เดิมทีคิดว่าตราบใดที่ฮ่องเต้เปิดเผยตรงไปตรงมา จางจิ่นคงหลุดพ้นจากเว่ยเชียนชิวได้ ไม่ต้องรับอารมณ์ของเว่ยเชียนชิว ไม่ต้องเห็นสีหน้าท่าทางของเว่ยเชียนชิวอีก
นึกไม่ถึงว่าจางจิ่นจะไร้เดียงสาเช่นนี้ ฮ่องเต้ให้จางจิ่นไปเป็นไส้ศึก....
ถ้าเว่ยเชียนชิวพบว่าจางจิ่นเป็นไส้ศึก ศีรษะของจางจิ่นคงหลุดออกจากบ่าแน่ น่าเศร้าใจยิ่งนัก
จางจิ่นอยากเป็นสมาชิกโดยสมบูรณ์ อยากเป็นอัครเสนาบดีอย่างจริงจัง
ฮือ ฮือ ฮือ
ภาระที่หนักอึ้งเพียงนี้ ฮ่องเต้ทรงยกให้จางจิ่น
จางจิ่นนึกกลัวอยู่ในใจ เขาอยากหาที่สงบ ๆ
อยากหายตัวไปเหมือนกับเว่ยเชียนชิว จากนั้นก็รอให้เว่ยเชียนชิวตาย จางจิ่นค่อยออกมารับหน้าที่เป็นเสนาต่อไป
เช่นนี้คงจะดีไม่น้อย
น่าเสียดายที่จางจิ่นได้แค่คิด เพราะโลกนี้เดิมทีไม่เคยมีความสำเร็จที่ได้มาโดยไม่ต้องเปลืองแรง
คิดได้จางจิ่นก็ได้แค่เดินคอตกออกจากพระราชวังอย่างหมดแรง
เส้นทางการเป็นไส้ศึกนี้ช่างยาวนานยิ่งนัก จางจิ่นไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ขึ้นเป็นผู้นำ
ถ้าจะบอกว่าในใจของจางจิ่นดีใจมากแค่ไหนตอนที่ได้เข้าวังนั้น ตอนออกจากวังเขาก็ปวดใจมากเท่านั้น
ระหว่างที่เดินนั้น จางจิ่นเดินมาถึงประตูวังโดยไม่รู้ตัว
ในตอนนี้เอง จางจิ่นบังเอิญเจอกับสายลับของเว่ยเชียนชิว เขาอดหยุดไม่ได้ จากนั้นก็มองสายลับด้วยสายตาเปล่งประกาย
สายลับคนนี้เคยเจอจางจิ่นมาก่อน เขาจำได้
สายลับเพิ่งกลับมาจากซื้ออาหาร ทันทีที่เขาเห็นจางจิ่นก็รีบยัดของที่ถืออยู่ในมือเข้าในแขนเสื้อทันใด จากนั้นก็ก้มหน้าลง แกล้งทำเป็นไม่เห็นจางจิ่น เตรียมทำว่าผ่านด่าน แล้วเดินผ่านจางจิ่นไป
สายลับรู้ว่าจางจิ่นคนนี้ฉลาดหลักแหลม หากถูกจางจิ่นจับได้ เขาต้องพบพิรุธแน่
เรื่องของเว่ยเชียนชิว สายลับอาจจะปกปิดต่อไปไม่ได้อีก
ไม่อยากจะนึกถึงผลลัพธ์นั้นเลย
หลีกเลี่ยงจางจิ่นย่าจะดีกว่า
คาดไม่ถึงว่าการกระทำของสายลับกลับไม่รอดพ้นจางจิ่นผู้มีสายตาแหลมคมไปได้ จางจิ่นรุดเข้าไปเอ่ยถามด้วยสีหน้าจริงจัง “เข้าซ่อนอะไรไว้?”
