ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1264

เมื่อสัมผัสได้ถึงโทสะอันแรงกล้าของเว่ยเชียนชิว เซียวเฉวียนก็หัวเราะเยาะและพูดว่า “ทำไม ใต้เท้าเจียนกั๋วยังต้องการลงมืออีกไหม?”

คำพูดนี้ทำให้เว่ยเชียนชิว รู้สึกรังเกียจยิ่งนัก เขากำหมัดแน่นจนกระดูกดังก๊อกแก๊ก “เซียวเฉวียน!วันนี้ข้าจะสอนเจ้าบทเรียนดี ๆ สอนเจ้าให้รู้จักทำตัวเป็นคน!”

เซียวเฉวียนหัวเราะเยาะอีกครั้งและเตือนเว่ยเชียนชิว ย่างใจดี “ใต้เท้าเจียนกั๋ว อย่าลืมว่าความสามารถของข้าในการรักษาตัวยังพอต่อกรกับท่านได้อยู่บ้าง”

แม้แต่ความสามารถในการรักษาตัวของเซียวเฉวียนก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ ก็ไม่รู้ว่าเว่ยเชียนชิว มาจากไหนถึงมั่นใจว่าจะสามารถสอนเซียวเฉวียนบทเรียนและสอนให้เขาทำตัวเป็นคนได้

อย่าปล่อยให้ตัวเองดูไม่ดีต่อหน้าสาธารณชน

ฟังดูหยิ่งแค่ไหน

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะพูดความจริง แต่ต่อหน้าสาธารณชน การปล่อยให้เว่ยเชียนชิว วถูกเซียวเฉวียนดูหมิ่นเช่นนี้จะทำให้หน้าใต้เท้าเจียนกั๋วเสื่อมเสีย

บารมีของใต้เท้าเจียนกั๋วจะเป็นอย่างไร

ยังมีคนโฉดชั่วเหล่านั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ยังดูหมิ่นเว่ยเชียนชิว ทำให้เว่ยเชียนชิว อับอายมากจนต้องหลบซ่อนตัวไปทั่ว

วันนี้ เว่ยเชียนชิวตั้งใจที่จะอาศัยโอกาสนี้เพื่อสร้างบารมีให้กับใต้เท้าเจียนกั๋วอีกครั้ง กู้คืนหน้าของเว่ยเชียนชิว และทำให้พวกเขารู้ว่าเขาเว่ยชียนชิวนั้นน่าเกรงขามเพียงใด

“ฮึ่ม!เด็กโง่!พูดจาเหลวไหล!” เว่ยเชียนชิวเย็นชาและมองเซียวเฉวียนด้วยสายตาที่ชั่วร้าย จากนั้นพูดต่อ “พูดมากไร้สาระ ไปดู!”

พูดจบ เว่ยเชียนชิว ก็ขับเคลื่อนพลังภายในด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาเปล่งประกายด้วยความแข็งแกร่งอันทรงพลัง บรรยากาศของเขาเต็มเปี่ยม น่ากลัวมาก

ในเวลานี้ ผู้คนตระหนักได้ทันทีว่าเว่ยเชียนชิว ยังคงเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ที่เหนือชั้นและโหดเหี้ยม เขาเป็นเพราะความโกรธชั่วขณะที่ผู้คนลืมไปว่าเว่ยเชียนชิว เป็นใคร

หากคุณกล้าที่จะไปยุ่งกับสัตว์ร้ายตัวนี้ เจ้าจะต้องโชคดีจริง ๆ ถ้าไม่ตายในมือของเว่ยเชียนชิว ก็เป็นเพราะโชคของบรรพชน

ในเวลาเดียวกัน ผู้คนก็แยกย้ายกันไปโดยสมัครใจ อยู่ห่างจากสัตว์ร้ายอันตรายอย่างเว่ยเชียนชิว

การต่อสู้ระหว่างเขากับเซียวเฉวียนไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ด้วยความระมัดระวังเพียงเล็กน้อย ก็อาจทำให้ผู้คนผู้บริสุทธิ์เหล่านี้ได้รับบาดเจ็บได้

โดยสรุป หลีกเลี่ยงการอยู่ใกล้เพื่อความปลอดภัย

ในทันใด เว่ยเชียนชิว ก็โบกมือและพุ่งเข้าหาเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนไม่หลบและไม่หนี เขาใช้พลังภายในอย่างสงบและมั่นคงเพื่อตอบสนองต่อฝ่ามือของเว่ยเชียนชิว

ทันใดนั้น ลมกระโชกแรงพัดขึ้นทันที ลมพัดแรงจนผู้คนต้องยกมือขึ้นเพื่อป้องกันดวงตาเพื่อไม่ให้ทรายบาดตา

ลมพัดแรง วนเวียนอยู่รอบ ๆ ทั้งสองคน สองพลังต่อสู้กัน ไม่สามารถแยกแยะผู้ชนะได้ในขณะนี้

เว่ยเชียนชิวซึ่งต้องการเอาชนะอย่างรวดเร็วจึงเพิ่มความเร็วในการหมุนพลังภายใน หวังว่าจะเอาชนะเซียวเฉวียนได้อย่างรวดเร็ว

เซียวเฉวียนก็ติดตามจังหวะของเว่ยเชียนชิวอย่างสบาย ๆ และพูดเบา ๆ ในขณะที่เขาต่อสู้ “ใต้เท้าเจียนกั๋วมีพลังมาก ทำไมเว่ยเป้ยถึงไม่มีสักนิด?”

หากเว่ยเป้ยได้รับมรดกจากเว่ยเชียนชิว จวนเซียวก็จะมีมือดีอีกคนหนึ่ง

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เว่ยเชียนชิวก็โกรธจัด ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยเปลวไฟ “เด็กโง่!ยังกล้าพูดถึงเว่ยเป้ยกับข้าอีก!”

ถ้าไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียนทำให้เว่ยเป้ยหลงทาง เว่ยเป้ยก็จะไม่ละทิ้งตำแหน่งองค์ชายและอยู่ร่วมกับเซียวเฉวียน

เว่ยเป้ยยังกล้าที่จะหันหลังให้กับพ่อของเขา ไม่รู้จักบุญคุณ!

เว่ยเป้ยกลับมาที่เมืองหลวงมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยมาหาเขาเลย คนไร้ยางอาย!

เดิมทีเว่ยเชียนชิวกลัวว่าเว่ยเป้ยจะทุกข์ทรมานจากการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ให้เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้

ตอนนี้ดูแล้ว โชคดีที่ตอนนั้นไม่ได้ให้เว่ยเป้ยเรียนศิลปะการต่อสู้

มิเช่นนั้น ก็คือเสียเวลาและความพยายามทั้งหมด กลายเป็นของกำนัลให้กับเซียวเฉวียน

“อย่าพูดพร่ำเพรื่อ!ดูท่าทาง!” เว่ยเฉียนชิวหยูตะโกนด้วยความโกรธ จากนั้น อีกมือหนึ่งก็พุ่งเข้าหาเซียวเฉวียน