ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1254

ยามที่เจ้าเสี่ยวเหมียนเอ้าแย้มยิ้มออกมานั้น ถึงแม้ว่าจะน่ารัก หากแต่กลับทำให้องค์หญิงก็รู้สึกแปลก ๆ อยู่เล็กน้อย

เมื่อก้มมองดูเจ้าเสี่ยวเหมียนเอ้าอีกครั้ง พลันพบว่านางเอียงหัวลงเล็กน้อย ก่อนดวงจะค่อย ๆ ปิดลงครึ่งหนึ่ง ดูเหมือนว่านางกำลังจะเคลิ้มหลับไปอีกครา

ไม่ทันไร เจ้าเสี่ยวเหมียนเอ้าก็หลับไปเสียแล้ว

องค์หญิงจึงรีบกอดเจ้าเสี่ยวเหมียนเอาไว้ในอ้อมอก ก่อนจักหันไปจ้องมองจางเคอโดยไม่กะพริบตาในทันที เพื่อป้องกันมิให้เขาทำอันใดมากไปกว่านี้

เมื่อเห็นท่าทีองค์หญิงที่เป็นเช่นนั้น จางเคอจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา พลางกล่าวออกมาว่า "องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดท่านจึงต้องระแวงข้าถึงเพียงนั้นด้วย"

สิ่งที่สำคัญก็คือองค์หญิงหาได้มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะสังหารไก่ไม่ อีกทั้งในมือยังอุ้มบุตรของตัวเองเอาไว้เช่นนี้อีก ไม่ว่าพระนางจักปกป้องเช่นไรย่อมไร้ผล

เหตุใดจึงต้องดิ้นรนต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัวเช่นนี้ด้วยเล่า?

องค์หญิงพลางจ้องมองจางเคอด้วยสีหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก "เจ้าอย่าขยับ!"

เจ้าบ้าตัณหานี่ องค์หญิงอุตส่าห์หนีมาซ่อนตัวยังพื้นที่ที่ห่างไกลเช่นนี้แล้ว มิคิดเลยว่าเขาจะยังตามตัวนางเจอเช่นนี้ได้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จางเคอจึงก้าวไปข้างหน้าพลางเอ่ยประจบประแจงเกลี้ยกล่อมออกมาว่า "องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ เหตุใดท่านถึงมิไปกับข้าเล่า ข้าย่อมดูแลท่านดีกว่าที่เซียวเฉวียนได้ดีกว่านับพันเท่า"

“อีกทั้ง ด้านนอกทั้งหมดล้วนแต่เป็นคนของข้า ท่านคิดว่าตนเองจักยังสามารถหนีไปที่ใดได้อีกหรือ?” จางเคอแย้มยิ้มออกมาด้วยท่าทีที่ชั่วร้าย พลางกล่าวขึ้นมาอีกว่า “ท่านอย่าไปหวังเลยว่าเซียวเฉวียนจักมาช่วยท่าน ข้าเตรียมการพร้อมทุกอย่างแล้วถึงได้มาที่นี่ ข้าได้ยินมาว่า เซียวเฉวียนกำลังทำอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่มาก ๆ บนเกาะจูเสิน เช่นนี้เขาจะยังมาสนใจท่านได้อีกหรือ?”

ความหมายนั้นง่ายมาก หากว่าองค์หญิงเป็นเด็กดีเชื่อฟังและให้ความร่วมมือนั้น ทุกอย่างก็จักง่ายดายขึ้น

หากองค์หญิงมิขัดขืนละก็ ย่อมมิมีเรื่องร้ายแรงอันใดเกิดขึ้น

เช่นนี้ องค์หญิงก็หนีไม่พ้นแล้ว!

ฮ่าฮ่าฮ่า!

ยามที่นึกถึงตนเองจะได้ครอบครองสาวงามเช่นนี้ จางเคอรู้สึกมีความสุขยิ่งนัก

เขาที่โหยหาสตรีงามทุกคืนวัน เมื่อพบเจอสตรีงามอยู่ต่อหน้าตนเองเช่นนี้ จางเคอย่อมอดใจมิไหวที่จะเข้าไปดอมดมในทันที เพื่อให้สมกับที่เขารอมาเนิ่นนาน

เมื่อมองดูจางเคอค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาตนเองนั้น องค์หญิงเองก็ก้าวถอยหลังไปทีละก้าวเช่นกัน

“อย่าไป พระองค์หนีไปไหนไม่พ้นหรอกพ่ะย่ะค่ะ” จางเคอจ้องไปที่องค์หญิงด้วยดวงตาที่เป็นประกาย พร้อมทั้งใบหน้าที่มีน้ำลายไหลออกมา

........

