ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1264

รอจนกระทั่งเซียวเฉวียนกลับเข้าจวนเซียว เจี้ยนจงเองก็กลับมาจากภูเขาคุนหลุนเช่นกัน

เนื่องจากการเชื้อเชิญอันอบอุ่นของชิงหลง เจี้ยนจงก็พักอยู่ที่คุนหลุนสองวัน

หลังจากทำความคุ้นเคยกับภูเขาคุนหลุนแล้ว เขาก็ได้ถือโอกาสรอพัดด้วย

พัดนั้นเป็นสิ่งที่ชิงหลงสั่งให้ช่างฝีมือที่ดีที่สุดของเผ่าคุนหลุนสร้างขึ้นโดยใช้วัสดุที่ดีที่สุด ต้องใช้เวลารอกว่าสองวัน

ในเวลาสองวันนี้ ชิงหลงอยู่เป็นเพื่อนพาเจี้ยนจงเที่ยวเล่นในคุนหลุนรอบหนึ่ง

ว่ากันตามตรงแล้ว นอกจากพื้นดินที่แห้งแล้งของคุนหลุนนั้น ก็ไม่ได้มีควาพมิเศษใดๆ อีก คุณภาพของข้าวของนั้นยังอาจจะแทบจะกระทั่งตำบลเล็กๆ ชายแดนของต้าเว่ยสักแห่งได้เลย

พูดไปแล้ว หากมิใช่เพราะว่าสินแร่ของเทือกเขาคุนหลุนอุดมสมบูรณ์ เอามาหลอมสร้างอาวุธได้ดีแล้วสร้างชื่อเสียงให้คุนหลุนละก็ เกรงว่า บนโลกนี้น้อยคนนักจะรู้ว่ามีสถานที่อย่างเทือกเขาคุนหลุนนี้อยู่ด้วย

อีกทั้งเผ่าคุนหลุนกลับอาศัยอยู่ที่นี่มากว่าพันปี ก็เป็นเรื่องลำบากยากแค้น

ทว่า เจี้ยนจงกลับสัมผัสได้ว่า ยามนี้คุนหลุนมีโอกาสพลิกฟื้น สถานที่มากมายค่อยๆ มีร่องรอยของความมีชีวิตชีวาเกิดขึ้น

และนับตั้งแต่ผนึกจูเสินย้ายไปอยู่บนตัวเซียวเฉวียน จิตกระบี่ตื่นขึ้นและเจี้ยนจงก็ได้กลับมาในที่สุด

เทือกเขาคุนหลุนต้องค่อยๆ ฟื้นคืนสู้ปรกติ ไม่ช้าก็เร็วจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

พูดไปแล้ว เจี้ยนจงก็หยิบเอาพัดเล่มใหม่เล่มนั้นขึ้นมา ก่อนจะสะบัดเปิดตัวพัดเล็กน้อยแล้วเขย่ามันเบาๆ

พัดเล่มนี้ เป็นงานฝีมือที่วิจิตรยิ่ง ด้านบนยังมีภาพวาดน้ำหมึกทิวทัศน์ วาดได้ออกมางดงามเป็นที่สุด

สามารถมองออกได้ว่า ชิงหลงตั้งใจกับพัดนี้มาก แน่นอนว่า นี่ยังเป็นเพราะชิงหลงเคารพนับถือบรรพบุรุษอย่างเจี้ยนจงผู้นี้เป็นเหตุด้วย

เซียวเฉวียนเห็นสถานการณ์แล้ว ก็อดหยอกล้อสักหน่อยมิได้ “ขี้อวด”

การที่เจี้ยนจงทำเช่นนี้ ก็เพื่อคิดอยากจะอวดโฉมต่อหน้าเซียวเฉวียนสักหน่อยว่าเขาได้สมบัติล้ำค่ามา

ได้ยินแล้ว เจี้ยนจงก็ยิ้มฮี่ๆ แต่ไม่ตอบกลับ

ไม่ผิด เขากำลังอวดให้เซียวเฉวียนดู

คิดอยากจะฉวยโอกาสเตือนเซียวเฉวียนสักหน่อย ว่าดาบจิงหุนที่แหว่งเป็นรูนั้นก็สมควรจะเปลี่ยนแล้ว

