ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1288

คำพูดนี้ของเซียวเฉวียน คือการเตือนจางจิ่นให้ระวังยามรักษาการณ์คนนี้

ความหมายแฝงของคำพูดของเซียวเฉวียน องครักษ์คนนี้ย่อมไม่ได้ยิน

เมื่อได้ยินเซียวเฉวียน เปรียบเทียบเขาเหมือนสุนัข เขารู้สึกอับอายอย่างยิ่ง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปราวกับกินอุจจาระ เขาโกรธจัดและตะโกนว่” เจ้า!”

เซียวเฉวียนเหลือบมององครักษ์ด้วยสีหน้าเย็นชา มุมปากของเขายกขึ้นเล็กน้อย เพียงเท่านี้ เขาก็กล้าขายหน้าต่อหน้าอช่างน่าขัน

ถ้าไม่ใช่เพราะไปฉี่เข้าไปในโรงแรมแล้วไป๋ฉี่ ก็สามารถทำให้เขาสงสัยในชีวิตได้ ด้วยคำพูดของเขา ถูกคนที่เคยเป็นทาสบนเขาคุนหลุนโต้กลับจนพูดไม่ออกช่างน่าอับอายยิ่งนัก

แล้วเขายังมีชีวิตอยู่อีกไหม?

ฮ่า ฮ่า ฮ่า!

จางจิ่นมองเซียวเฉวียนด้วยสายตานิ่ง ๆ แล้วพูดโดยไม่แสดงอารมณ์ว่า “เซียวเฉวียนคำพูดนี้ผิด คนที่ข้าควบคุมอยู่ ไม่ต้องให้เจ้าเป็นห่วง เจ้าก็ดูแลตัวเองให้ดีเถิด"

ความหมายโดยนัยคือ จางจิ่นรู้แล้ว ขอบคุณที่เตือน

เซียวเฉวียนไม่ได้สนใจจางจิ่นที่เหลืออีกต่อไป หันหลังแล้วเดินเข้าไปในโรงแรม

เพิ่งได้รับความอับอายอย่างยิ่งจากเซียวเฉวียน องครักษ์นี้รู้สึกโกรธแค้นอย่างมาก เมื่อเห็นเซียวเฉวียนมองไม่เห็นผู้คน เขาอดไม่ได้ที่จะสั่นด้วยความโกรธ

เขาชี้ไปที่ด้านหลังของเซียวเฉวียนละพูดด้วยฟันที่ขบแน่น” ท่านใต้เท้า โปรดดูเซียวเฉวียน ท่าทางโอหังของเขา และคำพูดเมื่อกี้ เขาไม่ได้วางท่านไว้ในสายตาเลย!”

จางจิ่นได้ยินแล้ว หันศีรษะมององครักษ์ด้วยสายตาเย็นชา พูดอย่างใจเย็น “เอาล่ะ เราออกมาครั้งนี้มีธุระสำคัญต้องทำงานสำคัญ ห้ามยุ่งเกี่ยว”

หลังจากพูดจบ รู้สึกดูถูจางจิ่น องครักษ์ในใจเซียวเฉวียนเจ้าเป็นคนธรรมดาที่กล้ามายุ่งกับใคร?

ก็ดูสิ เว่ยเชียนชิว เคยมีอำนาจมากมายเพียงใด แต่ก็ถูกเซียวเฉวียน กินจนหมด ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องบีบบังคับผู้คนรอบข้างเพื่อหาเงิน

คนอย่างเว่ยเชียนชิว ยังไม่สามารถเอาชนะได้ แต่องครักษ์นี้กลับมักจะต้องเผชิญหน้ากับเซียวเฉวียน ช่างเป็นสิ่งที่น่าอับอายอย่างยิ่ง!

หากเซียวเฉวียน ไม่สนใจที่จะฆ่ายามรักษาการณ์คนนี้ เพียงแค่องครักษ์พูดคำหยาบคาย ด้วยความดื้อรั้นอย่างเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนจะฆ่าเขาได้และเขาจะไม่มีวันมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้

ตอนนี้ก็ยังพูดกับเซียวเฉวียนอยู่เรื่อย ๆ ไม่รู้ตายหรือยัง

หลังจากคิดทบทวนมาหลายครั้ง จางจิ่น ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงมองว่าเป็นหนามยอกอก เขามักจะสร้างความลำบากให้กับเซียวเฉวียน พยายามหาวิธีกำจัดเซียวเฉวียน แต่ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้ ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ใช่เพราะเซียวเฉวียน ไม่กล้าทำอะไรเขา ไม่ใช่เพราะฆ่าเขาไม่ได้ และไม่กล้าฆ่าเขา

แต่เพราะเซียวเฉวียนเขาไม่คู่ควรที่จะฆ่าเลย!

