ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1165

เมื่อสวีซูผิงและจ้าวหลานเห็นเซียวเฉวียนตกตะลึง

ว้าว!

เซียวเฉวียนไปซินเจียงได้อย่างไรจึงกลายเป็นคนละคนกันล่ะ?

เขาดูใหญ่และแข็งแรงขึ้น กลิ่นอายที่รุนแรงบนตัวเขานั้นไม่สามารถเพิกเฉยได้

โดยเฉพาะสวีซูผิงเขาได้พบกับเซียวเฉวียนก่อนที่เขาจะกลับไปยังต้าเว่ย ตอนนั้นเซียวเฉวียนยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ

แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติที่เมื่อไม่ได้พบกันเป็นเวลานาน ก็ควรมองดูใหม่อีกครั้ง เพื่อดูว่าเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร แต่การเปลี่ยนแปลงของเซียวเฉวียนนั้นมากเกินไป

สวีซูผิงมองเซียวเฉวียนอย่างลึกซึ้ง เพียงแวบเดียว เขาก็เปลี่ยนสีหน้า ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความอยากรู้อยากเห็น และพูดอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “เซียวเฉวียน ท่านกลับมาแล้ว รีบมาเล่าเรื่องแปลก ๆ ในซินเจียงให้เราฟังสิ”

พูดไปพลาง สวีซูผิงก็ผลักเซียวเฉวียนไปที่บ้านจวนเซียวอย่างคุ้นเคย

ในเมืองหลวง ไม่ว่าข่าวลือใด ๆ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ก็เข้าสู่หูของสวีซูผิง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับจวนเซียวแม้แต่สุนัขสีเหลืองตัวน้อย ไปที่ไหนมาเล่นสวีซูผิงก็ได้ยินมาบ้าง

ดังนั้น เรื่องของบาเรียที่ปกป้องจวนเซียว สวีซูผิงก็รู้เช่นกัน

เขาได้ยินมาว่าแม้แต่เว่ยเชียนชิวหรือแม้แต่นักปราชญ์ก็ไม่สามารถทำอะไรกับบาเรียได้สวีซูผิงจึงไม่กล้าสัมผัสมันด้วยตนเอง

ทำได้เพียงผลักเซียวเฉวียนไปข้างหน้า เพื่อให้เซียวเฉวียนพาสวีซูผิงและจ้าวหลานเข้าไปในจวนเซียว

แน่นอนว่าต้องเข้าไปจวนเซียวแล้วนั่งลง ดื่มชาไปฟังไป ยิ่งดีมีขนมหรือถั่วอะไรสักอย่าง แบบนี้จะสมบูรณ์แบบมาก

เซียวเฉวียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ พาทั้งสองคนเข้าไปในจวนเซียว

คนมาหาเขาถึงหน้าประตูด้วยความกระตือรือร้นสวีซูผิงก็มีบุญคุณกับเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนก็ควรต้อนรับพวกเขาและตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของพวกเขา

เมื่อเข้าไปในจวนเซียว เซียวเฉวียนเชิญทั้งสองคนนั่งลง หลังจากเซียวเฉวียนเสิร์ฟชาให้ทั้งสองคนและเขาก็เริ่มเล่าประสบการณ์ของเขาในซินเจียงอย่างไม่รู้จบ

เซียวเฉวียนได้เรียนรู้รูปแบบของอาจารย์เล่าเรื่อง เขาเลือกประเด็นสำคัญและเล่าอย่างมีสีสัน ทำให้ใจสวีซูผิงและจ้าวหลานทั้งสองคนตึงเครียดราวกับอยู่ในเหตุการณ์

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเซียวเฉวียนเล่าถึงประสบการณ์ของเขาบนภูเขาหมิงเซียนทั้งสองคนมีสีหน้าตึงเครียด

ในเวลานี้ ทั้งสองคนเพิ่งรู้ว่าไฟไหม้ในเมืองหลวงเกิดจากเพลิงชุ้ยเจี้ยนไม่น่าแปลกใจที่มันจะแปลกประหลาดมาก

ในเวลานี้ ทั้งสองคนเพิ่งรู้ว่าเซียวเฉวียนได้ทำลายเมล็ดไฟนั้นไป

ถ้าไม่ใช่เพราะคำพูดของเซียวเฉวียนทั้งสองคนแทบไม่เชื่อเลยว่าในโลกนี้จะมีสิ่งที่สามารถทำลายชาวคุนหลุนและต้าเว่ยได้ทุกเมื่อ!

เห้ย!

มันน่ากลัวมาก!

