ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1196

จะว่าบังเอิญก็บังเอิญ

วันนี้เซียวเฉวียนต้องไปเยี่ยมเยือนหอปี๋เซิ่ง บังเอิญเจอสายลับกำลังยืนซื่อไก่ขอทานและเนื้อตุ๋นน้ำแดงพอดี

เดิมทีไม่ได้อะไร เซียวเฉวียนคิดว่าเขาคงซื้ออาหารธรรมดา ไม่ได้มีอะไรน่าสนใจ

ถึงอย่างไรเมืองหลวงที่กว้างใหญ่นี้ คนที่ชอบกินอาหารในหอปี๋เซิ่งก็มีไม่น้อย หลายคนในนั้นก็คงจะมีผู้มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่ไม่น้อย

ดังนั้นเซียวเฉวียนคิดว่าสายสืบคนนี้น่าจะเป็นลูกน้องของจวนไหนสักจวน

ตอนนี้เว่ยอวี๋ยังอยู่ข้างกายของเซียวเฉวียน เขาเห็นเซียวเฉวียนกำลังมองสายลับคนนั้น คิดว่าเซียวเฉวียนคงสนใจตัวสายลับคนนั้น จึงได้จ้องเขม็งไปยังสายลับไม่กะพริบตา

เว่ยอวี๋เอ่ยว่า “เขารู้สึกว่าเขาน่าสงสัยใช่หรือไม่?”

“จะพูดอย่างไรดี?” เซียวเฉวียนกันมาเอ่ยเสียงเรียบ

ที่แท้คนคนนี้ก็มักจะมาหอปี๋เซิ่งอยู่เสมอ แถมยังมาถึงสองครั้งในหนึ่งวัน ซึ่งจะเป็นเวลาอาหารเที่ยงและมื้อค่ำ เขาจะมาที่นี่เสมอ

อีกอย่างสิ่งที่เขาซื้อคือไก่ขอทานและเนื้อตุ๋นน้ำแดง

เดิมทีมันก็ไม่มีอะไรพิเศษ

แต่แปลกใจตรงที่เขาไม่เคยกินในหอปี๋เซิ่ง มักจะห่อกลับบ้านทุกครั้ง

โดยปกติแล้ว จะกินที่ร้านหรือห่อกลับบ้านไม่ใช่เรื่องแปลก

ทว่าแม่ว่าคนที่ห่อกลับบ้านจะมีบ้าง แต่ก็บางครั้งเท่านั้น ไม่ได้ทำทุกครั้งเหมือนกับสายลับ

มันจะต้องมีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแน่นอน

“เขาเริ่มห่ออาหารของหอปี๋เซิ่งกลับบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่?” เซียวเฉวียนเอ่ยถามด้วยความสงสัย

พอได้ยิน เว่ยอวี๋ก็นึกย้อนกลับไป “ข้าจำได้ว่าเริ่มตั้งแต่ที่เจ้าบอกว่าเว่ยเชียนชิวหายตัวไป”

พอได้ยินเว่ยอวี๋กล่าวเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น และอดมองสายลับคนนั้นต่อไม่ได้

ทว่าสายลับกลับเอาแต่ก้มหน้า เหมือนพยายามปกปิดตัวเอง ไม่ให้ใครจำเขาได้ เซียวเฉวียนอยากได้ยินความคิดของเขา แต่กลับไม่พบข้อมูลที่มีประโยชน์เลยสักนิด

สายลับคนนี้เงียบราวกับน้ำที่นิ่งสงบ

คนทั่วไปไม่มีทางเข้าถึงสภาวะเช่นนี้

แต่ช่วงเวลาที่สายลับปรากฏตัว มันช่างบังเอิญยิ่งนัก

ไม่ว่าอย่างไร เซียวเฉวียนกต้องสืบหาความจริงให้ได้

ด้วยเหตุนี้ เซียวเฉวียนจึงพยายามติดตามสายลับอยู่เงียบ ๆ กระทั่งตามเขาเข้ามาถึงประตูวัง

จึงได้เห็นภาพที่จางจิ่นกินไก่อย่างเอร็ดอร่อย

คาดถึงว่าจางจิ่นจะตะกละเช่นนี้

พอเห็นจางจิ่นชมไก่ขอทานไม่หยุดปาก ดูท่าเซียวเฉวียนต้องให้จางจิ่นมาเป็นลูกค้าที่ใช้พัฒนาหอปี๋เซิ่งแล้ว

มีนักประจบสอพลอผู้รักในการกินและมีเงินอย่างจางจิ่นอยู่กับตัว กิจการของหอปี๋เซิ่งจะต้องก้าวกระโดดไปอีกชั้นแน่นอน

โอกาสทางธุรกิจมีอยู่ทุกที่จริง ๆ

พอตัดสินใจเช่นนี้ เซียวเฉวียนได้แต่รอเวลา รอให้สายลับจากไป ค่อยหาเรื่องของกินไปพูดคุยกับจางจิ่น

แต่ในตอนที่เซียวเฉวียนเห็นสายลับกัดขาไก่พร้อมกับมองสลับไปที่จางจิ่นนั้น เซียวเฉวียนอดยิ้มออกมาไม่ได้

แน่นอนว่าสายลับคนนี้ต้องเห็นขาไก่ชิ้นนี้เป็นจางจิ่น

จางจิ่นก็นะ ตัวเองอยากกิน ถามสายลับว่าซื้อตรงไหน ตัวเองค่อยไปซื้อ เช่นนั้นไม่มีความสุขกว่าหรือ?

