ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1145

ไม่รอให้เซียวเฉวียนแสดงความสงสัย เซียวเฉวียนก็มองเห็นคำเฉลยแล้ว

เซียวเฉวียนเงยหน้าขึ้นมอง เห็นทุ่งต้นพริกกว้างใหญ่อยู่ตรงหน้า

ไม่จำเป็นต้องถาม อาสือต้องมาที่นี่แต่เช้าเพื่อทำงาน และได้พบเห็นพวกเซียวเฉวียนโดยไม่คาดคิด

เมื่อเห็นต้นพริกเติบโตได้ดี เซียวเฉวียนก็มีความสุขมาก ต่อไปนี้มีพริกให้กินแล้ว

ไม่เพียงแต่มีให้กิน ยังสามารถขายเอาเงินได้อีกด้วย

ทั้งกะต้าเว่ย หรือแม้กระทั่งทั้งโลกนี้ มีเพียงเซียวเฉวียนเป็นพ่อค้าพริกรายใหญ่ มีเพียงเซียวเฉวียนที่มีพริกจำนวนมาก

อิ ๆ พริกพวกนี้จะขายได้ราคาดีแน่นอน

เซียวเฉวียนเชื่อว่า ขอให้คนลองกินพริงสักครั้ง คนส่วนใหญ่จะหลงรักพริกแน่นอน

ขอให้รู้ว่า แม้กระทั่งตราจูเสิน ตราศักดิ์สิทธิ์พันปีนี้ ตอนนี้ก็ขาดพริกไม่ได้ซะแล้ว อย่าว่าแต่มนุษย์สามัญทั่วไปเลย

มองดูพริกในผืนดินกว้างใหญ่ไพศาลนี้ เซียวเฉวียนเหมือนมองเห็นเงินกองไว้บนพื้นดินเต็มไปหมด

ว้าว !

“เจ้านาย ท่านมาที่ได้ไงเนี่ย” อาสือถามด้วยความสงสัย

อาสือได้ยินมาว่าเซียวเฉวียนนำบัณฑิตไปฝึกฝนยังภูมิภาคตะวันตก อาสือคิดว่าเซียวเฉวียนคงจะไม่สามารถกลับมาเป็นเวลาหนึ่งปีหรือครึ่งปี เขาไม่คิดเลยว่าเซียวเฉวียนไม่เพียงแต่กลับมาแล้ว แต่ยังมาที่เมืองไป๋ลู่ด้วย

แต่ผู้ที่มากับเซียวเฉวียน นอกจากโย่วควน อาสือไม่รู้จักเลยแม้แต่คนเดียว

แต่ว่า ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับอาสือที่จะเดาว่าคนที่ดูอ่อนแอนั้นจะต้องเป็นบัณฑิตที่ติดตามเซียวเฉวียนมาเพื่อฝึกฝน

สำหรับนักรบแท้เหล่านั้น อาสือไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่อาสือเห็นว่าพวกเขาล้วนบึกบึนและแข็งแกร่ง อาสือก็รู้ว่าพวกเขาเป็นผู้มีฝีมือ อาสือคิดว่าคนพวกนี้น่าจะเป็นคนที่เซียวเฉวียนคัดเลือกมาเพื่อติดตามและคุ้มกันความปลอดภัยของบัณฑิตระหว่างทาง

เมื่อได้ยินเสียงในใจของอาสือ เซียวเฉวียนก็ไม่ได้อธิบาย แต่เพียงแค่แนะนำมู่จิ่นและนักรบแท้ให้รู้จักกับอาสือ "นี่คือคุณชายมู่จิ่น ต่อไปนี้เขาจะอาศัยอยู่ในจวนเซียวของพวกเรา และคนเหล่านี้ต่อไปก็จะอาศัยอยู่ที่จวนเซียวด้วย มาแทนที่เจ้าเก้าพวกนั้น”

