ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1220

ฮ่องเต้ทรงเห็นท่าทีเช่นนี้มาไม่น้อย ดังนั้น พระองค์เองก็ไม่ถือสาหากจะต้องพบอีกสักครั้ง

ฮ่องเต้ทรงพระสรวลตาหยีเอ่ย “เสด็จลุง ท่านมาหาเสด็จแม่ของข้านั้นมีเรื่องอันใด? บังเอิญนักเชียว เสด็จแม่ทรงไม่อยู่”

ก่อนหน้าเหยียบเข้าวังนั้น ฮ่องเต้ได้มีพระราชโองการว่าให้คนที่เหลือเฝ้าอยู่นอกประตู และให้ฮ่องเต้เสด็จเข้าไปคนเดียวก็พอ

เว่ยเชียนชิวเป็นคนที่ต้องฟังใครอนุญาตที่ไหน วรยุทธ์ของเขาสูงส่งแข็งแกร่ง จิตใจเหี้ยมโหดอำมหิต

ฮ่องเต้ทรงเข้าไปเพียงคนเดียว หากว่าเว่ยเชียนชิวอาศัยจังหวะนี้ฉวยลงมือโหดร้ายต่อฮ่องเต้ เช่นนั้นพระองค์คิดหนีก็คงหนีไม่พ้นหรอก

ให้ฮ่องเต้เข้าไปพระองค์เดียว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นการส่งแกะเข้าปากเสือ องครักษ์ประจำตัวของพระองค์รวมถึงขันทีต่างไม่วางใจ ทั้งสองประสานเสียงขึ้นพร้อมกัน “ฝ่าบาท เรื่องนี้จะอย่างไรก็ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่เป็นปัญหา ราชครูเอ่ยแล้วว่าในเวลานี้ เขาไม่กล้าทำอะไรเราหรอก” ฮ่องเต้รู้ว่าทั้งสองคนเป็นกังวลเรื่องอะไร สีหน้าของพระองค์สงบขณะที่มองทั้งสองคนพลางเอ่ย

สีหน้าท่าทางนั้นเต็มไปด้วยความเชื่อมั่นต่อเซียวเฉวียนอย่างไม่สั่นคลอน

ทั้งสองคนครั้นได้เห็นสีหน้าอันแน่วแน่ของฮ่องเต้เช่นนี้ ด้วยเกรงจะทำให้พระองค์ทรงพิโรธ ทั้งสองจึงยืนรอรับคำสั่งอยู่ที่เดิม

พอฮ่องเต้เสโจเข้าไป เหล่าผู้ติดตามพลันหลุดกระบวนที่เดินมา ต่างพากันยื้อแย่งที่นั่งเพื่อตามข่าวซุบซิบ

เนื่องจากว่าประตูนี้มีระยะห่างอยู่สักหน่อย ทำได้เพียงแค่มองเห็นก็เท่านั้น แต่ฟังไม่ได้ยินว่าฮ่องเต้สนทนาอะไรกับเว่ยเชียนชิว

แน่นอนว่า นี่เป็นเจตนาของฮ่องเต้เองเช่นกัน

ผู้ที่ติดตามมานั้น ขอเพียงได้เห็เว่ยเชียนชิวปรากฎตัวอยู่ในตำหนักของไทเฮาเป็นที่แน่นอนแล้วก็พอ ประโยชน์ของพวกเขาก็เป็นแค่ประจักษ์พยานก็เท่านั้น

ในส่วนที่ว่าฮ่องเต้พูดอะไรกับเว่ยเชียนชิว พวกเขาไม่จำเป็นต้องรู้ทั้งหมด สิ่งที่พวกเขาต้องรู้นั้นก็คือสิ่งที่พวกเขาจะรู้จากการที่ฮ่องเต้ทรงเปิดเผยให้พวกเขาฟังก็เท่านั้น

เมื่อเป็นเชี้ การที่เว่ยเชียนชิวบุกเข้าตำหนักไทเฮาโดยอำเภอใจ หมายกระทำเรื่องชู้สาวผิดคลองธรรมกับไทเฮา แต่ไม่คาดว่าไทเฮาไม่ทรงอยู่ตำหนัก เว่ยเชียนชิวไร้หนทางกระทำเรื่องให้สำเร็จ ก็จะถูกเผยแพร่ออกไปให้ผู้อื่นทรบอย่างชัดเจน คนนอกจะไม่เชื่อก็คงยาก

