ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1148

เซียวจิงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าเรื่องไม่ปกติ

แต่นางก็ไม่กล้ากลับไปที่จวนฉิน

นางคิดแล้ว ก็ยังตัดสินใจรีบกลับบ้านเพื่อบอกเรื่องนี้กับแม่เซียว

เมื่อเซียวจิงกลับมาถึงบ้าน เมื่อนางเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของแม่เซียว เซียวจิงก็เริ่มลังเลใจอีกครั้ง

ก็อย่างที่ว่า เด็กบ้านจนต้องโตเป็นผู้ใหญ่เร็ว

ตั้งแต่เซียวจิงรู้ว่าพี่ชายจะต้องเข้าพิธีแต่งงานกับตระกูลฉิน นางก็รู้ว่าจากนี้ไปนางกับแม่จะต้องอยู่กันตามลำพัง

และแม่เซียวก็เคยบอกเซียวจิงกว่า เมื่อพี่ชายไปอยู่ที่ตระกูลฉินแล้ว ทุกอย่างจะขึ้นอยู่กับเขา เขาทำอะไรไม่ได้ตามใจชอบ

และพวกเขาทุกคนในครอบครัวจะพบกันก็คงจะลำบาก

ตอนที่แม่เซียวพูดแบบนี้ เซียวจิงก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกไม่เต็มใจ ความเศร้า ความอ้างว้าง และความสิ้นหวังของแม่เซียว

ตั้งแต่ตอนนั้น เซียวจิงก็สาบานกับตัวเองว่า นางจะต้องดูแลแม่ให้ดี จะเป็นที่พึ่งให้แม่ ให้พี่ชายไม่ต้องเป็นห่วง

ดังนั้น เมื่อเห็นแม่เซียวดูกังวลมากขนาดนี้ เซียวจิงจึงตัดสินใจไม่บอกแม่เรื่องพี่ชาย

เมื่อแม่เซียวถามเซียวจิงว่าไปไหนมา นางก็บอกว่าไปดูพี่ชายแล้ว เห็นพี่ชายสบายดี นางก็เลยกลับบ้าน

นั่นเป็นครั้งแรกที่เซียวจิงโกหกแม่เซียว

เพราะเซียวจิงไม่เคยโกหกแม่เซียวมาก่อน แม่เซียวจึงเชื่ออย่างสนิทใจ แม่เซียวยิ้มอย่างโล่งอกและพูดว่า “ดีแล้ว ดีแล้ว”

ต่อมา เซียวจิงนอนไม่หลับทั้งคืน เป็นห่วงพี่ชายไม่หยุด

จนกระทั่งวันรุ่งขึ้น เซียวจิงเห็นเซียวเฉวียนปรากฏตัวต่อหน้านางและแม่ เซียวจิงจึงลืมความกังวลในใจไปหมด และกลับมาเป็นเซียวจิงที่ร่าเริงไร้เดียงสาคนเดิม

อันที่จริง เมื่อเห็นเซียวเฉวียนกลับมาที่บ้านอย่างปกติ เซียวจิงก็รู้ว่าเสี่ยวควงมีเรื่องแปลกๆ

เมื่อเซียวเฉวียนต้องการเปลี่ยนชื่อเป็นเซียวเฉวียน เซียวจิงก็ยิ่งแน่ใจว่าเสี่ยวควงต้องมีปัญหาอะไรบางอย่าง

และหลังจากนั้น เมื่อได้สัมผัสกับเสี่ยวควงมาหลายอย่าง เซียวจิงก็รู้สึกว่าเซียวเฉวียนเหมือนคนละคน

จะบอกว่าเขาไม่ใช่เซียวติ้งก็ไม่ใช่ เพราะเขามีหน้าตา เสียง และรอยยิ้มเหมือนเซียวติ้งทุกอย่าง

จะบอกว่าเขาคือเซียวติ้งก็ไม่ใช่ เพราะนิสัยและความคิดของเขาต่างไปจากเซียวติ้งอย่างสิ้นเชิง เขาฉลาดกว่าเซียวติ้งมาก

ความรู้สึกแบบนี้ก็เหมือนกับมีวิญญาณอีกดวงหนึ่งเข้ามาอยู่ในร่างของเซียวติ้ง และใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้แทนเซียวติ้ง

แต่ความรู้สึกนี้ เซียวจิงไม่เคยบอกใครเลย ขอแค่เซียวเฉวียนกลับมาบ้าน นางก็ดีใจแล้ว

ดังนั้น แม้ว่านางจะรู้ว่าเซียวเฉวียนมีอะไรแปลก ๆ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ยังคงใช้ชีวิตอยู่กับเซียวเฉวียนเหมือนพี่น้อง

เมื่อได้อยู่ด้วยกันมา เซียวจิงก็พบว่า เซียวเฉวียนก็จริงใจกับนางและแม่ ดังนั้น ในที่สุด เซียวจิงก็ลืมเรื่องเซียวเฉวียนไม่ใช่เซียวติ้งไป และยอมรับเซียวเฉวียนจากใจจริง

ตอนนี้เซียวเฉวียนถามแบบนี้ เรื่องราวในอดีตก็ผุดขึ้นมาในใจ เซียวจิงดวงตาที่สดใสพลันเต็มไปด้วยน้ำตา นางสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยายามบังคับให้น้ำตาไม่ไหลออกมา

แต่ยิ่งนางทำอย่างนั้น น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

เซียวจิงยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา นางยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า “ท่านพี่ ข้าไม่เคยโกรธพี่เลย”

เป็นเซียวเฉวียนที่ทำให้นางได้มีโอกาสอยู่ภายใต้การปกป้องของพี่ชายต่อไป

เป็นเซียวเฉวียนที่ทำให้นางและแม่เซียวมีอนาคตที่สดใส

เป็นเซียวเฉวียนที่ทำให้นางและแม่เซียวมีชีวิตที่ดีและไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป

ที่สำคัญกว่านั้นคือ เพราะเซียวเฉวียน เซียวจิงและแม่เซียวจึงสัมผัสได้ถึงความรักในบ้าน

เซียวเฉวียนทำสิ่งต่าง ๆ มากมายสำหรับตระกูลเซียว เป็นไปได้อย่างไรที่เซียวจิงจะโกรธเซียวเฉวียน

ในทางกลับกัน เซียวจิงควรจะขอบคุณเซียวเฉวียน

เซียวจิงรีบเช็ดน้ำตา นางยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “จิงเอ๋อร์ ขอบคุณท่านพี่ยังไม่ทัน”

ดีมาก!

เซียวเฉวียนยิ้มอย่างอ่อนโยน ลูบหัวเซียวจิงอย่างเอ็นดู เขาพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ข้ายังเป็นพี่ชายของเจ้า ลูกชายของตระกูลเซียว”

“ดีล่ะ!” ใบหน้าของเซียวจิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

และด้วยเหตุนี้ พี่น้องทั้งสองจึงพูดคุยกัน

...

...

เมืองหลวง

จวนตระกูลจาง