ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1224

ฉะนั้นปัญหามาแล้ว เว่ยเชียนชิวออกจากวัง เสียงที่ชาวเมืองหลวงปราบปรามเว่ยเชียนชิวยังไม่ผ่านพ้นไป เว่ยเชียนชิวจะไปที่ใดได้?

ด้วยนิสัยของชาวราษฎร เมื่อเห็นเว่ยเชียนชิว ก็ไม่แน่ว่าจะถูกดืทอดูถูก โยนไข่เน่าและผักใบไม้เน่าใส่เขา

เว่ยเชียนชิวอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่นเทาในใจ เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่ยากลำบากและน่าอับอายเช่นนี้

สถานการณ์เช่นนี้ รับไม่ได้ รับไม่ได้

ทันใดนั้น เว่ยเชียนชิวก็จ้องมองไปที่หวังหลิน พูดอย่างใจเย็น: "ถอดเสื้อคลุมบนร่างกายของเจ้าออกมา"

เสื้อคลุมบนร่างของหวังหลิน แม้ว่ามันเก่าแล้ว แต่มันก็มีเหตุผลที่ทำให้เว่ยเชียนชิวต้องตา มันมีหมวกด้วย

ตราบใดที่เว่ยเชียนชิวสวมเสื้อคลุมตัวนี้ และสวมหมวกใบนั้น ก็จะไม่มีใครจำเขาได้แล้วมิใช่หรือ

เมื่อได้ยินว่าเว่ยเชียนชิวขอให้หวังหลินถอดเสื้อคลุมของเขาออกหวังหลินก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ เขาก้มศีรษะลงและมองดูเสื้อคลุมของเขา เสื้อคลุมของเขาเก่ามากเนื้อผ้าก็ไม่ดีเลย เจียนกั๋วอยากให้มันทำไมกันนะ?

เมื่อเห็นว่าหวังหลินชักช้ายังไม่ถอดเสื้อคลุมออกเป็นเสียที เว่ยเชียนชิวจึงพูดอย่างหมดความอดทนเล็กน้อย: "มัวชักช้าอะไร?"

หวังหลินรีบดึงเชือกผูกเสื้อคลุมออกอย่างรวดเร็ว ถอดเสื้อคลุมออกแล้วส่งให้เว่ยเชียนชิวอย่างสงสัย

เว่ยเชียนชิวรับเสื้อคลุมมา ภายใต้การจ้องมองที่งุนงงของหวังหลินเขาเหวี่ยงเสื้อคลุมไปทางหลัง จากนั้นผูกเชือกสองสามทีแล้วคลุมหมวกนนศีรษะ

หลังหลินและองครักษ์ที่เฝ้าประตูพระราชวังตกตะลึงกับรูปลักษณ์นี้

หมวกนั้นพอดี สามารถสวมบนศีรษะของเว่ยเชียนชิวได้

แต่เมื่อมองดูเสื้อคลุมบนตัวเขา ก็เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถปกปิดร่างกายที่กำยำแข็งแรงของเว่ยเชียนชิวได้ เขาดูเหมือนผู้ใหญ่ที่ขโมยเสื้อผ้าของเด็กมาใส่ มันดูตลกที่สุด

หวังหลินอยากเตือนเว่ยเชียนชิวด้วยความหวังดีว่า เสื้อคลุมนี้ไม่เหมาะสำหรับเว่ยเชียนชิว

แต่หวังหลินก็เปลี่ยนความคิด ตัดสินใจที่จะช่างมัน เกรงว่าเว่ยเชียนชิวจะคิดว่าหวังหลินไม่เต็มใจสละเสื้อคลุม

ท้ายที่สุดแล้ว เว่ยเชียนชิวเองก็สามารถมองเห็นและสัมผัสได้ว่ามันเหมาะสมสำหรับตัวเขาเองหรือไม่

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย เว่ยเชียนชิวถามว่า: "ครอบครัวของเจ้ามีใครบ้าง?"

บ้านเกิดของหวังหลินไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง เพราะเขาต้องการมาเข้าสอบที่เมืองหลวง ครอบครัวของเขาก็เอาของทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่มีอยู่ทั้งหมดออกมา รวบรวมเป็นเงินทอง มอบให้กับหวังหลินเพื่อที่เขาจะได้มาสอบได้อย่างสบายใจ

เดิมทีหวังหลินวางแผน จะกลับไปที่บ้านเกิด หลังจากเสร็จสิ้นการสอบ และผลสอบออกมา ดังนั้นเงินนี้จึงมากเกินพอ

ตามประสบการณ์ของปีก่อนๆ ใช้เวลาไม่นาน

เพียงแต่ไม่คิดว่า การสอบเคอจี่ในปีนี้ มักจะมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย และล่าช้าเป็นเวลานาน หวังหลินใช้ชีวิตอย่างประหยัด จึงได้เช่าบ้านที่เรียบง่ายใกล้เมืองหลวงพักอาศัย

ประคองมาจนถึงตอนนี้ หวังหลินยากจนมาก จนเกือบจะหมดข้าวสารที่จะหุงแล้ว

วันนี้ หวังหลินมาที่เมืองหลวง ก็เพื่อสำรวจข่าว ดูว่าจะมีทางรอดอื่นหรือไม่

คาดไม่ถึงว่า ได้พบกับเว่ยเชียนชิวโดยบังเอิญ

เว่ยเชียนชิวยังสนใจว่าครอบครัวของหวังหลินยังมีใครอีก หวังหลินอดไม่ได้ที่จะสงสัย หรือว่าเว่ยเชียนชิวจะตกรางวัลหวังหลินที่ช่วยเขาในเมื่อครู่นี้หรือไม่?

