ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1150

เมื่อเซียวเฉวียนเห็นพวกตำแหน่งจิ้นซื่อเหล่านั้นกินอย่างมีความสุข เขาก็พูดอย่างเบาๆว่า:"ทุกคนทานให้อิ่มๆ ทานอิ่มแล้วจะได้มีแรงทำงาน"

หลังจากพูดจบ เซียวเฉวียนทำหน้าไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์และสัตว์มองไปที่ผู้คน

หลังจากได้ยินสิ่งที่เซียวเฉวียนพูด พวกตำแหน่งจิ้นซื่อที่กำลังกินข้าวอยู่ก็รู้สึกไม่อร่อยขึ้นมาทันที

ช่วงเช้าที่พวกเขาไปทำงานในทุ่งนา ผิวหนังของพวกเขาถูกแสงแดดเผาจนเป็นสีแดง

นี่ยังไม่เท่าไร สิ่งที่ร้ายแรงจริงๆก็คือ พวกตำแหน่งจิ้นซื่อถูกอาสือมอบหมายให้ไปเก็บพริก

พวกตำแหน่งจิ้นซื่อทำครั้งแรกและไม่มีประสบการณ์

ดังนั้นตอนที่พวกเขาเก็บพริกนั้น พวกเขามักจะทำพริกหักโดยไม่ได้ตั้งใจ และน้ำของพริกก็ติดไว้บนมือของพวกเขา ทำให้มือของพวกเขาแสบร้อนไปหมด

ทรมานมาก

ในตอนนั้น พวกตำแหน่งจิ้นซื่อก็มีสลับกันทำกับชาวยุทธ์แท้ แต่เมื่อพวกเขาก้มลงถอนหญ้านั้น ทำท่านี้เป็นเวลานาน พวกเขาก็ทั้งปวดเอวทั้งปวดหลังและขาก็ชา

ไม่มีทางเลือก พวกตำแหน่งจิ้นซื่อจึงสลับกลับคืนมากับชาวยุทธ์แท้

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ยืนเก็บพริกมันสบายกว่า

สิ่งเดียวที่ไม่ดีเกี่ยวกับการเก็บพริกก็คือมันอาจทำให้เจ็บปวดมือมาก

ฮือฮือฮือ.....

ข้างนอกแดดแรงมาก

พริกก็แสบมือมากเลย

กินอิ่มแล้วก็ต้องไป...

พวกตำแหน่งจิ้นซื่อมองไปที่เซียวเฉวียนด้วยท่าทางไม่พอใจมาก

เซียวเฉวียนไม่ใช่คนที่ไม่แยแสกับความรู้สึกของผู้คน เซียวเฉวียนยิ้มเบาๆและพูดว่า:"เอาอย่างนี้"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวเฉวียนจงใจหยุดพูดชั่วคราว และมองไปที่พวกตำแหน่งจิ้นซื่อด้วยดวงตาที่เจ้าเล่ห์

เมื่อพวกตำแหน่งจิ้นซื่อได้ยินน้ำเสียงของเซียวเฉวียน พวกเขาก็แอบดีใจมีความสุข

อี๋ ดูท่าทางเหมือนทุกอย่างจะคุยกันได้ง่ายนะ

ราชครูจะถอนคำพูดคืนใช่หรือไม่ พวกเขาไม่ต้องไปเก็บพริกแล้วไช่ไหม?

โอ้เย้!

พวกตำแหน่งจิ้นซื่อทุกคนมองไปที่เซียวเฉวียนอย่างกระตือรือร้นด้วยดวงตาที่เปล่งประกายสดใส รอให้เซียวเฉวียนเปิดปากพูดสิ่งที่พวกเขาคิดไว้ในใจ

เซียวเฉวียนที่ได้ยินเสียงในใจของพวกเขาแล้วก็ยิ้มเบาๆในใจ ล้อเล่นหรือเปล่า มีแรงงานเยอะขนาดนี้ไม่ใช้ ก็สิ้นเปลืองทรัพยากรละสิ?

เพราะฉะนั้น พวกตำแหน่งจิ้นซื่อที่ไม่อยากไปเก็บพริก มันเป็นไปไม่ได้

แต่เซียวเฉวียนเป็นคนมีมนุษยธรรมมาก และเขาก็รักนักเรียนของเขาด้วย

เซียวเฉวียนที่อยู่ภายใต้สายตาที่มีความหวังของพวกตำแหน่งจิ้นซื่อ เซียวเฉวียนพูดอย่างช้าๆว่า:"ในฐานะครูรู้ว่าการเก็บพริกนั้นจะทำให้มือแสบร้อน เอาอย่างนี้ พวกเจ้าลองหาที่กระดาษน้ำมันมาคลุมไว้ที่มือ แบบนี้ก็จะไม่แสบร้อนมือ"

อยู่ที่นี่ไม่มีถุงมือ จึงใช้ได้เพียงแต่กระดาษน้ำมันมาคลุมมือเท่านั้น ในขณะที่เซียวเฉวียนกำลังพูดนั้น อาสือก็ได้หากระดาษน้ำมันมากองใหญ่อย่างชาญฉลาด อาสือวางกระดาษน้ำมันลงบนโต๊ะอย่างภาคภูมิใจ:"กระดาษน้ำมันวางไว้ตรงนี้ พวกเจ้าตำแหน่งจิ้นซื่อทุกคนจะใช้มันยังไงเชิญตามต้องการเลย"

พวกตำแหน่งจิ้นซื่อมองดูกองกระดาษน้ำมันด้วยความสิ้นหวัง จากนั้นก็มองไปที่อาจือ ตอนที่มองอาจือ ในสายตาของพวกตำแหน่งจิ้นซื่อเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

อาจือยุ่งไม่เข้าเรื่อง ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะพูดอะไรก็จะทำตามเช่นนั้น!

ทำไมอาจือถึงไม่สามารถปกปิดมโนธรรมของเขาหรือพูดโกหกก็ได้ บอกว่าไม่มีกระดาษน้ำมันก็ได้?

โอ้แม่เจ้า!

อาจือและเซียวเฉวียนนายท่านและคนรับใช้ทั้งสองคนเห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะไม่ให้พวกเขาอยู่สุขสบาย

พวกตำแหน่งจิ้นซื่ออยากจะเอากระดาษน้ำมันตีอาจือให้ตาย

พวกตำแหน่งจิ้นซื่อกินข้าวในชามด้วยความโกรธ ยากมากที่พวกเขาจะเคี้ยวอาหาอาหารในปากพร้อมกัน ราวกับว่าสิ่งที่พวกเขากินนั้นไม่ใช่อาหารแต่เป็นอาจือมากกว่า

พวกเขาคือตำแหน่งจิ้นซื่อ คือต้องเข้าศาลเป็นขุนนางต่างหาก

หากอาจือมีวิจารณญาณสักหน่อย เขาก็ไม่ควรบอกเซียวเฉวียนว่าเขาต้องการคนช่วยเหลือในการทำงานในทุ่งนาแล้ว

อาจือเป็นคนที่ควรโดนทุบตีและด่ามาก