........

เกาะจูเสิน

"อุแว้! อุแว้!"

เมื่อมีเสียงร้องของเจ้าเสี่ยวเหมียนเอ้าดังออกมาเช่นนี้

ทำเอาจิตใจของเซียวเฉวียนรู้สึกกระวนกระวายใจไปในทันที พร้อมทั้งรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง เกิดเรื่องที่ถ้ำแล้ว

"เจี้ยนจง เจ้าจงกลับไปที่จวนตระกูลเซียวเซียว ข้ามีเรื่องจักต้องไปจัดการเสียก่อน" เขาพลันทิ้งคำพูดเอาไว้เช่นนี้ ก่อนที่เซียวเฉวียนจะรีบร้อนออกจากเกาะจูเสินไปในทันที

เจี้ยนจงมองไปยังทิศทางที่เซียวเฉวียนหายตัวไปนั้น เขาอดมิได้ที่จะเอ่ยคำพูดล้อเลียนออกมาว่า "มิรู้ว่าผู้ใดเป็นคนดวงซวยกัน"

บุคคลที่สามารถทำให้เซียวเฉวียนกังวลใจได้เช่นนี้ ย่อมต้องเป็นองค์หญิงต้าถงและบุตรีของเขาอย่างแน่นอน

ผู้ใดกล้าเล่นงานพวกนางกัน ช่างหาญกล้ายิ่งนัก!

หึ!

เจี้ยนจงหัวเราะออกมาด้วยความเย็นชา ก่อนจะหายตัวตามหลังเซียวเฉวียนไปเช่นกัน

นับว่านี่เป็นเรื่องที่เจี้ยนจงพบเจอเป็นครั้งแรกหลังจากที่เขาหวนคืนกลับมานั้น เจี้ยนจงย่อมมิพลาดไปรับชมเรื่องราวสนุก ๆ เช่นนี้

เนื่องจากทั้งเจี้ยนจงและผนึกจูเสินเองต่างมีสายใยที่เชื่อมถึงกัน ยามที่เจี้ยนจงต้องการที่จะติดตามเซียวเฉวียนมาด้วยนั้นย่อมทำได้ง่ายดาย

ทันทีที่ฝีเท้าของเซียวเฉวียนจรดลงบนพื้นนั้น เจี้ยนจงก็ตามเขามาติด ๆ ไปในทันที "เหล่าเซียว ข้ามาแล้ว"

เซียวเฉวียนหันกลับไปมองเจี้ยนจงอยู่ครู่หนึ่ง พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ไอ้สารเลวพวกนี้ ข้ามอบให้เจ้าแล้วกัน"

“เรื่องเล็กน้อย” เจี้ยนจงกล่าวพลางตบลงที่หน้าอกของตนเอง

เหล่าสายลับที่คอยเฝ้าอยู่ปากทางเข้าถ้ำนั้น เมื่อพวกเขาเห็นว่าเป็นเจี้ยนจงและเซียวเฉวียน ยามที่จะเอ่ยปากร้องเตือนจางเคอขึ้นมา

ยังมิทันที่เขาจะได้เอ่ยสิ่งใดออกมา เจี้ยงจงพลันโปรยใบไม้ขึ้น ก่อนจักแรงลมปราณของตน ตวัดเฉือนคอของสายลับด้วยความแม่นยำไปในทันที

"ชิ้ง!"

"ชัวะ!"

เหล่าสายลับต่างก็ล้มลงไปกับพื้นทั้งที่ดวงตายังคงเบิกโพลงอยู่

เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า จางเคอพลันรู้สึกโกรธเกรี้ยวพร้อมทั้งจ้องเขม็งไปที่เซียวเฉวียนในทันที พลางร้องตะโกนออกมาว่า "เซียวเฉวียน! เจ้ารอก่อนเถอะ!"

