ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1195

เดิมทีคิดว่าตราบใดที่ฮ่องเต้เปิดเผยตรงไปตรงมา จางจิ่นคงหลุดพ้นจากเว่ยเชียนชิวได้ ไม่ต้องรับอารมณ์ของเว่ยเชียนชิว ไม่ต้องเห็นสีหน้าท่าทางของเว่ยเชียนชิวอีก

นึกไม่ถึงว่าจางจิ่นจะไร้เดียงสาเช่นนี้ ฮ่องเต้ให้จางจิ่นไปเป็นไส้ศึก....

ถ้าเว่ยเชียนชิวพบว่าจางจิ่นเป็นไส้ศึก ศีรษะของจางจิ่นคงหลุดออกจากบ่าแน่ น่าเศร้าใจยิ่งนัก

จางจิ่นอยากเป็นสมาชิกโดยสมบูรณ์ อยากเป็นอัครเสนาบดีอย่างจริงจัง

ฮือ ฮือ ฮือ

ภาระที่หนักอึ้งเพียงนี้ ฮ่องเต้ทรงยกให้จางจิ่น

จางจิ่นนึกกลัวอยู่ในใจ เขาอยากหาที่สงบ ๆ

อยากหายตัวไปเหมือนกับเว่ยเชียนชิว จากนั้นก็รอให้เว่ยเชียนชิวตาย จางจิ่นค่อยออกมารับหน้าที่เป็นเสนาต่อไป

เช่นนี้คงจะดีไม่น้อย

น่าเสียดายที่จางจิ่นได้แค่คิด เพราะโลกนี้เดิมทีไม่เคยมีความสำเร็จที่ได้มาโดยไม่ต้องเปลืองแรง

คิดได้จางจิ่นก็ได้แค่เดินคอตกออกจากพระราชวังอย่างหมดแรง

เส้นทางการเป็นไส้ศึกนี้ช่างยาวนานยิ่งนัก จางจิ่นไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ขึ้นเป็นผู้นำ

ถ้าจะบอกว่าในใจของจางจิ่นดีใจมากแค่ไหนตอนที่ได้เข้าวังนั้น ตอนออกจากวังเขาก็ปวดใจมากเท่านั้น

ระหว่างที่เดินนั้น จางจิ่นเดินมาถึงประตูวังโดยไม่รู้ตัว

ในตอนนี้เอง จางจิ่นบังเอิญเจอกับสายลับของเว่ยเชียนชิว เขาอดหยุดไม่ได้ จากนั้นก็มองสายลับด้วยสายตาเปล่งประกาย

สายลับคนนี้เคยเจอจางจิ่นมาก่อน เขาจำได้

สายลับเพิ่งกลับมาจากซื้ออาหาร ทันทีที่เขาเห็นจางจิ่นก็รีบยัดของที่ถืออยู่ในมือเข้าในแขนเสื้อทันใด จากนั้นก็ก้มหน้าลง แกล้งทำเป็นไม่เห็นจางจิ่น เตรียมทำว่าผ่านด่าน แล้วเดินผ่านจางจิ่นไป

สายลับรู้ว่าจางจิ่นคนนี้ฉลาดหลักแหลม หากถูกจางจิ่นจับได้ เขาต้องพบพิรุธแน่

เรื่องของเว่ยเชียนชิว สายลับอาจจะปกปิดต่อไปไม่ได้อีก

ไม่อยากจะนึกถึงผลลัพธ์นั้นเลย

หลีกเลี่ยงจางจิ่นย่าจะดีกว่า

คาดไม่ถึงว่าการกระทำของสายลับกลับไม่รอดพ้นจางจิ่นผู้มีสายตาแหลมคมไปได้ จางจิ่นรุดเข้าไปเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง “เข้าซ่อนอะไรไว้?”

“ใต้เท้าจาง บังเอิญยิ่งนัก” สายลับทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามของจางจิ่น กล่าวทักทายจางจิ่นด้วยรอยยิ้ม

จางจิ่นมองสายลับด้วยความสงสัยแวบหนึ่ง

เห็น ๆ อยู่ว่าเขาเห็นจางจิ่นแล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น เดินผ่านไปอย่างเงียบ ๆ

พฤติกรรมชวนสงสัยเช่นนี้ต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเป็นแน่

ยิ่งคิดจางจิ่นก็ยิ่งรู้สึกว่าพฤติกรรมของสายลับคนนี้น่าสงสัย

ทว่าจางจิ่นเชื่อฟังคำสั่งของฮ่องเต้ ให้วนเวียนอยู่ข้างกายของเว่ยเชียนชิวต่อไป ดังนั้นจางจิ่นจึงไม่อยากฉีกหน้าสายสืบคนนี้