แล้วยิ่ง คนข้างนอกนั้น รู้เรื่องที่ไทเฮาทรงกบฏน้อยยิ่งกว่าน้อย และบรรดาพวกที่รู้เรื่องนั้น เพื่อกันไม่ให้ภัยถึงชีวิตกรายมาถึงตัวเอง พวกเขาล้วนปิดปาก

กลับกันแล้ว ในวังมีข่าวอะไรเล็ดรอดออกไป ไม่ว่าจะรู้เรื่องราวภายในหรือไม่ ทุกคนย่อมเชื่ออย่างไร้ข้อกังขา

เมื่อเป็นเช่นนี้ ความผิดของเว่ยเชียนชิวนั้นก็เพิ่มมาอีกข้อ ชื่อเสียงของเขาก็น่าเกลียดไปกว่าเก่า

ใช่แล้ว ฮ่องเต้ต้องการทำลายชื่อเสียงของเว่ยเชียนชิวให้ย่อยยับ ให้ชื่อเสียงหมอนี่ยิ่งแย่ยิ่งดี!

ครั้งนี้ กลับเป็นตัวของเว่ยเชียนชิวที่มาเยี่ยมเสียเอง แน่นอนว่าฮ่องเต้ไม่ทรงปล่อยโอกาสเช่นนี้ไปแน่

เมื่อได้ยินวาจาของฮ่องเต้ เว่ยเชียนชิวก็หรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง เขาเหลือบมองฮ่องเต้ครั้งหนึ่ง มุมปากแม้ยังไม่เอ่ยวาจา แต่ภายในใจกลับคิดว่า เจ้าเด็กฮ่องเต้นี้กำลังพูดถึงสิ่งใดกัน?

ไทเฮาถูกผนึกสีขาวสะกดเอาไว้ในคุกน้ำแล้ว เรื่องนี้เว่ยเชียนชิวรู้ว่าเป็นฝีมือของเซียวเฉวียนและฮ่องเต้ร่วมมือกันด้วย

ยามนี้ฮ่องเต้แสร้งทำมึนงงทั้งๆ ที่รู้ นี่เขากำลังเล่นลูกไม้อะไรอยู่กัน?

แต่ว่า เว่ยเชียนชิวก็เป็นผู้ครองอำนาจบาตรใหญ่มานานปี สติปัญญาของเขาไม่ได้แย่

ในเวลาอันรวดเร็ว เว่ยเชียนชิวก็ตั้งตัวขึ้นมาได้ เจ้าเด็กฮ่องเต้นี่กำลังขุดกับดักให้เขา เขาคิดใช้การปรากฏตัวของเว่ยเชียนชิวที่ตำหนักไทเฮาสร้างกระแสวิจารณ์ขึ้นมา จากนั้นก็ทำให้เรื่องพัฒนาไปในทางที่แย่กับเว่ยเชียนชิว

แม่เมิงเถอะ!

เรื่องนี้ ฮ่องเต้ยังจะกล้าคิด!

ทว่าแท้จริงแล้วเรื่องนี้ ฮ่องเต้ไม่เพียงกล้าคิด เขายังกล้าทำด้วย

ดูซิ กลุ่มคนที่จับจ้องตาเป็นมันอยู่นอกประตูนั้นก็คือพยาน คนจำนวนมากเช่นนั้นเห็นด้วยตาตัวเองว่าเว่ยเชียนชิวปรากฏตัวอยู่ในตำหนักของไทเฮา

พวกเขายังเห็นเว่ยเชียนชิวกับฮ่องเต้พูดจาไม่ลงรอย ทะเลาะกันขึ้นมา แล้วสีหน้าของเว่ยเชียนชิวก็เดือดดาล

จริงๆ แล้ว ทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะ เพียงแต่ว่าเว่ยเชียนชิวเห็นฮ่องเต้ลงมือไม้นี้กับเขา ก็เลยอดโมโหขึ้นมาไม่ได้ ทันใดนั้นเขาก็สะกดอารมณ์อยากระเบิดโทสะไม่อยู่ ความโกรธแล่นขึ้นบนใบหน้า สิ่งนี้ทำเอาคนด้านนอกประตูพลางเข้าใจผิดๆ ไปว่าทั้งสองคนกำลังทะเลาะกัน