แย่งคนอื่นกินทำไม

เจ้าตัวไม่ได้มีความสุข เขากำลังปวดใจ

แต่เรื่องที่เซียวเฉวียนคาดไม่ถึงคือ จางจิ่นไม่เพียงแต่กินไก่ขอทานของสายสืบแล้ว ก็ยังแย่งเนื้อตุ๋น้ำแดงของเจ้าตัวมากินอีกด้วย

แม้ว่าไก่ขอทานและเนื้อตุ๋นน้ำแดง แต่จางจิ่นยังกินไม่หมด คงดูไม่เหมาะ

ระหว่างที่จางจิ่นกิน กินจนสายลับแทบสุด โศกเศร้ายิ่งนัก

สายลับมองไก่ขอทานที่เหลือแค่ตัวไก่ แล้วมองเนื้อตุ๋นน้ำแดงอีกครึ่งในชามด้วยสายตาขุ่นเคืองไม่น้อย

เซียวเฉวียนเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าปรากฏตัวที่นี่มันแปลกมากหรือ?”

เวลานี้เซียวเฉวียนเอ่ยถามต่อด้วยความสนใจ “สายลับคนนั้นเป็นคนของจวนเจียนกั๋วใช่หรือไม่?”

ทันทีที่เซียวเฉวียนโพล่งคำถามนี้ จางจิ่นก็ได้สติ ก่อนจะเกิดคำถามในใจ เหตุใดสายลับถึงกล้าไปซื้ออาหารในหอปีษเซิ่ง?

ความกล้าหาญของสายลับคนนี้มากมายยิ่งนัก

พอคิดได้ ในที่สุดจางจิ่นก็ได้สติ

คนของจวนเจียนกั๋วต่างกลัวเว่ยเชียนชิวและกลัวตายกันทั้งนั้น ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่ง เว้นแต่ว่านี่คือคำสั่งของเว่ยเชียนชิว

ทันทีที่คิดได้ จางจิ่นรีบนึกย้อนกลับไปช่วงเวลาที่เขาแย่งอาหารเมื่อครู่ สีหน้าของสายลับดูไม่ดีเอาเสียเลย ในที่สุดจางจิ่นก็เข้าใจ ว่านี้เป็นคำสั่งของเว่ยเชียนชิวแน่นอน

พระเจ้า！

เว่ยเชียนชิวรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ไหม?

เหตุใดเขาถึงกินอาหารของหอปี๋เซิ่ง?

เมื่อเห็นสีหน้าตื่นตระหนกของจางจิ่น เซียวเฉวียนก็ได้แค่ยิ้ม แต่ไม่พูดอะไร

ถ้าไม่ใช่เพราะครั้งนั้น เว่ยเชียนชิวตามเสวียนอวี๋ไปหอปี๋เซิ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะเสวียนอวี๋บังคับให้เว่ยเชียนชิวกินเนื้อตุ๋นน้ำแดง คาดว่าเว่ยเชียนชิสคงไม่มีวันกินอาหารของหอปี๋เซิ่งไปตลอดชีวิต

ทว่าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร สุดท้ายเว่ยเชียนชิวก็กินอาหารของหอปี๋เซิ่งไปแล้ว ก็แสดงว่าชอบมาก ไม่รู้ว่าเว่ยเชียนชิวจะเจ็บไหมถ้าตบหน้าเขาเช่นนี้?

ฮ่า ๆ

เดินจนรองเท้าเหล็กศึกก็ไม่เปลืองแรง

เสวียนอวี๋ช่วยเหลือเซียวเฉวียนโดยไม่ได้ตั้งใจ

ถ้าไม่ใช่เพราะเว่ยเชียนชิวสั่งให้สายลับไปซื้ออาหารที่หอปี๋เซิ่ง เซียวเฉวียนก็ไม่มีทางเจอตัวเว่ยเชียนชิว

จู่ ๆ ก็รู้ที่อยู่ของเว่ยเชียนชิว เซียวเฉวียนดีใจไม่น้อย

ทว่าเว๊ยวเฉวียนจะไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น จะให้เว่ยเชียนชิวซ่อนตัวอยู่ในวังสักสองสามวัน

ตราบใดที่เว่ยเชียนชิวยังไม่ถูกค้นพบ นักปราชญ์ก็ต้องโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งพิง ภายใต้ความจนปัญญา นักปราชญ์จึงต้องกลับซิงเจียงอย่างหมดหวัง