ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1255

“เซียวเฉวียน! ถ้าเจ้ามีปัญญา ก็ปล่อยข้าออกไป!” จางเคอตะโกนด้วยความโกรธ

ติดอยู่ในดินแดนรกร้างแห่งนี้ จางเคอไม่มีทางรอด

อย่างไรก็ตาม เซียวเฉวียนไม่ได้สนใจเสียงโหวกเหวกของจางเคอ เขาพาภรรยาและลูกสาวไปพร้อมกับเจี้ยนจงและเสวี่ยเยี่ยนหายตัวไปต่อหน้าต่อตาจางเคอ

ฆ่าไม่ได้ ก็ปล่อยให้จางเคอตายที่นี่!

สำหรับคนลามกอนาจารแบบนี้ เซียวเฉวียนไม่อยากให้เขามีชีวิตอยู่

แม้ว่าการเก็บจางเคอไว้จะช่วยให้เซียวเฉวียน ชาวยุทธ์แท้ที่อยู่เบื้องหลังเว่ยเชียนชิวได้ แต่เซียวเฉวียนก็ไม่ต้องการ!

เซียวเฉวียนสามารถหาวิธีอื่นในการค้นหาชาวยุทธ์แท้ได้ จางเคอมีชีวิตอยู่ ทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกขยะแขยง!

“เซียวเฉวียน! เซียวเฉวียน! เจ้ากลับมา!” จางเคอตะโกนอย่างสิ้นหวัง “กลับมา!”

แต่ไม่ว่าจางเคอจะตะโกนอย่างไร ก็ไม่มีใครตอบเขา...

แม้ว่าเวลาจะผ่านไปอย่างช้า ๆ และยากลำบาก แต่ท้ายที่สุดมันก็จะผ่านไป

หนึ่งวันหนึ่งคืนผ่านไปนับตั้งแต่จางเคอถูกจับ

โชคดีที่ยังมีอาหารและน้ำที่องค์หญิงกินไม่หมดอยู่ในถ้ำ ตราบใดที่จางเคอประหยัด อดทน เขายังไม่ตาย

แต่นี่คือดินแดนรกร้าง ผู้คนอาศัยอยู่ห่างไกล เมื่อจางเคอใช้สิ่งของเหล่านี้หมดลง ชะตากรรมของจางเคอก็ใกล้เข้ามา

จางเคออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

เขาคิดหาวิธีหนีออกจากถ้ำ

จางเคอใช้ดาบฟันกำแพงที่ปากถ้ำ ฟันจนมือชา แต่ก็ไม่มีรอยแผล จางเคอไม่มีทางเลือกอื่น

ด้วยความสิ้นหวัง จางเคอจึงฝากความหวังไว้กับช่องแสง

ช่องนี้ไม่ใหญ่มาก แต่สามารถยื่นศีรษะออกไปได้

จางเคอยื่นศีรษะออกไป ขาสั่นด้วยความกลัว

ด้านนี้เป็นหน้าผาสูงชัน มองไม่เห็นก้นเหว ออกไปก็ตาย

หนทางนี้ไปต่อไม่ได้

เมื่อเห็นว่าอาหารใกล้หมดลง จางเคอเริ่มรู้สึกกังวล หากไม่หนีออกจากที่นี่ จางเคอจะอดตาย

ในตอนนี้ จางเคออดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจที่ตัวเองทำอะไรช้า

ถ้าเขาตัดสินใจ พาเจ้าหญิงออกจากถ้ำโดยใช้กำลัง เซียวเฉวียนก็ไม่มีโอกาสช่วย

โอ้!

เสียใจที่แก้ไขไม่ได้

ตอนแรกเขาคิดว่าองค์หญิงไม่มีทางหนีรอด เลยใช้โอกาสนี้แสดงฝีมือ

ผลลัพธ์คือ พลาดท่า เสียทุกอย่าง องค์หญิงไม่ได้อยู่กับเขา และเขายังถูกขังอยู่ในถ้ำ

ถ้ารู้แบบนี้ จางเคอควรทำให้เจ้าหญิงหมดสติแล้วพาเธอไป จะได้ไม่ยุ่งยาก

น่าเสียดายที่โลกนี้ไม่มีคำว่า “ถ้า” และไม่มียาแก้พิษ

จางเคอใช้เวลาทั้งวันในความรู้สึกผิดหวัง

อาหารทั้งหมดอยู่ในท้องของจางเคอแล้ว

อาหารเหล่านี้ถูกแบ่งออกเป็นหลายส่วนน้อย ๆ จริง ๆ แล้ว แทบจะไม่เพียงพอแม้แต่จะกลืน

