ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 116

เฮ้ ฉินซูโหรวฉลาดขึ้นแล้ว จะมาด่าเขาว่าเป็นสัตว์โดยทางอ้อม?

เซียวเฉวียนกำลังจะค้าน เขาเห็นพวงน้ำตาดั่งเม็ดไข่มุกร่วงหล่นจากใบหน้าที่เหมือนหยกของฉินซูโหรว ราวกับดอกลูกแพร์ที่โปรยปรายด้วยสายฝน ดั่งน้ำค้างในฤดูใบไม้ผลิ ชวนให้รู้สึกสงสาร

เซียวเฉวียนผงะ มองดูจนสติค่อยๆ หมดหายไป

ถ้าไม่พูดถึงนิสัยใจคอของฉินซูโหรวแล้ว รูปร่างหน้าตาของเธอนั้นเด่นเป็นอันดับหนึ่ง ว่าเธอคือนางฟ้าก็ไม่เกินจริง

ฉินซูโหรวยอมแสดงความจำนนเป็นครั้งแรก ละทิ้งความก้าวร้าวและความเย่อหยิ่งในเวลาที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง

อารมณ์ของผู้หญิง เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเอาแน่ไม่ได้จริงๆ

เซียวเฉวียนนั่งลง รินชาถ้วยหนึ่งอย่างสบายๆ แล้วชิมดื่มมัน

เธอกลอกตาจนน้ำตาไหลร่วงอีกครั้ง ดูน้อยอกน้อยใจเป็นอย่างยิ่ง "คุณยังดื่มชาอยู่ คุณคู่ควรเหรอ?!

เธอจ๊ะ เคยบอกแล้วว่าอย่าทำขายหน้าตัวเองแบบนี้ ถ้าฉันไม่คู่ควรกับน้ำชา เจ้าไม่ยิ่งไม่คู่ควรกับน้ำชาหรือ?”

”คุณ!” ฉินซูโหรวกระวนกระวาย น้ำตาไหลอาบหน้า

เซียวเฉวียนกลอกตา “ไม่ทราบเธอทำไมถึงโศกเศร้าขนาดนี้?”

”อย่ามาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา! ถ้าไม่มีความผิดแล้ววันนี้จะยังอยู่นี่ไปทำไม”

เซียวเฉวียนท่าทางไม่สนใจใยดี ฉินซูโหรวโกรธมากจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลง

"ที่ฉันอยู่ที่นี่เพื่อรอให้ฉินเฟิงฟื้นคืนสติ" ไอร้อนจากถ้วยชาลอยไปมาในอากาศอย่างเอื่อย ๆ เซียวเฉวียนจ้องมองที่ไอร้อนที่ลอยไปลอยมา "ไม่งั้น เดี๋ยวคุณหนูใหญ่ตระกูลฉินไปบ้านเซียวฉันกล่าวหาว่าร้ายเหมือนครั้งที่แล้ว จะต้องวิ่งเหนื่อยแค่ไหน”

ฉินซูโหรวผงะ เซียวเฉวียนพูดต่อไปว่า "เธอไม่ต้องพูดเสียดสี บ่นเรื่องอะไรฉันมาก ฉันพูดไปแล้วครั้งก่อน ว่าฉันจะหย่ากับเธอหลังจากที่ฉันสอบได้จ้วงหยวน ถึงตอนนั้นเธอจะไปอยู่กับจู (หมู) กับหมายังไงก็แล้วแต่ ฉันก็ไม่ไปยุ่งแล้ว "

"หึ..." ฉินซูโหรวตะคอกเบาๆ เธอก็เคยชินกับความเย่อหยิ่งของเซียวเฉวียนเช่นกัน

ยิ่งเซียวเฉวียนหยิ่งผยองมากเท่าไหร่ ในสายตาของฉินซูโหรว ก็แสดงว่าเขาพยายามปกปิดความไร้น้ำยาของเขา

"ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อบ่นเรื่องคุณ คุณก็ไม่คู่ควรกับคำบ่นของคุณหนูคนนี้" ฉินซูโหรวตบมือ และอาเซียงก็ถือดาบเล่มหนึ่งเข้ามาอย่างเคร่งขรึมพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า

สีหน้าของฉินซูโหรวแข็งกร้าว ดูโศกเศร้าเล็กน้อย "ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับพี่ชายฉัน ฉันจะฆ่าคุณ!"

