ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1171

คำพูดนี้ เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าได้ฟังแล้ว เป็นคำพูดหลบเลี่ยงของเซียวเฉวียน ฮูหยินผู้เฒ่าคิดว่าเซียวเฉวียนไม่ยินยอมให้เซียวจิ่วอยู่ที่จวนเซียว

ฮูหยินผู้เฒ่าสีหน้าสงบนิ่งพูดว่า ：“เซียวจิ่ว เจ้ายังไม่ยอมไปไม่ขอร้องเซียวเฉวียนให้รับเจ้าไว้อีก？”

ตั้งแต่ยุคสมัยโบราณมีคนที่มีลักษณะนิสัยแปลกประหลาด ไม่ใช่ว่าใครจะยอมรับได้ ฮูหยินผู้เฒ่าเข้าใจเป็นอย่างดี

แต่เซียวเฉวียนทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ารู้สึกประทับใจมากจริงๆ ฮูหยินผู้เฒ่าอยากให้เซียวจิ่วได้เรียนรู้แบบอย่างจากเซียวเฉวียน นางไม่คาดหวังว่าเซียวจิ่วจะเก่งกาจอย่างเซียวเฉวียน เพียงแค่เซียวจิ่นได้เรียนรู้จากเซียวเฉวียนเพียงเล็กน้อย ฮูหยินผู้เฒ่าก็รู้สึกพอใจมากแล้ว

สรุปก็คือ เซียวเฉวียนไม่ยอมรับเซียวจิ่วไว้ เซียวจิ่วจะขอร้องจนกว่าเซียวเฉวียนจะยอมตกลงรับเขาไว้ให้ได้

ต้องการให้เซียวจิ่วขอร้องเซียวเฉวียน พูดจริงๆแล้ว ความรู้สึกในใจของเซียวจิ่วไม่ยินยอมแม้แต่นิดเดียว เซียวจิ่วรู้สึกว่า ให้เขาต้องนอบน้อมขอร้องคนที่อายุน้อยกว่าให้ยอมรับเขาไว้ เขาอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน？

เป็นเรื่องที่ทำลายคุณค่าของตัวเองมาก

เซียวจิ่วยอมรับ เขาไม่มีความสามารถเท่ากับเซียวเฉวียนได้ แต่เซียวจิ่วก็ไม่ใช่คนไร้ความสามารถ เขาก็พอมีความสามารถอยู่บ้าง！

อย่างไรท่าทางของฮูหยินผู้เฒ่าที่ดุดันรุนแรง เซียวจิ่วไม่กล้าขัดคำสั่งของฮูหยินผู้เฒ่า ถ้าเกิดทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ายิ่งโกรธมากขึ้น มันก็เป็นความผิดของเซียวจิ่ว

เซียวจิ่วทำได้เพียงหันหน้าไปทางเซียวเฉวียนอย่างอดอัดใจและพูดว่า：“เซียวเฉวียน เอาอย่างนี้ หลังจากนี้ยอมให้ข้าอยู่ที่จวนเซียวเถอะ”

“หลังจากนี้ ข้าจะเรียกเจ้าว่าน้าชายดีไหม？” เซียวจิ่วฉลาดมากที่ยื่นข้อเสนอออกไป

เซียวจิ่วรู้ว่าที่ให้เซียวเฉวียนเรียกเขาว่าน้าชาย แน่นอนว่าเซียวเฉวียนนั้นไม่ได้เต็มใจ

เซียวจิ่วและเซียวเฉวียนมีอายุต่างกันเพียงไม่กี่วัน ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่รู้จักกัน ในสายตาของเซียวเฉวียน เซียวจิ่วก็เป็นเหมือนคนแปลกหน้าทั่วไปไม่มีอะไรแตกต่างกัน

อยากได้ใจคนอื่นก็ต้องคิดทำเพื่อคนอื่นด้วย ใจแลกใจ ถ้าสลับกันว่าเซียวจิ่วเป็นเซียวเฉวียน เซียวจิ่วก็ไม่อยากเรียกคนแปลกหน้าว่าน้าชายเช่นกัน