ส่วนบัณฑิตเหล่านั้น เซียวเฉวียนก็แนะนำพวกเขาด้วย "พวกเขาก็คือบัณฑิตที่ไปรับการฝึกฝนในครั้งนี้"

อาสือมองพวกเขาด้วยรอยยิ้มตามทิศทางที่เซียวเฉวียนชี้ไป ถือว่าทักทายกับพวกเขา

“ข้ามีงานมอบให้เจ้าไปจัดการ” เซียวเฉวียนพูดปั๊บ ก็ยืนขึ้นและชี้ไปที่เถามันเทศสองกระถางแล้วพูดว่า “เดี๋ยวเจ้าลงไปหาคนมาตัดเถามันเทศออกเป็นท่อน ๆ แล้วฝังครึ่งท่อนเข้าไปในดิน คอยดูแลพวกมันดีๆ “

อาสือก็เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเกี่ยวกับเถามันเทศของเล่นนี้ เขาถามด้วยความอยากรู้ "มันเอาไว้ทำอะไรหรือ ?"

จากนั้นเซียวเฉวียนไม่ได้ให้ความรู้ของมันเทศแก่อาสือ แต่พูดอย่างน่าภูมิใจ "มู่จิ่น เจ้าบอกเขาหน่อยสิ"

เมื่อมู่จิ่นได้ยิน เขาก็กลอกตาไปที่เซียวเฉวียนอย่างไร้อารมณ์ ราวกับจะสื่อว่ามันก็แค่มันเทศ ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนมีอะไรน่าภูมิใจ

แต่ไม่คิดว่า เซียวเฉวียนมองย้อนกลับไปที่มู่จิ่นด้วยความยิ่งดูภาคภูมิใจมากขึ้น ใช่ มันเป็นแค่มันเทศ แต่มันสามารถแก้ปัญหาความหิวโหยอดอยากของผู้คนในต้าเว่ยได้ นั่นล่ะที่ข้าภูมิใจ ฮ่า ๆ ๆ

มองดูท่าทางภาคภูมิใจของเซียวเฉวียน มู่จิ่นก็คิดในใจ ถ้าอยู่ในจีนยุคปัจจุบัน มู่จิ่นจะโยนมันเทศอันหนึ่งไปให้ ดูว่าเซียวเฉวียนจะภูมิใจยังไง

มู่จิ่นส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แล้วยิ้มและแนะนำเกี่ยวกับมันเทศให้อาสือรู้จัก

ฟังจนอาสือผงะแล้วผงะอีก

อาสือก็เลยมานั่งยองๆ จ้องมองแล้วจ้องมองอีกซึ่งกระถางเถามันเทศสองใบนั้น เขายังทำสีหน้าอันเหลือเชื่อ เขาไม่เชื่อว่าต้นเถาแค่นั้นจะมีอะไรวิเศษ มีผลประโยชน์ใหญ่โตขนาดนั้น

ตามที่มู่จิ่นกล่าวมา ขอให้ต้นเถาเหล่านี้แพร่กระจายไปทั่วต้าเว่ย ที่ต้าเว่ยก็จะไม่เกิดทุพภิกขภัยอีกต่อไป

“เจ้านาย ที่คุณชายมู่จิ่นพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือ ?” อาสือแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริง เขามองเซียวเฉวียนด้วยดวงตาเป็นประกายสดใสเพื่อขอคำยืนยัน

เซียวเฉวียนไม่เคยพูดเท็จต่อผู้รับใช้เช่นพวกเขา อาสือต้องได้ยินคำยืนยันของเซียวเฉวียนด้วยหูของเขาเอง อาสือถึงจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง

เซียวเฉวียนยิ้มเบา ๆ และพูดว่า "จริงสิ เจ้าดูสิ นี่แหละคือมันเทศ"

พูดเสร็จ เซียวเฉวียนก็ห้อยกระถางเถามันเทศที่นักฆ่าเคยดึงขึ้นมา มันเทศก็ห้อยอยู่บนหัวของเถามันเทศนั้น