สำหรับผู้ชาย อาหารเหล่านี้แทบไม่มีประโยชน์

ยามดึกสงัด จางเคอรู้สึกหิวจนท้องร้อง เขาไม่มีกระจิดกระใจที่จะนอน

ในความมืดมิด จางเคอลืมตา มองออกไปข้างนอกผ่านช่องแสงสว่างจากปากถ้ำ

ข้างนอก แสงจันทร์สว่างไสว อ่อนโยน

ณ เวลานี้ ณ สถานที่นี้ จางเคอคิดว่า ถ้ามีองค์หญิงผู้เลอโฉมอยู่เคียงข้าง คงจะวิเศษยิ่งนัก

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าผิดหวังที่สุดคือ ฉางเคอเองก็นึกขึ้นมาเองโดยธรรมชาติว่า องค์หญิงยอมตายดีกว่าจะติดตามฉางเคอ

นี่ไม่ใช่การพูดเป็นนัยว่า จางเคอยังสู้เซียวเฉวียน ชายผู้ตกยากไม่ได้หรือ！

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทุกที แสงไฟก็สว่างขึ้นทุกที

จางเคอจัดเสื้อผ้า แปรงผม และนั่งบนเตียงอย่างจริงจัง

เมื่อผู้มาเยือนปรากฏตัวขึ้น จางเคอก็แสร้งทำเป็นตกใจและพูดว่า “เจ้าเป็นใคร”

ในเวลาแบบนี้ การแกล้งทำเป็นไม่รู้และถ่อมตัวย่อมได้ผลมากกว่าสิ่งอื่นใด

มิฉะนั้น หากผู้มาเยี่ยมพบว่าเขาทำงานหนักมากเพื่อเปิดบาเรีย แต่พบว่าไม่มีองค์หญิงที่นี่ เขาจะโกรธอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ระบายความโกรธต่อจางเคอ และฆ่าจางเคอด้วยดาบเล่มเดียว

จางเคอจะตายอย่างไม่ยุติธรรมหรือเปล่า?

คนที่มาถือคบเพลิงเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ที่นี่ไม่ใช่องค์หญิงก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจอย่างยิ่งและพูดว่า “เจ้าเป็นใครและทำไมเจ้าถึงมาที่นี่”

คนที่อยู่ที่นี่ควรจะเป็นองค์หญิง แล้วจะเป็นคนที่ไม่เกี่ยวข้องได้อย่างไร?

จางเค่อแสดงความตื่นตระหนกในดวงตาของเขาและพูดอย่างระมัดระวัง “ข้าชื่อจางเคอ และเซียวเฉวียนกักตัวข้าไว้ที่นี่”

เซียวเฉวียน？

เมื่อได้ยินชื่อของเซียวเฉียน คนที่เข้ามาก็อดไม่ได้ที่จะตาเป็นประกายเย็นชา

เหล่าศิษย์สำนักหมิงเซียนต่างโกรธแค้น คิดว่าเซียวเฉวียนคือผู้ทำลายล้างภูเขาหมิงเซียนและทำให้พวกเขาต้องกระจัดกระจาย ความแค้นครั้งนี้ไม่มีวันลืมเลือน!

จากมุมมองของพวกเขา เซียวเฉวียนเปรียบเสมือนเหนือมนุษย์ที่นักปราชญ์เคยกล่าวไว้

มิฉะนั้น สำนักหมิงเซียนนักปราชญ์คงไม่รุ่งเรืองอย่างที่เคย แต่หลังจากเซียวเฉวียนปรากฏตัว สำนักก็เกือบถูกทำลายล้าง ย่าเหยียนและศิษย์พี่น้องหลายคนยังถูกราชสำนักควบคุมตัวอยู่

เซียวเฉวียนคือตัวซวย!

แม้ว่าชายคนนี้ถูกเซียวเฉวียนคุมขังไว้ แสดงว่าเขามีเรื่องบาดหมางกับเซียวเฉวียนเช่นกัน

ศัตรูของศัตรูคือมิตร

การช่วยเหลือเขาโดยไม่ได้ตั้งใจนั้น เป็นโชคชะตา ชายผู้นั้นจึงยอมรับ

อย่างไรก็ตาม ยังมีบางสิ่งที่ควรทราบ ชายคนหนึ่งจึงเอ่ยถามอย่างเย็นชาว่า “จางเคอ ใช่หรือไม่?เจ้าถูกเซียวเฉวียนคุมขังไว้ที่นี่ทำไม?”