ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1263

จู่ ๆ เว่ยเชียนชิวก็เกิดความคิดขึ้น เขาคิดหาวิธีแก้สถานการณ์

แทนที่จะปล่อยให้เป็นฝ่ายรับ เว่ยเชียนชิว น่าจะไปยื่นเรื่องต่อราชสำนัก ขอให้ฮ่องเต้ออกเงินช่วยเขาสร้างจวนเจียนกั๋วใหม่

เว่ยเชียนชิวในฐานะผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน และเป็นสมาชิกราชวงศ์ ยังไงก็ต้องออกเงินช่วยสร้างใหม่

ในอดีต เว่ยเชียนชิว มีเงินเหลือเฟือ มีอำนาจมากมาย โดยไม่สนใจหน้าของฮ่องเต้ แม้แต่ฮ่องเต้เชิญเขาเข้าวังก็ไม่ให้เข้า มองไม่เห็นคน

หลังจากพ่ายแพ้ เว่ยเชียนชิว คิดว่าเขาสามารถเอาเงินทองและสมบัติเหล่านั้นกลับมาได้ และสร้างใหม่

ไม่น่าเชื่อว่า เซียวเฉวียนเด็กน้อยตัวเล็กคนนี้ จะกินทรัพย์สินของเขาและพกติดตัวไปด้วย

ตอนนี้สถานการณ์กำลังยากลำบาก เว่ยเชียนชิวแม้แต่ฐานทัพก็ไม่มี แล้วจะพูดถึงความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ได้อย่างไร

จำใจยอมเว่ยเชียนชิวทำได้เพียงละทิ้งหน้าชั่วคราว ยื่นเรื่องต่อฮ่องเต้ ขอให้เขาสร้างใหม่

ปัจจุบัน เว่ยเชียนชิว แม้ว่าจะขัดแย้งกับเซียวเฉวียนอย่างดุเดือด แต่นั่นก็เป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างเว่ยเชียนชิวกับเซียวเฉวียน

บนเวที เว่ยเชียนชิวกับจักรพรรดิ ยังไม่ทะเลาะกัน

ขอเพียงแค่เว่ยเชียนชิวยื่นเรื่องฮ่องเต้ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

ดังนั้น เว่ยเชียนชิว ก็ยอมเสียหน้าจริง ๆ และยื่นเรื่องต่อฮ่องเต้

เมื่อเห็นฎีกาของเว่ยเชียนชิว ฎีกาวาจาสุภาพ เป็นท่าทีต่ำต้อยที่เว่ยเชียนชิวไม่เคยมีต่อจักรพรรดิมาก่อนฮ่องเต้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “คิดไม่ถึงว่า เว่ยเชียนชิวผู้ทรงอำนาจ จะขอความช่วยเหลือจากตัวข้าสักวันหนึ่ง”

แม้แต่หน้าก็ไม่ต้องการ ก็ต้องยื่นเรื่องต่อฮ่องเต้ เรียกร้องให้เว่ยเชียนชิวฮ่องเต้สร้างใหม่ให้กับเขา เห็นได้ชัดว่า เว่ยเชียนชิวก็มาถึงจุดจนตรอกแล้ว

อย่างไรก็ตามจวนเจียนกั๋วแม้เว่ยเชียนชิวยื่นเรื่อง ฮ่องเต้ก็ต้องให้เขาสร้างใหม่

ดังนั้น เว่ยเชียนชิวฮ่องเต้จึงตกลงอย่างเร็วและทันทีที่สั่งให้กรมมหาดไทยเงินให้กับเว่ยเชียนชิว

เมื่อเห็นจักรพรรดิเข้าใจดีเช่นนี้ เว่ยเชียนชิว รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ในที่สุดก็มีเรื่องที่น่ายินดีสักเรื่อง

ประสิทธิภาพในการทำงานของราชสำนักในปัจจุบัน กำลังยิ่งเร็วขึ้น

นี่ไง เว่ยเชียนชิว เพิ่งได้รับข่าวว่าฮ่องเต้ตอบตกลง ข้างหลังก็มีคนเอาเงินไปหาหวังหลิน แล้วมอบเงินให้เว่ยเชียนชิว

เงินอยู่ในกล่อง มองไม่เห็นถ้าไม่เปิด

คนมาไม่ได้บอกว่ามีเท่าไหร่ บอกว่าเป็นคำสั่งของฮ่องเต้จากสำนักมหาดไทยแล้วก็จากไป

เมื่อคนมาไปแล้ว เว่ยเชียนชิว ก็อดไม่ได้ที่จะสั่งให้หวังหลินเปิดกล่องและนับจำนวนเงินข้างใน

หวังหลินที่ไม่รู้เรื่อง คิดว่าเงินเหล่านี้เป็นรางวัลจาฮ่องเต้ให้กับเว่ยเชียนชิว

ดังนั้น เขาคิดว่า ฮ่องเต้ยังเกรงกลัวเว่ยเชียนชิวอยู่ และจำเป็นต้องเอาใจเว่ยเชียนชิวและดำเนินการตามความต้องการของเว่ยเชียนชิว

