ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1173

“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว” เซียวเฉวียนกล่าวอย่างใจเย็น

เหมิงเอ้ารายงานให้เซียวเฉวียนทุกวันเกี่ยวกับพิธีเซ่นไหว้ที่หอสักการะฟ้า ดังนั้นในความเป็นจริงเซียวเฉวียนจึงรู้ความคืบหน้าของพิธีเซ่นไหว้

เซียวเฉวียนพูดอย่างใจเย็น: "จางจิ่นได้แอบทำอะไรหรือเปล่า?"

ตามความเข้าใจของเซียวเฉวียนที่มีต่อเว่ยเชียนชิวนั้น เว่ยเชียนชิวจะสั่งให้จางจิ่น ใช้ประโยชน์จากตำแหน่งของเขา แอบกระทำอะไรบางอย่าง เพื่อป้องกันไม่ให้พิธีเซ่นไหว้ดำเนินไปอย่างราบรื่นอย่างแน่นอน

อาจกล่าวได้ว่าพิธีบวงสรวงนี้จะหยุดได้หรือไม่นั้นสำคัญมากสำหรับเว่ยเชียนชิว

เพราะว่าเว่ยเป้ยพากลุ่มเมฆดำกลับมาที่เมืองหลวง เว่ยเชียนชิวจึงผิดหวังใจอย่างยิ่ง

เพื่อที่จะเอาชนะใจผู้คน เว่ยเชียนชิวมีทางเดียวเท่านั้นที่ต้องไป และนั่นคือเพื่อป้องกันไม่ให้พิธีเซ่นไหว้นี้ดำเนินไปอย่างราบรื่น

ด้วยวิธีนี้ เว่ยเชียนชิวสามารถใช้ทฤษฎีของพระเจ้าได้อย่างเต็มที่เพื่อล้างความผิดของเขา

ทฤษฎีพระเจ้านี้ เว่ยเชียนชิวเป็นผู้สร้างสถานการณ์ที่พระเจ้าเชื่อว่าการตายของกองทัพตระกูลเซียวนั้นใส่ร้ายไม่เป็นธรรมต่อเว่ยเชียนชิว พระเจ้าต้องการช่วยเว่ยเชียนชิวร้องขอความเป็นธรรม เพื่อให้ทุกคนในโลกเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง และทำให้พวกเขาคิดจริงๆ ว่าเหตุการณ์กองทัพตระกูลเซียวไม่เกี่ยวข้องกับเว่ยเชียนชิว

ในกรณีนี้ มุมมองที่ผู้คนมีเว่ยเชียนชิวจะเปลี่ยนไป เว่ยเชียนชิวจะสามารถเอาชนะใจผู้คนได้สำเร็จ

ไม่แน่ว่าเว่ยเชียนชิวจะใช้โอกาสในการสร้างความคิดเห็นสาธารณะ ผลักดันเซียวเฉวียนขึ้นสู่จุดสูงสุดของข้อพิพากษ์จากสาธารณะ ทำให้ผู้คนคิดว่าเซียวเฉวียนใส่ร้ายเว่ยเชียนชิวเพื่อแก้แค้นเว่ยเชียนชิว

เว่ยเชียนชิวที่ทำเรื่องยิงปืนนัดดียวได้นกสองตัวเช่นนี้ มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ยังไม่ถูกค้นพบ” เซียวจิ่วพูดด้วยสายตาแน่วแน่

เซียวจิ่วและหญิงชราได้ตรวจสอบหอสักการะฟ้าในช่วงนี้ และพวกเขาก็ไม่พบอะไรแปลกๆ เลย

“พรุ่งนี้ข้าจะไปดู” เซียวเฉวียนกล่าวอย่างใจเย็น

เกรงว่าเซียวจิ่วและหญิงชราจะไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้

ย่าหลานชายซ่อนตัวจากโลกภายนอกนี้มาหลายปีแล้ว ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะไม่สังเกตเห็น

ท้ายที่สุดแล้ว จางจิ่นก็เป็นขุนนางที่ลื่นเป็นปลาไหล และพวกเขาที่ซ่อนตัวจากโลกนี้ก็ไม่คู่ควรกับเขา

เรื่องนี้ตกลงตามนี้

นอกเหนือจากพิธีเซ่นไหว้ที่หอสักการะฟ้าแล้ว พวกเขาทั้งสามไม่มีอะไรจะพูดคุยกันอีก หญิงชราจึงออกจากบ้านด้วยไม้เท้าโดยมีเซียวจิ่วคอยพยุง

เซียวเฉวียนเฝ้าดูพวกเขาจากไป จนกระทั่งร่างทั้งสองหายไปจากสายตา เซียวเฉวียนก็ตะโกนเบาๆ: "เสี่ยวเซียนชิว"

เสี่ยวเซียนชิวได้ยินเสียงจึงเข้ามา: "ท่านพ่อ!"

บางทีเซียวเฉวียนชิวอาจไม่ได้เห็นเซียวเฉวียนมาเป็นเวลานานแล้ว เธอก็คิดถึงเซียวเฉวียนมาก

แต่พอเห็น ทำให้เธอกลัวเซียวเฉวียนเพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่ง

หลังจากท่านพ่อกลับจากซินเจียงในครั้งนี้ น่ากลัวยิ่งขึ้นกว่าเดิม...

ยิ่งไปกว่านั้น เสี่ยวเซียนชิวไม่สามารถได้ยินเสียงหัวใจของเซียวเฉวียนได้อีกต่อไป

สิ่งนี้ทำให้เสี่ยวเซียนชิวเศร้ามาก

ซึ่งหมายความว่าความสัมพันธ์ของเซียวเฉวียนและเธอเริ่มห่างไกลมากขึ้นเรื่อยๆ

แงแงแง

เสี่ยวเซียนชิวอดไม่ได้ที่จะก้มหัวและรู้สึกเศร้า

เมื่อเห็นเสี่ยวเซียนชิวเปลี่ยนจากอารมณ์ดีเป็นโศกเศร้าในเวลาไม่กี่นาที เซียวเฉวียนก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า: "เสี่ยวเซียนชิว เกิดอะไรขึ้น?"

“ท่านพ่อ ท่านไม่โปรดเสี่ยวเซียนชิวอีกต่อไปแล้วใช่หรือไม่?" ดวงตาที่สดใสของเสี่ยวเซียนชิวเผยให้เห็นน้ำตาที่เปล่งประกาย ใบหน้าเล็กๆ นั้นซึ่งรู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง

“ไม่มีเรื่องเช่นนั้น พ่อจะไม่ชอบเจ้าได้อย่างไร?” เซียวเฉวียนทำท่ากล่อมเด็กผู้หญิงตัวน้อย ปลอบเสี่ยวเซียนชิวอย่างอดทน

เด็กดีของข้า

ในที่สุดเซียวเฉวียนก็ตระหนักได้ว่าอะไรความรู้สึกที่ว่าทำอะไรไม่ถูก

เช่นเดียวกับ เสี่ยวเซียนชิวที่อรมณ์ดีในเมื่อครู่นี้ จู่ๆ ก็หลั่งน้ำตา ซึ่งทำให้เซียวเฉวียนพูดไม่ออกจริงๆ จิตใจของหญิงสาว มันยากที่จะเข้าใจนัก