ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1177

นี่... เกรงว่าจะจัดการยากเสียหน่อย

พ่อบ้านพูดอย่างเคร่งขรึม: "เรียนใต้เท้าเจียนกั๋ยว ข้างนอกเต็มไปด้วยราษฎร มากมายเต็มไปหมด"

คำที่พ่อบ้านต้องการพูดต่อ ไม่ต้องอธิบายให้ชัดเจน เว่ยเชียนชิวคงข้าใจแล้วมั้ง?

หนึ่งหรือสอง หรือสิบหรือแปดคน พ่อบ้านสามารถทำตามความปรารถนาของเว่ยเชียนชิว นำพวกเขาทั้งหมดมาที่จวนจาง เพื่อดำเนินการอย่างลับๆ

แต่มีคนอยู่ข้างนอกมากมาย และถือไข่ ใบผัก แท่งไม้ จอบ และอื่นๆ

ดูท่านี้ถ้าใครกล้าต่อกรกับพวกเขา คงสู้ฟันฝ่าฟันแน่นอน

นอกจากนี้ จวนจางก็ไม่ใหญ่พอที่จะรองรับคนกลุ่มใหญ่ที่อยู่นอกประตูได้ และไม่สามารถต่อสู้กับคนกลุ่มใหญ่ที่โหดเหี้ยมได้

ดังสุภาษิตโบราณ มิควรขุ่นเคืองต่อสาธารณะชน

แม้ว่าตระกูลจางจะใหญ่โตเพียงใด แต่พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะขัดแย้งกับคนกลุ่มใหญ่อย่างเปิดเผย

สุนัขจนตรอกจะกระโดดข้ามกำแพง

จวนจางทำให้คนเหล่านี้วิตกขึ้นมาจริง หากพวกเขาไม่ยอมรับ พวกเขาจะงัดจวนจางทั้งหมด!

เพราะฉะนั้น พ่อบ้านจึงไม่กล้าหรือไม่สามารถพูดความจริงที่แท้จริงได้ กล่าวคือ ราษฎรต่างดุด่าเว่ยเชียนชิว ซึ่งนั่นไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลจางเลย เพื่อความปลอดภัยของตระกูลจาง เว่ยเชียนชิวควรจะอดทนต่อไป

ไม่เช่นนั้น หากราษฎรเข้ายึดจวนจางเว่ยเชียนชิวก็จะไม่มีที่อยู่สุดท้ายนี้ด้วยซ้ำ

คำสาปแช่งข้างนอกยังคงเข้ามาเรื่อยๆ ทำให้เว่ยเชียนชิวอารมณ์เสียมาก

ดังที่พ่อบ้านบอก มีพวกมันมากเกินไป เว่ยเชียนชิวไม่สามารถฆ่าพวกเขาได้ทั้งหมด

ดังนั้น ไม่ว่าเว่ยเชียนชิวจะหงุดหงิดแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถจัดการกับคนที่ไม่เชื่อฟังเหล่านั้น

เห็นด้วยกับประโยคนั้นจริงๆ เสือร่วงสู่พื้นที่ราบ จะถูกสุนัขรังแก

ปีที่แล้วเว่ยเชียนชิวยังคงเป็นบุคคลที่ผู้คนหวาดกลัว ต้องเดินอ้อมจากระยะไกล

ในเวลาเพียงปีกว่า เว่ยเชียนชิวมาถึงจุดที่ราษฎรดุด่าต่อว่าเขา

ช่างเป็นเรื่องน่าประหลาดใจนัก!

เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา: "เช่นนั้นก็ขับไล่พวกเขาไปเสียให้พ้น"

คนที่ดื้อรั้นเหล่านั้นไม่สามารถถูกฆ่าได้ แต่สามารถขับไล่พวกเขาออกไปได้ใช่ไหม?

เมื่อฟังเสียงของพวกเขา เว่ยเชียนชิวรู้สึกหงุดหงิดมากจน แทบจะอยากจะฆ่าใครสักคน

เนื่องจากเว่ยเชียนชิวพูดเช่นนั้น พ่อบ้านก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงได้อีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดอย่างขี้ขลาดว่า: "ใต้เท้าเจียนกั๋ว ข้าน้อยจะพยายามให้ดีที่สุดขอรับ"

ส่วนที่ว่าจะสามารถไล่ออกไปได้หรือเปล่านั้น พ่อบ้านไม่กล้ารับประกัน

หลังจากพูดแบบนี้เว่ยเชียนชิวก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว: "เจ้าหมายความว่าอย่างไร? อะไรคือ จะพยายามทำให้ดีที่สุด หือ?"

พ่องเอ้ย!

เจ้านายของเจ้า จางจิ่น ยังไม่กล้าขายผ้าเอาหน้ารอดกับข้าเว่ยเชียนชิวแบบนี้ด้วยซ้ำ!