ความคิดนี้เซียวเฉวียนย่อมเข้าใจ แต่ว่า ดาบจิงหุนติดตามเซียวเฉวียนมานานปีปานนี้ เซียวเฉวียนใช้ถนัดมือและชินแล้ว

พูดไปแล้ว ดาบจิงหุนนั้นก็แค่เป็นรูเล็กๆ เท่านั้น ไม่ได้กระทบต่ออนุภาพของมัน ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงไม่เปลี่ยนมันชั่วคราว

เขาไม่เหมือนกับเจี้ยนจง ไม่ได้ชื่นชอบของประดับประดาแต่เปลือกพวกนี้ ทว่าเพื่อตามหาพัดเล่มหนึ่งถึงกับต้องไปเอาที่เทือกเขาคุนหลุน ให้เซียวเฉวียนพูดนั้น เจี้ยนจงว่างจนไม่มีอะไรทำ กินข้าวแล้วว่างงาน

อาศัยพละกำลังที่แท้จริงของเจี้ยนจง เขาแค่หยิบกิ่งไม้ขึ้นมาที่ไหนก็ได้สักกิ่ง ก็สามารถสร้างการความเสียหายสะเทือนฟ้าดินได้แล้ว ยังจะต้องสนใจอีกหรือว่ามีอาวุธอะไรอยู่ในมือ？

เห็นได้ชัดว่าเจี้ยนจงว่างอะไรเช่นนี้...

ไม่สู้หาเรื่องอะไรให้เขาทำสักอย่าง ตำแหน่งอ๋องสิบหกของเขาก็ยังอยู่ เรื่องนี้ให้เขาไปทำก็นับว่าเหมาะสม

“เจี้ยนจง มีเรื่องหนึ่งต้องการให้ผู้เฒ่าเช่นท่านออกหน้า” มุมปากของเซียวเฉวียนอมยิ้ม หางตาเลิกขึ้น เขามองเจี้ยนจงพลางเอ่ย “เรื่องนี้ ท่านผู้ชราเช่นท่านออกหน้า คงจะต้องสำเร็จโดยราบรื่นแล้ว”

เรื่องอะไรจะใหญ่ปานนั้น จำเป็นต้องให้เจี้ยนจงออกหน้าด้วยหรือ?

เจี้ยนจงพลันสนใจขึ้นมาในทันที เขามองเซียวเฉวียนด้วยสีหน้าคาดหวัง “พูดมา เรื่องอะไร”

“เฮ้อ ไม่ใช่ เจ้าเรียกข้ามาเพื่ออะไร? ท่านผู้ชรางั้นหรือ?” เจี้ยนจงพอรู้ตัวแล้วก็กลอกตาใส่เซียวเฉวียนครั้งหนึ่ง แม้เขาจะมีสถานะของท่านบรรพบุรุษอยู่ ทว่าการที่เซียวเฉวียนเรียกเขาว่าท่านผู้ชรานั้น ทำเอาเจี้ยนจงรู้สึกประหลาดนัก

โอ้! ถูกแล้ว เซียวเฉวียนมิใช่ว่ารวมร่างกับผนึกจูเสินแล้วหรือไร?

พอเป็นแบบนี้ เอาจริงๆ แล้ว เซียวเฉวียนก็ไม่นับว่าอ่อนเยาว์กว่าเจี้ยนจง อาศัยอะไรเซียวเฉวียนถึงได้หน้าไม่อาย แสร้งทำตัวเด็ก เรียกเจี้ยนจงว่าท่านผู้ชรากัน?

เจี้ยนจงไม่อนุญาตให้เซียวเฉวียนทำเช่นนี้ เจี้ยนจงแก้ว่า “พวกเราสองคนก็ไม่ต่างกันมากหรอก ข้าเป็นท่านผู้ชรา เจ้าเองก็เช่นกัน”

“พรวด!”