โชคดีที่เซียวเฉวียนไปซินเจียงโดยบังเอิญและรู้ว่าเพลิงชุ้ยเจี้ยนมีอยู่จริง และเขาก็ทำลายเมล็ดไฟ

ไม่อย่างนั้น ผลที่ตามมาจะแย่มาก

เซียวเฉวียนเล่าอย่างมีอารมณ์ และประสบความสำเร็จในการดึงความคิดของสวีซูผิงและจ้าวหลานทั้งสองคนหมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวของเซียวเฉวียนชั่วคราวสูญเสียความสามารถในการคิด

เซียวเฉวียนเล่าอย่างนั้น และทั้งสองคนก็ฟังอย่างนั้น ทั้งสองคนไม่เคยคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เซียวเฉวียนใช้เพื่อทำลายเมล็ดไฟ และพวกเขาก็ไม่เคยสงสัยในพลังของเซียวเฉวียน

โดยสรุป ในสายตาของพวกเขา เซียวเฉวียนสามารถทำลายผนึกจูเสินได้ พวกเขาคิดว่าไม่มีสิ่งใดบนโลกนี้ที่เซียวเฉวียนไม่สามารถเอาชนะได้

ดังนั้น การที่เซียวเฉวียนสามารถเดินไปข้างหน้าได้อย่างราบรื่นในซินเจียงก็เป็นเรื่องปกติ

อย่างไรก็ตาม สวีซูผิงก็ยังถามคำถามที่สำคัญ “ดังนั้น ท่านได้พบปืนพกและเถามันเทศแล้วหรือ?”

สวีซูผิงและจ้าวหลานล้วนเป็นบุคคลที่เชื่อถือได้ของฮ่องเต้และเซียวเฉวียนวัตถุประสงค์ที่แท้จริงที่เซียวเฉวียนไปซินเจียง ฮ่องเต้ก็ไม่เคยปิดบังทั้งสองคน

สิ่งนี้ก็อยู่ในความคาดหมายของเซียวเฉวียนเช่นกันเซียวเฉวียนพยักหน้าเล็กน้อยและพูดว่า “อืม พบมันแล้ว”

“มา มาเปิดหูเปิดตาหน่อย” สวีซูผิงมองเซียวเฉวียนตาเป็นมัน

เขาอยากเห็นของสองสิ่งนี้จริงๆ ว่าหน้าตาเป็นอย่างไร

เสียงดังสนั่นกึกก้องขึ้น ทันใดนั้น ใบไม้ก็ถูกกระสุนทะลุทะลวง มีเศษเสี้ยวห้อยอยู่ ปลิวไสวไปตามสายลม

"ว้าว!” สวีซูผิง และจ้าวหลานอุทานออกมาพร้อมกัน “เก่ง！เก่งมาก!”

ในศาลาในลานบ้าน เว่ยอวี๋ และมู่จิ่นกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน เมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้นอย่างกะทันหัน พวกเขาตกใจจนแทบหัวใจวาย

เกือบจะหัวใจวายแล้ว

ทั้งสองคนหันกลับมามองเซียวเฉวียนด้วยสายตาเยือกเย็น จากนั้นก็กลับไปคุยกันต่อ

เสียงปืนนัดนี้ ยกระดับความชื่นชมของสวีซูผิง และจ้าวหลาน ต่อเซียวเฉวียนขึ้นอีกขั้น

เซียวเฉวียนมีฝีมือจริง ๆ หาของวิเศษแบบนี้มาได้

เก่ง เก่งกาจนัก！

“เซียวเฉวียน เด็กนี่เจ้าหาของวิเศษแบบนี้มาได้ยังไง?” สวีซูผิงรู้สึกอยากรู้

แม้ว่าของสิ่งนี้จะเป็นของที่เซียว ควงหามาจากซินเจียงแต่สวีซูผิง ก็รู้ว่าสิ่งนี้จะต้องเป็นของหายาก ซินเจียงก็มีคนรู้เรื่องนี้น้อยมาก

ไม่อย่างนั้น ซินเจียงก็ใช้หอกกวาดล้างโลก สร้างความวุ่นวายไปแล้ว

"เขาให้ข้ามา เขาชื่อมู่จิ่น" เซียวเฉวียนพูดเบาๆ เขาชี้ไปที่เว่ยอวี๋ที่กำลังคุยอยู่กับมู่จิ่น "ปืนกระบอกนี้ก็คือฝีมือของมู่จิ่น"

นี่เป็นอีกคำโกหกใหญ่โตของเซียวเฉวียน

เพราะเซียวเฉวียนคิดว่าถ้าเขาพูดความจริง ไม่มีใครจะเชื่อ เขายังต้องบอกว่ามู่จิ่นเป็นคนสร้าง

สวีซูผิงหันไปมองมู่จิ่น

มู่จิ่นโดดเด่นมาก แม้ว่าเขาจะสวมเสื้อผ้าของต้าเว่ยแล้ว แต่สวีซูผิง ก็ยังมองเห็นได้ทันทีว่าเขาเป็นคนซินเจียง

คนซินเจียงคนหนึ่ง ยอมมอบหอกให้กับคนต้าเว่ยอย่างเซียวเฉวียน?

เรื่องนี้ สวีซูผิงมองยังไงก็รู้สึกเหลือเชื่อ