ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1151

มู่จิ่นที่อยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะบ่นเซียวเฉวียนสักหน่อย เซียวเฉวียนคนนี้ช่างหน้าตายจริงๆ

หากเซียวเฉวียนเป็นเจ้าของโรงงานในยุคปัจจุบัน เขาจะต้องใช้กลยุทธ์ที่นายทุนเอาเปรียบแรงงานอย่างเต็มที่

โชคดีที่เซียวเฉวียนในยุคปัจจุบันเป็นเพียงเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์

มิเช่นนั้นไม่รู้ว่าจะมีแรงงานคนใดที่ต้องถูกเซียวเฉวียนเอาเปรียบ

อย่างไรก็ตาม ก็แปลกอยู่เหมือนกันที่หลังจากเซียวเฉวียนหลอกลวงพวกจิ้นซื่อแล้ว พวกจิ้นซื่อก็ไม่มีอารมณ์ต่อต้านเรื่องการเด็ดพริกเลย ทันทีที่เซียวเฉวียนพูดจบ พวกขุนนางก็ลุกขึ้นยืนก่อนอย่างน่าประหลาดใจ นำหน้าออกไปนอกบ้าน มุ่งหน้าไปยังทุ่งนา

สิ่งนี้ทำให้มู่จิ่นประหลาดใจมาก

ดังนั้น เมื่อบรรดาจิ้นซื่อและชาวยุทธ์แท้เดินออกไปแล้ว มู่จิ่นก็ถามด้วยความสงสัยว่า “เซียวเฉวียน จิ้นซื่อนั้นยังต่อต้านการไปทำนาอย่างมากก่อนกินน้ำเชื่อมเลย ทำไมพอกินน้ำเชื่อมแล้วถึงกลายเป็นคนละคน ไปกันเองเลย?”

น้ำเชื่อมมันเทศที่มู่จิ่นทำ มู่จิ่นไม่ได้ใส่อะไรลงไปเลย

เซียวเฉวียนยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “นี่เจ้าไม่รู้หรอกนะ สิ่งสำคัญที่สุดคือคำพูดของข้า ข้าพูดว่าหลังอาหารย่อยสามารถยืดอายุได้”

พวกเขาตาเป็นประกาย ตาเป็นประกาย ยืดอายุ ใครไม่อยากมีบ้าง?

โดยเฉพาะบรรดาจิ้นซื่อผู้มีอนาคต

อนาคตของพวกเขาสดใส

การเลื่อนตำแหน่งและร่ำรวยเป็นความปรารถนาของพวกเขา แต่นอกเหนือจากการเลื่อนตำแหน่งและร่ำรวยแล้ว พวกเขาจะต้องคิดถึงการมีอายุยืนยาวอย่างแน่นอน

อายุยืนยาวเท่านั้นจึงจะมีชีวิตอยู่เพื่อเพลิดเพลินกับเกียรติยศและชื่อเสียงในโลกใบนี้มากขึ้น

พูดให้ใกล้ความเป็นจริงกว่านั้นก็คือ การยืดอายุ

ออกจากความเป็นจริงเล็กน้อยก็คือเหมือนเว่ยเชียนชิวที่ต้องการมีชีวิตนิรันดร์

ชีวิตนิรันดร์เป็นไปไม่ได้

แต่การยืดอายุให้ยืนยาวก็เป็นไปได้หากดูแลตัวเองให้ดี ไม่ใช่เรื่องฟุ่มเฟือย

หากต้องการหลอกลวงบรรดาจิ้นซื่อเหล่านี้ ก็ต้องลงมือจากธรรมชาติของมนุษย์

พูดจบ เซียวเฉวียนก็ยิ้มอย่างหยิ่งผยองใส่มู่จิ่น “เคล็ดลับนี้เจ้าได้เรียนรู้แล้วหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียน มู่จิ่นก็พยักหน้าอย่างกระจ่างแจ้ง “ได้เรียนรู้แล้ว”

แต่มู่จิ่นก็เสริมว่า “เซียวเฉวียน ท่านช่างเจ้าเล่ห์จริง ๆ”

เจ้าเล่ห์กว่าหมาจิ้งจอกอีก

ใช่เลย ท่านหลอกล่อให้บัณฑิตของท่านไปทำงานให้ท่าน

“ฮิ ฮิ” เซียวเฉวียนพูดอย่างหน้าด้านๆ “ข้าคิดว่าเจ้ากำลังชมข้าอยู่นะ”

ในพจนานุกรมของเซียวเฉวียน เจ้าเล่ห์มีอีกความหมายหนึ่ง นั่นคือ ยืดหยุ่น ปรับตัวได้

ฮี่ ฮ่! มู่จิ่นเหลือบมองเซียวเฉวียนแวบหนึ่ง เคยเห็นหน้าด้าน ๆ แต่ไม่เคยเห็นเซียวเฉวียนหน้าด้านขนาดนี้มาก่อน

โอ้พระเจ้า

ในโลกนี้ทำไมถึงมีสิ่งมีชีวิตอย่างเซียวเฉวียนอยู่นะ?

