ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1115

หูเฟิงเดินเข้าไปในห้อง ปรากฏว่าห้องว่างเปล่า

อืม

สาวสวยอยู่ไหน?

หูเฟิงคิดว่าสาวสวยซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เขาจึงค้นหาห้องทั้งห้อง แต่ก็ยังไม่เห็นร่างของสาวสวย

“มา!” หูเฟิงหมดอารมณ์ ความโกรธของเขาดำดิ่งราวกับหมึก

เสียงดัง คนใช้คนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามา “ใต้เท้า เป็นอะไรหรือ?”

“เป็นอะไร?” หูเฟิงเบิกตากว้าง ใบหน้าของเขาน่ากลัวและตบคนใช้คนหนึ่ง “เจ้าเห็นเอง คนอยู่ที่ไหน ไปไหน?”

คนใช้กุมหน้าที่ถูกตบอย่างเจ็บปวด เขามองไปรอบๆ ห้อง ปรากฏว่าห้องว่างเปล่า ผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวกลับมาใหม่ไม่รู้ว่าหายไปเมื่อใด

“เรื่องนี้ เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้” คนใช้พูดอย่างกระวนกระวาย "ใต้เท้า โปรดสงบลง ข้าเฝ้าอยู่ไม่ไกลจากประตูห้องมาตลอด ข้าไม่เห็นนางออกมาจากห้องเลย แต่นางก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย"

“หายไป?เป็นไปได้ไหมที่จะบินได้?” จากนั้นเขาก็ตบคนใช้อีกคนหนึ่ง

ลูกน้องเหล่านี้ต้องแอบขโมยเวลาพักผ่อนเมื่อหูเฟิงไม่อยู่ มิฉะนั้น คนที่มีชีวิตจริงจะหายไปได้อย่างไร แน่นอน ผู้หญิงคนนั้นต้องหลบหนีเมื่อพวกเขาไม่สังเกตเห็น พวกเขาไม่เห็นมันและต้องการที่จะเอาชนะหูเฟิงด้วยวิธีนี้

ลูกน้องเหล่านี้ไม่สามารถโกหกได้ดี

คิดว่าฮูเฟิงจะหลอกได้ง่าย ๆ ได้อย่างไร?

“ใต้เท้า ข้าพูดความจริงทุกคำ” คนใช้พูดอย่างจริงจัง

หูเฟิงมองดูคนใช้อย่างโกรธเคือง “เจ้ายังยืนอยู่ทำไม?รีบไปหาคนสิ!”

ขยะพวกนี้ไม่สามารถแม้แต่จะมองดูผู้หญิงได้!

ยังโง่ขนาดนี้

พูดจบ หูเฟิงก็เตะคนใช้ไปที่ก้นอย่างรุนแรง

“ขอรับ ใต้เท้า ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” คนใช้กุมก้นอันเจ็บปวดและถอยกลับด้วยความเศร้าโศก

เมื่อเห็นร่างของคนใช้หายไป หูเฟิงก็สาปแช่งอย่างรุนแรง “หญิงเลว! กล้าที่จะหนี!”

เมื่อหูเฟิงพบนาง ผู้หญิงคนนั้นจะทุกข์ทรมาน!

หญิงเลว!

ไม่ดื่มเหล้าที่รินให้ ก็ต้องดื่มเหล้าแทน!

.........

.........

เมืองชิงซาน

ฟู่ว เสียงหนึ่ง เซียวเฉวียนและหญิงสาวตกลงสู่พื้นอย่างมั่นคง

เซียวควงมองไปรอบๆ สภาพแวดล้อมอันรกร้างว่างเปล่านี้ ไม่มีหมู่บ้านหรือร้านอยู่ข้างหน้าหรือข้างหลัง

จบแล้ว เซียวควงก็ไม่รู้ว่าตัวเองมาอยู่ที่ไหน

นี่คือครั้งแรกที่เซียวเฉวียนรู้ตัวว่ามีวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณ และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาใช้วิชานี้

ไม่ใช่ว่าเซียวเฉวียนไม่เข้าใจวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณ แต่เซียวเฉวียนไม่คุ้นเคยกับเมืองชิงซาน

ตอนนั้นสถานการณ์คับขัน เซียวเฉวียนก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อเขาพาหญิงสาวหนีออกจากบ้านหูเฟย เซียวเฉวียนก็คิดเพียงว่าจะหนีให้เร็วที่สุด เขาใช้เสียงในความคิดเพียงพูดคำเดียวว่า “ไป!”

