ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1185

เป็นครั้งแรกที่จางจิ่นรู้สึกเสียดาย ที่จริงแล้วคนดียอมได้รับผลที่ดีตอบแทน

นับจากนี้ไป จางจิ่นสาบาน เขาจะต้องเป็นคนดี จะเป็นคนดีคนหนึ่งที่ทำเพื่อผลประโยชน์ของต้าเว่ย เขาจะไม่ทำเพื่อเว่ยเชียนชิวอีกแล้ว

อย่างไรก็ตามจางจิ่นคาดไม่ถึงว่า ถึงแม้ว่าเขาจะมีใจที่จะทำประโยชน์เพื่อต้าเว่ย แต่โชคชะตาของเขาก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากการที่ต้องอยู่ข้างๆเว่ยเชียนชิว

เพราะว่าฮ่องเต้คิดแผนดีๆขึ้นมา ฮ่องเต้ต้องการใช้ประโยชน์จากเอกลักษณ์เฉพาะตัวของจางจิ่น ให้จางจิ่งแฝงตัวอยู่ข้างๆเว่ยเชียนชิวต่อไป

นี่ทำให้จางจิ่งอยากจะร้องไห้

แน่นอน นี้เป็นสิ่งที่พูดกันภายหลัง

กลับมาพูดต่อ จางจิ่งมองจ้องเซียวเฉวียนจนเดินมาสุดสะพานวิญญาณ เขาทนไม่ได้ถอนหายใจออกมา เฮ้อ สุดท้ายก็ไม่สามารถเอาชนะเซียวเฉวียนได้！

เกลียด！

จางจิ่งเกลียดเซียวเฉวียนที่สร้างม่านกั้นไว้

แค้น！

เขาแค้นนักปราชญ์ในเวลาที่สำคัญอย่างนี้ละทิ้งเขาไว้！

มองดูเซียวเฉวียนที่ค่อยๆเดินทำตามขั้นตอนที่ควรทำ จางจิ่นทั้งวิตกกังวลทั้งโกรธ

เห็นฉากนี้ของเซียวเฉวียนโดยไม่ได้ตั้งใจ มันกระทบไปถึงก้นบึ้งในใจของจางจิ่ง จางจิ่นมีสิ่งที่ดีอยู่แค่นี้ ยังคิดที่จะไปสู้กับเซียวเฉวียน และยังหลงผิดคิดต้องการภรรยาของเซียวเฉวียน？

ไม่รู้จักประเมินกำลังความสามารถของตัวเอง！

ที่หอบวงสรวงเทวดา เซียวจิ่วและฮูหยินผู้เฒ่าเซียวมีสีหน้าเหนื่อยล้า แต่ปากของพวกเขายังคงพึมพำท่องสวดมนต์

เพื่อให้ดวงวิญญาณของกองทัพเซียวทั้งห้าหมื่นได้สงบสุข มันยากลำบากมากสำหรับทั้งสองคนย่าทวดและเหลน

ในตอนนี้ ฝนค่อยๆตกลงมาแล้ว บนท้องฟ้า แสงค่อยๆส่องสว่างมากขึ้น

แต่ว่า วิญญาณไม่สามารถโดนแสงสว่างได้

ถึงแม้ว่าในสถานที่จะมีผ้าบางๆสีดำบดบังไว้อยู่ แต่พวกเขาก็ยังกลัวว่าจะเกิดข้อผิดพลาด

เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงในการรบกวนวิญญาณ ย่าทวดและเหลนทั้งสองคนเริ่มแข่งขันกับเวลา ทั้งสองคนเพิ่มความเร็วในการสวดท่องมนต์

เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆ ฝนก็ค่อยๆหยุดลง ในที่สุดท้องฟ้าก็ไม่มืดมนอีกแล้ว ในที่สุดก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม

แต่ว่า บนท้องฟ้าก็ยังมีเมฆสีขาวอีกชั้นหนึ่งซ่อนอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์

ดูท่าทาง เป็นเหมือนกับสิ่งที่สวรรค์ได้กำหนดไว้แล้ว

ก่อนที่พิธีสวดทำให้วิญญาณสงบสุขจะเสร็จเรียบร้อย ดูแล้วพระเจ้าก็คงไม่ยอมปล่อยให้ดวงอาทิตย์โผล่ออกมาได้

ตอนที่เซียวจิ่วและฮูหยินผู้เฒ่าร่วมแรงร่วมใจกัน ท่องสวดมนต์ทำพิธีจนเกือบจะสิ้นสุดขั้นตอนสุดท้าย

ในตอนนั้น มีเงาร่างหนึ่งวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

คนนั้นก็คือจางเคอ

หลังจากที่ฝนหยุด ชิงหลงก็ไม่มีข้ออ้างที่จะสร้างม่านกั้นเพื่อกักขังทุกคนไว้อีกแล้ว ดังนั้น ชิงหลงจึงถอนม่านกั้นออก

เมื่อม่านกั้นถูกถอนออกไปแล้ว ก็เป็นการปล่อยให้จางเคอทำสิ่งต่างๆได้อย่างอิสระ

หลังจากได้รับอิสระแล้ว จางเคอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สิ่งแรกที่ทำคือพุ่งเข้าไปหยุดยั้งพิธีการสวดส่งวิญญาณให้สงบสุข

ดังนั้น เมื่อเขาพุ่งเข้าไป ก็ได้แอบเอาผงขี้เถ้าที่เตรียมมาโรยลงบนแท่นบวงสรวง

นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของจางเคยแล้ว

จางเคอคิดไม่ถึงว่า ที่จริงแล้วเซียวเฉวียนไม่ใช่ว่าไม่รู้เกี่ยวกับการกระทำนี้ของเขา แต่เซียวเฉวียนตั้งใจแกล้งทำเป็นไม่รู้ ทำให้จางเคอตกหลุมพรางที่วางไว้

