ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1197

จากข้อมูลที่น่าเชื่อถือ ทางซินเจียง จักพรรดิเตรียมจะลงมือสำนักหมิงเซียนแล้ว

ภายใต้สถานการณ์นี้ นักปราชญ์กลัวว่าต้องกลับซินเจียงก่อน

นักปราชญ์คาดไม่ถึงว่าเซียวเฉวียนจะประกาศเช่นนี้

ก่อนกลับต้าเว่ย เซียวเฉวียนตั้งใจจะเปิดเผยข่าวของนักปราชญ์ให้จักรพรรดิแห่งซินเจียงได้รู้ เพื่อที่วันนี้ นักปราชญ์จะได้ไม่ทันเตรียมตัว

แต่ก่อนที่นักปราชญ์กลับซินเจียง ในฐานะที่เซียวเฉวียนเป็นผู้นำ อย่างไรก็ต้องส่งเขา

ถึงอย่างไรนัปราชญ์ก็เดินทางมาต้าเว่ยเพื่อเซียวเฉวียน

เดิมทีเซียวเฉวียนอยากตรงไปหาจางจิ่นและถามให้รู้ไปเลยว่านักปราชญ์อยู่ที่ไหน เวลานี้เจอจางจิ่นหน้าประตูวังพอดี ประหยัดเวลาไปได้ไม่น้อย

“ใต้เท้าจาง ขอถามท่านหน่อยว่านักปราชญ์อยู่ไหน?” เซียวเฉวียนเปิดฉากก่อน

นักปราชญ์?

นักปราชญ์อะไร?

“ข้าไม่รู้จักนักปราชญ์อะไรนั้น” จางจิ่นมองเนื้อในมืออย่างลังเล พวกมันอร่อยมาก จะทิ้งก็น่าเสียดาย

แต่ถ้าไม่ทิ้ง นี่มันอาหารจากหอปี๋เซิ่งเชียวนะ ถืออาหารจากหอปี๋เซิ่งต่อหน้าเซียวเฉวียน จางจิ่นรู้สึกลำบากใจ ถึงอย่างไรจางจิ่นก็ติดตามเซียวเฉวียนมาตลอด

จะทิ้งก็ไม่ได้ จะไม่ทิ้งก็ไม่ได้

คาดไม่ถึงว่าจางจิ่นจะลำบากใจเพราะอาหารเลิศเรสเสียได้

ในตอนนี้เอง เซียวเฉวียนก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ใต้เท้าจาง อยากกินก็กินเถอะ เสียดายของ”

ใช่ เสียดายของ

แค่ประโยคเดียวก็ปลุกคนที่กำลังหลับใหล

ไม่มีเหตุผลอะไรที่ดีกว่านี้แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ของเว่ยเชียนชิว ตนก็กินมาแล้ว ผลลัพธ์ที่ตามมาคงไม่ต่างกัน

พอปลอบใจตัวเองเช่นนี้แล้ว จางจิ่นก็กินต่อ

ท่าทางการกินของจางจิ่นแล้ว คล้ายกลับไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เขากินมันอย่างเอร็ดอร่อย

การกินเช่นนี้ ทำลายศิลปะการรับประทานอาหารโดยสิ้นเชิง ยังไม่ทันลิ้มรสชาติ อาหารก็ลงท้องไปแล้ว นี่เป็นการไม่ให้ความเคารพต่ออาหารมากทีเดียว

เซียวเฉวียนอดสายหน้าไม่ได้

กลับมาเรื่องเดิม เซียวเฉวียนเอ่ยว่า “เป็นท่านเซียนชราที่พวกเจ้าเอ่ยถึง”

เซียวเฉวียนลืมไปชั่วขณะ นักปราชญ์ได้รับขนานนามว่าเป็นท่านเซียนชราแห่งต้าเว่ย

ดั่งคำกล่าวโบราณว่าไว้ เป็นหนี้บุญคุณที่ไรก็ต้องเกรงใจ จางจิ่นกำลังกินเนื้อจองหอปี๋เซิ่งอย่างเอร็ดอร่อย

พอได้ยินว่าเซียวเฉวียนกำลังตามหาท่านเซียนชรา จางจิ่นจึงอดหยุดกินไม่ได้ ก่อนจะเงยหน้ามองเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าฉงน “เจ้าตามหาเขาทำไม?”

