ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1172

การเจาะรูใหญ่บนหลังคาบ้านของเว่ยเชียนชิว มันไม่ใช่เท่ากับเอาชีวิตของจางจิ่นหายไปครึ่งหนึ่งหรอกหรือ?

ทุกคนต่างทราบกันดีว่าเว่ยเชียนชิวเป็นคนประเภทไหน มันเป็นดินปืนชนิดหนึ่งที่มีจุดติดไฟในตัวเอง!

เฮ้อ!

ช่างเป็นบาปกรรมที่มีศัตรูเช่นเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนและจางจิ่นแย่งชิงตำแหน่งอัครเสนาบดีก็ช่างแล้ว แม้ว่าจะทำให้จางจิ่นรู้สึกปวดหัวและเกิดความไม่พอใจ แต่จางจิ่นก็รู้สึกว่าเขายังสามารถรับมือได้

จางจิ่นยังมั่นใจว่าเขาสามารถเอาชนะเซียวเฉวียนได้

แต่เซียวเฉวียนมาที่จวนจางทำตัวป่าเถื่อนอย่างโจ่งแจ้ง อีกทั้งทำให้เว่ยเชียนชิวขุ่นเคืองในจวนจาง นี่มันมากเกินไปแล้ว

เกินไปจริงๆ!

จางจิ่นก็เริ่มโกรธมากขึ้นเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้

โชคดีที่จางจิ่นยังมีแผนรับมือ ในตอนที่เว่ยเชียนชิวขอให้จางจิ่นขับไล่นักปราชญ์ออกจากจวนจาง จางจิ่นก็ได้สั่งให้คนเตรียมไว้สถานที่อื่นที่ไม่มีคนรู้จักสำหรับนักปราชญ์อย่างลับๆ

จางจิ่นรู้สึกว่าเว่ยเชียนชิวเลอะเลือนไปแล้วถึงได้หักหน้ากับนักปราชญ์ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้

ศิษย์อาจารย์อย่างนักปราชญ์นั้นมีความสามารถเยี่ยงนั้น จะดีหรือไม่ที่จะเก็บพวกเขาไว้เพื่อช่วยจัดการกับเซียวเฉวียน?

ทำไมต้องขับไล่คนออกไปในเวลานี้ด้วย

เผด็จการ เอาแต่ใจอย่างยิ่ง!

จากมุมมองนี้เว่ยเชียนชิวก็ถูกบังคับให้เสียสติโดยเซียวเฉวียน

เฮ้อ!

เป็นเรื่องน่าเสียดายจริงๆ ที่เป็นถึงเจียนกั๋ว ซึ่งครองโลกมานานหลายทศวรรษต้องลงเอยเช่นนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จางจิ่นก็มีความคิดที่ไม่ดีเว่ยเชียนชิวจะได้รับอันตรายจากเซียวเฉวียนนับจากนี้ไป จวนเจียนกั๋วจะเสื่อมโทรมหรือไม่?

ทันทีที่ความคิดนี้ออกมา จางจิ่นก็อดไม่ได้ที่จะตกใจกับตัวเอง

คิดแล้วก็เป็นไปไม่ได้

จางจิ่นคิดอย่างรอบคอบ นับตั้งแต่เซียวเฉวียนโดดเด่นขึ้นมา สิ่งที่เป็นอันตรายต่อจวนเจียนกั๋วก็เกิดขึ้นทีละเรื่อง

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ตอนนี้เว่ยเชียนชิวไม่มีที่ไป ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอาศัยอยู่ในจวนจาง

หากสิ่งนี้เป็นจริง อนาคตของจางจิ่นก็น่ากังวลอย่างยิ่ง!

ดูเหมือนว่าเว่ยเชียนชิวจะไม่น่าพึ่งพาได้นักในตอนนี้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จางจิ่นควรช่วยเว่ยเชียนชิวในเรื่องการสังเวยที่หอสักการะฟ้าอีกดีหรือไม่?

อืม คำถามนี้คุ้มค่าแก่การไตร่ตรอง

ในปัจจุบัน เพื่อมีชีวิตที่มั่นคงและนอนหลับอย่างสงบสุข จางจิ่นเริ่มหวังว่าเว่ยเชียนชิวจะออกจากจวนจางโดยเร็วที่สุด

ช้า จางจิ่นเดินอย่างช้าๆ

แต่ไม่ว่าจางจิ่นจะเดินช้าแค่ไหน ถนนสายนี้ก็จะถึงจุดสิ้นสุดอยู่ดี

จางจิ่นมาถึงบ้านพักของเว่ยเชียนชิวด้วยสีหน้าเป็นทุกข์กังวลโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่จะเข้าไป จางจิ่นก็เก็บสีหน้าเป็นทุกข์กังวล เผยรอยยิ้มที่เหมาะสมออกมา แล้วเดินเข้าไป

“ท่านเจียนกั๋ว มีอะไรให้รับใช้ขอรับ?” จางจิ่นทักทายขณะแอบสังเกตสีหน้าของเว่ยเชียนชิว

ตอนนี้ไม่มีความผันผวนใดๆ บนใบหน้าของเว่ยเชียนชิว

คิดว่า เว่ยเชียนชิวไม่ได้ไปหาจางจิ่นเพราะเรื่องที่เซียวเฉวียนไปก่อกวนในจวนจาง

เว่ยเชียนชิวยกเปลือกตาขึ้นและมองไปที่จางจิ่นอย่างแผ่วเบา: "ทำไมวันนี้ท่านอ๋องไม่ไปที่หอสักการะฟ้า?"

ครั้งนี้ เพื่อที่จะได้สมบัติเงินทองกลับคืน เว่ยเชียนชิวจำต้องเป็นห่วงการเคลื่อนไหวของเว่ยเป้ย

มีเพียงเว่ยเป้ยเท่านั้นที่เหมาะสมที่สุดที่จะทำงานนี้

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีใครจะทันระวังเด็กคนหนึ่งได้

อีกทั้งเว่ยเป้ยอาศัยอยู่ในจวนเซียวด้วย

เรียกได้ว่าเวลา เมือถึงเวลา สถานที่เหมาะสม คนอยู่ถูกที่ถูกเวลา

เอ๋ ที่แท้คือเรื่องเว่ยเป้ย เว่ยเชียนชิวที่เรียกหาจางจิ่นอย่างรีบเร่ง จางจิ่นคิดว่ามันเป็นเรื่องเร่งด่วนอะไร

จางจิ่นกล่าวว่า: "ท่านอ๋องไปที่หอสักการะฟ้า แต่ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็จากไปพร้อมกับย่าหลานแห่งตระกูลเซียว"

เว่ยเชียนชิวเหลือบมองจางจิ่นแล้วพูดว่า: "พรุ่งนี้ได้พบเขา เรียกเขามาที่จวนจางสักครา”