ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1149

พูดให้ชัดเจนยิ่งขึ้นคือ เว่ยเชียนชิวไม่ใช่ว่าไม่เชื่อคำพูดของนักปราชญ์ แต่ไม่อยากถูกนักปราชญ์เอามาเป็นตัวประกัน

เว่ยเชียวชิวกับหมิงเจ๋อไม่เหมือนกัน

หมิงเจ๋อยังหนุ่มมีพละกำลัง อ่อนประสบการณ์ ง่ายต่อการที่จะถูกคนยุยงล้างสมองให้ออกไปขจัดอันตรายต่างๆเพื่อประชาชน

แต่เว่ยเชียวชิวไม่ใช่

เว่ยเชียนชิวอายุขนาดนี้แล้ว ไม่ได้พูดเกินจริงไป เขาผ่านประสบการณ์มามากกว่าหมิงเจ๋อมากมายนัก แน่นอนว่าเมื่อเขาคิดจะทำอะไรก็ต้องคิดถึงหลักสำคัญ

พูดไปพูดมา นักปราชญ์ก็เพียงแค่ต้องการใช้ประโยชน์จากเว่ยเชียนชิวเพื่อกำจัดเซียวเฉวียน

ในเมื่อนักปราชญ์ต้องการกำจัดเซียวเฉวียน นักปราชญ์ก็ยังมีเสวียนอวี๋ที่สามารถทำอะไรก็ได้ทุกอย่าง ทำไมเขาถึงไม่ใช้ละ？

กลับต้องมาลำบากพูดแสดงความโน้มน้าวใจให้เว่ยเชียนชิวไปฆ่าเซียวเฉวียน

ทำเหมือนเว่ยเชียวชิวแป็นคนโง่？

ล้อเล่นหรือเปล่า！

เว่ยเชียนชิวมีพลังอย่างมาก วางกลยุทธ์มานับสิบปี จะสามารถมองข้ามไปได้ง่ายๆได้อย่างไร？

“ใต้เท้าเจียนกั๋ว เซียวเฉวียนยังไม่ได้กลับมาที่เมืองหลวงใช่ไหม？” นักปราชญ์หัวเราะและพูดว่า “ข้าได้ส่งเสวียนอวี๋ไปตรวจสอบข่าวคราวของเซียวเฉวียนแล้ว ถ้ามีข่าวคืบหน้าอะไร ข้าจะรีบรายงานต่อใต้เท้าเจียนกั๋ว”

“ท่านดูสิ นี่ยังไม่จริงใจมากพอใช่ไหม？” นักปราชญ์พูดด้วยท่าทางประจบสอพลอ

เหอะ！

เว่ยเชียวชิวถอนหายใจออกมา：“จริงใจ？”

พอพูดถึงความจริงใจ เว่ยเชียนชิวก็รู้สึกโกรธ

ตอนนั้นที่เหมิงเอ้ามาระเบิดจวนของเว่ยเชียนชิว เสวียนอวี๋สามารถฆ่าเหมิงเอ้าได้แต่กลับไม่ฆ่า นี่มันเป็นความจริงใจแบบไหนกัน！

ได้ยินที่เว่ยเชียนชิวพูดตำหนิเสวียนอวี๋อย่างนี้ สีหน้าของนักปราชญ์ก็ดูไม่ค่อยดีนัก

เสวียนอวี๋เป็นคนของนักปราชญ์ เว่ยเชียนชิวพูดตำหนิเสวียนอวี๋ต่อหน้านักปราชญ์ ก็เหมือนเป็นการพูดตำหนินักปราชญ์

และที่เว่ยเชียนชิวพูดมาก็ถูกต้องทั้งหมด เรื่องนี้เสวียนอวี๋ทำได้ไม่ดีจริงๆ

นักปราชญ์ใช้คำพูดที่ดีพูดว่า ：“ใต้เท้าเจียนกั๋ว ท่านเป็นถึงใต้เท้าไม่ควรใส่ใจคิดเล็กคิดน้อยกับลูกน้อง อย่าไปสนใจกับแค่เด็กคนหนึ่งอย่างเสวียนอวี๋เลย”

โย่ว！

โย่ว！

นี้เจ้าพูดบ้าอะไร？

ถ้าไม่ใช่เพราะนักปราชญ์คอยให้คำแนะนำส่งเสริมอย่างนี้ เสวียนอวี๋จะกล้าหาญปะทะกับเว่ยเชียนชิว？

ต่อให้เสวียนอวี๋มีความกล้ามากแค่ไหนเขาก็ไม่กล้าทำ

ดังนั้น ความผิดของเสวียนอวี๋ และนักปราชญ์ที่เป็นเจ้านายเขา

ลูกน้องทำผิด ก็เพราะเจ้านายไม่สั่งสอนให้ดี

ดูท่าแล้ว ความจริงใจของนักปราชญ์ก็ไม่ดีเช่นกัน

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เว่ยเชียนชิวและนักปราชญ์คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก เว่ยเชียนชิวพูดอย่างเยือกเย็น ：“เจ้ากลับไปเถอะ”

แต่ไหนแต่ไรไม่ว่าเว่ยเชียนชิวจะทำอะไรก็ไม่ต้องให้คนอื่นมาสั่งการได้

ข้าเว่ยเชียนชิวต้องการจะฆ่าใคร หรือไม่ต้องการฆ่าใคร ก็ขึ้นอยู่กับตัวข้าเอง แต่ไม่ใช่เพราะฟังคำพูดของคนอื่นที่สั่งให้ฆ่าก็จะฆ่าได้

