด็กรับใช้ เริ่มคิดวางแผนในตัวของเด็กรับใช้

หากสามารถรู้ที่อยู่ของเถามันเทศจากเด็กรับใช้ได้ ก็ไม่รบกวนหูเฟยก็ย่อมได้