ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 120

”คุณกล้าแตะต้องฉัน! พี่ใหญ่ของฉันไม่มีวันปล่อยคุณแน่!”

ฉินซูโหรวถูกเซียวเฉวียนที่แข็งแกร่งกอดไว้ เธอสับสนวุ่นวาย หัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างบ้าคลั่ง!

เซียวเฉวียนตะคอกอย่างเย็นชา "ไม่ปล่อย ไหนๆ บ้านฉินของเธอคิดอยากจะให้ฉันตายทุกนาที ฉันขอตายเป็นผีลามกดีกว่าจะได้ไม่ขาดทุน"

เขาอุ้มฉินซูโหรวไปที่ลานบ้านของเขา ฉินซูโหรวพยายามดิ้นรนอย่างสุดฤทธิ์ ออกแรงอย่างมาก แต่เซียวเฉวียนมีพลังมาก เธอจะดิ้นหลุดได้ไง?

อาเซียงเห็นสภาพ ก็ตะโกนว่า "ลุงเขย! ลุงจะทำอะไร?"

"ผัวเมียเขาทำอะไรกันได้ล่ะ ไม่รู้หรือไง"

เซียวเฉวียนตอบอย่างเย็นชา อาเซียงไม่กล้าเข้าไปห้าม เธอจึงรีบวิ่งจู๊ดไปหาท่านยายให้มาจัดการ

เซียวเฉวียนดึงตัวเธอเข้าไปในห้อง มีคนๆ หนึ่งหลบซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้านอกประตู เห็นเหตุการณ์แล้วตกใจมาก

เซียวเฉวียนทำตาเฉย มีคนกำลังแอบดูความคืบหน้าของเขาและฉินซูโหรว เห็นเขาคุ้นเคยกับสถานที่ตรงนั้นก็รู้เลยว่าคงมานั่งยองๆ ที่นี่มานาน ถ้าเขาไม่ทำอะให้ดูคืบหน้าหน่อย จะไม่ทำให้คนที่อุตส่าห์มานั่งยองๆ เฝ้าดูผิดหวังหรือ?

ผู้ชายทำจากไฟและเหล็กกล้า แต่ผู้หญิงทำจากนิ้วที่อ่อนนุ่ม

เซียวเฉวียนซึ่งแข็งแกร่งขึ้นมามากสามารถกอดเธอแน่นและจูบเธอได้อย่างง่ายดาย

ฉินซูโหรวขัดขืนอย่างมาก แต่เธอยิ่งขัดขืนมากเท่าไหร่ เซียวเฉวียนก็ยิ่งออกแรงมากขึ้น กิ๊บสีแดงบนหัวของเธอสั่นไหว ส่งเสียงไพเราะมากเช่นเดียวกับเสียงดิ้นรนของเธอ กระตุ้นให้คนมีความรู้สึกค่อยๆ เร่าร้อนขึ้น

ภายใต้พลังอันแข็งแกร่งของผู้ชาย เธอค่อยๆ ผ่อนแรงดิ้นรนเบาลง

ดิ้นรนช้าลงและช้าลง

ค่อยๆ หยุดดิ้นรนไป

ค่อยๆ ร่างของทั้งสองชิดเข้าหากันขึ้นเรื่อยๆ

ฉินซูโหรวตัวสั่นด้วยความรู้สึกนี้ ร่างกายของเซียวเฉวียนดูเหมือนจะห่อหุ้มเธอด้วยเปลวไฟ ความหวาดกลัวของเธอเมื่อสักครู่นี้ก็เปลี่ยนเป็นความชอบที่ไม่สามารถบรรยายได้ในส่วนลึกของใจเธอ

ค่อยๆ มือที่ทุบตีเซียวเฉวียนกลายมาเป็นโอบกอด

ค่อยๆ ต้นคอขาวๆ ที่เย่อหยิ่งของเธอ ห้อยลงมาที่ต้นคอของเซียวเฉวียนช้าๆ ไออุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเธอทำให้เซียวเฉวียนสะดุ้งเล็กน้อย