จางจิ่นส่งยิ้มให้สายลับ ก่อนจะพยักหน้า “เมื่อครู่เจ้าทำอะไร? ข้าเหมือนเห็นเจ้าถืออะไรบางอย่าง”

ขณะที่พูด สายตาของจางจิ่นไม่วายจ้องเขม็งไปยังมือทั้งสองข้างของสายสืบอย่างไม่กะพริบตา

จู่ ๆ ก็มีลมพัดโชยเข้ามา จางจิ่นได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ เหมือนกลิ่นอาหาร

จางจิ่นอดดมอีกครั้งไม่ได้ กลิ่นหอมนี้กระตุกต่อมอยากอาหารของจางจิ่นทันที

“เจ้าซ่อนของอร่อยไว้ใช่หรือไม่?” นัยน์ตาของจางจิ่นเป็นประกาย จ้องมือของสายลับอย่างเจ้าเล่ห์

ไม่ใช่แค่มอง จางจิ่นไม่ทันรอให้สายลับตอบกลับ เขารุดขึ้นหน้า พยายามคว้ามือของสายลับ เขาอยากรู้จริง ๆ ว่าสายลับซ่อนของกินอะไรไว้

เมื่อสายลับเห็นดังนั้นก็รีบถอยหลังพลางจับของที่อยู่ในมือแน่น ก่อนเอ่ยว่า “ใต้เท้าจางช่างน่าขบขันยิ่งนัก ข้าน้อยจะมีของกินได้อย่างไร ใต้เท้าจางเข้าใจผิดแล้ว”

ไม่มี?

ไม่มีแล้วเจ้าซ่อนสิ่งใดเล่า?

คงไม่ได้ทำผิดแล้วพยายามปกปิดหรอกนะ?

“อย่าปฏิเสธ จมูกข้าไวต่อกลิ่นมาก” ของที่หอมหวนเช่นนี้ จางจิ่นไม่มีทางพลาดแน่นอน จางจิ่นมองมือของสายลับด้วยสีหน้าคาดหวัง กระทั่งกล่าวขู่ว่า “รีบเอามาออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะรายงานใต้เท้าเจียนกั๋วว่าเจ้าทำผิด”

ว้าว！

หอมมาก！

ทันทีที่เห็นหน้าตาเช่นนี้ ได้กลิ่นหอมเช่นนี้ จางจิ่นก็ยิ่งอยากกิน พาให้น้ำลายไหลหกไม่น้อย

เมื่อเห็นท่าทีของจางจิ่น สายลับก็อดตกใจไม่ได้ จึงรีบตะโกนว่า “ใต้เท้าจาง ได้โปรดเมตตาด้วย”

ไก่ขอทานห่อนี้ จางจิ่นกินไม่ได้！

นี่คือเสบียงของเว่ยเชียนชิว ถ้าจางจิ่นกิน ศีรษะของสายลับคงได้หลุดออกจากบ่าแน่

วินาทีนั้น สายลับได้เข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่าชีวิตไร้ความหมาย....

คำพูดของสายลับยังไม่ทันจบ จางจิ่นฉีกขาไก่ข้างหนึ่งออกมาก่อนแล้ว จากนั้นก็กัดมันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ก็ยังไม่วายพูดว่า “อร่อย ！อร่อยจริง ๆ ！”

กินเพียงครึ่งเดียว จางจิ่นกัดขาไก่ข้างนั้นของตัวเอง จากนั้นก็ฉีกขาไก่อีกข้าง พลางยื่นให้กับสายลับ “รับไป เจ้ากินด้วยสิ รีบกินตอนมันยังร้อน ๆ”

สายลับมองขาไก่ที่ยื่นมาตรงหน้าของตัวเอง แต่ในใจกลับคิดไม่หยุด จบเห่แล้ว จบเห่แล้วจริง ๆ

แล้วเขาจะมีหน้าพูดกับเว่ยเชียนชิวได้อย่างไร

ฮือ ๆ

สายลับอยากจะร้องไห้

เมื่อเห็นสายลับเอาแต่มองขาไก่ ไม่มีท่าทีจะรับมันไป จางจิ่งจึงเร่งเร้า “รับไปสิ รีบกิน”

ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นไก่ขอทานที่สายลับซื้อกลับมา จางจิ่นคงจะโลภกินนเดียวไม่ได้

กล่าวจบ จางจิ่นก็นักขาไก่ใส่มือของสายลับอย่างคนรู้ใจ “มัวอึ้งอะไรล่ะ รีบกินสิ”

เวลานี้จางจิ่นอารมณ์ดีขึ้นมาก

อร่อย อร่อยจริง ๆ

ทั้งสองคน คนหนึ่งกินขาไก่ อีกคนได้แต่มองขาไก่อย่างปวดใจ โดยไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนมองพวกเขาอยู่ไม่ไกลนัก