ใช่ว่าจางจิ่นจะบอกเซียวเฉวียน ท่านเซียนชราเก่งมาก เซียวเฉวียนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ท่านเซียนชราไม่มาหาเซียวเฉวียนแน่นอน เซียวเฉวียนควรสนุกกับชีวิต แต่กลับอยากตามหาท่านเซียนชรา คงไม่ใช่การไปหาธรรมดาแล้วสินะ?

แม้ว่าจางจิ่นอยากจะฆ่าเซียวเฉวียน แต่พอเห็นท่าทางโง่เขลาของเซียวเฉวียน จางจิ่นก็เริ่มเห็นใจเซียวเฉวียน

บัดนี้ในเมื่อจางจิ่นเปลี่ยนใจเข้าร่วมค่ายของจักรพรรดิอย่างเปิดเผยแล้ว เช่นนั้นจางจิ่นและเซียวเฉวียนก็คือคนที่ลงเรือลำเดียวกันแล้ว

อย่าว่าแต่การแข่งขันทางการเมืองและตำแหน่งขุนนางเลย ทัศนคติที่จางจิ่นมีต่อเซียวเฉวียนก็ค่อย ๆ ดีขึ้นไม่น้อย ความคิดที่อยากให้เซียวเฉวียนตาย ก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนในตอนแรกแล้ว

ทุกการกระทำของเซียวเฉวียน จางจิ่นเห็นทุกอย่าง ทุกเรื่องเกี่ยวข้องกับต้าเว่ยทั้งสิ้น

คุณงามความดีเหล่านี้ หากจางจิ่นไม่ยอมรับมันก็ไม่ได้

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว จางจิ่นใจกว้างมากขึ้น ยอมรับความสามารถและความเสียสละของเซียวเฉวียน

แต่แม้ว่าเซียวเฉวียนจะมีความสามารถ แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเขาจะแข่งขันกับนักปราชญ์ได้

ในใจของจางจิ่น เซียวเฉวียนสู้นักปราชญ์ไม่ได้

ต้องรู้ว่าทัศนคติที่จางจิ่นมีต่อเซียวเฉวียนเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เซียวเฉวียนคิดว่าการที่เขาให้โอกาสจางจิ่นกลับตัวกลับใจในตอนแรกนั้นไม่เสียเปล่า

แต่สาเหตุที่จางจิ่นรู้สึกว่าเซียวเฉวียนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักปราชญ์ นั้นคือเขาไม่เคยเห็นศักยภาพที่แท้จริงของเซียวเฉวียนมาก่อน

“ในเมื่อเจ้าบอกข้า ครั้งต่อไปข้าจะเลี้ยงอาหารที่หอปี๋เซิ่งเจ้าสักมื้อ” เซียวเฉวียนเอ่ยเสียงเรียบ

พอได้ยินว่าจะได้ไปกินอาหารที่หอปี๋เซิ่ง นัยน์ตาของจางจิ่นก็เปล่งประกายทันที “จริงหรือ?”

“แน่นอน” เซียวเฉวียนเอ่ยอย่างหนักแน่น ก็แค่อาหารมื้อเดียว ไม่ใช่เรื่องใหญ่

ในเมื่อจางจิ่นชอบอาหารของหอปี๋เซิ่งเพียงนี้ เซียวเฉวียนเชื่อว่าต่อไปจางจิ่นจะต้องควักเหรียญมากินอาหารที่หอปี๋เซิ่ง