“ใต้เท้าจาง บังเอิญยิ่งนัก” สายลับทำเหมือนไม่ได้ยินคำถามของจางจิ่น กล่าวทักทายจางจิ่นด้วยรอยยิ้ม
จางจิ่นมองสายลับด้วยความสงสัยแวบหนึ่ง
เห็น ๆ อยู่ว่าเขาเห็นจางจิ่นแล้ว แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น เดินผ่านไปอย่างเงียบ ๆ
พฤติกรรมชวนสงสัยเช่นนี้ต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลเป็นแน่
ยิ่งคิดจางจิ่นก็ยิ่งรู้สึกว่าพฤติกรรมของสายลับคนนี้น่าสงสัย
ทว่าจางจิ่นเชื่อฟังคำสั่งของฮ่องเต้ ให้วนเวียนอยู่ข้างกายของเว่ยเชียนชิวต่อไป ดังนั้นจางจิ่นจึงไม่อยากฉีกหน้าสายสืบคนนี้
จางจิ่นส่งยิ้มให้สายลับ ก่อนจะพยักหน้า “เมื่อครู่เจ้าทำอะไร? ข้าเหมือนเห็นเจ้าถืออะไรบางอย่าง”
ขณะที่พูด สายตาของจางจิ่นไม่วายจ้องเขม็งไปยังมือทั้งสองข้างของสายสืบอย่างไม่กะพริบตา
จู่ ๆ ก็มีลมพัดโชยเข้ามา จางจิ่นได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ เหมือนกลิ่นอาหาร
จางจิ่นอดดมอีกครั้งไม่ได้ กลิ่นหอมนี้กระตุกต่อมอยากอาหารของจางจิ่นทันที
“เจ้าซ่อนของอร่อยไว้ใช่หรือไม่?” นัยน์ตาของจางจิ่นเป็นประกาย จ้องมือของสายลับอย่างเจ้าเล่ห์
ไม่ใช่แค่มอง จางจิ่นไม่ทันรอให้สายลับตอบกลับ เขารุดขึ้นหน้า พยายามคว้ามือของสายลับ เขาอยากรู้จริง ๆ ว่าสายลับซ่อนของกินอะไรไว้
เมื่อสายลับเห็นดังนั้นก็รีบถอยหลังพลางจับของที่อยู่ในมือแน่น ก่อนเอ่ยว่า “ใต้เท้าจางช่างน่าขบขันยิ่งนัก ข้าน้อยจะมีของกินได้อย่างไร ใต้เท้าจางเข้าใจผิดแล้ว”
ไม่มี?
ไม่มีแล้วเจ้าซ่อนสิ่งใดเล่า?
คงไม่ได้ทำผิดแล้วพยายามปกปิดหรอกนะ?
“อย่าปฏิเสธ จมูกข้าไวต่อกลิ่นมาก” ของที่หอมหวนเช่นนี้ จางจิ่นไม่มีทางพลาดแน่นอน จางจิ่นมองมือของสายลับด้วยสีหน้าคาดหวัง กระทั่งกล่าวขู่ว่า “รีบเอามาออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นข้าจะรายงานใต้เท้าเจียนกั๋วว่าเจ้าทำผิด”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซูเปอร์ลูกเขย
ถ้าแต่งเรื่องแบบนี้ไม่ต้องแต่งเลยจะดีกว่าไม่มีความคิดสมัยใหม่เลยถ้าตัวเอกแบบนี้ก็สมที่คนเป็นพ่อเป็นแม่ทัพพาลูกน้องทั้งกองทัพไปตาย...
มีเรื่องนี้ที่ตัวเอกเป็นเหมือนขยะสังคมทั้งที่ทลุมิติมากเกิด...
ไอ้คนแต่งมันปัญญาอ่อนหารือเปล่า...
มันสมควจไหมที่เอาเลือดเขามาติดต่อวิณยาณไม่มีเหตัผลที่จะทำอย่างนี้เหมือนมันไม่มีอะไรทำทำไมไม่คิดเอาวิธีช่วยลูกเมียมันจะมีประโยชน์กว่า...
เรื่องนี้ตัวเอกเหมือนควายเหมือนหมาหมามาก...
ไม่สมควรเป็นชุปเปอร์ลูกเขยน่าเป็นลูกเขยะจริงๆ...
เป็นคนที่ไม่มีสำมาคาระวะเหมือนไพร่น่ารังเกลียดไม่น่าเอามาเป็นตัวเอก...
บางครั้งเชียวเฉวียนเล่นเหมือนเด็กไม่มีความน่านับถือไม่น่าเอามาเป็นตัวเอกน่าให้เป็นคนชั้นตำ่มาก็กว่า...
แล้วมันสั่งให้ลูกน้องตอบโต้คนที่เข้ามาหาเรื่องเอาไว้ล่วงหน้าไม่ได้เหรอ กฎของนิยายเรื่องนี้มันบ้าๆ อยู่นะ แบบนี้ให้ผู้อารักขาเฝ้าบ้าน ถ้าเจ้านายไม่อยู่ โจรก็เดินเข้าไปเอาของได้สบายเลยสิ เพราะผู้อารักขาไม่มีนาย ทำอะไรโจรก็ไม่ได้...
ไหนบอกรักลูกน้องหนักหนา เด็กมันอยากจะเข้าไปเป็นสนมก็จะปล่อยให้เข้าไปงั้นเหรอ ตัวเอกเรื่องนี้มันยังไง พิมพ์ด่านะ แต่ก็อ่าน 55555...