เซียวเฉวียนไม่คุ้นเคยกับเมืองชิงซาน และไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ดังนั้นเซียวเฉวียนจึงไม่ได้ระบุสถานที่ที่ต้องการไป ดังนั้นวิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณจึงพาเซียวเฉวียนมายังพื้นที่รกร้างแห่งนี้

อย่างไรก็ตาม การหนีมายังพื้นที่รกร้างแห่งนี้ก็ถือว่าดีเช่นกัน เพราะจะไม่เปิดเผยที่อยู่ของเซียวเฉวียนและจะไม่เปิดเผยที่อยู่ของหญิงสาว

“แม่นาง ไม่ทราบที่นี่อยู่ที่ไหน?” เซียวเฉวียนถามอย่างลำบากใจ พูดตามตรง เซียวเฉวียนก็เป็นครั้งแรกที่ช่วยเหลือผู้อื่นอย่างสับสน

เมื่อได้ยินเซียวเฉวียนถามแบบนี้ หญิงสาวก็มองเซียวเฉวียนอย่างงงงวยเช่นกัน “คุณชายเป็นคนต่างถิ่นหรือ?”

ดูจากหน้าตาและน้ำเสียงของเซียวเฉวียน หญิงสาวก็แน่ใจเซียวเฉวียนไม่ใช่คนซินเจียง

“ปัง!”

ในเวลานี้ ด้านหลังของทั้งสองคนก็เกิดเสียงดังไม่ดังไม่เบา

เกิดอะไรขึ้น?

ทั้งสองคนหัวใจเต้นรัว หันไปมองพร้อมกัน

พอมองเท่านั้น เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!

“นายท่าน!”

“เซียวเฉวียน!”

ทั้งสองคนอุทานออกมาพร้อมกัน จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง หลังคาบ้านของลุงหลี่เกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นมา

ส่วนเซียวเฉวียนก็ยืนขึ้นจากพื้นอย่างทำเป็นปกติ เขายังตบฝุ่นบนตัวอย่างใจเย็น “พลาดไปแล้ว ๆ”

ครั้งนี้เซียวเฉวียนกำหนดตำแหน่งเร็วเกินไป ใกล้จะถึงประตูบ้านลุงหลี่แล้ว อีกแค่สองก้าวเท่านั้น จึงหยุดชะงักไว้ก่อน ด้วยเหตุนี้จึงเกิดเหตุการณ์เมื่อครู่ เซียวเฉวียนตกลงมาจากหลังคาบ้านลุงหลี่

เดิมทีเซียวเฉวียนสามารถยืนได้อย่างมั่นคง แต่น่าเสียดายที่คานบ้านของลุงหลี่ไม่สามารถรับน้ำหนักได้ เซียวเฉวียนเพิ่งตั้งตัวได้ คานก็หักลงปัง เซียวเฉวียนยังไม่ทันได้ตอบสนองว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ตกลงมาจากด้านบน

“แค่ก!”

ในเวลานี้ ฝุ่นสีขาวพัดกระจายไปทั่วบ้าน สามคนไอออกมาอย่างอดไม่ได้เพราะสำลัก

ฝุ่นสีขาวเหล่านี้มาจากคานที่หัก แสดงให้เห็นว่าคานนี้มีอายุมากแล้ว และถูกปลวกกินจนเสียหาย

โชคดีที่วันนี้เซียวเฉวียนตกลงมาจากด้านบนโดยบังเอิญ ทันเวลาที่จะค้นพบความเสี่ยงนี้

มิฉะนั้น ถ้าคานหักลงในช่วงที่มีลมแรงหรือฝนตก อาจจะตกใส่สองคนแก่ได้

โชคดีที่ทั้งสองคนแก่เพิ่งไปสวนผัก ไม่เห็นเหตุการณ์นี้ ไม่อย่างนั้นคงจะตกใจกลัว

ก่อนที่ฟ้าจะมืด เซียวเฉวียนทั้งสามคนจึงรับงานซ่อมแซมหลังคาบ้าน