ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 117

ฉินซูโหรวไม่อยากจะเชื่อ "พวกเขาเจ็บจนสมองเบลอ ถึงได้บอกอย่างนี้หรือเปล่า?"

เด็กรับใช้ส่ายหน้าอย่างอึดอัดใจ “พวกเขากำลังรับการรักษาจากหมอ ดูเหมือนสติดีอยู่ครับ”

ฉินซูโหรวไม่เชื่อ

เธอไม่เพียงแต่ไม่เชื่อ เธอยังสงสัยว่าสองคนนี้ถูกเซียวเฉวียนซื้อตัวไปแล้ว

”ฉันจะไปถามเอง!” ฉินซูโหรวยกมุมกระโปรงขึ้นแล้วสั่งว่า “ดูแลลุงเขยให้ดีๆ อย่าให้ไอ้นี้หนีไปได้!”

เธอหันศีรษะไปมองเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าเคียดแค้น เซียวเฉวียนไม่ยอมรับข้อเสนอสงบศึกของเธอ ศักด์ศรีอันสูงส่งของเธอบุบสลาย

ความแค้นทั้งเก่าและใหม่ถาโถมเข้าใส่หัวใจของเธอ เธอหาเหตุผลมาลงโทษเขาไม่ได้ เธอทำใจไม่ได้!

น่าเสียดายที่ความปรารถนาของฉินซูโหรวไม่บรรลุผล

ผู้รอดชีวิตสองคนเล่าเรื่องความเป็นไปทั้งหมด ความแข็งแกร่งและความบ้าคลั่งของทหารม้าเหล่านั้นฟังจนฉินซูโหรวตัวสั่นด้วยความกลัว แม้เธอจะไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ แต่เธอก็สามารถจินตนาการได้ถึงความโหดร้ายรุนแรงของการสู้รบ

นายทหารย้ำเป็นพิเศษว่า ถ้าลุงเขยไม่เกณฑ์ไพร่คุนหลุนมาช่วยยันจนกว่ากองกำลังเสริมของจักรพรรดิมาถึง พวกเขาทั้งหมดจะต้องตาย และคุณชายใหญ่ก็กลัวว่าจะไม่รอดชีวิต

ฝ่าบาทมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือ?

”พวกคุณถูกเซียวเฉวียนซื้อตัวไปหรือเปล่า?”

ฉินซูโหรวกัดฟัน เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่ามีเพียงเซียวเฉวียนที่ถอนตัวกลับอย่างงดงาม คนอื่นๆ ล้วนได้รับความสูญเสียมากมาย

หากนี่เป็นจริง...

เซียวเฉวียนมีสติปัญญาสูงส่งระดับไหน?

สามารถรักษาตัวให้ปลอดจากภยันตรายในการสู้รบที่ดุเดือดเยี่ยงนี้ พี่ชายยังทำได้ไม่ดี แต่ทำไมเขาถึงทำได้?

”คุณหนู พวกเราเป็นคนของตระกูลฉิน เราจะโกหกคุณหนูได้อย่างไร” นายทหารสองคนถูกเธอกล่าวหาเช่นนี้ จึงรู้สึกอัปยศอดสูเป็นอย่างยิ่ง

”พวกคุณปกป้องพี่ชายฉันไม่ดี ขาดความสามารถขนาดนี้ รอการพิจารณาโทษก็แล้วกัน!”

ฉินซูโหรวหันตัวกลับอย่างหงุดหงิดและเดินจากไป นายทหารทั้งสองมองหน้ากันและส่ายหัว พวกเขาทำดีที่สุดแล้วจริงๆ......

ฉินซูโหรวไม่ได้โกรธที่นายทหารไร้ความสามารถ สิ่งที่เธอโกรธจริงๆ คือเซียวเฉวียนแสดงออกดีกว่าพี่ชายของเธอ!

เธอแอบรู้สึกไม่ยอมแพ้ในใจส่วนลึก

แต่ก่อน เธอคิดว่าเซียวเฉวียนเป็นนักวิชาการอ่อนแอ ซึ่งมีพรสวรรค์หน่อยๆ ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้

แต่ตอนนี้เขามีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊ เลอเลิศกว่าผู้รู้หนังสือและนักวิชาการหลายคน หากเขาสอบได้จ้วงหยวนอีกครั้งและขึ้นเป็นคนในราชสำนัก อย่าว่าแต่คู่ควรกับเธอ ถ้าเขายังไม่แต่งงาน ให้จับคู่กับองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ก็ยังได้เหลือๆ

เธออดไม่ได้...... หัวใจเธอเต้นแรง

หัวใจเต้นแรงไปชั่วขณะ ฉินซูโหรวระงับความคิดนี้ทันที น่าละอาย... เขาเป็นแค่เขยที่แต่เข้ามาบ้าน!

ฉินซูโหรวตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติกับเธอ และพูดกับตัวเองว่า "ไม่จริง สองคนนี้ต้องถูกซื้อตัวมาแน่"

เธอกระทืบเท้า มีความสามารถทั้งบุ๋นและบู๊แล้วยังไง ไร้อำนาจไร้อิทธิพล ยังไงก็ไม่คู่ควรกับเธอ!

กลิ่นยาอบอวลไปทั่วจวนฉิน และทุกคนก็ยุ่งงานจนถึงวันรุ่งขึ้น เฝ้าดูอาการฉินเฟิงตลอดทั้งคืน

ไม่มีใครกล้าที่จะหลับตา ทั้งจวนมีเพียงเซียวเฉวียนคนเดียวที่หลับไปตลอดทั้งคืน

เมื่อเขาลืมตาขึ้นแสงแดดสว่างจ้าส่องเข้ามาในห้อง เขาอ้าปากหาว ทันทีที่เขาลืมตาขึ้นเขาก็ตกใจกับกลุ่มคนที่อยู่ต่อหน้าของเขา

คนรับใช้ประมาณสิบกว่าคนได้รับคำสั่งให้คอยเฝ้าดูเขา ทุกคนประกอบด้วยขอบตาสีดำๆ สองวง สีหน้าคล้ำหมอง ยืนระเกะระกะ ดูเหมือนไม่ได้หลับตามาตลอดทั้งคืน

เซียวเฉวียนยืนขึ้นและก้าวไปหนึ่งก้าว พวกเขาก็ก้าวตามไปหนึ่งก้าว

เซียวเฉวียนกินอาหาร พวกเขาได้แต่จ้อง

ดื่มน้ำ พวกเขาได้แต่จ้อง

เมื่อไปที่กระท่อมเพื่อปล่อยทุกข์ พวกเขาก็ยืนล้อมกระท่อมไว้ กลัวเขาจะแอบหนี

“พวกคุณไม่กินไม่ดื่ม ตามข้าอยู่ทำอะไรนี่?”

เซียวเฉวียนแกล้งถามด้วยความสงสาร

“ลุงเขย นี่เป็นคำสั่งของคุณหนู”

"ทำเพื่ออะไรอะ?" เซียวเฉวียนรู้ว่ามีเพียงฉินซูโหรวเท่านั้นที่สามารถนึกถึงพฤติกรรมโง่ๆ แบบนี้ได้ แต่เขาคิดไม่ออกว่าทำไม