หมายความของพ่อบ้าน หากพ่อบ้านไม่สามารถขับไล่คนที่เหล่านั้นออกจากจวนจางได้ เว่ยเชียนชิวก็เพียงต้องยอมรับว่าเขาโชคร้าย ทนทุกข์กับการถูกดุด่าเงียบๆ?

เป็นไปได้ยังไง!

เว่ยเชียนชิวไม่เคยขี้ขลาดขนาดนี้มาก่อน!

ยิ่งกว่านั้น เว่ยเชียนชิวเป็นไปไม่ได้เลยที่จะใช้ชีวิตอย่างไร้ประโยชน์ทั้งในปัจจุบันและอนาคต!

จะให้เขาซึ่งเป็นเจียนกั๋วที่มีเกียรติของประเทศประนีประนอมกับราษฎรที่ไม่เชื่อฟังเหล่านั้น เว่ยเชียนชิวจะไม่ทำสิ่งที่น่าอับอายเช่นนี้ได้!

เว่ยเชียนชิวพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความโกรธในใจ เขากัดฟันแล้วพูดว่า: "ไม่ว่ายังไรก็ตาม ต้องขับไล่พวกเขาออกไป เจ้าได้ยินหรือไม่?"

รับรู้ได้ว่าพายุกำลังมา พ่อบ้านไม่กล้าปฏิเสธจึงกัดฟันพูดว่า "ขอรับ ข้าน้อยทำตามคำสั่ง"

หลังจากนั้นพ่อบ้านก็จากไป

หลังจากออกมาแล้ว พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างพูดไม่ออก พนมมือประสานกัน และอธิษฐานขอพระเจ้าอวยพรให้เขาทำภารกิจขับไล่ราษฎรให้สำเร็จ

การใช้อำนาจเบื้องบนของเขา เพื่อสนับสนุนผู้คนที่เขาเห็นคุณค่าและปลูกฝังพลังของเขานั้นคล้ายกับวิธีการทำงานของเว่ยเชียนชิวมาก

ดังนั้น เมื่อเสี่ยวเซียนชิวราดน้ำมันบนกองไฟ ยิ่งผู้คนคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าเว่ยเชียนชิวอาจซ่อนตัวอยู่ในจวนจางจริง

ท้ายที่สุด ดังที่เราทุกคนทราบกันดีว่า ไม่เพียงแต่จวนเจียนกั๋วเท่านั้นที่ถูกเผาจนราบเรียบ แม้แต่บ้านพักของเว่ยเชียนชิวก็ถูกระเบิดด้วย เว่ยเชียนชิวสิ้นหวังและไม่มีที่อยู่อีกต่อไป

จากมุมมองนี้ เว่ยเชียนชิวจะหาที่พักชั่วคราวที่ระดับสูง และไม่สูญเสียตัวตนของเขาอย่างแน่นอน เมื่อคิดแบบนี้ สถานที่แห่งนี้คงจะเป็นจวนจาง

ดังนั้น ผู้คนจึงรวมตัวกันมาก่อกวนนอกจวนจาง

“ได้ยินมา?” พ่อบ้านพูดด้วยรอยยิ้ม “ทุกท่านอาจจะเข้าใจผิดแล้ว จวนจางของเราทรุดโทรมเช่นนี้ ท่านเจียนกั๋วจะเห็นค่าได้อย่างไร ทุกท่านว่าจริงหรือไม่?”

มีคำกล่าวหนึ่งที่พูดได้ดี อย่าลงโทษคนที่เขายิ้มให้เจ้า

เมื่อต้องเผชิญกับสายตาที่ไม่เป็นมิตรจากทุกคน พ่อบ้านก็ทำได้เพียงยิ้มต่อไป

……

……

พระราชวัง

ห้องทรงอักษร

หลังจากเซียวเฉวียนออกจากหอสักการะฟ้าแล้ว ก็ตรงมาที่พระราชวังอย่างรวดเร็ว

ไม่น่าแปลกใจ เมื่อฮ่องเต้ได้เจอกับเซียวเฉวียนเป็นครั้งแรก ก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ: "โย่ ราชครูไปที่ซินเจียงมา คือถอดรกเปลี่ยนกระดูกไปโดยสิ้นเชิงหรือไง?"

เซียวเฉวียนสูงขึ้น และมีร่างกายที่แข็งแกร่งขึ้น รัศมีการฆ่าในร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นและน่าดึงดูดยิ่งขึ้น ซึ่งไม่สามารถละสายตาได้

"ราชครูมาแล้ว รีบเชิญนั่งเร็ว" ฮ่องเต้รีบขอให้เซียวเฉวียนนั่งลง

เซียวเฉวียนไม่เกรงใจอีก นั่งลงบนเก้าอี้ เขาเหลือบมองฮ่องเต้เบาๆ : "ฝ่าบาท พิธีบังสุกุลของกองทัพตระกูลเซียวจะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้ เพื่อเป็นเกียรติแก่ฮูหยินชราของข้าน้อย จึงได้มาเพื่อแจ้งให้พระองค์ทรงทราบโดยเฉพาะ"