เธอหยุดพูด “ฉันก็ไม่มีหน้าจะอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว หลังจากฆ่าคุณแล้ว ฉันจะไม่อยู่คนเดียวเช่นกัน”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เซียวเฉวียนประหลาดใจ เขาอดไม่ได้ที่จะมองฉินซูโหรวด้วยความชื่นชม เธอดูอ่อนแอ แต่เธอก็มีสายเลือดของลูกสาวนายพลอยู่ในกระดูก

เลือดพันธุ์ถ้าใช้ผิดที่ ก็ไม่เหลือค่าอะไร เซียวเฉวียนตะคอก ฉินซูโหรวไม่รู้อะไรถูกอะไรผิด ก็ไม่แตกต่างอะไรจากคนโง่เขลา?

เขาจะให้คนโง่เขลาฆ่าได้หรือ?

อาเซียงที่ถือดาบอยู่ตัวสั่นเทา เสียงของเธอแหบแห้ง “คุณหนู......อย่าทำเป็นแบบนี้......”

"เซียวเฉวียน" ฉินซูโหรวหันศีรษะไปมองเขา "ฉันไม่ชอบตอนแต่งงานกับคุณ ฉันรู้ว่าคุณก็ไม่ชอบตอนแต่งงานกับฉัน คุณกับฉันเป็นเวรกรรมที่เกิดจากพวกผู้ใหญ่ เดิมทีฉันคิดว่า คุณทำให้ฉันเผยเท้าเปล่าต่อที่สาธารณะ คุณหายโกรธแล้ว และคิดว่าการแต่งงานเป็นเพียงโชคร้ายของคนสองคน แต่ตอนนี้ มันพัวพันถึงครอบครัว......"

เซียวเฉวียนคิดว่าเธอกำลังจะบอกหย่า แต่ฉินซูโหรวเปลี่ยนเรื่อง "ในเมื่อเราแต่งงานกันแล้ว เราควรเคารพซึ่งกันและกัน เราทั้งคู่ควรอยู่อย่างสงบสุข ถึงคุณจะมีข้อคิดอื่นอย่างไร ก็มาทำกับฉัน ทำไมคุณถึงทำกับพี่ชายของฉัน?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็เข้าใจประเด็นของฉินซูโหรว "ทำไมคุณถึงสรุปว่าฉันทำร้ายฉินเฟิง"

เซียวเฉวียนรู้สึกน่าขำมาก ฉินซูโหรวเป็นคนหน้าตาดี แต่สมองของเธอยิ่งดูยิ่งตามไม่ทัน

"คุณเกลียดตระกูลฉิน เกลียดฉันมาโดยตลอด คุณจึงฉวยโอกาสจากเหตุในอ้านย้วนทำร้ายพี่ชาย! ไม่ใช่หรือ"

เมื่อคำพูดมาถึงจุดนี้ เซียวเฉวียนก็เข้าใจแล้ว

เขาขัดจังหวะฉินซูโหรว "อย่าคิดเอาความผิดทั้งหมดมารวมอยู่บนตัวฉัน แล้วใครบอกว่าฉันเกลียดเธอ?"

เขาขี้เกียจแม้แต่จะออกแรงสักนิดมาเกลียดเธอ

ฉินซูโหรวตกตะลึง เธอยอมลดหน้าลงเพื่อที่มาตกลงสงบศึกกับเซียวเฉวียน แต่เขาก็ยังมีท่าทีอยู่อย่างนี้?

”ยิ่งกว่านั้น ถ้าฉันจะฆ่าฉินเฟิง ฉันจะพาเขากลับมาทำไม? ฉันทิ้งให้เขาตายเฉยๆ ในกองซากศพไม่ดีเหรอ?”