ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1177

นี่... เกรงว่าจะจัดการยากเสียหน่อย

พ่อบ้านพูดอย่างเคร่งขรึม: "เรียนใต้เท้าเจียนกั๋ยว ข้างนอกเต็มไปด้วยราษฎร มากมายเต็มไปหมด"

คำที่พ่อบ้านต้องการพูดต่อ ไม่ต้องอธิบายให้ชัดเจน เว่ยเชียนชิวคงข้าใจแล้วมั้ง?

หนึ่งหรือสอง หรือสิบหรือแปดคน พ่อบ้านสามารถทำตามความปรารถนาของเว่ยเชียนชิว นำพวกเขาทั้งหมดมาที่จวนจาง เพื่อดำเนินการอย่างลับๆ

แต่มีคนอยู่ข้างนอกมากมาย และถือไข่ ใบผัก แท่งไม้ จอบ และอื่นๆ

ดูท่านี้ถ้าใครกล้าต่อกรกับพวกเขา คงสู้ฟันฝ่าฟันแน่นอน

นอกจากนี้ จวนจางก็ไม่ใหญ่พอที่จะรองรับคนกลุ่มใหญ่ที่อยู่นอกประตูได้ และไม่สามารถต่อสู้กับคนกลุ่มใหญ่ที่โหดเหี้ยมได้

ดังสุภาษิตโบราณ มิควรขุ่นเคืองต่อสาธารณะชน

แม้ว่าตระกูลจางจะใหญ่โตเพียงใด แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะขัดแย้งกับคนกลุ่มใหญ่อย่างเปิดเผย

สุนัขจนตรอกจะกระโดดข้ามกำแพง

จวนจางทำให้คนเหล่านี้วิตกขึ้นมาจริง หากพวกเขาไม่ยอมรับ พวกเขาจะงัดจวนจางทั้งหมด!

เพราะฉะนั้น พ่อบ้านจึงไม่กล้าหรือไม่สามารถพูดความจริงที่แท้จริงได้ กล่าวคือ ราษฎรต่างดุด่าเว่ยเชียนชิว ซึ่งนั่นไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลจางเลย เพื่อความปลอดภัยของตระกูลจาง เว่ยเชียนชิวควรจะอดทนต่อไป

ไม่เช่นนั้น หากราษฎรเข้ายึดจวนจางเว่ยเชียนชิวก็จะไม่มีที่อยู่สุดท้ายนี้ด้วยซ้ำ

คำสาปแช่งข้างนอกยังคงเข้ามาเรื่อยๆ ทำให้เว่ยเชียนชิวอารมณ์เสียมาก

ดังที่พ่อบ้านบอก มีพวกมันมากเกินไป เว่ยเชียนชิวไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้ทั้งหมด

ดังนั้น ไม่ว่าเว่ยเชียนชิวจะหงุดหงิดแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถจัดการกับคนที่ไม่เชื่อฟังเหล่านั้น

เห็นด้วยกับประโยคนั้นจริงๆ เสือร่วงสู่พื้นที่ราบ จะถูกสุนัขรังแก

ปีที่แล้วเว่ยเชียนชิวยังคงเป็นบุคคลที่ผู้คนหวาดกลัว ต้องเดินอ้อมจากระยะไกล

ในเวลาเพียงปีกว่า เว่ยเชียนชิวมาถึงจุดที่ราษฎรดุด่าต่อว่าเขา

ช่างเป็นเรื่องน่าประหลาดใจนัก!

เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา: "เช่นนั้นก็ขับไล่พวกเขาไปเสียให้พ้น"

คนที่ดื้อรั้นเหล่านั้นไม่สามารถถูกฆ่าได้ แต่สามารถขับไล่พวกเขาออกไปได้ใช่ไหม?

เมื่อฟังเสียงของพวกเขา เว่ยเชียนชิวรู้สึกหงุดหงิดมากจน แทบจะอยากจะฆ่าใครสักคน

เนื่องจากเว่ยเชียนชิวพูดเช่นนั้น พ่อบ้านก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดอย่างขี้ขลาดว่า: "ใต้เท้าเจียนกั๋ว ข้าน้อยจะพยายามให้ดีที่สุดขอรับ"

ส่วนที่ว่าจะสามารถไล่ออกไปได้หรือเปล่านั้น พ่อบ้านไม่กล้ารับประกัน

หลังจากพูดแบบนี้เว่ยเชียนชิวก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว: "เจ้าหมายความว่าอย่างไร? อะไรคือ จะพยายามทำให้ดีที่สุด หือ?"

พ่องเอ้ย!

เจ้านายของเจ้า จางจิ่น ยังไม่กล้าขายผ้าเอาหน้ารอดกับข้าเว่ยเชียนชิวแบบนี้ด้วยซ้ำ!

หมายความของพ่อบ้าน หากพ่อบ้านไม่สามารถขับไล่คนที่เหล่านั้นออกจากจวนจางได้ เว่ยเชียนชิวก็เพียงต้องยอมรับว่าเขาโชคร้าย ทนทุกข์กับการถูกดุด่าเงียบๆ?

เป็นไปได้ยังไง!

เว่ยเชียนชิวไม่เคยขี้ขลาดขนาดนี้มาก่อน!

ยิ่งกว่านั้น เว่ยเชียนชิวเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้ชีวิตอย่างไร้ประโยชน์ทั้งในปัจจุบันและอนาคต!

จะให้เขาซึ่งเป็นเจียนกั๋วที่มีเกียรติของประเทศประนีประนอมกับราษฎรที่ไม่เชื่อฟังเหล่านั้น เว่ยเชียนชิวจะไม่ทำสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้ได้!

เว่ยเชียนชิวพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธในใจ เขากัดฟันแล้วพูดว่า: "ไม่ว่ายังไรก็ตาม ต้องขับไล่พวกเขาออกไป เจ้าได้ยินหรือไม่?"

รับรู้ได้ว่าพายุกำลังมา พ่อบ้านไม่กล้าปฏิเสธจึงกัดฟันพูดว่า "ขอรับ ข้าน้อยทำตามคำสั่ง"

หลังจากนั้นพ่อบ้านก็จากไป

หลังจากออกมาแล้ว พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างพูดไม่ออก พนมมือประสานกัน และอธิษฐานขอพระเจ้าอวยพรให้เขาทำภารกิจขับไล่ราษฎรให้สำเร็จ