ถ้าเป็นเช่นนี้จะดีมาก หวังหลินไม่ต้องกังวลเรื่องการยังชีพของเขาแล้ว

ทุกคนรู้ดีว่าเว่ยเชียนชิวมีเงินมากมาย ขอแค่เล็ดลอดออกมาจากระหว่างนิ้วของเขาได้เพียงเล็กน้อย หวังหลินก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้หลายปีแล้ว

โอ้โห กำลังจะรวยแล้ว

"เรียนท่านเจียนกั๋ว ข้ามีพ่อแม่และน้องชายอยู่ที่บ้าน" หวังหลินพูดด้วยความเคารพและระงับความตื่นเต้นในใจ

"เจ้าเป็นคนเมืองหลวงรึ?" เว่ยเชียนชิวขมวดคิ้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่เว่ยเชียนชิวพยายามเกลี้ยกล่อมหวังหลินนั้น แม้ว่าเว่ยเชียนชิวจะเคยได้ยินลูกน้องของเขารายงานเกี่ยวกับสถานการณ์ของหวังหลิน แต่เว่ยเชียนชิวก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับคนที่ไม่มีนัยสำคัญเหล่านี้ในตอนแรก ดังนั้นเขาจึงเพียงฟังผ่านๆ ไม่ได้จดจำเป็นพิเศษ

"ไม่ใช่ขอรับ" หวังหลินตอบอย่างคล่องแคล่ว

"ตอนนี้เจ้าอาศัยอยู่ที่ไหน" ด้วยวิธีนี้ มีความเป็นไปได้มากขึ้นที่หวังหลินอาศัยอยู่ตามลำพังในขณะนี้ และเว่ยเชียนชิวรู้สึกว่ามีความหวังสำหรับที่ตั้งถิ่นฐานของเขาแล้ว

"ชานเมืองหลวงขอรับ" ณ จุดนี้หวังหลินอดไม่ได้ที่จะพึมพำ เจียนกั๋วใส่ใจผู้ใต้บังคับบัญชาเยี่ยงนี้เลยหรือ?

เป็นเรื่องน่าอบอุ่นใจจริงๆ ที่มีผู้นำที่ดีเช่นนี้

ฮือฮือฮือ

หลังหลินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องปกปิดความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาและพูดโกหก เขาบีบรอยยิ้มที่ดีกว่าการร้องไห้แล้วพูดว่า: "ไม่ ไม่ใช่ขอรับ ท่านเจียนกั๋วจู่ๆ ก็พูดว่าจะไปเยือนที่บ้าน ข้าน้อยตื่นเต้นมากจนเดินไม่ไหวขอรับ"

ใช่ หวังหลินตื่นเต้นมาก

……

……

พระราชวัง

เซียวเฉวียนเข้าวังอีกครั้ง ซึ่งทำให้ฮ่องเต้มีความสุขอย่างยิ่ง

ฮ่องเต้ตรัสด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า: "ราชครู มีเรื่องอันใดจึงเข้าวังในครั้งนี้?"

ดังสุภาษิตโบราณกล่าวไว้ว่า ไม่มีธุระไม่มาซันเป่าเตี้ยน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนอย่างเซียวเฉวียนที่ขี้เกียจเกินกว่าจะเข้าสังคมปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น ถ้าไม่มีธุระ มันจะเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะเข้าวัง

เซียวเฉวียนเลือกเก้าอี้ตามใจ แล้วนั่งลง ไขว่ห้าง ยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเล่าถึงสิ่งที่เขาคิดในตลาด

เมื่อฮ่องเต้ได้ฟัง ดังนั้นก็ตาวาววับและตรัสว่า: "เรื่องนี้ดีมาก ข้าขอขอบคุณราชครูในนามของชาวเมืองหลวง"

ทุกวันนี้ ฮ่องเต้ก็มีแนวคิดเรื่องการบรรเทาทุกข์เช่นกัน แต่ในเมืองเมืองหลวงอันกว้างใหญ่นั้น การฟื้นฟูหลังภัยพิบัติถือเป็นโครงการขนาดใหญ่ และการอาศัยคลังสมบัติเพียงอย่างเดียวเพื่อสนับสนุนนั้นคงหนักเกินกว่าจะแบกรับได้

ดังนั้น การระดมทุนจึงเป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุด

แม้ว่าฮ่องเต้จะคิดวิธีนี้ แต่เขาก็กังวลว่าจะไม่มีใครริเริ่ม และฮ่องเต้ก็ไม่รู้ว่าจะตรัสอย่างไรมาระยะหนึ่งแล้ว

เมื่อฮ่องเต้เปิดปากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ขุรนางในราชสำนักจะไม่กล้าขัดคำสั่ง จะระดมทุนเพราะคำสั่งของฮ่องเต้ อย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้ทรงรู้ดีว่า ความกระตือรือร้นของพวกเขานั้นไม่สูงอย่างแน่นอน แค่ควักออกมานิดๆ หน่อยๆ เพื่อให้ผ่านปัญหา

ตอนนี้ เซียวเฉวียน ซึ่งพวกเขากล่าวว่าหยิ่งและยโส ได้เป็นผู้นำในการใช้เงินจำนวนมหาศาลเพื่อสนับสนุนการฟื้นฟูเมืองหลวงหลังภัยพิบัติ นั่นเท่ากับแตกต่างออกไปอย่างมาก