ในชั่วพริบตา หวังหลินก็มีความเชื่อในตัวเว่ยเชียนชิวอีกครั้ง และตั้งใจที่จะกอดขาใหญ่ของเว่ยเชียนชิว

หวังหลินปฏิบัติตามคำสั่งและนับจำนวนเงินในกล่อง มีทองคำทั้งหมดสามร้อยสองตำลึง

สามร้อยสอง สำหรับผู้ที่มาจากลูกครอบครัวยากจน หวังหลินถือได้ว่าเป็นทรัพย์สมบัติมหาศาล

ฮ่องเต้ออกมือเป็นสามร้อยสอง ดูเหมือนว่าจักรพรรดิจะให้ความสำคัญกับเว่ยเชียนชิว มาก

แต่พอเห็นเว่ยเชียนชิวได้ยินสามร้อยสองตำลึงแล้ว ใบหน้าของเว่ยเชียนชิว ก็มืดมนเหมือนเมฆฝน เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ฮ่องเต้น้อยรู้ว่าเว่ยเชียนชิวต้องการสร้างใหม่ กลับเอาเงินแค่สามร้อยสอง งกขนาดนี้ นี่จะให้ส่งคนขอทานไปเหรอ?

สามร้อยสองตำลึง สามารถสร้างบ้านหลังไหนได้บ้าง?

“เจ้ายังมีเกียรติและราชวงศ์อยู่หรือเปล่า?” เว่ยเชียนชิวโกรธมาก แต่น่าเสียดายที่เขาทำอะไรไม่ได้กับเซียวเฉวียนเขาทำได้เพียงใช้สถานะของเขากดทับเซียวเฉวียน”

ตามคำพูดของเว่ยเชียนชิว เซียวเฉวียนยังเป็นราชครู อาจารย์เปรียบเสมือนพ่อ สถานะของเว่ยเชียนชิวก็ไม่เหนือกว่าเซียวเฉวียน

“เจ้า! ถกเถียง!” เว่ยเชียนชิวถูกเซียวเฉวียนทำให้สมองลัดวงจรและไม่สามารถหาคำโต้แย้งได้ในเวลาเดียว ทำได้เพียงโบกแขนกางเกงด้วยความโกรธ

“อืม ผู้แซ่เซียวพูดผิดหรือเปล่า?ถ้ามีผิด โปรดให้คำอธิบายแก่ท่านเจียนกั๋ว ดีใจให้ผู้แซ่เซียวรู้ว่าผิดอะไร” ดวงตาของเซียวเฉวียนเปล่งประกาย มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย และพูดด้วยรอยยิ้ม “นอกจากนี้ ท่านเจียนกั๋วเข้าใจผิดแล้ว ถึงแม้จะให้ถังน้ำเป็นความกล้ส ผู้แซ่เซียวก็ไม่มีวันกล้าล้อเลียนท่านเจียนกั๋ว”

“ผู้แซ่เซียว” พูดจบ เซียวเฉวียนก็มองเว่ยเชียนชิวด้วยดวงตาไร้เดียงสา

เห็นได้ชัดว่าเว่ยเชียนชิวต้องการติดตามเซียวเฉวียนไปทั่ว แต่กลับกลายเป็นว่าคนชั่วมักกล่าวหาก่อน

ดูเหมือนว่าเว่ยเชียนชิวก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

ด้วยนิสัยเย่อหยิ่งของเว่ยเชียนชิว หากเขามีแม้แต่ครึ่งหนึ่งของวิธี เขาจะไม่โต้เถียงกับเซียวเฉวียนต่อหน้าสาธารณชน

ไม่ใช่หรือ?

ยิ่งง่ายต่อการโกรธ ก็ยิ่งพิสูจน์ว่าเว่ยเชียนชิวกำลังใกล้จะหมดอายุขัย

“เจ้า! ยังกล้าอวดดี!” ดวงตาของเว่ยเชียนชิวเป็นไฟ กัดฟันแน่นและจ้องมองเซียวเฉวียนอย่างรุนแรง

“ไม่กล้า ผู้แซ่เซียวก็เป็นความจริงเท่านั้น ท่านเจียนกั๋วทำไมต้องโกรธนัก” เซียวเฉวียนกล่าวอย่างสบายๆ “ถ้าผู้แซ่เซียวมีความผิดจริง ผู้แซ่เซียวจะแก้ไขเอง แต่ผู้แซ่เซียวไม่รู้ผิดตรงไหน หวังว่าท่านเจียนกั่วจะไม่เต็มใจที่จะสอน”

ขอสอนด้วย! ขอสอนด้วย! ขอสอนอะไรสักอย่างเถอะ!

วันนี้ ถ้าเว่ยเชียนชิวกลืนความอับอายนี้ลงได้ เขาก็ไม่ใช่เว่ยเชียนชิว!