ผู้หญิงที่ระวังตัวเองต่อเซียวเฉวียน ได้ซุกตัวเข้าไปแนบอยู่ในอ้อมแขนของเขาเรียบร้อยโดยไม่รู้ตัว

ฉินซูโหรวผู้มีรูปร่างหน้าตาล่มบ้านล่มเมือง เวลานี้คล้ายกับรูปสลักหยกเขียวประณีตสวยงามไร้ที่ติ ทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกทั้งรักทั้งหวง

ภายในบ้าน มีเงาของเพลิงเทียนฟัดเหวี่ยงกันตามสายลมเบาๆ กลิ่นหอมโชยเต็มบ้าน เป็นช่วงเวลาของความสุข

เตาอบโชยกลิ่นอุ่นมุ้งร่ม ชายหล่อหญิงงาม คอยหาอยู่เคียงข้าง พลังเหล้าเริ่มแรงเสริมใคร่รัก ร่วมสุขในห่มลายเป็ดน้ำ

บทกวี "เฟิ่งชีหวู" (หงส์บนต้นหวู) ครึ่งบทของหลิวหย่ง เขียนถึงสภาพกะหนุงกะหนิงจนหมดเปลือก ใช้บรรยายฉินซูโหรวในเวลานี้ได้อย่างเหมาะเจาะที่สุด

หลังผ่านคืนแห่งความสุข ฉินซูโหรวก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของเขา

โดยไม่คาดคิดว่า ตระกูลฉินไม่ได้มีใครมารบกวนเขา

จวนฉินวันนี้เปลี่ยนสันดานไปแล้วเหรอ?

ในเวลาตอนตีสี่ คนรับใช้คนหนึ่งมาเคาะประตูเบาๆ “ท่านลุงเขย ได้เวลาลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเข้าวังแล้วครับ”

”อืม” เซียวเฉวียนกำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกมือที่มีความรู้สึกเกรงใจนิดๆ รั้งเอาไว้ “ไม่ให้ไป”

เซียวเฉวียนหันศีรษะของเขา พลิกตัวมองไปที่ฉินซูโหรวซึ่งหน้าเหมือนดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิ "มีไร?"

เธอผงะ ทำไมเขาถึงยังเย็นชาขนาดนี้?

"ดาบฉุนจวีน......" เธอกระซิบ "ไม่ต้องมาทวงแล้วได้ไหม"

”นี่หรือเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่มานอนกับฉันคืนหนึ่ง?”

เธอพยักหน้า แสดงความเป็นมิตรกับเซียวเฉวียน ผูกมัดเซียวเฉวียนไว้ เป็นแผนของท่านยายฉิน หลังผ่านศึกจากอ้านย้วนมา ท่านยายฉินรู้ว่า คิดจะสลัดให้หลุดพ้นจากลุงเขยเจ้าปัญญาอย่างเซียวเฉวียนไม่ได้แล้ว จึงควรใช้นโยบายนิ่มนวลดีกว่า

ฉินซูโหรวเป็นคนที่รักษาหน้ามาก เมื่อวานผ่านประสบการณ์เคลิบเคลิ้มวาบหวิวมา เธอจะยอมรับได้หรือ?

ในใจของเธอ เธอเริ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิมเล็กน้อยที่มีต่อเซียวเฉวียน

ถึงอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง เรื่องหย่าร้างกัน จะนำชื่อเสียงที่ไม่ดีมาสู่ตระกูฉิน แทนที่จะเป็นเช่นนี้ อยู่ร่วมกับเซียวเฉวียนอย่างสงบยังดีกว่า

ดังนั้น ในเมื่อฉินซูโหรวไม่อาจตกลงสงบศึกได้ เธอจึงคิดใช้กลยุทธ์หญิงงาม แต่แล้วเธอยังไม่ทันได้ลงมือ เซียวเฉวียนที่กำลังโกรธเคืองคลั่งเหมือนพายุฝน เมื่อวานได้ใช้กำลังกลืนกินร่างของเธอเข้าไปเรียบร้อย

ฉินซูโหรวแค่พยักหน้า เซียวเฉวียนก็ไม่ชอบใจแล้ว