จางเคอที่คิดว่าตัวเองทำสำเร็จแล้ว เขาแกล้งทำเป็นหวาดกลัวพูดว่า “ขอ ขอโทษ รบกวนกองทัพตระกูลเซียวแล้ว ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าไม่สามารถทนเก็บความรู้สึกเจ็บปวดในใจไว้ได้ จึงพุ่งขึ้นไป”

ข้ออ้างนี้เป็นข้ออ้างที่ดี

อย่างน้อยก็ทำให้ผู้คนไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ

แต่เซียวเฉวียนมองเห็นและยืนมือไปจับข้อมือของจางเคอเอาไว้ และยกมือขึ้น หันฝ่ามือขึ้นต่อหน้าทุกคน：“แล้วนี่ เจ้าจะอธิบายว่าอย่างไร？”

ทุกคนเห็นอย่างชัดเจน ฝ่ามือของจางเคอมีขี้เถ้าติดอยู่ คนที่ไม่รู้ ไม่สามารถแยกแยะออกได้ระหว่างยันต์ขี้เถ้าหรือว่าขี้เถ้าธรรมดา

คงไม่เงียบสงบได้อย่างนี้！

สายตาของเซียวเฉวียนหันมองจางเคอ สีหน้าเยือกเย็นพูดว่า：“ดูแล้ว เจ้าก็ไม่ได้โง่นิ”

“เจ้า！” จางเคอกำลังจะเอ่ยปากด่า แต่คิดได้ว่าอยู่ต่อหน้าคนมากมาย จางเคยก็เกิดกลัวขึ้นมา เขาโกรธกัดฟันแน่นไม่กล้าพูด เต็มไปด้วยความโกรธมองเซียวเฉวียน

ครั้งนี้ จางเคอไม่รู้จะพูดอย่างไรจริงๆ

ไม่ ไม่สามารถโต้แย้งใดๆได้

ไม่ว่าจางเคอจะพูดอะไร เขาก็ไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้แล้ว

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดว่าผงขี้เถ้าเป็นผงขี้เถ้าธรรมดา แต่ในขณะที่ประชานชนกำลังโกรธ ไม่เพียงแต่ไม่สามารถช่วยอะไรได้ แต่ยังทำให้ประชาชนยิ่งรังเกียจจางเคอมากขึ้น

ถึงแม้ว่าจะเป็นผงขี้เถ้าธรรมดา ในสถานการณ์ที่สำคัญอย่างนี้ จางเคอกล้าที่จะเสี่ยงทำเรื่องอย่างนี้ ก็ถือว่าไม่เคารพต่อกองทัพตระกูลเซียว

ยิ่งไปกว่านั้น คนมากมาย ทำไมมีเพียงเขาคนเดียวที่มีผงขี้เถ้าติดตัวมาด้วยละ？

ถ้าไม่ได้มีการวางแผนไว้ก่อน พูดไปใครจะเชื่อ？

นอกจาก.......นอกจากว่าเซียวเฉวียนจะยอมช่วยจางเคอแก้ไขสถานการณ์นี้

ถ้าเซียวเฉวียนยอมที่จะบอกต่อหน้าทุกคนว่านี้เป็นขั้นตอนหนึ่งในพิธีสวดส่งวิญญาณให้สงบสุข ถ้าเป็นอย่างนั้น ทุกคนก็จะไม่ต่อต้านจางเคออย่างนี้

มันสำคัญมาก จางเคอหน้าด้านลืมสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เขากลับพูดขอร้องประจบประแจง：“ใต้เท้าเซียว ขอร้องไว้ชีวิตข้าด้วย ถ้าครั้งนี้ท่านปล่อยข้าไป ต่อจากนี้ไปข้าจะทำตามคำสั่งของท่าน”

เพียงแค่ขอให้ผ่านเรื่องนี้ไปก่อน รักษาชื่อเสียงเอาไว้ก่อน หลังจากนี้จางเคอจะทำอะไรก็เป็นเรื่องของจางเคอ เซียวเฉวียนไม่สามารถทำอะไรเขาได้

เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ จางเคอคิดว่าจะสามารถปิดบังเซียวเฉวียนได้ เขามีสีหน้ากระตือรือร้นมองเซียวเฉวียน ยกมือขึ้นพูดด้วยความจริงใจ：“จริงๆนะ นับจากนี้ ข้าไม่กล้าทำเรื่องไม่ดีต่อท่านอีกแล้ว”

“เหอะ！” เซียวเฉวียนถอนหายใจออกมา “ไม่ใช่ว่าข้าไม่เคยให้โอกาสเจ้า เจ้าไม่รักษาเอาไว้ให้ดีเอง และ เจ้าคิดในสิ่งที่ไม่ควรคิด และยังไม่รู้จักแก้ไขปรับเปลี่ยน！”

คำพูดของเซียวเฉวียน เหมือนกับมีดคมๆที่ทิ่มแทงจิตใจของจางเคอ

เมื่อพูดอย่างนี้แล้ว เซียวเฉวียนคงจะไม่ปล่อยเขาไปอย่างแน่นอนแล้ว？

ในเมื่อเป็นอย่างนี้ จางเคอก็ต้องเอาวิธีสุดท้ายที่เหลืออยู่มาใช้ เขาเข้าไปใกล้ๆข้างหูของเซียวเฉวียน พูดอย่างสะใจว่า ：“เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะเปิดเผยเรื่องขององค์หญิงต้าถงเหรอ？”