ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1194

เรื่องนี้สร้างความโศกเศร้าให้กับนักปราชญ์มาก

นักปราชญ์ลูบมือที่แสนเจ็บปวด ก่อนจะสะบัดแขนเสื้ออย่างขุ่นเคือง

หากเขาเจอตัวเว่ยเชียนชิว เซียวเฉวียนต้องดูดีขึ้นแน่นอน

นักปราชญ์ในเวลานี้โกรธกระฟัดกระเฟียดจนลืมสิ้นว่าเขาเลิกรากับเว่ยเชียนชิวแล้ว

แม้แต่พิธีบังสุกุลนักปราชญ์ก็ยังทำลายไม่ได้ ศักยภาพของนักปราชญ์ เว่ยเชียนชิวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่ก็ไม่แน่นะ

ถึงอย่างไรเว่ยเชียนชิวก็ยังฉลาดเฉียบแหลม แต่ไหนแต่ไรมาก็มีแค่เว่ยเชียนชิวที่ใช้สถานะของผู้อื่นเป็นเครื่องมือ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เว่ยเชียนชิวจะถูกคนอื่นเอาเปรียบ

บัดนี้เป็นนักปราชญ์แล้ว สำหรับเว่ยเชียนชิว พูดได้ว่าไม่มีประโยชน์ เว่ยเชียนชิวไม่อยากร่วมมือกับเขาด้วยซ้ำ

......

......

ณ พระราชวัง

เรื่องที่เว่ยเชียนชิวซ่อนตัวอยู่ในพระราชวัง มีแค่สายลับของเว่ยเชียนชิวเท่านั้นที่รู้

สายลับคนนี้เดิมทีเป็นสายสืบที่เว่ยเชียนชิวให้แทรกตัวเข้ามาอยู่ในพระราชวัง

เดิมทีสายลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเว่ยเชียนชิวเข้าวังมาแล้ว เป็นเว่ยเชียนชิวเองที่ติดต่อสายลับอยู่เงียบ ๆ ให้สายลับรู้ว่าเขาอยู่ในพระราชวังแล้ว

เป็นเพราะเหตุนี้ ขณะที่เว่ยเชียนชิวซ่อนตัวอยู่ในพระราชวัง มีคนแก้ไขปัญหาด้านปากท้องให้เขาอยู่เสมอ

ดังนั้นสายลับคนนี้คือตัวเลือกที่ดีที่สุด

ในตอนแรกสายลับคนนี้รู้ว่าเว่ยเชียนชิวเข้าพระราชวังมาแล้ว การตอบสนองแรกคือคิดว่าตัวเองฝันไป

คนทั้งจวนเจียนกั๋วต่างรู้ดีว่าเว่ยเชียนชิวเกลียดการเข้าวังเป็นที่สุด บัดนี้กลับโดนจับพลัดจับพลูได้เข้าวัง และยังต้องอยู่ในวังต่อไป

มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

เพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป สายลับจึงแอบหยิกแขนของตัวเอง ความเจ็บปวดของจริงทำให้สายลับอดร้องเสียงต่ำไม่ได้ “โอหยา！”

ไอหยา มันไม่ใช่ความฝัน！

ตอนนี้เอง สายลับได้เอ่ยอย่างไม่คาดฝันว่า “ใต้เท้าเจียนกั๋ว เหตุใดท่านถึงเข้าวังกะทันหัน? ฝ่าบาทรับสั่งให้ท่านเข้ามาใช่หรือไม่?”

เว่ยเชียนชิวเบิกตากว้างอย่างโหดเหี้ยม เนื่องจากเป็นสายลับมานาน แม้แต่จะกะพริบตายังทำไม่ได้

ฮ่องเต้เรียกเว่ยเชียนชิวเข้าวัง เหตุใดเว่ยเชียนชิวถึงต้องอยู่ตำหนักไทเฮา

ไร้สาระสิ้นดี！

คนที่มีจิตใจบริสุทธิ์ เดิมทีไม่จำเป็นต้องถามก็ได้

ในที่สุดเว่ยเชียนชิวก็เข้าใจ ว่าเหตุใดเซียวเฉวียนถึงแข็งแกร่งและพัฒนาอย่างต่อเนื่องภายใต้จมูกของเว่ยเชียนชิว นั้นเพราะข้างกายของเว่ยเชียนชิวไม่มีไอ้โง้ไร้สมองเหล่านี้

เวลานี้ความโกรธได้ประทับอยู่บนหน้าของเว่ยเชียนชิว แต่เหมือนสายลับคนนี้จะไม่รู้ตัวอย่างไรอย่างนั้น ยังคงมองเว่ยเชียนชิวตาไม่กะพริบ เพื่อรอคำตอบของเว่ยเชียนชิว

คนที่โง่เขลาเบาปัญญาเช่นนี้ เหตุใดจวนเจียนกั๋วถึงคัดเลือกให้เขามาเป็นสายลับ?

ช่างเถอะ ใครใช้ให้เว่ยเชียนชิวมีจิตใจห้าวหาญล่ะ เขาไม่มีสิทธิ์เมินเฉยด้วยซ้ำ

เว่ยเชียนชิวมองสายลับด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกัดฟันพลางกล่าวว่า “ข้าเข้ามาเอง ไม่ได้หรือ?”

“เช่นนั้นเจ้าจงไปกราบทูลฝ่าบาทว่าใต้เท้าเจียนกั๋วเข้าวังแล้ว ให้ฝ่าบาทเสด็จลงมาต้อนรับ” สายลับเยินยอด้วยรอยยิ้ม

กล่าวจบ สายลับก็หมุนตัวยกเท้าเตรียมเดินจากไป

“ช้าก่อน！” เว่ยเชียนชิวตะโกนอย่างโกรธเคือง

เสียงนี้พาให้สายลับอกสั่นขวัญแขวนไม่น้อย เขาได้แต่พึมพำในใจไม่หยุด จบเห่แล้ว ๆ เยินยอไม่สำเร็จ ยังวอนโดนเตะอีก

สายลับวางมือแนบข้างลำตัวอย่างเป็นระเบียบ เหมือนเด็กที่ทำความผิด คอตก ให้เว่ยเชียนชิวตะคอกต่อไป

คนของจวนเจียนกั๋วต่างรู้ดี เวลาเว่ยเชียนชิวโกรธ ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ไม่โดนตะคอกก็โดนโบยตาย