เซียวเฉวียน มักจะทำตามใจตัวเอง ไม่ทำตามกฎเกณฑ์ ดื้อรั้น ไม่เคารพกฎเกณฑ์ ไม่มีสิ่งที่เขากล้าทำ มีเพียงสิ่งที่เขาไม่ต้องการทำ

ยามรักษาการณ์คนนี้ หวังว่าจะจุดไฟและขยายความเกลียดชังต่อเซียวเฉวียน ของจางจิ่น แต่เขาพูดมามากแล้ว ผลลัพธ์คือจางจิ่น เพียงแค่พูดประโยคเดียวว่าห้ามยุ่งเกี่ยว

ความหมายชัดเจนมาก จางจิ่น ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับเซียวเฉวียน

จางจิ่นเมื่อไหร่จะกลายเป็นคนกลัว?

แม้ว่ายามรักษาการณ์คนนี้จะต้องการสร้างปัญหาให้กับเซียวเฉวียน อีกต่อไป แต่ถ้าไม่มีคำอนุญาตจากเจ้าของคนนี้ เขาก็ไม่กล้าดำเนินการด้วยตัวเอง

เขาทำได้เพียงจ้องมองหน้าของเซียวเฉวียน ด้วยความเกลียดชัง หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ เซียวเฉวียน ในเวลานี้ คงจะบาดเจ็บสาหัสไปแล้ว

“ไปกันเถอะ เราเข้าไปข้างใน คืนนี้พักที่โรงเตี๊ยมนี้ “จางจิ่นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

เมื่อได้ยินดังนั้น ยามรักษาการณ์อีกคนก็เดินนำหน้า เข้าไปพูดคุยกับเจ้าของเรื่องที่พัก

ในเวลานี้ เซียวเฉวียนสองคนได้ประสบความสำเร็จในการจองห้องหนึ่ง ห้องหนึ่ง ทั้งสองคนเตรียมขึ้นไปดูสภาพห้อง

เดิมที ไปฉี่ ต้องการสองห้อง แต่เจ้าของร้านบอกว่า ขณะนี้ โรงเตี๊ยมแห่งเมฆเหลือเพียงห้องเดียวเท่านั้น

หมายความว่า หลังจากที่เซียวเฉวียน จองห้องนี้แล้วโรงเตี๊ยมแห่งเมฆก็เต็มแล้ว

จางจงเป็นชื่อขององครักษ์

การให้ชื่อแก่บ่าวรับใช้ จางจิ่นมักลงท้ายด้วยแซ่จาง จากนั้นให้พวกเขาเลือกชื่อให้ตัวเอง

เมื่อ จางจิ่นตะคอกออกมา จางจงก็เข้าใจทันทีว่า จางจิ่นไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน จึงพูดใหม่ว่า “ผู้จัดการร้าน โปรดคิดให้ดีเสียก่อน เจ้านายของข้าไม่ใช่คนที่เจ้าจะกล้าขัดขืนนะ”

โอ้โห!

จะข่มขู่ผู้จัดการร้านงั้นหรือ?

แต่หากโรงเตี๊ยมเต็มแล้ว การข่มขู่ก็ไม่มีประโยชน์

นอกจากนี้ ผู้จัดการร้านที่สามารถเปิดโรงเตี๊ยมได้ ก็ไม่ใช่คนธรรมดา เขาจะไม่เกรงกลัวการข่มขู่ เขายิ้มเบา ๆ แล้วพูดว่า “ขออภัยจริงๆ ทางของเราเต็มแล้วจริงๆเล็กเกินไปจริงๆ ทำอะไรไม่ได้เลย”

ท่าทางไม่นอบน้อม

"ปัก!"

ถ้าอย่างนั้นเจ้าของร้านก็ไม่รู้ความแล้ว!

จางจงอดไม่ได้ที่จะโกรธ ตบโต๊ะอย่างแรง

ขณะที่เขากำลังเตรียมจะด่าผู้จัดการร้าน จางจิ่นก็เดินเข้ามาห้ามไว้ว่า “พอเถอะ อย่าลำบากใจผู้จัดร้าน”

“ผู้จัดการร้านบอกว่าไม่มีห้องว่าง คงจะจริงสิ เพราะเปิดร้านทำธุรกิจ จะไม่ทำธุรกิจไม่ได้” จางจิ่นเหลือบมอง จางจงด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ราวกับกำลังเตือน จางจงอย่าใจร้อน คิดให้รอบคอบก่อนทำอะไร

ผู้จัดการร้านได้ยินดังนั้น แววตาเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ มองไปที่ จางจิ่นแล้วพูดด้วยความเคารพว่า “ขอบคุณท่านลูกค้าที่เข้าใจในสถานการณ์”