เรื่องนี้ยังทำให้คนด้านนอกประตูเริ่มเป็นห่วงความปลอดภัยของฮ่องเต้ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

พูดไปแล้ว เว่ยเชียนชิวจะสังหารฮ่องเต้ในพริบตาเดียวหรือไม่

บนถนนในเมืองหลวงนั้นเพราะว่ามีมหาเพลิงกับพายุฝนห่าใหญ่อาละวาด ความรุ่งเรืองและคึกคักในวันวานยังไม่ฟื้นคืนมา

หลังจากสวดส่งวิญญาณกองทัพตระกูลเซียวแล้ว เมืองหลวงจะได้เห็นฟ้าอันสดใสอีกครั้ง ทว่าเมืองหลวงที่ถูกทำลายหนักหน่วง ก็ยังต้องเดินบนเส้นทางแห่งการฟื้นฟูอยู่

เหล่าประชาทั้งเมืองหลวงนั้น หากไม่ได้ยุ่งกับการซ่อมบ้าน ก็ยุ่งกับการแย่งธัญญาหาร

ดังนั้นแล้ว คนที่อยู่บนท้องถนนมีน้อยอย่างมาก

ทว่า ขอเพียงมีคนพบเห็นเงาร่างของเซียวเฉวียน เขาก็จะทักทายเซียวเฉวียนจากระยะไกล แถมยังเรียกให้เซียวเฉวียนเข้าไปดื่มชาในบ้านด้วยท่าทางเป็นมิตรเป็นที่ยิ่ง

รอบนี้ที่เซียวเฉวียนมาเดินบนถน ทั้งหมดนั้นก็เพื่อสำรวจสภาพของชาวบ้านหลังพบภัยพิบัติโดยแท้ อีกทั้ง คนเขากำลังยุ่งกับการซ่อมแซมบ้านสวนหลังเกิดภัย แล้วเซียวเฉวียนจะไปกล้าสร้างปัญหาให้พวกเขาเพิ่มได้อย่างไร?

ดังนั้นแล้วเมื่อพบกับความเป็นมิตรของชาวบ้าน เซียวเฉวียนก็ได้แต่แย้มยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็ยังเดินไปข้างหน้าต่อ

หลังจากเดินไปรอบหนึ่ง เซียวเฉวียนก็มาถึงสำนักศึกษาชิงหยวน

มหาภัยในครั้งนี้ สำนักศึกษาชิงหยวนยากรอดพ้น หลังจากถูกไฟผลาญฝนตกใส่ ไม้ที่ถูกเผาไปประมาณเจ็ดแปดส่วนทำให้สำนักศึกษาชิงหยวนส่งกลิ่นอายของความตายออกมาหนักหน่วง

กระทั่งต้นท้อที่เซียวเฉวียนปลูกไว้ในสำนักศึกษาชิงหยวนในตอนั้นก็ถูกมหาไฟเผาวอด เหลือเพียงลำต้นสีดำอยู่ตรงนั้น

เคราะห์ดีในเคราะห์ร้าย สำนักศึกษาชิงหยวนถูกเผาไปเพียงครึ่ง

น่าจะเป็นเพราะฝนนั้นช่วยดับไฟได้ทันเวลา สำนักศึกษาชิงหยวนเลยไม่ถูกเผาจนหมด

แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ การจะซ่อมแซมหลังเกิดไฟก็ยังเป็นเรื่องยากลำบาก

สิ่งที่ถูกเผาไปนั้นเป็นเงินชัดๆ!

ยังดีที่เซียวเฉวียนหลอกเอาเงินมาจากนักปราชญ์ทางนั้นได้ห้าล้านสองแสนตำลึงทอง อาศัยจังหวะนี้ เซียวเฉวียนถือโอกาสขยายสำนักศึกษาชิงหลวง จะอย่างไรเสียอีกหน่อยต้องประกาศรับสมัครขยายคน ขนาดในตอนนี้นั้นไม่เพียงพอ

เซียวเฉวียนมองพื้นที่บริเวณรอบๆ ยังดีที่ใกล้ๆ นั้นประชาชนไม่มากนัก เขาไล่เวนที่คืนจากประชาชนตรงนี้ สามารถลดค่าใช้จ่ายไปได้ไม่น้อย