อื้ม เมื่อเซียวเฉวียนได้ยิน ก็รู้สึกดีใจ นี่เป็นของเสนอที่ไม่เลว

ใครบอกว่าเซียวจิ่วเป็นคนดื้อรั้น？

พูดมั่วซั่ว

ที่จริงแล้วเซียวจิ่วฉลาดมากๆ

แต่ว่า จะให้เซียวจิ่วเรียกเซียวเฉวียนว่าน้าชาย ก็ดูจะไม่เหมาะสม เซียวเฉวียนมีท่าทีลำบากใจพูดว่า ：“เกรงว่าจะไม่ดีมั้ง”

ผลสุดท้าย ไม่รอให้เซียวจิ่วตอบกลับ ฮูหยินผู้เฒ่าก็พูดแทรกขึ้นว่า ：“เซียวเฉวียนถ้าเจ้าไม่รังเกียจ ข้ารู้สึกว่าก็ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม”

สิ่งสำคัญก็คือเซียวจิ่วไม่มีท่าทีของผู้ใหญ่ที่น่าเคารพ เขาไม่สมควรเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพ ในทางกลับกัน เซียวเฉวียนกลับยิ่งดูน่าเคารพนับถือกว่า

ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนที่รู้แจ้งดี นางไม่ได้สนใจกับรายละเอียดที่ยุ่งยากวุ่นวาย นางให้ความเคารพต่อคนที่มีความสามารถ

ด้วยความสามารถของเซียวเฉวียน ไม่เพียงแค่เซียวจิ่วจะเรียกเซียวเฉวียนว่าน้าชาย แม้แต่จะเรียกเซียวเฉวียนว่าบรรพบุรุษยังได้เลย ฮูหยินผู้เฒ่าจะไม่ว่าอะไรแม้แต่นิดเดียว

อย่างนี้เซียวเฉวียนไม่สามารถรับได้จริงๆ

เซียวเฉวียนยิ้มและพูดว่า：“ข้ารับไว้ไม่ได้จริงๆ เอาอย่างนี้ ข้าคิดว่าอายุของพวกเราพอๆกัน พวกเราเรียกชื่อของกันและกัน ดีไหม？”

ในยุคปัจจุบันของฮวาเซี่ย ระหว่างคนหนุ่มด้วยกัน ก็ต่างเรียกชื่อซึ่งกันและกัน ไม่ได้สนใจเรื่องของความแตกต่างของอายุ

“ได้เลย！ได้เลย！” เซียวจิ่วไม่คิดอะไรทั้งนั้นพูดตอบรับออกไปทันที เหมือนกลัวว่าเซียวเฉวียนจะเปลี่ยนใจ

ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าหันมาจ้องเขม็งเขา

นางมองออกว่า เหลนคนนี้ ไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย

แต่ว่า ความหมายของเซียวเฉวียนคือ เซียวเฉวียนยอมตอบรับแล้วใช่ไหม？

ย่าทวดและเหลนทั้งสองคนมองเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนพูดขึ้นว่า：“เซียวจิ่ว เจ้ารีบลุกขึ้นเถอะ ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ให้เจ้าคุกเข่านานขนาดนี้”

คนโบราณ เรื่องอะไรเล็กๆน้อยๆก็ต้องคุกเข่า เหนื่อยหรือไม่？

เซียวจิ่วหน้าตาดูมีความสุข：“อย่างนั้น เจ้าก็ตอบรับให้ข้าอยู่ที่จวนเซียวแล้วใช่ไหม？”

เซียวเฉวียนพยักหน้า ：“ข้าก็ไม่เคยคิดที่จะปฏิเสธตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

ที่แท้ เซียวเฉวียนก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะปฏิเสธ เซียวเฉวียนเพียงแค่เห็นแก่ฮูหยินผู้เฒ่าที่ชื่นชมในตัวเขาเป็นอย่างมาก เซียวเฉวียนก็ทำอย่างเต็มที่ อยู่ต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าก็ต้องอ่อนน้อมถ่อมตน ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ายิ่งชื่นชมเขามากยิ่งขึ้นไปอีก

ถึงแม้เซียวเฉวียนจะไม่สนใจชื่อเสียงอะไรพวกนี้ แต่มันไม่เหมือนกัน ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นผู้ที่มีศักดิ์ศรีและอำนาจยิ่งใหญ่มากที่สุดของตระกูลเซียว และฮูหยินผู้เฒ่ามีความเข้มงวดมากอย่างนี้ ได้รับคำชื่นชมจากนาง มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

คาดไม่ถึงว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะตอบสนองอย่างรวดเร็ว นางคิดผิดไปแล้ว