ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1256

จางเคอตะลึง เขาไม่สามารถบอกคนเหล่านี้ได้ว่า เขาอยากแย่งชิงองค์หญิงจากเซียวเฉวียน แต่กลับพ่ายแพ้และถูกเซียวเฉวียนกักขังไว้ที่นี่

อ๊ะ มีแล้ว!

จางเคอฉุกคิดขึ้นมาได้ เขากล่าวด้วยความโกรธแค้นว่า “ข้ากับองค์หญิงเป็นมิตรเก่า บังเอิญได้ยินว่าองค์หญิงอยู่ที่นี่ ข้าจึงอยากมาเยี่ยม”

พูดถึงตรงนี้ จางเคอจงใจหยุดชั่วครู่ ดวงตาของเขาจ้องมองคนที่มาอย่างว่องไว พูดต่อว่า “ไม่คาดคิดว่าจะบังเอิญเจอเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนมีจิตใจคับแคบ คิดว่าข้ามีใจคิดไม่ดีต่อองค์หญิง โกรธจัดจึงกักขังข้าไว้ที่นี่”

คนที่มาถือคบเพลิงส่องไปที่หน้าจางเคอ ใช้แสงไฟส่องดูจางเคออย่างละเอียด

จางเคอมีรูปร่างหน้าตาดี ท่าทางสง่างาม วาจาและการกระทำที่สุภาพเรียบร้อยดูก็รู้ว่าเป็นคนที่มีสถานะและตำแหน่งในต้าเว่ย

คนที่มาอดไม่ได้ที่จะมองจางเคอด้วยความชื่นชม แสดงท่าทีให้เกียรติจางเคอเล็กน้อย พูดด้วยความโกรธแค้นว่า "เป็นอย่างนี้เอง คาดไม่ถึงว่าเซียวเฉวียนจะเป็นคนแบบนี้"

“จากที่คุณชายจางพูด องค์หญิงถูกเซียวเฉวียนพาตัวไปแล้ว?” คนที่มาถามด้วยความสงสัย

จางเคอพยักหน้า “อืม เซียวเฉวียนพาตัวไปแล้ว”

ยุ่งยากแล้ว หาองค์หญิงไม่เจอ ไม่ได้พาองค์หญิงกลับไปยังซินเจียง พวกเขาจะอธิบายกับนักปราชญ์อย่างไร?

คิดดูอีกที คนที่มาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจกับจางเคอ จางเคอมาวุ่นวายอะไร ไม่ได้เรื่องอะไร มาเยี่ยมองค์หญิงทำไม

ถ้าไม่ใช่เพราะจางเคอมา เซียวเฉวียนคงไม่พาองค์หญิงไป!

ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!

แต่ยังไงก็ตาม พวกเขาก็อยู่ในแนวรบเดียวกัน ต่อสู้กับเซียวเฉวียนด้วยกัน คนที่มาจึงได้แต่บ่นในใจ ไม่ได้แสดงความไม่พอใจออกมา

ในตอนนี้ จางเคอเปิดโหมดนักแสดง เขาทำท่าทางหรือพูดจาเสแสร้ง พูดว่า “ข้าเห็นพวกท่านดูเหมือนคนจากซินเจียง ข้าขอถามหน่อย พวกท่านรู้จักนักปราชญ์รึเปล่า?”

เมื่อได้ยินจางเคอพูดถึงนักปราชญ์ คนที่มาอดไม่ได้ที่จะตาสว่างขึ้น มองจางเคอด้วยความสงสัยและระวังเล็กน้อย

เมื่อเห็นสีหน้าของคนที่มา จางเคอรีบอธิบายว่า “คือว่า ข้ารู้จักชายชราคนหนึ่งจากซินเจียง นักปราชญ์เมื่อไม่นานมานี้ ข้ายังร่วมมือกับนักปราชญ์ทำเรื่องบางอย่างอยู่”

“แต่ว่า ข้าไม่รู้ว่าทำไม นักปราชญ์ถึงหายตัวไปเฉย ๆ ข้าคิดว่าท่านอาจจะมีธุระเร่งด่วนต้องกลับไปซินเจียง” จางเคออธิบายต่อ

พูดไปพูดมา จางเคอแสดงท่าทีเป็นกังวลต่อนักปราชญ์ราวกับลืมไปแล้วว่า เมื่ออยู่ที่ประตูเมือง เขาต่อต้านนักปราชญ์อย่างไร และตอนที่ถูกชิงหลงจับ เขาก็หนีเอาตัวรอด ไม่สนใจว่านักปราชญ์จะเป็นอย่างไร

คนที่มาฟังแล้วช่างสงสัยว่า “เดิมทีคุณชายจางเป็นคนคุ้นเคยกับนักปราชญ์ คุณชายวางใจได้ นักปราชญ์กลับไปซินเจียงแล้ว ไม่ต้องกังวล”

“ดีมาก!” จางเคอยิ้ม

หลังจากนั้นไม่นาน จางเคอทำท่าลังเล พูดด้วยความอึดอัด มองคนที่มา

ชั่วครู่ต่อมา จางเคอทำท่าทางอึกอัก มองมาที่ผู้มาใหม่ด้วยสายตาที่ค่อนข้างอับอาย

เมื่อเห็นดังนั้น ผู้มาใหม่จึงพูดอย่างเด็ดขาดว่า “คุณชายมีอะไรก็พูดมาเถอะ”

กำลังรอคำพูดนี้อยู่

จางเคอหัวเราะแห้งๆ แล้วพูดว่า “จางเคอขอรบกวนทุกท่านพาจางเคอไปซินเจียงด้วย”

การไปซินเจียงก็เป็นทางเลือกที่จำใจ จางเคอรู้ว่า หากเขายังอยู่ต่อในต้าเว่ยต่อไป เขาก็ทำได้เพียงหลบซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ไม่อาจปรากฏตัวต่อสาธารณชนได้

ถึงแม้ว่าจะมีเว่ยเชียนชิวคอยหนุนหลัง แต่การที่ไม่ได้อยู่ในจวนเจียนกั๋ว ได้ ก็แสดงให้เห็นว่าเว่ยเชียนชิวเองก็ยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง ไม่มีเวลามาสนใจจางเคอ

ดังนั้น จางเคอจึงทำได้เพียงไปซินเจียงหลบ ๆ ซ่อน ๆ และหาโอกาสไปฝึกฝนกับนักปราชญ์ เพื่อที่วันหนึ่งจะได้กลับมาแก้แค้นเซียวเฉวียน

“ขอไม่อ้อมค้อม เซียวเฉวียนตอนนี้คงพาองค์หญิงกลับไปที่จวนเซียวแล้ว ตระกูลเซียวมีคนเก่งๆ มากมาย ที่สำคัญคือตระกูลเซียวมีบาเรียปกป้องอยู่ จางเคอเคยได้ยินว่า นักปราชญ์กับเสวียนอวี๋ร่วมมือกันก็ยังไม่สามารถทำลายบาเรียนั้นได้” จางเคอพูดอย่างมีเหตุผล

ตามคำพูดของจางเคอ คนกลุ่มนี้ไปที่จวนเซียว อาจจะไม่มีวันกลับมาได้ แต่จางเคอรับประกันได้ว่า พวกเขาแม้แต่จะเข้าจวนเซียวไม่ได้ก็ตาม

เมื่อเห็นจางเคอพูดอย่างจริงใจ คนที่มาอดไม่ได้ที่จะลังเล พวกเขามองหน้ากันและกัน ตกอยู่ในภวังค์ชั่วครู่