ส่วนที่เหลือไม่แตกต่างกันโย่วควนเห็นเจ้านายของเขาพูดจาเก่งมาก เขาหลอกล่อให้เหล่าบัณฑิตไปเก็บพริกด้วยคำพูดไม่กี่คำโย่วควนเต็มไปด้วยความเคารพต่อเซียวเฉวียน

ในเวลานี้ ทัศนคติของโย่วควนและมู่จิ่นช่างแตกต่างอย่างสิ้นเชิง ฉากนี้ดูน่าขบขันและน่าขันมาก

“นายท่าน！นายท่าน！”

ทันใดนั้น เสียงความคิดของเหมิงเอ้าก็ดังขึ้น

เสียงของเหมิงเอ้ายังคงดังกังวานและยังคงทำให้หูของเซียวเฉวียนดังก้อง

ต่อไป หูของเซียวเฉวียนจะต้องถูกทำลายโดยปากของเหมิงเอ้า

เซียวเฉวียนพูดอย่างไม่พอใจ: “เหมิงเอ้าพูดเบาๆ ลงหน่อย อ่อนโยนหน่อย ทำได้ไหม?”

“ได้!” เหมิงเอ้าพูดว่าทำได้ แต่เสียงของเขาไม่ได้ลดลงเลย

ต่อหน้าเสียงอันดังของเหมิงเอ้า เซียวเฉวียนทำอะไรไม่ถูกจริงๆ บางครั้งเซียวเฉวียนอยากจะวางยาพิษให้เหมิงเอ้าเป็นใบ้

บ่อยครั้ง เซียวเฉวียนก็ยังต้องกัดฟันปลอบใจตัวเองอยู่บ้าง พี่เลี้ยงของตัวเอง พี่น้องของตัวเอง ต้องทนกับมัน

ดูเหมือนว่าข้อบกพร่องของเหมิงเอ้า ไม่สามารถแก้ไขได้ ช่างเถอะ เซียวเฉวียนทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม

“นายท่าน บอกท่านเรื่องหนึ่ง จากการสอบสวนของข้า การเตรียมงานบูชาฟ้าดินก็พร้อมแล้ว” เหมิงเอ้า พูดด้วยเสียงดัง “ นายท่าน ท่านจะกลับเมืองหลวงเมื่อไหร่?”

เซียวเฉวียนสาบานว่าครั้งหน้าเขาจะส่งเหมิงเอ้า ออกไปปฏิบัติภารกิจ และให้ไป๋ฉี่อยู่ประจำที่ฐานบัญชาการเพื่อรายงานสถานการณ์

เพราะต้องทนกับเสียงของเหมิงเอ้าแบบนี้อยู่บ่อยๆ หูของเซียวเฉวียนทนไม่ไหวแล้ว และหัวใจก็รับไม่ไหวเช่นกัน

.........

.........

เมืองหลวง

จวนจาง

เว่ยเชียนชิวคราวนี้ชัดเจนว่าต้องการปะทะกับนักปราชญ์

จางเคอที่อยู่ตรงกลางก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

จางเคอเป็นชาวต้าเว่ย ทำงานให้กับเว่ยเชียนชิว ดังนั้นเขาควรฟังคำสั่งของเว่ยเชียนชิว

แต่นักปราชญ์เป็นผู้มีพระคุณของจางเคอ นักปราชญ์ยังสัญญาว่าจะช่วยจางเคอฆ่าเซียวเฉวียนและช่วยให้จางเคอได้ครอบครององค์หญิงต้าถง

องค์หญิงต้าถงเป็นเป้าหมายสูงสุดของจางเคอ

ดังนั้น ดูเหมือนว่านักปราชญ์ มีความสำคัญต่อจางเคอมากกว่า และจางเคอใจก็เอนเอียงไปทางนักปราชญ์มากกว่า

แต่ถ้าจางเคอไม่ฟังคำสั่งของเว่ยเชียนชิว จางเคอก็เท่ากับตัดอนาคตของตัวเอง

ยังไม่หมดเท่านั้น ด้วยนิสัยพยาบาทของเว่ยเชียนชิว ถ้าจางเคอยังคงอยู่ที่ต้าเว่ยก็เป็นตายด้าน

แม้กระทั่งถ้าจางเคอ ไม่อยู่ที่ต้าเว่ยไม่ว่าจะตามไปที่ไหน เว่ยเชียนชิวก็จะต้องฆ่าจางเคอเช่นกัน เช่นกัน ก็เป็นตายด้าน

กล่าวคือ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ฟังคำสั่งของเว่ยเชียนชิว

ดังนั้นจางเคอ จึงทำได้เพียงมองดูนักปราชญ์อย่างลำบากใจ หวังว่านักปราชญ์จะสามารถเข้าใจสถานการณ์ที่ยากลำบากของจางเคอ

การแสดงออกของจางเคอนั้นชัดเจนมาก นักปราชญ์ย่อมเข้าใจความหมายของจางเคอ

ตั้งแต่สมัยโบราณ พระพุทธเจ้าก็ยอมรับเพียงธูปหนึ่งดอก คนก็แย่งชิงลมหายใจหนึ่งครั้ง

นักปราชญ์รู้สึกโกรธเคืองต่อทัศนคติของจางเคอ