ความโกรธคือปีศาจที่เข้าครอบงำ จางเคอที่โกรธโมโหเสียจนหลงลืมไปว่าเซียวเฉวียนเก่งกาจมากเพียงใดนั้น เขารีบพุ่งตัวเข้าไปหาเรื่องกับเซียวเฉวียนในทันที

พูดจบ จางเคอจึงชักดาบออกมาด้วยความเร็วไวก่อนจะพุ่งเข้าไปโจมตีเซียวเฉวียน

จางเคอเจ้าคนรนหาที่ตาย ทั้งยังคิดที่จะครอบครององค์หญิงอีก เจ้าบ้าตัณหา เซียวเฉวียนโกรธโมโหยิ่งนักพร้อมทั้งความคิดที่ตั้งใจจะสังหารจางเคอผุดขึ้นมาในทันที

เซียวเฉวียนอุ้มองค์หญิงขึ้นมาเพื่อเคลื่อนตัวหลบหนีการโจมตีของจางเคอ ในยามที่ฝ่ามือของเซียวเฉวียนกำลังจะโจมตีไปที่จางเคอนั้น เซียวเฉวียนกลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงในร่างกายของตนเอง พร้อมทั้งกำลังภายในที่ปั่นป่วนจนไม่อาจควบคุม

ในเวลานี้ เซียวเฉวียนพลันฉุกคิดได้ในทันทีว่า เขามิสามารถสังหารเหล่าปัญญาชนได้

ทว่า ด้วยความโหดร้ายที่จางเคอได้กระทำมันลงไปนั้น หากมิสังหารจางเคอแล้วไซร้ นับว่าเป็นเรื่องการยากที่เซียวเฉวียนจักทำใจได้!

เซียวเฉวียนมิเชื่อในคำสาปนี้ แม้แต่เหล่าปัญญาชนผู้มั่งคั่งเช่นจางเคอเขาจักมิอาจสังหารได้จริง ๆ หรือ

หลังจากครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วนั้น เซียวเฉวียนจึงเริ่มใช้กำลังภายในของตนเองขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะพบว่ากำลังภายในของเขามิอาจส่งพลังออกมาได้เช่นเดิม

พระเจ้า!

เซียวเฉวียนนึกโมโหยิ่งนัก!

เซียวเฉวียนได้แต่เก็บความคิดที่จะสังหารจางเคอลงไป เพื่อระบายความโกรธของตนเองนั้น เซียวเฉวียนจึงหยิบก้อนหินก้อนหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะขว้างไปที่จางเคอในทันที

ก้อนหินพลันตกกระแทกไปที่หัวของจางเคอด้วยความแม่นยำ ทำเอาจางเคอรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องโหยหวนออกมาในทันที "อ๊าก!"

"ผลัวะ!"

ในเวลาเดียวกัน ก้อนหินอีกก้อนที่กระแทกไปที่หัวของจางเคอนั้น ทำเอาจางเคอล้มลงไปในทันที พร้อมทั้งเลือดที่กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

จางเคอที่ยังมิคิดยอมแพ้ ยามที่จะลุกขึ้นมาต่อกรกับเซียวเฉวียนนั้น ยังมิทันรั้งรอให้จางเคอลุกขึ้นมา เซียวเฉวียนก็ได้พาภรรยาและบุตรีของตนเองหนีหายไปจนมิเห็นแม้แต่เงาแล้ว

จางเคอที่พยายามลุกขึ้นมานั้น พลันรีบเร่งตามไปด้วยความโมโหนทันที

เป็ดที่อยู่ในกำมือของตนเองนั้น เขามิยอมปล่อยให้มันบินหนีไปง่าย ๆ เช่นนี้หรอก

เมื่อจางเคอมาถึงปากทางเข้าถ้ำแล้วนั้น เขากลับพบว่ามีม่านพลังบางอย่างที่ขวางกั้นเขาเอาไว้อยู่ ทำให้เขาไม่อาจออกไปได้

เมื่อเห็นเช่นนั้น ใบหน้าที่ติดเย็นชาของเซียวเฉวียนพลางจ้องมองไปที่จางเคอด้วยความเยาะเย้ย ก่อนจะกล่าวออกมาว่า "ในเมื่อเจ้าดั้นด้นมาถึงที่นี่แล้ว เช่นนั้นรั้งรออยู่ที่นี่เสียเถอะ!"