กลับกัน สิ่งที่เว่ยเชียนชิวยอมรับไม่ได้มากที่สุดคือคนอื่นมาสั่งเขา วันนี้นักปราชญ์พูดสั่งเป็นนัยๆให้เว่ยเชียนชิวไปฆ่าเซียวเฉวียน เว่ยเชียนชิวก็ไม่ทำตามคำสั่งจริงๆ！

ในเมื่อตอนนี้เว่ยเฉวียนชิวก็ไม่สามารถทำอะไรเซียวเฉวียนได้ เขาก็ไม่รีบร้อน

ถ้านักปราชญ์รีบมาก นักปราชญ์ก็ต้องไปคิดหาวิธีเอาเอง

โอ้เหอะ！

ครั้งนี้นักปราชญ์ออกกลอุบายเพื่อให้ได้ผลที่ต้องการ แต่ผลที่ได้กลับผิดพลาด

เขาไม่เพียงแต่ไม่สามารถพูดให้เว่ยเชียนชิวฆ่าเซียวเฉวียนได้ แต่กลับทำให้เว่ยเชียนชิวละทิ้งการสร้างความวุ่นวายให้เซียวเฉวียนไปชั่วคราว

นักปราชญ์รู้สึกเสียใจ ร้องไห้ไม่ออกจริงๆ

ก่อนที่จะมาที่ต้าเว่ย นักปราชญ์ได้พบเจอคนๆหนึ่งมีลักษณะนิสัยที่แปลกประหลาดอย่างมาก？

เว่ยเชียนชิว ชิงหลง คนเหล่านี้ของจวนเซียวก็ด้วย

ถึงแม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะแสดงออกว่าปฏิเสธนักปราชญ์อย่างชัดเจนแล้ว นักปราชญ์ก็ยังไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมปล่อยที่พึ่งอย่างเว่ยเชียนชิวไปง่ายๆ

นักปราชญ์บ่นพึมพัมเล็กน้อย และก็เรื่องพูดขึ้นว่า：“ขอให้ใต้เท้าเจียนกั๋วลองคิดทบทวนดูอีกครั้ง”

“ไม่ต้องคิดทบทวนอะไรอีกแล้ว เจ้ารีบออกไปได้แล้ว！” เว่ยเชียนชิวมีสีหน้าโกรธอย่างชัดเจน

เห็นคนแก่คนนี้แล้วมันน่ารำคาญ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา จวนเจียนกั๋วก็คงไม่ถูกเผาจนไม่เหลืออะไรแล้วอย่างนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะนักปราชญ์ เว่ยเชียนชิวก็คงไม่ต้องมาอาศัยคนอื่นอยู่อย่างนี้

สำหรับคนที่รักหน้าตาเกียรติยศอย่างเว่ยเชียนชิวแล้ว มันเป็นความอัปยศอดสูน่าอับอายอย่างยิ่ง

จางเคอไม่มีทางเลือกต้องกัดฟันพูดต่อไป：“ข้าน้อยคารวะใต้เท้าเจียนกั๋ว”

“เจ้าเข้ามานี่！” เว่ยเชียนชิวพูดอย่างน่ากลัว

เมื่อครู่ท่าทางของจางเคอกับนักปราชญ์เว่ยเชียนชิวเห็นทั้งหมดแล้ว

จางเคอเป็นคนของเว่ยเชียนชิว นักปราชญ์มีสิทธิ์อะไรถึงมาสั่งได้？

ห่า？

ในเมื่อทั้งสองคนทะเลาะกัน เว่ยเชียนชิวก็ไม่ยอมให้คนของเขาถูกนักปราชญ์ใช้งานได้

ไม่เพียงเท่านั้น เว่ยเชียนชิวยังจะให้จางเคอไล่นักปราชญ์ออกไปด้วย ไม่ยอมให้เขาและเสวียนอวี๋อยู่ที่จวนจาง

เหอะ！

ดูสิว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ！

กล้ามาทำท่าทางไม่พอใจใส่เว่ยเชียนชิว นักปราชญ์ไม่ดูซะบ้างว่านี่มันเป็นที่ของใคร！

.........

.........

รัฐไป๋ลู่

พระอาทิตย์ที่ร้อนแรงลอยสูงอยู่บนท้องฟ้า

สายลมที่อับอุ่นพัดผ่านมา พัดใบไม้ดอกไม้ที่อยู่ด้านนอกมีเสียงดังกรอบแกรบ

กลุ่มคนทำงานจ้องมองดูแสงสว่างอันเจิดจ้าของพระอาทิตย์ ในที่สุดก็กลับมาแล้ว

พวกเขาเข้าไปในห้อง ก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมา พวกเขาทนไม่ได้กลืนน้ำลาย

หอมมาก！

พวกเขาเพิ่งเคยได้กลิ่นอาหารที่หอมอย่างนี้เป็นครั้งแรก เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นอาหารมีสีสันสวยงามมาก

มองเห็นสีสันได้กลิ่นหอมของอาหาร ความเหนื่อยของกลุ่มคนทำงานเหล่านั้นก็หายไปจนหมดสิ้นในทันที

พวกเขานั่งลงที่เก้าอี้ เริ่มลงมือกินอย่างหิวโหย

ในขณะที่กำลังกินอาอาหารเต็มปาก พวกเขาก็ยังกินไปด้วยพูดไปด้วย：“อร่อย อร่อย”

มีคนหนึ่งพูด ชีวิตที่เรียบง่าย สามารถปลอบประโลมจิตใจได้ดีที่สุด จริงแท้แน่นอน

เห็นทุกคนกินกันอย่างเอร็ดอร่อย เซียวเฉวียนก็ยิ้มอออกมา กินอาหารมื้อนี้เสร็จแล้ว ก็ต้องไปทำงานกันต่อแล้ว